Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-453/16-2/SK
z 25 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 2 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 6 czerwca 2016 r.), uzupełnionym 17 czerwca 2016 r. oraz 17 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca dokonując rozliczeń finansowych pomiędzy oddziałami Spółki w związku z udostępnianiem sprzętu komputerowego przez centralę Spółki zobowiązany będzie do uiszczenia podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca dokonując rozliczeń finansowych pomiędzy oddziałami Spółki w związku z udostępnianiem sprzętu komputerowego przez centralę Spółki zobowiązany będzie do uiszczenia podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 sierpnia 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-453/16-1/SK wezwano do uzupełnienia braków formalnych wniosku, co też nastąpiło 17 sierpnia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku z 11 sierpnia 2016 r. (wpływ do tut. Biura 17 sierpnia 2016 r.)):

X S.A. Oddział w Polsce jest oddziałem spółki kapitałowej X S.A. z siedzibą w Szwajcarii (dalej: „Spółka”). Wnioskodawca jest oddziałem w rozumieniu przepisów Rozdziału 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej („USDG”).

Wnioskodawca prowadzi działalność na terytorium Rzeczypospolitej, zatrudnia pracowników i wykorzystuje infrastrukturę do wykonywania czynności wspomagających, tzw. back-office. Oddział finansowany jest przez Centralę Spółki, która z tego tytułu dokonuje na rzecz Oddziału

określonych płatności za wykonywane przez Oddział czynności, stanowiące element usług świadczonych przez Spółkę na rzecz jej klientów.

Spółka należy do grupy (dalej: „Grupa”), wiodącego ubezpieczyciela świadczącego wszelkiego rodzaju usługi ubezpieczeniowe dla klientów z ponad 170 krajów, zatrudniających ok. 55.000 pracowników.

W ramach swojej działalności, Centrala Spółki w Z. zawarła z zagranicznym (mającym siedzibę w Szwajcarii) dostawcą sprzętu komputerowego umowę ramową (Master Service Agreement), na podstawie której dostawca udostępnia Centrali sprzęt komputerowy, w zamian za wynagrodzenie wypłacane przez Centralę z rachunku bankowego, jaki Centrala Spółki posiada w banku z siedzibą w Szwajcarii. Jednocześnie, w celu wykonywania czynności back-office, Centrala, za pośrednictwem oddziału w B. w którym znajduje się departament IT Spółki, zamierza przekazać część wynajmowanego sprzętu na potrzeby wyposażenia Oddziału, celem wykonywania zadań służbowych przez pracowników Oddziału. Ponieważ przekazany na wyposażenie Oddziału sprzęt komputerowy będzie wykorzystywany przez pracowników Oddziału w ramach jego działalności, odpowiednią część kosztów ponoszonych z tytułu wynajmu tego sprzętu komputerowego będzie obciążała rachunek Oddziału w ramach wewnętrznych rozliczeń pomiędzy Centralą (oddziałem w B. ), a Wnioskodawcą.

Może się to wiązać z dokonywaniem stosownych przelewów i przeksięgowań środków zgromadzonych na rachunku Oddziału w banku z siedzibą w Polsce otworzonego na potrzeby działalności prowadzonej przez Oddział na rachunek banku na Słowacji, wykorzystywanego do działalności prowadzonej przez Spółkę za pośrednictwem oddziału w B. .

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane we wniosku z 11 sierpnia 2016 r., (data wpływu do tut. Biura 17 sierpnia 2016 r.)):

Czy w związku z ponoszeniem przez Oddział kosztów najmu sprzętu komputerowego na rzecz oddziału Spółki w B. , po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek poboru i odprowadzenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 UCIT?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 11 sierpnia 2016 r. (wpływ do tut. Biura 17 sierpnia 2016 r.)), nie jest on zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm. „UCIT”) z tytułu pokrycia przez Oddział kosztów najmu sprzętu komputerowego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 UCIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, odsetek, praw autorskich lub praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (sporządzonej w Bemie dnia 2 września 1991 r. Dz.U. z 1993 r., nr 22 poz. 92 ze zm. „Umowa”), określenie „należności licencyjne” użyte oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego, w tym prawa do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Zgodnie z art. 3 ust. 2 Umowy, przy jej stosowaniu przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje należy stwierdzić, że dokonanie faktycznej zapłaty (np. w drodze przelewu bankowego) przez Oddział (w Polsce) na rzecz oddziału w B. w związku z przypisaniem do Oddziału części kosztów wynajmu sprzętu komputerowego, nie wiąże się z obowiązkiem pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UCIT. Wynika to z następujących argumentów.

