Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4518-8/16/PM
z 6 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Organu – 21 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 23 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie korekty zeznań rocznych za lata 2008-2009 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2016 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. Ordynacji podatkowej w zakresie korekty zeznań rocznych za lata 2008-2009.

Wniosek uzupełniono 22 i 23 czerwca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od 2007 r. otrzymuje rentę wdowią z Niemiec po zmarłym mężu, który mieszkał i pracował w Niemczech. Renta ta wypłacana jest z Deutsche Rentenversicherung–B; część przyznanej renty Niemcy przekazują do ZUS oddz. w O. (część ta wypłacana jest w złotówkach), zaś pozostała część przekazywana jest na konto walutowe w Banku w Polsce (Bank P.). Bank P. zawsze potrącał zaliczkę na podatek dochodowy z konta walutowego. Z końcem każdego roku Wnioskodawczyni otrzymywała z Banku P. PIT-11 zaś z ZUS oddz. w O. – PIT 40A i rozliczała się we właściwym Urzędzie Skarbowym na druku PIT-36.

W marcu 2015 r. niemiecki Urząd Skarbowy przysłał do wypełnienia i poświadczenia przez właściwy Urząd Skarbowy w Polsce zaświadczenia/kraje UE/EOG. Zaświadczenia zostały wypełnione i poświadczone przez właściwy Urząd Skarbowy i odesłane do niemieckiego Urzędu Skarbowego.

W odpowiedzi na wysłane zaświadczenia 29 lipca 2015 r. niemiecki Urząd Skarbowy w N. zażądał zwrotu podatku dochodowego wraz z odsetkami za lata 2008-2015.

Wnioskodawczyni zwróciła się do Prezesa Banku P. o zwrot potrącanego przez te lata podatku. Od listopada 2015 r. Bank P. zaprzestał potrącania podatku z konta walutowego.

Pismem z 15 lutego 2016 r. Bank P. poinformował Wnioskodawczynię o dokonaniu korekt PIT-11 za lata 2010-2015. Na tej podstawie Wnioskodawczyni sporządziła korekty PIT-36 za lata 2010-2014 i złożyła we właściwym Urzędzie Skarbowym.

Właściwy Urząd Skarbowy dokonał zwrotu podatku potrącanego przez Bank P. za ww. lata.

Rok 2015 Wnioskodawczyni rozliczyła bez korekty, ponieważ Bank P. przesłał Wnioskodawczyni PIT-11 z wyzerowanym przychodem i dochodem przed złożeniem PIT-36 w Urzędzie Skarbowym.

Niemieckiemu Urzędowi Skarbowemu pozostaje do zwrotu podatek potrącany w Polsce przez Bank P. za lata 2008 i 2009 wraz z odsetkami.

Kwoty zaliczek pobrane przez Bank P. za 2008 i 2009 r. Wnioskodawczyni wykazała w złożonym w Urzędzie Skarbowym PIT-36.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że otrzymywana renta wdowia nie jest wypłacana z niemieckiego systemu ubezpieczeń socjalnych, a z niemieckiego ustawowego ubezpieczenia społecznego.

W związku z powyższym sformułowano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni ma możliwość odzyskania niesłusznie potrąconego podatku za lata 2008-2009?

W swoim stanowisku Wnioskodawczyni wskazała, że renta otrzymywana z niemieckiego systemu ubezpieczeń socjalnych nie podlega w ogóle opodatkowaniu w Polsce, a więc Bank P. nie miał obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

Zdaniem Wnioskodawczyni Bank P. nie dopatrzył swoich obowiązków, zatem trudno jest przyjąć jego twierdzenie, że może wystawić korekty tylko pięć lat wstecz. Zdaniem Wnioskodawczyni niesłusznie potrącony podatek powinien być jej zwrócony.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni tylko w zakresie przepisów Ordynacji podatkowej. W pozostałym zakresie wniosku, tj. dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie – dokonane zgodnie z właściwością – przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Zgodnie z przepisem art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Stosownie natomiast do art. 6 ww. ustawy, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Natomiast pojęcie nadpłaty zostało określone w art. 72 § 1 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że nadpłatą jest kwota nadpłaconego i nienależnie zapłaconego podatku. Podatek zapłacony nienależnie to kwota uiszczona przez podatnika w sytuacji, gdy nie było ustawowego obowiązku jej zapłacenia albo obowiązek ten istniał, ale wygasł.

