2016.08.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-454/16-2/KP
z 10 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest firmą handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Towary są sprzedawane m.in. kontrahentom z Unii Europejskiej - dostawy takie realizowane są w ramach procedury wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zarówno Spółka, jak i kontrahenci - odbiorcy towarów są zarejestrowani do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiadają ważny numer VAT-UE). Towary handlowe najczęściej przewożone są przez przewoźnika (w zależności od uzgodnień między kontrahentami i warunków dostawy zawartych w poszczególnych zamówieniach - czasem ten transport odbywa się na koszt Spółki, czasem na koszt zagranicznego odbiorcy). Sporadycznie nabywca unijny odbiera towar z magazynu Spółki własnym środkiem transportu.

Dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów Spółka gromadzi:

dokument przewozowy CMR - oryginał podpisany i opieczętowany przez pracownika Spółki oraz podpisany przez przewoźnika/pracownika spółki transportowej: w przypadku gdy Spółka organizuje transport, to czasem dodatkowo dysponuje również kopią CMR (samokopiujący druk) podpisaną przez odbiorcę towarów (i z reguły także opieczętowaną jego pieczątką): w pozostałych przypadkach Spółka dysponowała kserokopią CMR podpisaną i z reguły opieczętowaną przez odbiorcę towarów;
specyfikację sztuk podpisaną przez pracownika Spółki oraz drugą kopię podpisaną i opieczętowaną przez unijnego odbiorcę (w wielu przypadkach, gdy podpisana przez unijnego odbiorcę kopia nie wpływała do Spółki, Spółka ponownie przesyłała scany specyfikacji mailem, które następnie kontrahent po wydrukowaniu, podpisaniu i ostemplowaniu odsyłał pocztą tradycyjną).

Czasem dodatkowo nabywcy unijni przysyłają pisemne potwierdzenie otrzymania towarów, w którym wymieniają numery specyfikacji i faktur.

Spółka postępowała (postępuje) zgodnie z posiadaną interpretacją indywidualną wydaną 31 sierpnia 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP3/443-449/10-6/KC. Tylko w nielicznych przypadkach, gdy transport wykonywany jest przez firmę udostępniającą opcję śledzenia przesyłki (firmę kurierską) - Spółka gromadzi takie potwierdzenie zgodnie z posiadaną interpretacją indywidualną wydaną dnia 19 września 2011r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP3/443-797/11-6/MK.

Niemniej jednak stawianie takich wymagań spotyka się z dużym niezrozumieniem wśród kontrahentów unijnych, w związku z czym zgromadzenie ww. kompletu dokumentów jest bardzo czasochłonne i wymaga nieraz kilkukrotnego monitowania. Zachowanie takie ze strony Spółki jest postrzegane jako niezrozumiałe i często niekorzystnie wpływa na relacje handlowe z kontrahentem, zwłaszcza, że często faktury zostały już przez kontrahentów opłacone, a brak jest jedynie oryginalnie podpisanych dokumentów. Powoduje to też duże utrudnienia w kontaktach z Urzędem Skarbowym, ponieważ deklaracja VAT-7 oraz informacja podsumowująca VAT-UE za dany miesiąc są z reguły kilkakrotnie korygowane.

Dlatego też Spółka rozważa odstąpienie od żądania papierowych dokumentów oryginalnie podpisanych i ostemplowanych przez odbiorców unijnych przysyłanych tradycyjną pocztą oraz uważa, że może akceptować scany dokumentów otrzymane od kontrahentów unijnych mailem bądź w inny sposób za pomocą komunikacji elektronicznej.

Spółka nadal będzie w posiadaniu:

dokumentu przewozowego CMR - oryginał podpisany i opieczętowany przez osobę wydającą towar z magazynu oraz podpisany przez kierowcę/przewoźnika: w przypadku gdy Spółka pokrywa koszty transportu, to z reguły dodatkowo będzie dysponowała również kopią CMR (samokopiujący druk) podpisaną przez odbiorcę towarów (i z reguły także opieczętowaną jego pieczątką); w pozostałych przypadkach (gdy transport będzie organizowany przez odbiorcę lub w przypadku zagubienia CMR) Spółka będzie żądała przysłania scanu CMR (z potwierdzeniem odbioru towarów) przez odbiorcę towarów;
kopii faktury - zawierającą w szczególności datę wystawienia i sprzedaży, nazwy, adresy i numery VAT-UE sprzedawcy i nabywcy oraz szczegółową informację na temat rodzaju i ilości sprzedawanego towaru (bez podpisów i stempli nabywcy);
specyfikację sztuk podpisaną przez pracownika Spółki (na dokumencie przewozowym CMR jest prawie zawsze wymieniony numer specyfikacji oraz łączna waga przewożonego towaru zgodna z wagą wynikającą ze specyfikacji; w przypadku braku tych informacji lub drobnych nieścisłości na CMR - są i będą gromadzone dodatkowe dokumenty).

