Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-229/16/BM
z 23 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 18 marca 2016 r. (data wpływu 24 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego działki nr 3645/65 na rzecz podmiotu, który wybudował na niej części budynków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego działki nr 3645/65 na rzecz podmiotu, który wybudował na niej części budynków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z zapisami w księdze wieczystej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy, K. S.A. (Wnioskodawcy) przysługiwało między innymi prawo użytkowania wieczystego działki gruntowej nr 3645/65 położonej w miejscowości R.. Na działce tej położone były części budynków innych niemieszkalnych, odpowiednio jedno i dwukondygnacyjnych, stanowiących odrębną od prawa użytkowania wieczystego własność. Nakłady na wzniesienie przedmiotowych budynków poniesione zostały przez „P” spółka z o.o., któremu przysługiwało roszczenie co do ich zwrotu wobec Wnioskodawcy. Od chwili wzniesienia rozpatrywanych budynków pozostawały też one w faktycznym i nieprzerwanym posiadaniu „P” spółka z o.o., który wykorzystywał je do prowadzonej działalności gospodarczej.

Na mocy aktu notarialnego repertorium A, podpisanego w dniu 8 stycznia 2016 r., Wnioskodawca sprzedał na rzecz „P” spółka z o.o. przysługujące mu prawo użytkowania wieczystego działki gruntowej nr 3645/65, a także stanowiące odrębne nieruchomości położone na tej działce części budynków innych niemieszkalnych. Jednocześnie uznał nakłady poniesione przez „P” spółka z o.o. na wzniesienie stanowiących przedmiot sprzedaży części budynków. Ponadto strony transakcji uzgodniły, że z przysługującej Wnioskodawcy należności ze sprzedaży potrącone zostaną uznane należności „P” spółka z o.o. wynikające z poniesionych nakładów. Natomiast, co się tyczy należności Wnioskodawcy wynikającej z różnicy powstałej po potrąceniu, to została ona przez „P” spółka z o.o. zapłacona jeszcze przed przeprowadzeniem transakcji.

Wnioskodawca oraz „P” spółka z o.o. są podatnikami podatku od towarów i usług zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni przed zawarciem opisanej wyżej transakcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku opisanej transakcji po stronie Wnioskodawcy przedmiotem opodatkowania w podatku od towarów i usług jest jedynie sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki gruntowej nr 3645/65, czy też sprzedaż tego prawa wraz częściami budynków innych niemieszkalnych położonych na działce objętej tym prawem?
2. Czy po stronie „P” spółka z o.o. przedmiotem opodatkowania w podatku od towarów i usług jest dokonane przez Wnioskodawcę uznanie nakładów poniesionych na wzniesienie stanowiących przedmiot transakcji części budynków, które należy traktować jako ich sprzedaż (sprzedaż nakładów) czy też uznanie tych nakładów nie podlega opodatkowaniu rozpatrywanym podatkiem?
3. W przypadku uznania przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, że po stronie Wnioskodawcy ciąży obowiązek podatkowy w stosunku do sprzedawanych części budynków innych niemieszkalnych, a po stronie „P” spółka z o.o. - w stosunku do uznania nakładów, czy Wnioskodawcy oraz „P” spółka z o.o. przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z wystawionych faktur, dokumentujących odpowiednio sprzedaż części budynków oraz uznanie (sprzedaż) nakładów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów. Jak wynika natomiast z wprowadzenia do wyliczenia, zawartego w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jak wynika zatem z ostatniego przepisu przedmiotu opodatkowania nie należy wiązać z przejściem prawa własności towaru, lecz ze zmianą dotyczącą możliwości faktycznego nim dysponowania nawet, jeśli zmianie tej nie towarzyszy zmiana własności. W przypadku tym chodzi o przeniesienie prawa do rozporządzania towarami a nie przeniesienie prawa ich własności. Podwalinę do takiego postrzegania dostawy towarów stanowi orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej C-320/88 zapadłe w sprawie Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Safe B. V., gdzie przy definiowaniu wyrażenia „dostawa towarów” akcentuje się „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W konsekwencji natomiast dostawę tę wiąże się z przeniesieniem prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel nawet, jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym.