Obowiązek poboru podatku u źródła dotyczy przychodów (dochodów) nierezydentów uzyskiwanych na terytorium Polski. Rozliczenie pomiędzy Oddziałem, a oddziałem w B. kosztu najmu sprzętu komputerowego użytkowanego przez pracowników Oddziału nie będzie skutkowało powstaniem przychodu po stronie Spółki na terytorium Polski. 

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że podatnik CIT posiadający siedzibę w Szwajcarii prowadzi działalność na terenie Polski poprzez Oddział, polegającą na wykonywaniu czynności back-office na rzecz Centrali. Zatem, działalność Oddziału w świetle postanowień Umowy może zostać uznana za tworzącą zakład w rozumieniu art. 5 Umowy. W konsekwencji, Spółka (prowadząca działalności w formie organizacyjnej Oddziału) podlega opodatkowaniu CIT w Polsce od przychodów, jakie można przypisać do tego Oddziału (zakładu w rozumieniu Umowy).

Z przedstawionych okoliczności wynika, że działalność Oddziału finansowana jest przez Centralę Spółki, która z tego tytułu dokonuje na rzecz tej jednostki określonych płatności za wykonywane przez Oddział czynności, stanowiące element usług świadczonych na rzecz klientów Spółki. Oddział, w sensie ekonomicznym i prawnym stanowi organizacyjnie wyodrębnioną część osoby zagranicznej - tj. Spółki. Oddział nie jest jednak odrębnym od Spółki podmiotem praw i obowiązków w rozumieniu prawa cywilnego. Oznacza to, Oddział nie zawiera transakcji ze Spółką i nie świadczy na jej rzecz usług. Zawarcie umowy (dokonanie transakcji) wymaga bowiem złożenia zgodnych oświadczeń woli przez co najmniej dwie strony (przez dwa odrębne podmioty). Podobnie świadczenie usług wymaga dwóch stron, świadczącego i odbiorcy a tymczasem Oddział nie jest odrębnym od Spółki bytem prawnym i podatkowym.

Rozliczenie kosztów użytkowania sprzętu komputerowego pomiędzy Oddziałem, a Spółką prowadzącą działalność poprzez oddział w B. nie stanowi zatem wynagrodzenia za usługi świadczone przez Spółkę za pośrednictwem oddziału w B. na rzecz Oddziału.

W efekcie, nie powstanie po stronie Spółki z tego tytułu przychód podatkowy, ponieważ jest to wewnętrzny transfer środków finansowych w ramach jednego podmiotu gospodarczego (podatnika). Na tle przedstawionego stanu faktycznego wewnętrzne rozliczenia dokonywane pomiędzy Spółką (poprzez oddział w B. ) a Oddziałem z tytułu kosztów najmu sprzętu komputerowego należy uznać za przepływy wewnętrzne (przeniesienie środków finansowych), które nie powodują powstania przychodu Spółki w Polsce.

Analogiczny pogląd przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 7 lipca 2008 r. Znak: IPPB3/423-549/08-2/MK, w której wskazał, że: „(...) wewnętrzne rozliczenia dokonywane pomiędzy firmą zagraniczną a jej oddziałem - Wnioskodawcą uznać należy za przepływy wewnętrzne (przeniesienie środków finansowych), które nie będą stanowiły elementów przychodowych i kosztowych w oddziale w Polsce. Reasumując stwierdzić należy, że płatności wypłacane do centrali - spółki macierzystej przez oddział - Wnioskodawcę z tytułu udzielonego przez centralę finansowania oddziału ze środków własnych nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła. Pomimo, że powyższa interpretacja dotyczy kwalifikacji płatności odsetkowych, to przedstawione w niej konkluzje znajdą analogiczne zastosowanie do kwalifikacji jako należności licencyjnych płatności dokonywanych między Oddziałem, a jego Spółką.

Reasumując stwierdzić należy, że przelewy bankowe dokonywane przez Oddział na rzecz oddziału Spółki w B. w związku z pokryciem części kosztów wynajmu sprzętu komputerowego nie będą skutkowały powstaniem przychodu Spółki w Polsce. W konsekwencji, płatności te nie będą podlegały obowiązkowi pobrania podatku u źródła.

Niezależnie należy zauważyć, że obowiązek poboru podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 UCIT, dotyczy m.in. przychodów uzyskiwanych z użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Tymczasem, sprzęt komputerowy wykorzystywany jest przez pracowników Oddziału do pracy biurowej, a nie działalności przemysłowej, handlowej, czy naukowej, zatem nie mieści się w zakresie pojęcia urządzenie przemysłowe, handlowe, czy naukowe. 

