2016.07.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-619/16-2/MR
z 25 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont Parkingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont Parkingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu powierzchni handlowych, działalności deweloperskiej oraz zarządzania nieruchomościami. W 2000 roku wybudowano sklep Wnioskodawcy z dwupoziomowym parkingiem otwartym (dalej: Parking). Parking jest przez Wnioskodawcę wykorzystywany w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Ze względu na błędy projektowe (nie uwzględniono wpływu temperatury na pracę płyty Parkingu), które spowodowały m.in. wystąpienie pęknięć płyty Parkingu i zmniejszenie jej nośności, a także z uwagi na zużycie obiektu w wyniku eksploatacji stropu oraz elementów nawierzchni, dokonano wzmocnienia konstrukcji nowym układem słupowo - ryglowym z podwojeniem siatki słupów. Powyższe wzmocnienia zmieniły układ organizacji ruchu na Parkingu oraz znacząco utrudniły orientację przestrzenną oraz jakość użytkowania Parkingu. Na poziomie parteru, z Parkingu dostępny jest parter sklepu Spółki oraz placyk przed wejściem do centrum handlowego.

Parking znajduje się na terenie częstych tąpnięć związanych z eksploatacją kopalni węgla, co mogło mieć wpływ na stan techniczny obiektu.

Z uwagi na zły stan techniczny Parkingu, w szczególności niespełniający wymagań normowych dla tego typy obiektów stan płyty górnej, Spółka podjęła decyzję o rozbiórce monolitycznej płyty górnej wraz z dodatkową konstrukcją prefabrykowaną.

Zgodnie z dokumentacją techniczną - projektem remontu Parkingu, celem projektu jest odtworzenie stanu pierwotnego Parkingu z pominięciem błędów stwierdzonych w poprzedniej realizacji.

Głównymi założeniami projektowymi są:

odtworzenie stropu garażu z likwidacją wzmocnień konstrukcji,

wykonanie nawierzchni betonowoasfaltowej na stropie oraz remont betonowej nawierzchni przyziemia,

wykonanie odwodnień liniowych podłączonych do istniejących pionów kanalizacji deszczowej w poziomie parteru oraz odtworzenie odwodnień w poziomie przyziemia,

reorganizacja parkingu przy sklepie,

wykorzystanie istniejącego wyposażenia parkingu,

oświetlenie parkingu wg standardu Wnioskodawcy.

Na Parkingu zaprojektowano pierwotnie 1023 stanowiska, obecny stan miejsc postojowych to 972. Prace budowlane nie wpłyną na zwiększenie liczby miejsc postojowych ponad stan projektowany w pierwotnej wersji Parkingu.

Zmianie nie ulegnie przeznaczenie i funkcja Parkingu, ani żaden z jego charakterystycznych parametrów (takich jak m.in. kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość, liczba kondygnacji, charakter i elementy elewacji). Podstawowym zamierzeniem inwestycyjnym jest remont Parkingu z odtworzeniem stropu oraz remont nawierzchni i wyposażenia.

Wnioskodawca otrzymał decyzję wydaną przez prezydenta miasta, w której zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na „wykonanie robót budowlanych polegających na odtworzeniu stropu i nawierzchni parkingu wraz z odwodnieniem i oświetleniem”, zgodnie z założeniami przedstawionymi powyżej. Realizacja robót budowlanych zgodnie z uzyskaną decyzją oraz projektem, którego założenia przedstawiono powyżej, wiąże się z ponoszeniem przez Wnioskodawcę kosztów związanych z prowadzonymi działaniami (dalej: Wydatki). Suma Wydatków przekracza 3.500,00 PLN.

Obecnie, tj. w trakcie trwania robót budowlanych, Parking jest amortyzowany, a odpisy amortyzacyjne są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Utrzymanie Parkingu w dobrym stanie technicznym leży w interesie Wnioskodawcy, ponieważ miejsca parkingowe zwiększają atrakcyjność nieruchomości, z wynajmu których Wnioskodawca osiąga przychody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wydatki na przeprowadzenie robót budowlanych dotyczących Parkingu, zgodnie z projektem, którego założenia zostały przedstawione w opisie zdarzenia, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na przeprowadzenie robót budowlanych dotyczących Parkingu, zgodnie z projektem, którego założenia zostały przedstawione w opisie zdarzenia, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT).

Uzasadnienie

Ogólna definicja kosztów uzyskania przychodów została ujęta w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Elementem opisu zdarzenia jest wykorzystywanie Parkingu przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. W opinii Wnioskodawcy problematyczny pozostaje sposób ujęcia Wydatków na roboty budowlane w kosztach uzyskania przychodów.