Przenosząc z kolei powyższe spostrzeżenia na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać wypada, że w wyniku przeprowadzenia transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a „P” spółka z o.o. nie doszło do zmiany w faktycznym rozporządzaniu posadowionych na działce gruntowej nr 3645/65 częściami budynków innych niemieszkalnych. Skoro budynki te zostały wzniesione przez „P” spółka z o.o. i od tego czasu nieprzerwanie pozostawały w posiadaniu tej spółki, to nie sposób uznać, aby w wyniku zawartej z Wnioskodawcą umowy doszło do stanowiącej przedmiot opodatkowania dostawy towarów. Zważyć trzeba, że umowa ta nie wprowadziła żadnych zmian co do stanu faktycznego w zakresie dysponowania stanowiącymi przedmiot umowy częściami budynków, a tym samym opodatkowaniu w rozpatrywanej sprawie będzie podlegała jedynie sprzedaż prawa użytkowania wieczystego samej działki gruntowej nr 3645/65. Podobnie rzecz się ma, jeśli chodzi o uznanie przez Wnioskodawcę wartości nakładów, jakie poniesione zostały przez „P” spółka z o.o. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca w żadnym czasie nie dysponował powstałymi w wyniku poniesienia nakładów budynkami, aby móc przyjąć, że uznanie wartości tych nakładów rodzi jakiekolwiek skutki podatkowe w podatku od towarów i usług. W kontekście powyższego wskazać także wypada, że stanowisko zbieżne z powyższym, co do skutków podatkowych przeniesienia prawa własności budynków na rzecz osoby, która budynki te wzniosła z własnych środków i nimi faktycznie dysponowała, zajmują również organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 7 maja 2010 r. nr ITPP1/443-169/10/BK, czy też Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 2 sierpnia 2011 r. nr IBPP3/443-526/11/PH.

Konkludując zatem wskazać należy, że wobec dokonanej transakcji przedmiotem opodatkowania będzie jedynie sprzedaż prawa użytkowania wieczystego samej działki, co się zaś tyczy, części budynków oraz poniesionych na nie nakładów, to w tym zakresie transakcja pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Niezależnie od powyższych poglądów zauważyć wypada, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co do zasady, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stąd też gdyby odpowiednio sprzedaż części budynków innych niemieszkalnych oraz uznanie poniesionych na nie nakładów stanowić miało przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług, to przez każdą ze storn transakcji o wynikający z tego opodatkowaniu podatek naliczony mogłaby zostać pomniejszona kwota podatku należnego. W przypadku Wnioskodawcy uwzględnić w tym wypadku trzeba, że uznanie nakładów poniesionych przez „P” spółka z o.o., a w konsekwencji poniesienie ich ciężaru, pozostaje w bezpośrednim związku ze sprzedażą części budynków, skoro zaś sprzedaż ta miałaby podlegać opodatkowaniu, to podatek naliczony stojący u źródła uznania nakładów pozostawałby w ścisłym związku z tym opodatkowaniem, a tym samym podlegałby odliczeniu. Z kolei, jeśli chodzi o „P” spółka z o.o., to jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego spółka ta nabywane części budynków wykorzystuje do prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec zaś tego, podatek naliczony od sprzedaży budynków podlega odliczeniu od podatku należnego o tyle, o ile działalność ta podlega opodatkowaniu. Ewentualna natomiast zmiana zakresu wykorzystania przedmiotowych budynków rodzić będzie obowiązek sporządzenia korekty, o której mowa w art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle powołanych przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Według art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Traktując grunt jako towar, ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji pojęcia „nieruchomość gruntowa”, sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Według tego przepisu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zawartego w przytoczonym przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, zauważyć należy, że jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo użytkowania wieczystego działki gruntowej nr 3645/65. Na działce tej położone były części budynków innych niemieszkalnych, odpowiednio jedno i dwukondygnacyjnych, stanowiących odrębną od prawa użytkowania wieczystego własność. Nakłady na wzniesienie przedmiotowych budynków poniesione zostały przez inny podmiot tj. Spółkę z o.o., któremu przysługiwało roszczenie co do ich zwrotu wobec Wnioskodawcy. Od chwili wzniesienia rozpatrywanych budynków pozostawały też one w faktycznym i nieprzerwanym posiadaniu Spółki z o.o., która wykorzystywała je do prowadzonej działalności gospodarczej.