Dodatkowo Spółka z reguły dysponuje (i będzie dysponowała) również korespondencją handlową (w tym: zamówieniem), oraz potwierdzeniem zapłaty za dostarczony towar.

Spółka zgodnie z posiadanymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi w dnia 31 sierpnia 2010 r. sygn. IPPP3/443-449/10-6/KC oraz z 19 września 2011 r., sygn. IPPP3/443-797/11-6/MK gromadziła dotychczas dokumenty uprawniające do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów otrzymane tradycyjną pocztą w formie papierowej podpisane i ostemplowane przez nabywców. Zgodnie z interpretacją z 31 sierpnia 2010 r. „tylko dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika mają potwierdzać jednoznacznie fakt dostarczenia towaru z miejsca nadania do miejsca ich przeznaczenia, którym jest inny niż Polska kraj unijny. Natomiast pozostałe dokumenty, czyli kopia faktury i specyfikacja takiego potwierdzenia nie wymagają. Zatem - nie dowolny dokument a jedynie dokument otrzymany od przewoźnika - odpowiednio CMR lub list przewozowy, ma takie potwierdzenie zawierać.”

Spółka będzie gromadzić dokumenty wymagane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, tj. dokumenty przewozowe oraz specyfikację sztuk ładunku, przy czym tylko dokumenty przewozowe będą zawierały potwierdzenie faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego. Spółka zamierza gromadzić i przechowywać dokumenty zarówno w formie papierowej tradycyjnej (jeśli będzie to możliwe) oraz otrzymane wyłącznie za pomocą komunikacji elektronicznej (w pozostałych przypadkach).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w aktualnym stanie prawnym dla zastosowania stawki 0% dla zrealizowanych transakcji WDT wystarczające będzie gromadzenie opisanych dokumentów, w tym w szczególności dokumentów przewozowych zawierających podpis nabywcy otrzymane za pomocą środków komunikacji elektronicznej, bez konieczności posiadania wersji papierowej tych dokumentów?

Zdaniem Wnioskodawcy dla zastosowania stawki 0% dla realizowanych przez Spółkę transakcji WDT wystarczające jest posiadanie dokumentu przewozowego (zawierającego podpis nabywcy potwierdzający odbiór towaru) w formie scanu, otrzymanego za pośrednictwem komunikacji elektronicznej na skrzynkę pocztową Spółki, jeżeli łącznie ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Posiadanie scanu dokumentu przewozowego zawierającego podpis nabywcy potwierdzający odbiór towaru oraz specyfikacji (podpisanej przez nabywcę bądź nie) jest wystarczające dla spełnienia przez Spółkę wynikającego z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT warunku posiadania przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1) i pkt 3), tj. dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika oraz specyfikacji sztuk ładunku. O tym, czy Spółka dysponuje dokumentami, o którym mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie decyduje forma, w jakiej te dokumenty Spółka otrzyma i w jakiej je przechowuje, ale sam fakt dysponowania ich treścią, w tym w formie skanu papierowego dokumentu przewozowego.

Zdaniem Spółki z uwagi na fakt, że przepisy ustawy o VAT nie stanowią o formie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3, każda forma tych dokumentów jest dopuszczalna. Otrzymane przez Spółkę drogą elektroniczną skany podpisanych przez nabywcę dokumentów przewozowych CMR oraz specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku zawartych w dokumencie zatytułowanym „Packing list”/„Tlieferschein” stanowią dowód dostarczenia towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreślał wielokrotnie, że uznanie danej dostawy za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych takich, jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Natomiast przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych, nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT (np. wyrok z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C 409/04 Teieos pic i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise oraz w sprawie C 146/05 Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn).

Potwierdzeniem tego, że zbyt wąskie interpretowanie przepisów dotyczących prawa do zastosowania stawki 0% w WDT mogłoby doprowadzić do naruszenia fundamentalnych zasad podatku VAT, tj. zasad neutralności i proporcjonalności, jest także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2010 r. (sygn. I FSK 1421/08), w którym rozpatrując sprawę możliwości zastosowania stawki 0% na podstawie kserokopii lub faksu dokumentu przewozowego, wskazał, że: „stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%”. W związku z tym, w ocenie sądu „dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesłanemu w formie elektronicznej, czy faksem”.