Zgodnie z art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego.

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Zgodnie z art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej – uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

Na podstawie art. 75 § 3 ww. ustawy, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Natomiast z art. 75 § 4 cyt. ustawy wynika, że jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę bez wydawania decyzji stwierdzającej nadpłatę. W takim przypadku korekta wywołuje skutki prawne.

Przepisy regulujące zasady uprawniające do skorygowania deklaracji zawarte są w art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa.

Z treści § 1 ww. artykułu wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji – art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 81b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
   
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   
   1. kontroli podatkowej,
      
   2. postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   
   

Stosownie do art. 81b § 2 ww. ustawy, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych. Organ podatkowy zawiadamia pisemnie składającego korektę o jej bezskuteczności.

W myśl art. 3 pkt 5 cyt. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej.

Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym już – wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji oraz z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Korektę zeznania podatkowego należy składać wyłącznie na odpowiednich formularzach tj. obwiązujących przy rozliczaniu podatku za dany rok.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 79 § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz wniosku o zwrot nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku.

Powyższe oznacza, że przy korekcie deklaracji należy uwzględnić przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego, uregulowane w art. 70 ustawy – Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 70 § 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przenosząc wskazane powyżej uregulowania na omawiany we wniosku stan faktyczny należy wskazać, iż stosownie do uregulowań art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (…).

W terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników – art. 45 ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy.

Powyższe oznacza, iż – co do zasady – obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy upływa z dniem 30 kwietnia następnego roku podatkowego. Tym samym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (i korekty zeznania), podobnie jak prawo do określenia zobowiązania podatkowego, wygasa z upływem 5 lat liczonych od końca roku podatkowego, w którym należało zapłacić podatek za poprzedni rok podatkowy, gdyż z tym dniem następuje również przedawnienie zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od 2007 r. otrzymuje rentę wdowią z Niemiec po zmarłym mężu, który mieszkał i pracował w Niemczech. Renta ta wypłacana jest z Deutsche Rentenversicherung–B; część przyznanej renty Niemcy przekazują do ZUS oddz. w O. (część ta wypłacana jest w złotówkach), zaś pozostała część przekazywana jest na konto walutowe w Banku w Polsce (Bank P.). Bank P. zawsze potrącał zaliczkę na podatek dochodowy z konta walutowego. Z końcem każdego roku Wnioskodawczyni otrzymywała z Banku P. PIT-11 zaś z ZUS oddz. w O. – PIT 40A i rozliczała się we właściwym Urzędzie Skarbowym na druku PIT-36.

Niemiecki Urząd Skarbowy w N. zażądał zwrotu podatku dochodowego wraz z odsetkami za lata 2008-2015.Wnioskodawczyni zwróciła się do Prezesa Banku P. o zwrot potrącanego przez te lata podatku.

Bank P. dokonał korekt PIT-11 za lata 2010-2015. Na tej podstawie Wnioskodawczyni sporządziła korekty PIT-36 za lata 2010-2014 i złożyła we właściwym Urzędzie Skarbowym. Właściwy Urząd Skarbowy dokonał zwrotu podatku potrącanego przez Bank P. za ww. lata.

Do zwrotu niemieckiemu Urzędowi Skarbowemu pozostaje podatek potrącany w Polsce przez Bank P. za lata 2008 i 2009 wraz z odsetkami, jednakże Bank P. za te lata korekty nie sporządził.

Kwoty zaliczek pobrane przez Bank P. za 2008 i 2009 r. Wnioskodawczyni wykazała w złożonym w Urzędzie Skarbowym PIT-36.

Na podstawie opisu stanu faktycznego oraz zacytowanych wyżej przepisów Ordynacji podatkowej, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni miała prawo złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych jedynie za lata 2010-2015 wraz z korektami zeznań rocznych za te lata.

Brak jest natomiast podstawy do złożenia korekty i wniosku o stwierdzenie nadpłaty za lata 2008-2009. Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2008 przedawniło się bowiem z dniem 31 grudnia 2014 r., a za rok 2009 – z dniem 31 grudnia 2015 r. Skoro tak, to przedawniło się również prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego za te lata.

Z powyższym rozważań wynika, iż Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do złożenia korekt zeznań podatkowych za lata 2008-2009, gdyż upłynął ustawowy termin przewidziany na złożenie tych korekt wraz z wnioskami o stwierdzenie nadpłaty.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.