Na mocy aktu notarialnego podpisanego 8 stycznia 2016 r., Wnioskodawca sprzedał na rzecz tej Spółki przysługujące mu prawo użytkowania wieczystego działki gruntowej nr 3645/65, a także stanowiące odrębne nieruchomości położone na tej działce części budynków innych niemieszkalnych. Jednocześnie uznał nakłady poniesione przez Spółkę z o.o. na wzniesienie stanowiących przedmiot sprzedaży części budynków. Ponadto strony transakcji uzgodniły, że z przysługującej Wnioskodawcy należności ze sprzedaży potrącone zostaną uznane należności Spółki z o.o. wynikające z poniesionych nakładów. Należności Wnioskodawcy wynikające z różnicy powstałej po potrąceniu zostały przez Spółkę z o.o. zapłacone przed przeprowadzeniem transakcji.

Wnioskodawca podał też we wniosku, że umowa nie wprowadziła żadnych zmian co do stanu faktycznego w zakresie dysponowania częściami budynków. Wnioskodawca w żadnym czasie nie dysponował powstałymi w wyniku poniesienia nakładów budynkami.

Rozpatrując przedmiotowy wniosek należy w pierwszej kolejności ustalić co jest rzeczywistym przedmiotem transakcji na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług i czy faktycznie dochodzi do sprzedaży nakładów na rzecz Wnioskodawcy, co mogłoby w efekcie przesądzać o tym, że mamy do czynienia ze zbyciem zabudowanego gruntu. W ocenie organu nie można w przedmiotowej sprawie przyjąć, że Spółka z o.o. zbyła na rzecz Wnioskodawcy nakłady. Przeczy temu fakt, że Wnioskodawca nie stał się ekonomicznym właścicielem tych nakładów.

Tak więc w przedmiotowej sprawie nie dochodzi do zbycia (sprzedaży) nakładów przez Spółkę z o.o. rzecz Wnioskodawcy. Opis sprawy w sposób jednoznaczny wskazuje, że mamy do czynienia wyłącznie ze zbyciem prawa użytkowania wieczystego gruntu, a tylko cena sprzedaży jest ustalana z uwzględnieniem wartości poczynionych nakładów: „ (…) strony transakcji uzgodniły, że z przysługującej Wnioskodawcy należności ze sprzedaży potrącone zostaną uznane należności Podmiotu Zainteresowanego wynikające z poniesionych nakładów. Należności Wnioskodawcy wynikające z różnicy powstałej po potrąceniu zostały przez Podmiot Zainteresowany zapłacone przed przeprowadzeniem transakcji.”

Tak więc, nawet jeśli na gruncie prawa cywilnego zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu (działki nr 3645/65) przez Wnioskodawcę spowoduje przeniesienie na nowego właściciela (Spółkę z o.o.) także własności posadowionych na niej części budynków, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakimi są te ww. części budynków w rozumieniu ustawy o VAT.

