Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-956/14/16-S/TJ
z 4 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 505/15 (data wpływu 8 grudnia 2015 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka – Wnioskodawca – prowadzi działalność gospodarczą. Zatrudnia ok. 154 pracowników. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka musi sporządzać i doręczać pracownikom informacje o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy – PIT-11 – za dany rok. Do tej pory Spółka informacje takie drukowała i wysyłała pracownikom za pośrednictwem poczty. Spółka rozważa obecnie koncepcję sporządzania PIT-11 w formie elektronicznej (bez wydruku), podpisanej bezpiecznym e-podpisem i wysyłanie ich pracownikom drogą elektroniczną za pośrednictwem poczty elektronicznej. W zamyśle tej zmiany chodzi o oszczędność czasu i kosztów z tym związanych.

Przekazana pracownikowi informacja PIT-11 będzie opatrzona podpisem elektronicznym (w rozumieniu ustawy o podpisie elektronicznym) przez osobę wyznaczoną do obliczenia i pobierania podatku. Informacja PIT-11 – przekazana mailem – zachowa wzór określony stosownymi przepisami wydanymi przez Ministra Finansów. Opisany sposób przekazywania pracownikowi mailem informacji PIT-11 zapewnia Spółce świadomość otrzymania tych informacji przez pracowników, gdyż informacje o tym fakcie przekazują Spółce, a ponadto w wyniku otrzymania składają roczne zeznania podatkowe. Spółka nie zawsze ma potwierdzenie odbioru samego maila z informacją PIT-11 przez pracownika, gdyż nie ma kontroli/wpływu na pracownika, który odbiera maila, czy kliknie on „tak potwierdzam” czy też „nie”. Jest to bowiem wybór pracownika.

Wobec powyższego opisu zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może wystawiać informacje PIT-11 w formie elektronicznej, bez ich drukowania i wysyłać je pracownikom za pośrednictwem e-maila?

Zdaniem Wnioskodawcy, może sporządzać PIT-11 w formie elektronicznej i wysyłać je pracownikom za pośrednictwem e-maila, bez ich drukowania. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bowiem w tym zakresie żadnych przeszkód. Artykuł 42 ust. 2 ustawy stanowi jedynie o obowiązku przesłania informacji pracownikowi. Niewątpliwie przesłanie informacji PIT-11 e-mailem jest jednym z rodzajów przesłania w ogóle. Dlatego też ten ustawowy wymóg w opisanej formule Spółka spełni. Wnioskodawca wskazuje również, że skoro informacje PIT-11 przesyłać można mailem do organów podatkowych (jako jeden z rodzajów deklaracji podatkowych), to można i w tej formie przesłać go pracownikom.

W dniu 4 lutego 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-956/14/TJ, w której uznał stanowisko Skarżącego za nieprawidłowe. W uzasadnieniu interpretacji wyjaśnił, że z uwagi na fakt, że obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy Ordynacja podatkowa nie określają wprost zasad przekazywania podatnikom informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy to uznać należy, że przekazanie/przesłanie podatnikom informacji PIT-11 przez płatników może nastąpić nie tylko przez bezpośrednie jej doręczenie w sposób zwyczajowo przyjęty w każdym miejscu, w którym zastanie się adresata, czy też przez operatora pocztowego, ale również za pomocą środków komunikacji elektronicznej z podpisem elektronicznym na adres podatnika (podany w tym celu). Wskazał jednocześnie, że z przepisów regulujących obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. w niniejszej sprawie z art. 39 ust. 1) nie można wywieść wyłącznie obowiązku przesłania pracownikowi stosownej informacji o wysokości osiągniętych przychodów. W rozstrzyganym zakresie, dla oceny prawidłowego sposobu postępowania płatnika, należy mieć na względzie normę prawną stanowiącą sumę norm wynikających z art. 8 Ordynacji podatkowej, art. 39 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 80 § 2 Kodeksu karnego skarbowego. Z tego też względu uznał, że konieczne jest aby w przypadku wystawienia informacji PIT-11 w formie elektronicznej:

• informacja taka sporządzona była według ustalonego wzoru;
• informacja ta opatrzona była bezpiecznym podpisem elektronicznym przez osobę wyznaczoną do obliczenia i pobrania podatku;
• płatnik dysponował dowodem faktycznego przekazania i doręczenia podatnikowi wiadomości elektronicznej, którą przesłano PIT-11.

Tylko bowiem w przypadku spełnienia wszystkich wskazanych wyżej warunków możliwe jest uznanie, że płatnik w sposób prawidłowy wykonał ciążący na nim obowiązek przekazania pracownikowi informacji PIT-11, którego źródłem jest art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 16 lutego 2015 r. wniesiono w dniu 18 lutego 2015 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 17 marca 2015 r., znak ITPB2/4511-1-14/15/IB.

W dniu 20 kwietnia 2015 r. do Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu wpłynęła skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 4 lutego 2015 r. znak ITPB2/415-956/14//TJ, w której Skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości i zasądzenie na Jego rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego, a w szczególności kosztów wpisu i kosztów zastępstwa procesowego wyliczonych według norm przepisanych, interpretacji indywidualnej zarzucił naruszenie art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez jego błędna interpretację.

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 505/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W uzasadnieniu ww. orzeczenia Sąd wyjaśnił, że oceniając poprawność wnioskowania organu, należało mieć na uwadze, że na gruncie prawa podatkowego przyjmuje się przede wszystkim dyrektywę pierwszeństwa wykładni językowej. Stoi za tym ochrona podatnika, tak aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu do tego, że nałożone na niego przez ustawodawcę ciężary i świadczenia publiczne nie zostaną ukształtowane na jego niekorzyść w oparciu o funkcjonalne czy celowościowe dyrektywy interpretacji prawa. W świetle zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, będącej implikacją klauzuli demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), oraz zasady, zgodnie z którą obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych jest ograniczony nakazem absolutnej wyłączności ustawy (art. 84 i art. 217 Konstytucji RP), nie jest dopuszczalne wymaganie od podatnika ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, które nie wynikają wprost z wypowiedzi ustawodawcy, lecz zostały ukształtowane przez organy stosujące prawo na skutek metod wykładni pozajęzykowej. Nie jest zatem dopuszczalne, aby przepisy określające ciężary lub świadczenia publiczne były w praktyce organów podatkowych czy sądów interpretowane w sposób rozszerzający przy wykorzystaniu pozajęzykowych metod wykładni prawa. Wykładnia językowa powinna uwzględniać reguły znaczeniowe języka powszechnego, języka prawnego i języka prawniczego. Sąd wskazał, że oczywiście, jak podkreślono w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 14 marca 2011 r., sygn. akt II FPS 8/10, w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik. Według Sądu w rozpatrywanej sprawie nie było potrzeby konfrontowania rezultatów wykładni językowej z wynikającymi z innych metod wykładni. Poza tym Sąd uznał, że w zaskarżonej interpretacji nie wskazano żadnego konkretnego przepisu prawa jak i zespołu przepisów, z których mógłby wynikać konkretnie obowiązek legitymowania się dowodem doręczenia. Sąd podkreślił, że każde nałożenie obowiązków lub ograniczenie praw powinno następować w zgodzie z zasadami poprawnej legislacji, stanowiącej element demokratycznego państwa prawa, statuowanej w art. 2 Konstytucji RP. Zasada ta - jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2006 r., sygn. akt SK 43/04, publ. OTK-A 2006/7/89) - była już wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału. Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie reprezentuje stanowisko, że „z wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady państwa prawnego wynika nakaz przestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji. Nakaz ten jest funkcjonalnie związany z zasadami pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Zasady te nakazują, aby przepisy prawa były formułowane w sposób precyzyjny i jasny oraz poprawny pod względem językowym. Warunek jasności oznacza obowiązek tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów, którzy od racjonalnego ustawodawcy mogą oczekiwać stanowienia norm prawnych niebudzących wątpliwości co do treści nakładanych obowiązków i przyznawanych praw. Związana z jasnością precyzja przepisu winna przejawiać się w konkretności nakładanych obowiązków i przyznawanych praw, tak by ich treść była oczywista i pozwalała na ich wyegzekwowanie. Z zasady określoności wynika, że każdy przepis prawny powinien być skonstruowany poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego - dopiero spełnienie tego warunku podstawowego pozwala na jego ocenę w aspekcie pozostałych kryteriów".

W opinii Sądu przedstawione w interpretacji przepisy prawa mogą jedynie nasuwać uwagi co do tego, że Wnioskodawca powinien się liczyć z potrzebą wykazania, że informację przesłał tak jak wymaga tego art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak nie należy tego automatycznie utożsamiać z obowiązkiem wynikającym z przepisów podatkowych. W interpretacji nie ma wytłumaczenia dla takiego rozumienia prawa. W związku z tym – w ocenie Sądu – należało uznać, że uzasadnienie prawne interpretacji narusza przepisy w niej zawarte poprzez błędną wykładnię, a ponownie rozpoznając sprawę organ powinien w uzasadnieniu interpretacji uwzględnić uwagi Sądu przedstawione w wyroku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Artykuł 39 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) stanowi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W kontekście zagadnienia przedstawionego tutejszemu organowi do rozstrzygnięcia wskazać również należy, że niewywiązanie się przez płatnika z obowiązku przekazania podatnikowi i organowi podatkowemu przewidzianych prawem informacji stanowi przesłankę do pociągnięcia go do odpowiedzialności karno-skarbowej. Zgodnie bowiem z art. 80 § 2 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U z 2013 r. poz. 186 z późn. zm.) płatnik, podmiot, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, niepełniący funkcji płatnika lub pośredni odbiorca, który wbrew obowiązkowi nie składa w terminie podatnikowi lub właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej lub informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lub art. 42c ust. 1 powołanej ustawy, podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych.

Z zacytowanych przepisów wynika, że do obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych należy:

• obliczenie podatku
• pobranie od podatnika podatku
• wpłacenie podatku we właściwym terminie organowi podatkowemu
• sporządzenie we właściwej formie informacji o wysokości osiągniętych dochodów i przekazanie jej podatnikowi i organowi podatkowemu.

Przepisy te nie określają natomiast zasad przekazywania podatnikom (tj. osobom zatrudnionym u płatnika na podstawie stosunku pracy, na podstawie zawartych z tymi osobami umów cywilnoprawnych) informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 przez płatników, tj. nie regulują zasad przekazywania informacji pomiędzy podmiotami niebędącymi podmiotami publicznymi. W przepisach tych ustawodawca wprowadził jedynie wymóg sporządzenia takich informacji według ustalonego wzoru i przekazania ich podatnikom przez płatników.

Również przepisy Ordynacji podatkowej oraz przepisy wydanych na jej podstawie rozporządzeń wykonawczych regulacji takich nie zawierają, tak jak ma to miejsce w przypadku składania przez płatników do właściwych urzędów skarbowych m.in. ww. informacji PIT-11 za pomocą środków komunikacji elektronicznej (art. 3a, art. 3b Ordynacji podatkowej).

Z tych względów należy uznać, że przekazanie/przesłanie podatnikom informacji PIT-11 przez płatników może nastąpić nie tylko przez bezpośrednie jej doręczenie w sposób zwyczajowo przyjęty w każdym miejscu, w którym zastanie się adresata, czy też przez operatora pocztowego, ale również za pomocą środków komunikacji elektronicznej z podpisem elektronicznym na adres podatnika (podany w tym celu).

W rezultacie, biorąc pod uwagę zacytowane wyżej przepisy oraz uwagi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy dotyczące ich wykładni, uznać należy, że Wnioskodawca może sporządzić dla swoich pracowników informację PIT-11 w formie elektronicznej i przekazać ją za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Zaznaczyć jednak należy, że w przypadku zaistnienia w tym zakresie wątpliwości, na Wnioskodawcy, jako płatniku, ciąży obowiązek udowodnienie przesłania ww. informacji podatnikowi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.