Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-495/16-4/KS
z 13 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. 2015, poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2016 r. (data wpływu 18 kwietnia 2016 r.) uzupełnionego pismem 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 czerwca 2016 r. nr IPPB1/4511-495/16-2/KS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń oraz udziału w nieruchomości budynkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń oraz udziału w nieruchomości budynkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zabudowana nieruchomość stanowiąca Nieruchomość oznaczoną hipotecznie objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Zgodnie z art. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 roku grunt przedmiotowej nieruchomości, na podstawie art. 1 cyt. Dekretu, przeszedł na własność gminy Miasta.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 roku dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni będący w posiadaniu gruntu, względnie osoby prawa ich reprezentujące uprawnieni byli w ciągu 6-ciu miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę, do złożenia wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego (dawniej prawa własności czasowej) z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną.

Przedmiotowa nieruchomość przed wejściem w życie dekretu warszawskiego stanowiła współwłasność Marii ze S. O. co do 1/12 części.

W dniu 29 stycznia 1948 roku Antoni Z., Stanisława S. działająca w imieniu małoletniej Danuty S., Urszula i Józef małżonkowie M. vel M. oraz Maria O. wystąpili do Zarządu Miejskiego Miasta Wydziału Gospodarki Gruntami z wnioskiem o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ulicy K., w trybie określonym w art. 7 ust. 1 dekretu. Wniosek ten został złożony z zachowaniem 6-miesięcznego terminu.

Nieprawomocną Decyzją z dnia 22 kwietnia 2015 roku znak: wydaną z upoważnienia Prezydent Miasta organ ustanowił na lat 99 prawo użytkowania wieczystego w udziale wynoszącym 0,8566000 części do zabudowanego gruntu o powierzchni 359 m², położonego w W., opisanego w ewidencji gruntów jako działka nr 59 z obrębu 5-05-07, dla której prowadzona jest księga wieczysta na rzecz: Janusza M. udziale wynoszącym 0,3926083 części; Janusza Z. w udziale wynoszącym 0,2855333 części; Ewy B. w udziale wynoszącym 0,0535375 części, Małgorzaty A. w udziale wynoszącym 0,0535375 części, Aleksandry G. w udziale wynoszącym 0,0356917 części, Anny D. w udziale wynoszącym 0,0356917 części.

Na gruncie dawnej nieruchomości hipotecznej 5047 przy ul. K. posadowiony jest budynek główny wraz z oficynami, który spełnia - warunki określone w art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta- stanowi on współwłasność następców prawnych dawnych współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości, jednakże zgodnie z wpisami w księgach wieczystych dla przedmiotowej nieruchomości jako właściciel ujawnione jest nadal m.st. Warszawa na podstawie decyzji komunalizacyjnych.

Maria Magdalena O. zmarła dnia 21 czerwca 1992 roku, a spadek po niej na podstawie testamentu własnoręcznego z dnia 25 listopada 1987 roku otwartego i ogłoszonego przed Sądem Rejonowym dla Miasta w Wydziale II Cywilnym w dniu 10 września 1992 roku, nabyli Aleksandra Zofia G. z domu S. i Bogusław S. po 1/2 (jednej drugiej) części spadku każde z nich, co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Miasta Wydział II Cywilny z dnia 10 września 1992 roku wydanym w sprawie pod sygn. akt II Ns 1691/92;

Bogusław S. zmarł dnia 30 grudnia 2006 roku, a spadek po nim na podstawie ustawy nabyli żona Magdalena Anna S., córka Anna Zofia D. i syn Jan Aleksander S. w częściach równych, tj. po 1/3 (jednej trzeciej) części każde z nich wprost, co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla MiastaWydział Cywilny z dnia 01 października 2008 roku wydanym w sprawie pod sygn. akt XVI Ns 790/08;

Magdalena Anna S. zmarła dnia 14 lipca 2010 roku a spadek po niej na podstawie ustawy nabyli: córka Anna Zofia D. oraz syn Jan Aleksander S. po 1/2 (jednej drugiej) części każde z nich, co zostało stwierdzone Aktem Poświadczenia Dziedziczenia z dnia 10 września 2010 roku, sporządzonym przez notariusza w W.

Jan Aleksander S. zmarł dnia 08 maja 2011 roku, a spadek po nim na podstawie ustawy nabyła w całości siostra Anna Zofia D., co zostało stwierdzone Aktem Poświadczenia Dziedziczenia z dnia 17 maja 2011 roku sporządzonym przez notariusza w W.

Umową z dnia 11 marca 2016 r. Anna D. zbyła na rzecz Janusza M.

1. całe przysługujące jej jako następcy prawnemu byłego właściciela gruntu, prawa i roszczenia wynikające z art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w tym wynikające ze złożonego w dniu 29 stycznia 1948 roku wniosku o przyznanie własności czasowej, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt d), dotyczące całej zabudowanej nieruchomości położonej w M. przy ulicy K. nieruchomość warszawska oznaczona hipotecznie, w tym również wszelkie roszczenia odszkodowawcze,
   
2. całe przysługujące jej prawa i roszczenia wynikające z Decyzji wydanej z dnia 22 kwietnia 2015 roku z upoważnienia Prezydent Miasta,
   
3. wszelkie roszczenia dotyczące możności domagania się stwierdzenia nieważności decyzji zezwalających na wyodrębnienie i sprzedaż lokali wraz z ustanowieniem udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, jak również wszelkie przysługujące mu roszczenia w stosunku do osób trzecich z tytułu rozliczeń pomiędzy właścicielem a posiadaczem, wskazane w art. 224 i 225 kodeksu cywilnego,
   
4. całe przysługujące jej udziały we współwłasności budynków mieszkalnych posadowionych na gruncie dawnej nieruchomości warszawskiej oznaczonej hipotecznie , w tym :
   • budynku mieszkalnego pod adresem ulica K. w M., posadowionego na działce nr ew. 59, objętej księgą wieczystą,
     
   • budynku mieszkalnego pod adresem ulica K., posadowionego na działce nr ew. 60, objętej
     
   • budynku mieszkalnego pod adresem ulica K.; posadowionego na działce nr ew. 66, objętej księgą wieczystą,
   
   
   

To jest udziały w wysokości wynikającej z praw do spadku po 1/12 (jednej dwunastej) części praw do gruntu dawnej nieruchomości warszawskiej oznaczonej hipotecznie

Pismem z dnia 27 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 czerwca 2016 r. nr IPPB1/4511-495/16-2/KS pełnomocnik Wnioskodawczyni uzupełnił braki formalne wniosku. W uzupełnieniu wniosku poinformował m.in., że zabudowana nieruchomość położona w M. przy ulicy K., stanowiąca Nieruchomość objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279 - dalej zwany również "Dekretem").

Przedmiotowa nieruchomość przed wejście w życie Dekretu stanowiła współwłasność Marii O. co do 1/12 części.

Na gruncie dawnej nieruchomości hipotecznej przy ul. K. posadowiony jest budynek główny wraz z oficynami, który spełnia warunki określone w art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta - stanowi on współwłasność następców prawnych dawnych współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości, jednakże zgodnie z wpisami w księgach wieczystych dla przedmiotowej nieruchomości jako właściciel ujawnione jest nadal Miasto na podstawie decyzji komunalizacyjnych.

Budynki posadowione na nieruchomości spełniają warunki określone w art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta, a więc istniały na gruncie w dacie wejścia w życie dekretu.

Fakt, złożenia w terminie wniosku w trybie art. 7 Dekretu spowodował, iż budynki zlokalizowane na nieruchomości pozostały własnością dawnych (przeddekretowych) właścicieli do czasu rozpoznania wniosku mimo, że grunt z datą wejścia w życie Dekretu stał się własnością Miasta (art.5 Dekretu ). Opisany stan prawny trwa do dnia dzisiejszego, a mianowicie do dnia dzisiejszego wniosek o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego w trybie art. 7 dekretu warszawskiego w stosunku do nieruchomości przy ul. K. pozostaje nierozpoznany, a więc w myśl przepisu art. 5 Dekretu budynki zlokalizowane na przedmiotowej nieruchomości stanowią własność następców prawnych dawnych (przeddekretowych) właścicieli nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Zważywszy na fakt, iż 1/2 sprzedanych przez Annę D. udziałów we współwłasności budynków przy ul. K. pochodzi z dziedziczenia po Janie S., a od daty stwierdzenia nabycia spadku do daty zawarcia umowy sprzedaży nie upłynął okres 5 lat to:

1. Czy Anna D. zobowiązana jest do uiszczenia podatku dochodowego od sprzedanego udziału w nieruchomości budynkowej (w części odziedziczonej po Janie S.), jeżeli nadal niezakończone pozostaje postępowanie administracyjne w przedmiocie rozpoznania wniosku z art. 7 Dekretu o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. K.?
2. Czy Anna D. zobowiązana jest do uiszczenia podatku dochodowego od sprzedanych praw i roszczeń w stosunku do nieruchomości przy ul. K.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad .1

Wnioskodawczyni wskazuje, iż z uwagi na niezakończone postępowanie dotyczące rozpoznania wniosku w trybie art. 7 Dekretu o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. K. podatek od sprzedaży nieruchomości budynkowej posadowionej na przedmiotowej nieruchomości (w części nabytej w drodze spadku po Janie S.) nie jest należny. Nie sposób ustalić podatek w oparciu o art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatek dochodowy od osób fizycznych w sytuacji, gdy wniosek o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego rozpoznany może zostać odmownie, a wówczas własność nieruchomości przejdzie z mocy ustawy na rzecz Miasta. Dodatkowo podatek taki nie może zostać ustalony z uwagi na fakt, iż jako właściciel nieruchomości do czasu rozpoznania wniosku dekretowego ujawnione jest w księdze wieczystej Miasta.

Ad. 2.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż sprzedaż praw i roszczeń w stosunku do nieruchomości przy ul. K. nie jest objęta regulacją art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy podatek dochodowy od osób fizycznych z uwagi na fakt, iż skoro zobowiązania podatkowe z tytułu nabycia praw do nieruchomości rozliczone zostały w ramach podatku od spadków i darowizn to Wnioskodawczyni sprzedając udział we współwłasności budynkowej przy ul. K. 35 nie osiąga dochodu, a otrzymuje jedynie ekwiwalent posiadanego obecnie prawa, za czym przedmiotowy podatek się nie należy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia prawa, nieruchomości bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 924 i 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) - spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Tak więc dniem nabycia spadku przez podatnika jest data śmierci spadkodawcy.

Nadmienić należy, że oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  
• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Wskazać należy, że użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 Kodeksu cywilnego do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Jeżeli chodzi o budynki znajdujące się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta, to zgodnie z art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta. Z powyższego wynika zatem, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdowały się budynki przechodził na własność gminy miasta, to budynki te pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodziły zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takich budynków nie można mówić o ich zwrocie. Budynki te bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu. Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność gminy gruntu, na tym gruncie już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli śmierci spadkodawcy.

Jak wynika z wniosku w skład nieruchomości wchodziły budynki, które istniały na gruncie w dacie wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta.

Zatem nabycie przez Wnioskodawczynię ½ sprzedanych w 2016 r. udziałów w prawie współwłasności nieruchomości budynkowych, nastąpiło w dniu śmierci spadkodawcy tj. w 2011 r. Wobec powyższego, sprzedaż w 2016 r. ½ udziałów w prawie współwłasności nieruchomości budynkowych przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie będzie stanowić przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla opodatkowania przychodów z odpłatnego udziału w nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia tego udziału co oznacza, że przy rozpatrywaniu skutków podatkowych jego sprzedaży należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w cytowanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób, że zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. Natomiast do przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytych od dnia 1 stycznia 2009 r. zastosowanie mają przepisy obowiązujące od dnia 1 stycznia 2009 r.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy jego obliczenia.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c omawianej ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość ww. nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, stosownie do treści art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię w 2016 r. ½ udziałów w prawie współwłasności nieruchomości budynkowych przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie stanowi źródło przychodu podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości stwierdzić należy, że przychód z tytułu ich sprzedaży stanowi przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w powołanych wyżej art. 18 wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Należy zatem przyjąć, że do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy można zaliczyć także inne prawa nie wymienione w tym przepisie. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Przepisy prawa podatkowego oraz prawa cywilnego nie definiują pojęcia prawa majątkowego. Podobnie brak jest również definicji majątku. Przez „prawa” należy rozumieć tutaj prawa podmiotowe. Mogą one występować w trzech postaciach: roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów.

Analizując powyższe, nie podlega wątpliwości, że prawa i roszczenia, które Wnioskodawczyni sprzedała w 2016 r. nie zaliczają się do praw wymienionych w przytoczonym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży nabytych w drodze spadku praw i roszczeń do nieruchomości, z tytułu których uzyskała przychód z praw majątkowych (o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W wyniku powyższego, otrzymane lub postawione do dyspozycji Wnioskodawczyni pieniądze, z tytułu sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości, będą stanowić przychód w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro Wnioskodawczyni dokonała jedynie sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości, które nie mieszczą się w katalogu praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nie można stwierdzić, że mają do tej sprzedaży zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c).

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z pozostałymi dochodami, bowiem zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 – 25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają ich sumę, różnica jest stratą z tego źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednocześnie wskazać należy, że przychód (dochód) uzyskany ze sprzedaży praw majątkowych w postaci praw i roszczeń do nieruchomości nie podlega zwolnieniu od opodatkowania na podstawie przepisów art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie są to bowiem przychody (dochody) objęte katalogiem zwolnień przedmiotowych, o których mowa w tych przepisach.

A zatem sprzedaż w 2016 r. praw i roszczeń do nieruchomości stanowi przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i należy je wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W tym samym terminie Wnioskodawczyni winna wpłacić z tego tytułu podatek, obliczony zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Zastrzec jednak należy, że tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawczyni tylko w zakresie objętym zadanymi pytaniami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 10 maja 2016 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ,ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.