Skoro Spółka z o.o. sama wybudowała opisane we wniosku części budynków, czyli towary w rozumieniu ustawy o VAT, jakimi są te części budynków, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokonał dostawy przedmiotowych części budynków, chociaż przeniósł ich własność - przenosząc na Spółkę z o.o. prawo do użytkowania wieczystego gruntów na których te części budynków się znajdują. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na Spółkę z o.o. formalnie przejdzie prawo własności opisanych części budynków z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru(ów), jakimi są te części budynków, gdyż już wcześniej Spółka z o.o. dysponowała tymi częściami budynków jak właściciel, a Wnioskodawca nigdy nie wszedł w posiadanie tych nakładów i nigdy nimi faktycznie nie dysponował.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc mimo, że dojdzie do przeniesienia własności opisanych części budynków posadowionych na działce nr 3645/65, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru(ów), jakimi są te części budynków.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 ze zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem. Pogląd ten jest zgodny z celem Szóstej Dyrektywy, która została opracowana między innymi w celu oparcia wspólnego systemu VAT na jednolitej definicji transakcji podlegających opodatkowaniu. Celowi temu mogłaby zagrozić sytuacja, gdyby warunek zaistnienia dostawy towarów różnił się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków rządzących przeniesieniem prawa własności w prawie cywilnym.

W przedmiotowej sprawie, z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę formalnie przechodzi prawo własności ww. części budynków ze wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie występuje dostawa towaru, jakimi są te części budynków, albowiem Spółka z o.o. cały czas od momentu ich wybudowania z własnych środków dysponowała nimi jak właściciel, a Wnioskodawca nigdy nie wszedł w ich ekonomiczne posiadanie.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, wskazać zatem należy, że przedmiotem sprzedaży ze strony Wnioskodawcy jest wyłącznie prawo użytkowania wieczystego gruntu - (działki nr 3645/65), na którym te części budynków są posadowione (już należące w sensie ekonomicznym do nabywcy – Spółki z o.o., która sama je wybudowała).

W konsekwencji powyższych ustaleń, w przedmiotowej sprawie w przypadku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 3645/65, na której posadowione są opisane we wniosku części budynków, nie dojedzie do transakcji faktycznego przeniesienia przez Spółkę z o.o. na Wnioskodawcę własności nakładów poczynionych na tej działce w postaci części budynków ani do sprzedaży własności części budynków stanowiących odrębny przedmiot własności od gruntu, wybudowanych na ww. działce przez Spółkę z o.o. na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie może zatem sprzedać Spółce czegoś co jest już jej ekonomiczną własnością.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie przedmiotem zbycia prawa użytkowania wieczystego działki nr 3645/65 zabudowanej częściami budynków na rzecz Spółki z o.o. było jedynie prawo użytkowania wieczystego działki nr 3645/65.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dla dokonanej transakcji przedmiotem opodatkowania była jedynie sprzedaż prawa użytkowania wieczystego samej działki, co się zaś tyczy, części budynków oraz poniesionych na nie nakładów, to w tym zakresie transakcja pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

We wniosku zadano również pytanie nr 3 „W przypadku uznania przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, że po stronie Wnioskodawcy ciąży obowiązek podatkowy w stosunku do sprzedawanych części budynków innych niemieszkalnych, a po stronie Podmiotu Zainteresowanego - w stosunku do uznania nakładów, czy Wnioskodawcy oraz Podmiotowi Zainteresowanemu przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z wystawionych faktur, dokumentujących odpowiednio sprzedaż części budynków oraz uznanie (sprzedaż) nakładów”.

Należy zauważyć, że w związku z uznaniem, że przedmiotem zbycia prawa użytkowania wieczystego działki nr 3645/65 zabudowanej częściami budynków na rzecz Spółki z o.o. było jedynie prawo użytkowania wieczystego działki nr 3645/65 (bez posadowionych na niej części budynków), to wydanie interpretacji w zakresie pyt. nr 3 w kwestii czy Wnioskodawcy oraz Spółce z o.o. przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z wystawionych faktur, dokumentujących odpowiednio sprzedaż części budynków oraz uznanie (sprzedaż) nakładów jest bezprzedmiotowe.

Bezprzedmiotowa jest także kwestia czy ewentualna zmiana zakresu wykorzystania przedmiotowych budynków rodzić będzie obowiązek sporządzenia korekty, o której mowa w art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.