Parking jest obecnie ujęty w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, a odpisy amortyzacyjne są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Art. 16g ust. 13 Ustawy CIT stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Kluczowe dla sposobu zaliczenia Wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest rozróżnienie pomiędzy remontem a ulepszeniem. Wydatki na remont mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, natomiast koszty związane z ulepszeniem obniżają podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym jako odpisy amortyzacyjne.

Ustawa CIT nie zawiera ani definicji ulepszenia środka trwałego, ani definicji remontu. W celu rozróżnienia pomiędzy remontem a ulepszeniem zasadne będzie sięgnięcie do dorobku orzecznictwa sądów administracyjnych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1214/10 wyznaczono granicę pomiędzy ww. pojęciami: „różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych (konserwacja, naprawy), a drugie do podjęcia czy rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych”. Następnie NSA dodaje: „dla uznania, że w danej sprawie mamy do czynienia z ulepszeniem środka trwałego wystarczy stwierdzenie, że występuje chociażby jeden z elementów ulepszenia (przebudowa jako istotna zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego bez zwiększenia powierzchni i kubatury, rozbudowa jako zwiększenie powierzchni/kubatury, rekonstrukcja jako ponowna budowa obiektu w rozumieniu odtworzenia obiektu, adaptacja jako przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której do tej pory nie spełniał, modernizacja jako unowocześnianie w rozumieniu wyposażania obiektu o nowe elementy składowe)”.

NSA stwierdza, że remont ma na celu odtworzenie wartości użytkowej, natomiast ulepszenie charakteryzuje się istotną zmianą struktury wewnętrznej obiektu lub zwiększenie powierzchni/ przystosowanie obiektu do nowej funkcji, bądź też wyposażenie obiektu w nowe elementy składowe.

Odnosząc opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego do cytowanego wyroku NSA należy stwierdzić, że w wyniku prac budowlanych dojdzie do remontu Parkingu, bowiem dojdzie do odtworzenia jego wartości użytkowej (m. in. przywrócenie liczby miejsc parkingowych do pierwotnie projektowanej). Parking nie zostanie ulepszony w rozumieniu art. 16 ust. 13 Ustawy CIT. Nie dojdzie do zmiany jego funkcji, dodania elementów składowych, ani zwiększenia powierzchni.

Ponadto, jak wskazał NSA w powyższym wyroku, „Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi powołanego w skardze kasacyjnej, iż istotą remontu jest to, że następuje on w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem jego eksploatacji (wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 kwietnia 1999 roku w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 772/97)”.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że od budowy Parkingu, położonego w silnie zindustrializowanym otoczeniu (w okolicy znajduje się m.in. aktywna kopalnia węgla), minęło 16 lat. Upływ czasu połączony z eksploatacją oraz błędy projektowe Parkingu to główne powody przemawiające za wykonaniem robót budowlanych, co również przemawia za uznaniem wykonywanych prac za remont na potrzeby Ustawy CIT. Ponadto, roboty budowlane mają na celu naprawę obecnej kondycji obiektu, względem stanu pierwotnie projektowanego.

W wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 9 lutego 2016 r„ sygn. akt I SA/Wr 1696/15 stwierdzono, że „wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego polegające na wymianie zużytych składników technicznych - można zatem uznać za remont”. W wyniku eksploatacji Parkingu doszło do zużycia stropu oraz elementów nawierzchni. W celu dalszego używania Parkingu zgodnie z jego przeznaczeniem konieczne jest wykonanie robót budowlanych, przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, a które na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinny zostać uznane za remont.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 290); (dalej: Prawo budowlane) pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na remoncie obiektów budowlanych. Co istotne, roboty budowlane będące przedmiotem niniejszego wniosku są prowadzone na podstawie otrzymanego pozwolenia na wykonanie robót budowlanych. W opinii Wnioskodawcy powyższa okoliczność nie wpływa na kwalifikację prawnopodatkową kosztów ponoszonych w wyniku prowadzenia prac. Autonomię prawa podatkowego podkreślił NSA w wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. akt I FSK 1627/14, akceptując stanowisko sądu I instancji: „usług wymienionych w art. 41 ust. 12 u.p.t.u. (a więc m.in, remontu) nie zdefiniowano w tej ustawie, ani nie wyjaśniono poprzez odwołanie do innych przepisów. Równocześnie tłumaczenie ich w oparciu o przepisy Prawa budowlanego jest o tyle niezasadne, że narusza to zasadę autonomii prawa podatkowego (..,)”. Biorąc powyższe pod uwagę sam fakt wydania decyzji na wykonanie robót budowlanych nie powinien być podstawą kwalifikacji robót budowlanych prowadzonych przez Wnioskodawcę za ulepszenie.