Ponieważ polskie przepisy podatkowe nie zawierają definicji pojęcia „urządzenia przemysłowego”, w celu dokonania wykładni tego pojęcia, należy odwołać się do języka potocznego. W myśl znaczenia słownikowego „urządzenie” to „przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl). Z kolei, według Nowego Słownik Języka Polskiego (red. B. Dunaja, s. 749); urządzeniem jest rodzaj „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu”. Dla oceny zakresu przedmiotowego ww. przepisu niezbędne jest także zinterpretowanie słowa „przemysłowy”. Według Nowego Słownik Języka Polskiego (red. B. Dunaja, s. 543) słowo to oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle”. Z kolei, wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Przez „urządzenie przemysłowe” należy więc rozumieć taki składnik majątku, który pełni funkcję w ramach procesu przemysłowego, tj. takiego, który przy pomocy odpowiednich środków technicznych, maszyn, prowadzi do wytworzenia określonej grupy towarów.

Podobną definicję przedstawił Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku z 10 lipca 2013 r. sygn. akt. I SA/Wr 1336/12, wskazał, że: pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 8 października 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2973/11) wskazał zaś, że przywołanie Polskiej Klasyfikacji Działalności, jak również Klasyfikacji Środków Trwałych, w celu zdefiniowania pojęcia „urządzenie przemysłowe” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jest nie tylko wskazane, ale pozwala na uporządkowanie (klasyfikacji) pojęć dotyczących rodzajów urządzeń oraz rodzajów działalności, w których są one wykorzystywane, w tym w szczególności „urządzeń przemysłowych” i „przemysłu”, w szczególności z uwagi na brak odrębnej, legalnej definicji „urządzenia przemysłowego” w u.p.d.o.p. Brak odmiennej definicji na gruncie u.p.d.o.p. lub zawartego wprost odesłania do zewnętrznej definicji pozwala, zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, na dokonanie wykładni zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. pojęcia „urządzenie przemysłowe” również w oparciu o klasyfikacje statystyczne. Podkreślić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. posługuje się kategorią „urządzenia przemysłowego”, a nie szerszą kategorią „urządzenia technicznego”. Dlatego też, wykładnia przyjęta, iż w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „urządzenia przemysłowe” należy traktować „wszelkie możliwe urządzenia”, stanowi niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

W zakresie interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 1 UCIT, wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10 wskazał, że przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika „przemysłowy”, a więc „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle”. Przemysł oznacza natomiast „produkcję materialną polegającą na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”. Analogiczne stanowisko przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 820/12.

Podobny pogląd w zakresie kwalifikacji sprzętu komputerowego jako urządzeń przemysłowych przedstawił również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji indywidualnej z 19 czerwca 2012 r., Znak: ILPB3/423-405/09/12-S/DS wskazał, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności. Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem, nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt IT nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu IT, Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła.

Z kolei, przez „handel” należy rozumieć „działalność polegającą na kupowaniu towaru od kogoś i sprzedawaniu go następnie z zyskiem komuś innemu” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsip.pl).

W kontekście powyższego, przez „urządzenie handlowe” należałoby zatem rozumieć taki składnik majątku, który służy do wykonywania czynności związanych z handlem, a więc ze sprzedażą lub zakupem towarów. Powyższe rozumienie pojęcia „urządzenie handlowe” potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach (przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 18 lutego 2015 r. Znak: IBPBI/2/423-1395/14/BG, czy w interpretacji indywidualnej z 28 sierpnia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-662/14/BG).

Jednocześnie, sprzętu komputerowego nie można również uznać za urządzenie naukowe, ponieważ nie będzie on wykorzystywany przez Oddział do działalności naukowej, w szczególności do uczenia się, lub kogoś, czy też do analizowania określonej dyscypliny badawczej. Przez pojęcie „nauka” należy bowiem rozumieć m.in. „uczenie się lub uczenie kogoś” lub „dyscyplinę badawczą odnosząca się do pewnej dziedziny rzeczywistości” (Słownik Języka Polskiego PWN, sjp.pwn.pl).

Końcowo, należy również zwrócić uwagę, że analogiczna definicja została zawarta w art. 12 ust. 3 Umowy, w którym określenie „należności licencyjne” zostało zdefiniowane jako wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za (...) użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

Tym samym, biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej wykładnię pojęcia urządzenia przemysłowego, handlowego oraz naukowego, należy wskazać, że wykorzystywany na potrzeby Oddziału sprzęt komputerowy nie będzie mieścił się w zakresie definicji urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego.

Reasumując, dokonanie rozliczenia kosztu korzystania przez Oddział z wynajmu sprzętu komputerowego nie stanowi płatności za korzystanie z urządzenia przemysłowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 UCIT. W efekcie, rozliczenie takie (w tym płatności lub potrącenia) nie wiążą się z obowiązkiem pobrania i odprowadzenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UCIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zasady opodatkowania dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej przez podmioty zagraniczne na terytorium Polski, a w szczególności gdzie dochody podlegają opodatkowaniu, regulują również stosowne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. W przedstawionym stanie faktycznym sprawy, zastosowanie znajdą przepisy konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Bernie z dnia 2 września 1991 r. (Dz.U. z 1993 r., Nr 22, poz. 92 ze zm. dalej: „umowa polsko-szwajcarska”).

Zasadnicze znaczenie dla ustalenia, czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku dochodowym, ma ustalenie formy prowadzenia przez podmioty zagraniczne działalności w Polsce, tj. ustalenie, czy działalność tych podmiotów prowadzona jest w Polsce za pośrednictwem zakładu. W rozumieniu niniejszej konwencji określenie „zakład” zgodnie art. 5 ust. 1, oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie albo częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-szwajcarskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z kolei, zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 584 ze zm.), dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług ubezpieczeniowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za pośrednictwem oddziału. Wnioskodawca jest oddziałem spółki kapitałowej mającej siedzibę w Szwajcarii. Oddział finansowany jest przez Centralę Spółki, która z tego tytułu dokonuje na rzecz Oddziału określonych płatności za wykonywane przez Oddział czynności. W celu wykonywania prowadzonej działalności gospodarczej, centrala Spółki w Z. zawarła z zagranicznym (mającym siedzibę w Szwajcarii) dostawcą umowę najmu sprzętu komputerowego, w zamian za wynagrodzenie wypłacane przez Centralę z rachunku bankowego w Szwajcarii. Centrala za pośrednictwem oddziału w B. w którym znajduje się departament IT Spółki, zamierza przekazać część wynajmowanego sprzętu na potrzeby wyposażenia Oddziału, celem wykonywania zadań służbowych przez pracowników Oddziału. Ponieważ przekazany na wyposażenie Oddziału sprzęt komputerowego będzie wykorzystywany przez pracowników Oddziału w ramach jego działalności, odpowiednią część kosztów ponoszonych z tytułu wynajmu tego sprzętu komputerowego będzie obciążała rachunek Oddziału w ramach wewnętrznych rozliczeń pomiędzy Centralą (oddziałem w B. ), a Oddziałem (w Polsce). Może się to wiązać z dokonywaniem stosownych przelewów i przeksięgowań środków zgromadzonych na rachunku Oddziału w banku z siedzibą w Polsce otworzonego na potrzeby działalności prowadzonej przez Oddział na rachunek banku na Słowacji, wykorzystywanego do działalności prowadzonej przez Spółkę za pośrednictwem oddziału w B. .

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że wewnętrzne rozliczenia finansowe związane z udostępnianiem przez centralę Spółki w Szwajcarii sprzętu komputerowego Oddziałowi w Polsce, jak i Oddziałowi w B. i dokonywane przez Oddział w Polsce przelewów i przeksięgowań środków, celem rozliczenia przypadającej części kosztów na Odział w Polsce będzie transakcją neutralną podatkowo. Należy zwrócić bowiem uwagę, że utworzenie na terytorium danego państwa zakładu, nie powoduje powstania nowego podmiotu podatkowego w tym państwie. Zakład nie jest bowiem podmiotem podatkowym, gdyż podmiotem takim pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. Posiadający siedzibę w Polsce Oddział nie stanowi więc odrębnego podmiotu podatkowego w stosunku do Spółki posiadającej siedzibę w Szwajcarii, ale stanowi jedynie organizacyjnie i majątkowo wyodrębnioną część Spółki. A zatem, przekazywane środki finansowe przez Oddział w Polsce celem rozliczenia części kosztów związanych z udostępnianym sprzętu komputerowego na rachunek bankowy Oddziału w B. , celem rozliczenia z centralą Spółki nie będzie skutkowało powstaniem jakiegokolwiek przychodu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Oznacza to, że pomimo swojej odrębności w stosunku do jednostki macierzystej (siedziby), Oddział nie jest z punktu widzenia prawa podatkowego samodzielnym podmiotem.

Zatem, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie jest zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce, uznano za prawidłowe.

W związku z powyższym, tut. Organ nie odniósł się do drugiej części stanowiska Wnioskodawcy (przedstawionego w pkt 5 do 9), tzn. do kwestii ustalenia, czy sprzęt komputerowy wykorzystywany przez pracowników Oddziału do pracy biurowej mieści się w zakresie pojęcia urządzenie przemysłowe, handlowe, czy naukowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.