Zaprezentowany pogląd potwierdzony został także w interpretacjach podatkowych wydawanych w imieniu Ministra Finansów przez upoważnione Izby Skarbowe, w tym m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. IPTPP2/4512-639/15-2/KW oraz przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 grudnia 2014 r. (IPPP3/443-989/14-2/KB), w której zostało stwierdzone: „przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jeżeli zatem będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, ksero, skan lub faks ww. dokumentu, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

W konsekwencji, dla zastosowania stawki 0% dla realizowanych przez Wnioskodawcę transakcji WDT wystarczą skany dokumentu przewozowego CMR (zawierającego podpis nabywcy potwierdzający odbiór towaru) oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku otrzymane przez Wnioskodawcę drogą elektroniczną za pośrednictwem skrzynki mailowej.”

Warunkiem wystarczającym do zastosowania stawki 0% właściwej dla WDT (wypełnienie dyspozycji art. 42 ust. 3 ustawy o VAT) będzie posiadanie dokumentu przewozowego potwierdzonego przez nabywcę (tj. zawierającego podpis nabywcy potwierdzający odbiór towaru) oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (potwierdzonej przez nabywcę bądź nie) w wersji elektronicznej (skan), bez konieczności posiadania wersji papierowej tych dokumentów, jak również niezależnie i bez konieczności posiadania innych dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Konieczność posiadania „innych dokumentów” wskazujących, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, może się zaktualizować dopiero wówczas, gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (niezależnie od tego, czy Spółka będzie posiadać je w formie papierowej lub w formie skanu), nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z kolei w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi zaś art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Przy tym przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, na którą powołuje się również Wnioskodawca, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art, 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jest firmą handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Towary są sprzedawane m.in. kontrahentom z Unii Europejskiej - dostawy takie realizowane są w ramach procedury wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zarówno Spółka, jak i kontrahenci - odbiorcy towarów są zarejestrowani do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiadają ważny numer VAT-UE). Towary handlowe najczęściej przewożone są przez przewoźnika (w zależności od uzgodnień między kontrahentami i warunków dostawy zawartych w poszczególnych zamówieniach - czasem ten transport odbywa się na koszt Spółki, czasem na koszt zagranicznego odbiorcy). Sporadycznie nabywca unijny odbiera towar z magazynu Spółki własnym środkiem transportu. Dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów Spółka rozważa odstąpienie od żądania papierowych dokumentów oryginalnie podpisanych i ostemplowanych przez odbiorców unijnych przysyłanych tradycyjną pocztą oraz uważa, że może akceptować scany dokumentów otrzymane od kontrahentów unijnych mailem bądź w inny sposób za pomocą komunikacji elektronicznej.

Spółka nadal będzie w posiadaniu: dokumentu przewozowego CMR - oryginał podpisany i opieczętowany przez osobę wydającą towar z magazynu oraz podpisany przez kierowcę/przewoźnika: w przypadku gdy Spółka pokrywa koszty transportu, to z reguły dodatkowo będzie dysponowała również kopią CMR (samokopiujący druk) podpisaną przez odbiorcę towarów (i z reguły także opieczętowaną jego pieczątką); w pozostałych przypadkach (gdy transport będzie organizowany przez odbiorcę lub w przypadku zagubienia CMR) Spółka będzie żądała przysłania scanu CMR (z potwierdzeniem odbioru towarów) przez odbiorcę towarów; kopii faktury - zawierającą w szczególności datę wystawienia i sprzedaży, nazwy, adresy i numery VAT-UE sprzedawcy i nabywcy oraz szczegółową informację na temat rodzaju i ilości sprzedawanego towaru (bez podpisów i stempli nabywcy); specyfikację sztuk podpisaną przez pracownika Spółki (na dokumencie przewozowym CMR jest prawie zawsze wymieniony numer specyfikacji oraz łączna waga przewożonego towaru zgodna z wagą wynikającą ze specyfikacji; w przypadku braku tych informacji lub drobnych nieścisłości na CMR - są i będą gromadzone dodatkowe dokumenty).

Dodatkowo Spółka z reguły dysponuje (i będzie dysponowała) również korespondencją handlową (w tym: zamówieniem), oraz potwierdzeniem zapłaty za dostarczony towar.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy dla zastosowania stawki 0% w odniesieniu do zrealizowanych transakcji WDT wystarczające będzie gromadzenie opisanych dokumentów, w tym w szczególności dokumentów przewozowych zawierających podpis nabywcy otrzymane za pomocą środków komunikacji elektronicznej, bez konieczności posiadania wersji papierowej tych dokumentów.

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jak wskazano wyżej przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Tym samym dla zastosowania stawki 0% dla zrealizowanych transakcji WDT wystarczające będzie gromadzenie dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów tj. potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju oraz ich odbiór w innym państwie członkowskim (w tym dokumentów przewozowych zawierających podpis nabywcy) otrzymanych za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Trzeba jednocześnie zaznaczyć, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016 r. poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin