Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-300/16-5/MK1
z 20 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników oraz Kolektorów fizycznych z tytułu udziału w spotkaniach związkowych i związanych z tym obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników oraz Kolektorów fizycznych z tytułu udziału w spotkaniach związkowych i związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest podmiotem działającym na rynku związanym z organizacją gier liczbowych i loterii pieniężnych oraz ich sprzedaży w wyznaczonych sieciach i punktach sprzedaży.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą przy pomocy m.in. osób fizycznych zatrudnionych przez Spółkę na podstawie umowy o pracę (dalej: „Pracownicy”) jak również osób fizycznych, świadczących pracę na podstawie zawartej ze Spółką umowy zlecenia (dalej: „Kolektorzy fizyczni”). W Spółce działają organizacje związkowe reprezentujące interesy Pracowników, emerytów a także Kolektorów fizycznych (dalej: „Organizacje związkowe”), funkcjonujące w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych.

Relacje pomiędzy Spółką a Organizacjami związkowymi uregulowane zostały w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy (dalej: „ZUZP”) zawartym na mocy przepisów Działu jedenastego ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (dalej: „Kodeks Pracy”). Na podstawie art. 239 § 2 Kodeksu Pracy, postanowieniami ZUZP objęci są - obok Pracowników - również Kolektorzy Fizyczni (a więc osoby świadczące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy). W § 59 ZUZP, nałożone zostało na Spółkę następujące zobowiązanie:

1. „ Zarząd zobowiązuje się do pokrycia przez Spółkę kosztów przejazdów i pobytu członków organizacji związkowych wypełniających zadania statutowe.
2. Koszty przejazdów i pobytu działaczy oddziałowych wg ustalonego preliminarza obciążają Centralę ”.
   
   

W oparciu o powyższy zapis, Spółka ustala rokrocznie kwotę, jaką przeznacza na pokrycie kosztów funkcjonowania działających u niej Organizacji związkowych (tzw. preliminarz). Z kwoty określonej w preliminarzu Spółka dokonuje płatności za zakup towarów i usług, z których faktycznie korzystają Organizacje związkowe.

Zdarza się, że członkowie Organizacji związkowych będący jednocześnie Pracownikami Spółki lub Kolektorami fizycznymi uczestniczą w spotkaniach związkowych, mających na celu realizację celów statutowych tychże organizacji (dalej: „Spotkania związkowe”).

Co do zasady, Spotkania związkowe organizowane są w ośrodkach szkoleniowo-wypoczynkowych należących do Spółki. W sporadycznych i wyjątkowych sytuacjach, Spotkania związkowe odbywają się również poza ośrodkami należącymi do Spółki, tj. w wynajętych na ten cel obiektach (hotelu/ośrodku itp.).

W związku z organizacją Spotkań związkowych w ośrodkach szkoleniowo - wypoczynkowych należących do Spółki, Spółka zapewnia Pracownikom i Kolektorom fizycznym sale konferencyjne, nocleg i wyżywienie. W związku z tym Spółka jest obciążana fakturami od dostawców zewnętrznych za zakup artykułów spożywczych, usług cateringowych oraz zapewnienie transportu (autokar, bus). Ponadto Spółka ponosi koszty ogólne funkcjonowania własnego ośrodka szkoleniowo - wypoczynkowego (prąd, woda, gaz, pranie pościeli, obsługa itp.). Zarówno w przypadku zakupu artykułów spożywczych oraz usług cateringowych, jak i w przypadku usług transportowych oraz kosztów ogólnych funkcjonowania ośrodka, faktury, rachunki i inne dowody księgowe nie określają kosztu w przeliczeniu na osobę. Dlatego Spółka nie jest w stanie przypisać określonej wartości kosztu do poszczególnych uczestników.

W przypadku Spotkań związkowych organizowanych w wynajętych na ten cel obiektach, Spółka otrzymuje faktury za organizację spotkania lub poszczególne faktury za pobyt w ośrodku lub hotelu, wyżywienie, wynajem sali oraz faktury za zorganizowany transport (autokar, bus) lub bilety X.

Uczestnicy spotkań w ośrodkach Spółki, jak i w ośrodkach zewnętrznych mają możliwość skorzystania z transportu zapewnionego przez Spółkę, ale w wielu przypadkach korzystają z własnych środków transportu albo korzystają z transportu zapewnionego przez Spółkę tylko w jedną stronę. Spółka nie prowadzi szczegółowej ewidencji w tym zakresie.

Jak wynika z powyższego, Spółka ponosi w związku z organizacją Spotkań związkowych:

• koszty tzw. indywidualne Pracownika lub Kolektora fizycznego, w przypadku których jest możliwe przypisanie konkretnej kwoty kosztu (wartości świadczenia) do konkretnego uczestnika spotkania; do tej kategorii zaliczają się koszty pobytu i wyżywienia w zewnętrznych obiektach wynajętych przez Spółkę na potrzeby spotkań związkowych oraz koszty zapewnienia transportu jak bilety X. (dalej: „Koszty indywidualne”) oraz
  
• koszty tzw. ogólne organizacji Spotkania związkowego, w przypadku których nie jest możliwe przypisanie konkretnej kwoty kosztu (wartości świadczenia) do konkretnego uczestnika spotkania; do tej kategorii zaliczają się wydatki na zakup artykułów spożywczych i usług cateringowych dotyczące spotkań we własnych ośrodkach Spółki, koszty ogólne funkcjonowania własnych ośrodków Spółki, a także koszty wynajmu sali w zewnętrznym ośrodku czy hotelu oraz koszty zapewnienia transportu w postaci autokaru czy busa (dalej: „Koszty ogólne”),
  
  
  

Koszty ogólne są to zatem koszty, których Spółka nie jest w stanie przypisać do konkretnego uczestnika (Pracownika lub Kolektora fizycznego) Spotkania związkowego i z tytułu których, Spółka nie jest w stanie ustalić przychodu dla danego Pracownika lub Kolektora fizycznego w konkretnej wysokości.

Wszystkie powyższe koszty związane z organizacją Spotkań związkowych pokrywane są przez Spółkę z kwoty określonej w preliminarzu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy ponoszone przez Spółkę Koszty ogólne związane z udziałem Pracowników będących członkami Organizacji związkowych w Spotkaniach związkowych stanowią po stronie tych Pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”) a w konsekwencji czy Spółka będzie zobowiązana pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczki na podatek PIT?
2. Czy ponoszone przez Spółkę Koszty ogólne związane z udziałem Kolektorów fizycznych będących członkami Organizacji związkowych w Spotkaniach związkowych stanowią po stronie tych Kolektorów fizycznych przychód podlegający opodatkowaniu PIT a w konsekwencji czy Spółka będzie zobowiązana pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczki na podatek PIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę Koszty ogólne związane z udziałem Pracowników i Kolektorów fizycznych będących członkami Organizacji związkowych w Spotkaniach związkowych nie stanowią po stronie tych Pracowników i Kolektorów fizycznych przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT, w związku z czym Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczki na podatek PIT.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 9 Ustawy PIT przedmiotem opodatkowania podatkiem PIT (z wyjątkami, które nie mają zastosowania w niniejszej sprawie) są wszelkiego rodzaju dochody, rozumiane jako osiągnięta w roku podatkowym nadwyżka sumy przychodów z danego źródła nad kosztami ich uzyskania.

Należy zauważyć, iż pojęcie przychodu zostało zdefiniowane w art. 11 ust. 1 Ustawy PIT. Zgodnie z tym przepisem przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 10 Ustawy PIT zawiera natomiast podstawowy katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich można wyróżnić m.in. stosunek służbowy oraz stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 Ustawy PIT) oraz inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy PIT).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 13 pkt 8 lit. a Ustawy PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie natomiast do art. 20 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uznaje się m.in. inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 Ustawy PIT. Co do zasady, obowiązki płatnika związane z kategorią przychodów uzyskiwanych w związku ze stosunkiem pracy lub działalności wykonywanej osobiście regulują art. 31 oraz art. 41 ust. 1 Ustawy PIT.

Zgodnie z art. 31 Ustawy PIT m.in. osoby fizyczne, osoby prawne są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy itp. W myśl natomiast art. 41 ust. 1 Ustawy PIT, m.in. osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów, w przypadku każdego z powołanych źródeł opodatkowaniu podlega m.in. przychód z tytułu świadczeń nieodpłatnych, w związku z którymi na Spółce może ciążyć obowiązek płatnika. Należy jednak zauważyć, iż Ustawa PIT nie zawiera definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Ponieważ budzi ono liczne wątpliwości interpretacyjne, stało się przedmiotem bogatego orzecznictwa organów podatkowych i sądów administracyjnych. Szczególnie istotnych wskazówek co do interpretacji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” dostarcza wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (K 7/13).

W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał na zasadnicze cechy charakteryzujące przychód w postaci nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Ustawy PIT. W ocenie Trybunału za przychód tego rodzaju mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów łub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Trybunał Konstytucyjny wskazał również, iż:, Jednolite stanowisko doktryny prawa podatkowego, opierające się na wynikach interpretacyjnych uzyskanych przy zastosowaniu reguł wykładni językowej, wyraża się w przekonaniu, ze „ użycie w tym przepisie słowa «otrzymane» w odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych wskazuje, ie przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę" (J. Marciniak, op.cit, nb 20). dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, J Marciniak (red.), Warszawa 2012, s. 122) Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń - bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości”.

W rozumieniu Trybunału Konstytucyjnego zatem: „(...) udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż - pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku (por, pkt 3.4.7. uzasadnienia) - nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.”

Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, że „poniesienie przez pracodawcę kosztu zakupu świadczenia (zapłata ceny) nie ma prostego związku z wysokością przychodu osiągniętego przez danego pracownika. W większości stanów faktycznych nie jest możliwe dokładne określenie zakresu, w jakim każdy pracownik korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Opodatkowanie uczestnictwa czy też nawet samego zaproszenia na spotkanie integracyjne powodowałoby, że podatkowi podlegałby jedynie statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników biorących w nim udział. Przepisy u.p.d.o.f. nie dają zaś podstaw do takiego działania. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż - zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. - podatnikiem tego podatku jest wyłącznie osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób.”

Konkludując powyższe, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, aby można było przypisać osobie fizycznej przychód podlegający opodatkowaniu konieczne jest jego skonkretyzowanie, tj. wysokość przychodu (wartość przysporzenia) uzyskanego przez konkretną osobę fizyczną musi być ściśle określona.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt analizowanego stanu faktycznego, Koszty ogólne ponoszone przez Spółkę w związku z udziałem w Spotkaniach związkowych mogłyby być uznane za przychód podatkowy po stronie uczestniczących w spotkaniach Pracowników i Kolektorów fizycznych, jedynie wówczas, gdyby było możliwe przypisanie wymiernych i skonkretyzowanych korzyści konkretnym pracownikom. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów (wszystkich Pracowników uczestniczących w Spotkaniach związkowych).

Wymaga podkreślenia, że kryteria ustalone przez Trybunał Konstytucyjny w zakresie indywidualizacji nieodpłatnych świadczeń są utrwalane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2015 r. (sygn. II FSK 2770/14) Sąd, biorąc za podstawę wyrok Trybunału Konstytucyjnego, w odniesieniu do możliwości przypisania pracownikom wnioskodawcy oraz pracownikom innych spółek powiązanych z wnioskodawcą przychodu z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej stwierdził, iż: „Jak już wcześniej wskazano, warunkiem powstania przychodu w postaci świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., jest ich otrzymanie i nie jest wystarczająca sama możliwość jego otrzymania wynikająca z udziału w spotkaniu integracyjnym. Skoro warunkiem jest realne przysporzenie po stronie podatnika, to musi ono być wymierne i przypisane mu indywidualnie, a nie wynikające z ogólnej dostępności dla wszystkich uczestników spotkania. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych fundamentalną zasadą jest bowiem zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych. W przypadku imprez zbiorowych, jak choćby spotkań integracyjnych, nie jest możliwe ustalenie podstawy opodatkowania indywidualnych osób z tytułu udziału w nich, skoro nie da się ustalić czy i w jakim zakresie skorzystali oni z poszczególnych oferowanych przez organizatora świadczeń. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w cyt. wyroku w takim przypadku całkowicie nieadekwatna byłaby metoda wskazana w art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. Nie sposób, bowiem w takim przypadku ustalić wysokości przychodu uczestnika przez podzielenia ogólnych kosztów imprezy przez liczbę osób biorących w niej udział. Z tych względów, wbrew stanowisku organu, nie sposób przypisać pracownikom spółek powiązanych ze Spółką oraz członkom ich rodzin przychodu z tytułu udziału w imprezie integracyjnej jako przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f ”.

Podobnie, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 sierpnia 2014 r., sygn. I SA/Wr 1691/14 stwierdził, że: „ (...) w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskanych przez konkretnego pracownika, gdzie koszt ponoszony jest przez pracodawcę ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń skorzysta, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów opisanych wydarzeń. W tej sytuacji nie ma także podstaw prawnych do stosowania metody obliczania wartości nieodpłatnych świadczeń w myśl art. 11 ust. 2a u,p.d.f. (według ceny zakupu). (...) Reasumując przychodem nie jest uczestnictwo w spotkaniach integracyjno -biznesowych takich jak: akademia zakładowa, imprezy związane z obchodami święta [...] oddziałowe, karczma emerytów i rencistów, karczma orkiestry, karczma krwiodawców, festyn, imprezy sportowo-rekreacyjne, imprezy wyjazdowe, wycieczki, imprezy świąteczne – wigilia, spotkanie noworoczne, impreza mikołajkowa dla dzieci Przychodem są natomiast indywidualnie oznaczone świadczenia przekazywane konkretnym osobom w trakcie tych imprez (prezenty, noclegi (z wyjątkiem noclegów organizowanych w ramach szkoleń), nagrody w konkursach), z wyjątkiem podarunków o symbolicznej wartości, np. kufle.

Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 stycznia 2015 r. (sygn. II FSK 3401/14), w odniesieniu do kosztów poczęstunku przy spotkaniach okazjonalnych, których nie można wprost przyporządkować konkretnemu pracownikowi: „Nie jest bowiem możliwe ustalenie zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika albo osobę postronną z tytułu sfinansowania przez Starostwo kosztów poczęstunku. Przychodu nie można zaś ustalać w drodze działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy przez liczbę osób biorących w niej udział, tak jak chce tego organ wydający interpretację. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do takiego działania. Przychód nie może zostać przypisany hipotetycznie, musi on wynikać z rzeczywistych zdarzeń. Wnioskodawca twierdzi, że nie jest w stanie wskazać, w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy z poczęstunku skorzystają. Brak jest ustaleń, czy dana osoba ze świadczenia skorzystała i w jakim zakresie, co więcej, Starostwo nie prowadzi listy osób uczestniczących w poczęstunkach. Skoro nieodpłatnych świadczeń nie można przyporządkować konkretnemu uczestnikowi imprezy, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu udziału pracownika albo zaproszonych gości w spotkaniach organizowanych przez Starostwo. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy uczestnik otrzymał świadczenie, a jeśli otrzymał, to na czym konkretnie ono polegało.”

Wprawdzie rozważania Trybunału Konstytucyjnego oraz powołane wyroki sądów administracyjnych odnoszą się przede wszystkim do pracowników, jednak w ocenie Spółki mają zastosowanie również do osób, które nie pozostają w stosunku zatrudnienia. Odnosząc kryteria sformułowane w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego i sądów administracyjnych na grunt analizowanej sprawy należy uznać, iż ponoszone przez Spółkę Koszty ogólne organizacji Spotkań związkowych, w których uczestniczą Pracownicy oraz Kolektorzy fizyczni będący członkami Organizacj i związkowych nie będą stanowić dla Pracowników i Kolektorów fizycznych przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe wynika z faktu, iż Kosztów ogólnych ponoszonych przez Spółkę nie można przypisać konkretnemu Pracownikowi lub Kolektorowi fizycznemu. Wnioskodawca nie jest w stanie określić w jakim stopniu dany uczestnik Spotkania związkowego skorzystał z dostępnych świadczeń, tj. w jakim stopniu skorzystał z cateringu, z artykułów spożywczych itp., w jakiej wysokości można przypisać mu koszty ogólne funkcjonowania własnego ośrodka Spółki czy koszty wynajmu zewnętrznej sali konferencyjnej. Świadczenia, których dotyczą Koszty ogólne skierowane są do wszystkich uczestników Spotkań związkowych. Ponieważ każdy uczestnik korzysta z nich w różnym stopniu, nie można ich w jakikolwiek sposób zindywidualizować i przyporządkować do określonych uczestników. W konsekwencji, nie można określić kwoty przychodu (wartości przysporzenia) dla konkretnego Pracownika lub Kolektora fizycznego.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Spółki, ponoszone przez Spółkę Koszty ogólne związane z udziałem członków Organizacji związkowych będących Pracownikami oraz Kolektorami fizycznymi w Spotkaniach związkowych nie stanowią po stronie Pracowników oraz Kolektorów fizycznych przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT, w związku z czym na Spółce nie ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek PIT od tak uzyskanego przez Pracowników i Kolektorów fizycznych przychodu (dochodu) na zasadach określonych w art. 31 oraz art. 41 Ustawy PIT.

Spółka chciałaby zaznaczyć, iż podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 czerwca 2015 r. (sygn. ILPB1/415-1328/13/15-S/AG), z dnia 12 maja 2015 r. (sygn. ILPB1/4511-1-204/15-2/AMN), z dnia 6 marca 2015 r. (sygn. ILPB1/415-1447/14-2/AG), a także interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 marca 2015 r. (nr IPPB1/415-1442/14-2/MT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.