Spółka zwraca uwagę, że organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych uznają, że roboty budowlane na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych mają charakter remontu, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 20 stycznia 2015 r„ nr IPTPB3/423-360/14-5/GG: „ponieważ jednocześnie wydatki poczynione na renowację parkingu będą przyczyniały się do powstawania przychodów pośrednio - w dłuższym okresie czasu, a nie w konkretnym momencie, należy stwierdzić, że wydatki te należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Zatem, należy stwierdzić, że wydatki związane z renowacją parkingu należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie ich poniesienia”.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont Parkingu - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014, poz. 851 z późm. zm.; dalej CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący uzyskania przychodów.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu,
poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów ww. ustawy, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Wydatki poniesione na remont nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Jednakże zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonane zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie zaś do art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont.

Remontem – zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 290) – jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz użytkowego środka trwałego, wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – a więc są to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym.

Według utrwalonego orzecznictwa sądowego, z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

przebudowa, czyli zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny, rozbudowa, tj. poprawienie składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji czy wymagań, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z powyższego wynika, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do remontu wskazane jest każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego, szczegółowe przeanalizowanie zakresu rzeczowego wykonywanych robót, w tym odniesienie ich na podstawie dokumentacji technicznej do stanu istniejącego, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków należy oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Należy również zwrócić uwagę, iż dokonując kwalifikacji wydatków do nakładów o charakterze remontowym należy uwzględnić również zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, albowiem na skutek upływu czasu i związany z tym postęp myśli technologicznej wymiana zużytych elementów na identyczne wielokrotnie jest praktycznie niemożliwa.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, iż w 2000 roku wybudowano sklep Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) z dwupoziomowym parkingiem otwartym (dalej: Parking). Parking jest przez Wnioskodawcę wykorzystywany w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Ze względu na błędy projektowe (nie uwzględniono wpływu temperatury na pracę płyty Parkingu), które spowodowały m.in. wystąpienie pęknięć płyty Parkingu i zmniejszenie jej nośności, a także z uwagi na zużycie obiektu w wyniku eksploatacji stropu oraz elementów nawierzchni, dokonano wzmocnienia konstrukcji nowym układem słupowo - ryglowym z podwojeniem siatki słupów. Powyższe wzmocnienia zmieniły układ organizacji ruchu na Parkingu oraz znacząco utrudniły orientację przestrzenną oraz jakość użytkowania Parkingu. Z uwagi na zły stan techniczny Parkingu, w szczególności niespełniający wymagań normowych dla tego typy obiektów stan płyty górnej, Spółka podjęła decyzję o rozbiórce monolitycznej płyty górnej wraz z dodatkową konstrukcją prefabrykowaną.

Zgodnie z dokumentacją techniczną - projektem remontu Parkingu, celem projektu jest odtworzenie stanu pierwotnego Parkingu z pominięciem błędów stwierdzonych w poprzedniej realizacji.

Głównymi założeniami projektowymi są:

odtworzenie stropu garażu z likwidacją wzmocnień konstrukcji,

wykonanie nawierzchni betonowoasfaltowej na stropie oraz remont betonowej nawierzchni przyziemia,

wykonanie odwodnień liniowych podłączonych do istniejących pionów kanalizacji deszczowej w poziomie parteru oraz odtworzenie odwodnień w poziomie przyziemia,

reorganizacja parkingu przy sklepie,

wykorzystanie istniejącego wyposażenia parkingu,

oświetlenie parkingu wg standardu Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, skoro wymiana zużytych elementów na nowe będzie miała charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość i nie zmieni jego charakteru to ponoszone wydatki będą miały charakter remontowy.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki ponoszone na remont środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów pośrednio związanych z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei z treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wydatki na przeprowadzenie robót budowlanych dotyczących Parkingu, zgodnie z projektem, które mają na celu przywrócenie pierwotnej zdolności użytkowej Parkingu, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy wskazać, że zakres niniejszej interpretacji obejmuje wyłącznie kwestię udzielenia odpowiedzi na wskazane we wniosku pytanie. Powyższa interpretacja nie ocenia natomiast charakteru wykonywanych prac.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Nadmienić przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia NSA mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia NSA nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin