Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-594/11-5/16/S/DP
z 3 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 2438/15), który stał się prawomocny z dniem 28 stycznia 2016 r. (data wpływu do BKIP w Płocku: 7 marca 2016 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe podmiotu, którego składniki majątku zostały nabyte przez Wnioskodawcę - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 11 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe podmiotu, którego składniki majątku zostały nabyte przez Wnioskodawcę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 11.07.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie przepisów art. 112 i 112a Ordynacji podatkowej. Wniosek dotyczy skutków podatkowych związanych z transakcją sprzedaży składników majątkowych N. (Polska) Sp. z o.o. w upadłości (dalej: N. Polska) na rzecz C. S.A.R.L. (dalej: C. S.A.R.L.).

Grupa N. jest globalnym dostawcą rozwiązań sieciowych (tj. systemów telekomunikacyjnych, sieci komputerowych i oprogramowania) dla klientów w Kanadzie, USA, krajach Europy, Bliskiego Wschodu i Afryki (dalej: region EMEA), na Karaibach, w Ameryce Łacińskiej i Azji.

N. Polska działa w ramach globalnej grupy N. i należy do części grupy N. działającej w regionie EMEA (dalej: Grupa EMEA). Dnia 14 stycznia 2009 r. N. Corporation i N. Limited (dalej: N. kanadyjskie spółki holdingowe grupy N.) złożyły wniosek o udzielenie ochrony na podstawie kanadyjskiego prawa upadłościowego - ustawy o postępowaniu układowym z wierzycielami - w celu umożliwienia restrukturyzacji grupy N. z korzyścią dla wierzycieli. W tym samym dniu I. Inc. (dalej: I.) i N. (wraz z wybranymi podmiotami w USA zależnymi od nich pośrednio i bezpośrednio) złożyły wnioski w Sądzie Upadłościowym Dystryktu Delaware na podstawie przepisów Rozdziału 11 „Kodeksu upadłościowego” w USA.

W związku z niestabilną sytuacją finansową grupy N. oraz prawdopodobnym wpływem złożenia wniosków o ogłoszenie upadłości w Kanadzie i USA na działalność Grupy EMEA, stwierdzono, iż istnieje niebezpieczeństwo dezintegracji interesów spółek Grupy EMEA w związku ze złożeniem przez poszczególne spółki wniosków o ogłoszenie upadłości na podstawie prawa upadłościowego krajów, w których spółki te mają siedzibę i/lub brakiem możliwości przeprowadzania transakcji wewnątrz grupy bez ochrony.

W związku z powyższym, 14 stycznia 2009r. N. Polska i 18 innych spółek N. w Grupie EMEA zostały postawione w stan upadłości na mocy postanowienia sądu w Wielkiej Brytanii (dalej: orzeczenie), zgodnie z którym...zostali ustanowieni zarządcami łącznymi (dalej: Zarządcy) w związku ze stwierdzeniem przez sąd w Wielkiej Brytanii, iż centrum zbiorowych interesów spółek, w tym spółki N. Polska, znajduje się w Wielkiej Brytanii zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. U. UE z 2000r. L 160/1 ze zm.; dalej: rozporządzenie w sprawie postępowania upadłościowego). W związku z powyższym, postępowanie to ma charakter postępowania głównego w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego.

Na podstawie art. 22 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, zarządca w postępowaniu głównym (tutaj: Zarządcy) może złożyć wniosek o dokonanie wpisu orzeczenia wszczęciu postępowania upadłościowego (w tym przypadku orzeczenia) w jakimkolwiek publicznym rejestrze prowadzonym w innych państwach członkowskich.

W związku z powyższym:

• dnia 28 stycznia 2009r. Zarządcy przesłali zawiadomienie o wydaniu orzeczenia do polskiego Krajowego Rejestru Sądowego i
  

• postanowieniem z dnia 14 maja 2009r. Sąd Rejonowy dokonał wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego informacji o wszczęciu postępowania upadłościowego. Tym samym, ww. postanowieniem sąd polski potwierdził wszczęcie postępowania upadłościowego wobec N. Polska.
  
  

Sprzedaż składników majątku

Od dnia powołania Zarządców spółka N. Polska we współpracy z I. i N. wraz z innymi spółkami Grupy N. podejmowała wysiłki zmierzające do ustabilizowania działalności oraz zintegrowania tych działań w ramach planów restrukturyzacji globalnej w Kanadzie i USA, zgodnie z interesami wierzycieli.

Po rozważeniu wszystkich rozwiązań dostępnych z punktu widzenia N. Polska, Zarządcy postanowili, iż sprzedaż składników majątku w ramach koordynowanej sprzedaży globalnej w grupie N. będzie w najlepszy sposób realizować interesy wierzycieli N. Polska. Podejście to zostało zaaprobowane przez wierzycieli N. Polska.

Grupa N. prowadziła działalność zasadniczo w trzech segmentach, w tym działalność M. (dalej: M.). Segment M. oferował sieciowe rozwiązania stacjonarne (w tym kablowe) dla operatorów telekomunikacyjnych i dużych firm.

Dotychczas powodzeniem sfinalizowano kilka globalnych transakcji sprzedaży, w tym sprzedaż globalną działalności M. spółki N. na rzecz C. Corporation (dalej: transakcja M.). Przedmiotem transakcji M. była m.in. sprzedaż aktywów M. oraz praw własności intelektualnej należących do N. Polska na rzecz trzech podmiotów C. Corporation (C. LLC z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (dalej: C. LLC) C. S.A.R.L. oraz C. Limited działająca przez Oddział w Polsce (C. Limited (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) Oddział w Polsce; dalej: C. Ltd).

Sprzedaż aktywów M. należących do N. Polska została przeprowadzona w drodze następujących umów:

• Umowy Sprzedaży Aktywów EMEA z dnia 7 października 2009 r. (dalej: umowa EMEA) zawartej pomiędzy Zarządcami, kilkoma spółkami z Grupy EMEA (w tym N. Polska) i C. Corporation, w ramach której postanowiono o sprzedaży składników M. należących dc majątku Grupy EMEA (w tym aktywów M. należących do spółki N. Polska) na rzecz C. Corporation;

• lokalnych umów wykonawczych (realizujących sprzedaż aktywów M. spółki N. Polska na podstawie umowy EMEA), tj. (i) umowy z dnia 19 marca 2010r., zawartej pomiędzy Zarządcami, N. Polska oraz dwoma odrębnymi podmiotami z grupy C. Corporatiot (C. LLC oraz C. S.A.R.L.); (ii) umowy z dnia 19 marca 2010 r. pomiędzy Zarządcami, N. Polska oraz C. Ltd.

(dalej łącznie: umowy sprzedaży).

Według postanowień umów sprzedaży:

1. C. LLC nabywa od N. Polska trzy lokalne umowy dystrybucyjne oraz wybrane części zamienne i część zapasów,
2. na mocy wskazanych umów strony ustaliły, że C. Ltd. przejmuje jednego pracownika N. Polska oraz nabywa dla niego od N. Polska wyposażenie biurowe (w tym komputer) oraz
   
3. C. S.A.R.L. nabywa prawa własności intelektualnej przysługujące N. Polska, a dotyczące w zasadniczej części działalności M.
   
   

Sprzedaż na rzecz C. Corporation była jedną z kilku globalnych transakcji sprzedaży realizowanych w grupie N., a umowy sprzedaży dotyczyły jedynie części majątku N. Polska, tj. praw własności intelektualnej i aktywów N. Polska dotyczących działalności M.

Zaległości podatkowe

Dla potrzeb transakcji M. N. Polska uzyskała zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych N. Polska. Zgodnie z treścią zaświadczenia, N. Polska posiada zaległości podatkowe dotyczące zasadniczo zobowiązań N. Polska z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2003r. Zaległości te są przedmiotem postępowania podatkowego toczącego się obecnie przed Dyrektorem Izb Skarbowej w Warszawie po wyroku WSA w Warszawie z dnia 26.11.2010 r. (sygn. m SA/Wa 893/10).

W związku z powyższym, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, zadano następujące pytanie:

Czy Spółka, z uwagi na fakt, iż nabycie części składników majątku N. Polska nastąpiło w postępowaniu upadłościowym, C. S.A.R.L. nie będzie ponosić odpowiedzialności solidarnej z N. Polska w trybie art. 112 Ordynacji podatkowej za zaległości podatkowe N. Polska powstałe za okres przed zawarciem transakcji z C. LLC, C. S.A.R.L. oraz C. LTD?

Zdaniem Spółki, z uwagi na fakt, iż C. S.A.R.L. nabyła składniki M. należące do N. Polska w postępowaniu upadłościowym (w okresie, w którym N. Polska była (i jest) objęta postępowaniem upadłościowym, wyłączone jest zastosowanie art. 112 Ordynacji podatkowej z następujących względów:

(i) Postępowanie upadłościowe

W stosunku do N. Polska toczy się postępowanie upadłościowe. Postępowanie upadłościowi wobec N. Polska stanowi postępowanie w sprawie upadłości zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa Wielkiej Brytanii. Postępowanie upadłościowe w Wielkiej Brytanii jest postępowaniem zbiorowym, o którym mowa w Załączniku A do rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego.

Zgodnie z art. 16(1) rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego wszczęcie postępowania upadłościowego przez sąd Państwa Członkowskiego właściwy zgodnie z art. 3 rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego (tj. ze względu na miejsce, w którym znajduje się centrum zbiorowych interesów), podlega uznaniu z mocy prawa we wszystkich pozostałych Państwach Członkowskich z chwilą, gdy orzeczenie stanie się skuteczne w państwie wszczęcia postępowania.

Zgodnie z art. 17(1) rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego, wszczęcie postępowania wywiera skutki w każdym innym Państwie Członkowskim bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności. Wskazane przepisy stanowią realizację założeń, kontekstu i celów rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego wyrażonych w motywie 22 preambuły, który wskazuje, że „Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać bezpośrednie uznanie orzeczeń dotyczących wszczęcia prowadzenia oraz ukończenia postępowań upadłościowych wchodzących i jego zakres zastosowania oraz orzeczeń wydanych w bezpośrednim związku z takimi postępowaniami upadłościowymi. Automatyczne uznanie powinno zatem oznaczać, że skutki wynikające wstępowania na podstawie prawa Państwa wszczęcia postępowania rozciągają się na wszystkie inne Państwa Członkowskie”.

Skutek art. 17(1) rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego został także potwierdzony przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej ETS) w wyroku z dnia 21 stycznia 2010r. sprawa C-444/07) mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Połnóc w Gdańsku. W przedmiotowym wyroku ETS orzekł, że „wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000r. w sprawie postępowania upadłościowego w szczególności jego art. 3, 4, 16, 17 i 25 należy dokonywać w ten sposób, że w postępowaniu takim jak toczące się przed sądem krajowym po wszczęciu głównego postępowania upadłościowego w jednym państwie członkowskim właściwe organy innego państwa członkowskiego, w którym nie zostało wszczęte wtórne postępowanie upadłościowe, są obowiązane, z zastrzeżeniem wystąpienia przyczyn odmowy przewidzianych w art. 25 ust 3 i art. 26 rozporządzenia do uznania i wykonania wszystkich orzeczeń dotyczących tego głównego postępowania upadłościowego i nie mają w związku z tym prawa zarządzić na podstawie ustawodawstwa owego innego państwa członkowskiego środków egzekucyjnych dotyczących majątku dłużnika - którego upadłość została ogłoszona - znajdującego się na terytorium wspomnianego innego państwa członkowskiego jeśli ustawodawstwo państwa wszczęcia postępowania na to nie zezwala i gdy przesłanki zastosowania art. 5 i 10 wspomnianego rozporządzenia nie są spełnione.”

W związku z tym, orzeczenie wywołuje skutki prawne w każdym Państwie Członkowskim, w tym także w Polsce, z mocy samego prawa, co - jak wskazano wyżej - zostało potwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego o wpisie informacji wszczęciu postępowania upadłościowego do Krajowego Rejestru Sądowego.

(ii) Wyłączenie zastosowania art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia w postępowaniu upadłościowym

Wyłączenie zastosowania art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia w postępowaniu upadłościowym zostało wprost przewidziane w art. 112a Ordynacji podatkowej, który stanowi, że „Przepisu art. 112 nie stosuje się do nabycia w postępowaniu egzekucyjnym oraz upadłościowym”.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż nabycie składników M. majątku N. Polska nastąpiło w toku postępowania upadłościowego wobec N. Polska, na mocy art. 112a Ordynacji podatkowej, wyłączona została możliwość orzeczenia o odpowiedzialności C. S.A.R.L. jako nabywcy majątku za potencjalne zaległości podatkowe N. Polska.

Dotyczy to także zaległości podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie art. 112a Ordynacji podatkowej.

Wyłączenie stosowania art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia składników majątku w postępowaniu upadłościowym nie budziło bowiem wątpliwości także przed wejściem w życie art. 112a Ordynacji podatkowej ze względu na to, że nabycie składników majątku upadłego ma charakter nabycia pierwotnego, tj. wolnego od obciążeń. W komentarzu do art. 112a Ordynacji podatkowej sędziowie NSA wskazują wprost, że „ze względu na to, że nabycie w postępowaniu egzekucyjnym upadłościowym jest nabyciem pierwotnym, art. 112a ma tylko znaczenie dostosowujące” (S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz LexisNexis, Warszawa 2009, s. 538). Pogląd o niestosowaniu art. 112 Ordynacji podatkowej do nabycia w postępowaniu upadłościowym również w stanie prawnym sprzed 1 stycznia 2009 r. podzielany jest także przez innych autorów komentarzy do Ordynacji podatkowej, którzy stwierdzają iż „nie jest nabyciem w rozumieniu analizowanego przepisu [ art. 112 Ordynacji podatkowej - przyp. C. S.A.R.L.] uzyskanie własności w następstwie sprzedaży egzekucyjnej czy sprzedaży dokonywanej w postępowaniu upadłościowym” (C. Kosikowski, L. Etel, R. Dowgier, P. Pietrasz, S. Presnarowicz, Ordynacja podatkowa. Komentarz, WoltersKluwer, Warszawa 2006, s. 459). Wniosek o braku odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe w przypadku zawarcia umowy sprzedaży w ramach postępowania upadłościowego został potwierdzony również w interpretacjach podatkowych przed wejściem w życie art. 112a Ordynacji podatkowej.

Powyższe wynika z art. 313 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz. U. z 2009, Nr 175, poz. 1361; dalej: Prawo upadłościowe i naprawcze), które stanowi, że: „Sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej”. Skutki sprzedaży egzekucyjnej zostały uregulowane w art. 879 zd. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964, Nr 43, poz. 296; dalej: k.p.c.), zgodnie z którym: „.Kto nabywa rzecz na podstawie przepisów niniejszego rozdziału, staje się jej właścicielem bez żadnych obciążeń i powinien ją natychmiast odebrać”.

W konsekwencji zastosowania ustawowych przepisów regulujących skutki sprzedaży egzekucyjnej do sprzedaży w postępowaniu upadłościowym, mamy do czynienia z sytuacją w której w rezultacie sprzedaży w postępowaniu upadłościowym nabywca nie przejmuje zobowiązań podatkowych, ani innego rodzaju zobowiązań zbywcy. Pogląd ten jest prezentowany przez przedstawicieli doktryny prawa upadłościowego. Przykładowo, S. Gurgul wskazuje, że „Przepis art. 313 ust. 1 odnosi się do sprzedaży wszystkich składników majątkowych wchodzących w skład masy upadłości, przede wszystkim jednak do ruchomości, wierzytelności i praw majątkowych (...) i stanowi podstawę do stosowania - w pełni i wprost - przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji (...). Według treści art. 879 KPC, nabycie rzeczy ruchomej w trybie egzekucji jest nabyciem „bez żadnych obciążeń”. (...) Nabycie to ma zatem charakter pierwotny, jest bowiem niezależne od istnienia prawa własności po stronie dłużnika i powoduje wygaśnięcie wszelkich praw obciążających sprzedaną ruchomość” (S. Gurgul, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, CH Beck 2010, komentarz do art. 313, źródło: Legalis).

Przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego stanowią lex specialis w stosunku do przepisów Ordynacji podatkowej w omawianym zakresie. Pogląd o szczególnym charakterze przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego nie budzi wątpliwości w ugruntowanej praktyce organów podatkowych. Tytułem przykładu, wskazać należy na interpretację indywidualną wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 marca 2008 r., sygn. ILPB3/423-49/08/2/MM, w której stwierdzono wprost, że: „Wskazane powyżej przepisy ordynacji podatkowej [ art. 112 Ordynacji podatkowej - przyp. C. S.A.R.L ], stanowią ogólną regulację zakresu odpowiedzialności osoby trzeciej, a zaległości podatkowe zobowiązanego.

Regulację szczególną zawierają w powyższym zakresu przepisy ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t. j. Dz. U z 2003 r. Nr 60, poz. 535 ze zm.) statuujące regulacje prawne dotyczące m.in. sprzedaży przedsiębiorstwa w trakcie likwidacji masy upadłości.

Konsekwencją zastosowania szczególnej regulacji art. 313 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego jest wyłączenie zastosowania art. 112 Ordynacji podatkowej. Skoro nabycie w postępowaniu upadłościowym jest nabyciem pierwotnym (bez żadnych obciążeń), to zasada ta ma także zastosowanie do szczególnego rodzaju obciążeń w postaci zaległości podatkowych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w praktyce organów podatkowych jak i w piśmiennictwie z zakresu prawa podatkowego.

Ponadto, wskazać należy, iż art. 313 ust. 1 zd. 2 Prawa upadłościowego i naprawczego wprost stanowi. że: „Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości”. Wobec faktu, iż zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności, także powyższy przepis daje podstawę do uznania, iż C. S.A.R.L. nie może ponosić odpowiedzialności za zaległości N. Polska.

Wniosek

C. S.A.R.L. nie będzie ponosić odpowiedzialności za zaległości podatkowe N. Polska w trybie art. 112 Ordynacji podatkowej. Przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego stanowiące przepisy szczególne w stosunku do art. 112 Ordynacji podatkowej, wyłączają zastosowanie tego przepisu w przedstawionym stanie faktycznym.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku organ podatkowy wydał w dniu 10 października 2011 r. postanowienie nr IPPB3/423-594/11-2/GJ o odmowie wszczęcia postępowania w zakresie wydania interpretacji indywidualnej, stwierdzając, że Organ wydający interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie może dokonywać rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu postępowania, a taka okoliczność wystąpiłaby w przypadku udzielenia odpowiedzi na pytanie podatnika zawarte we wniosku. Organ nie może potwierdzić tego, co podlega zbadaniu w toku postępowania podatkowego, gdyż sam nie prowadząc takiego postępowania, z góry przesądziłby o sprawach należących do kompetencji organów je prowadzących.

Mając powyższe na uwadze Organ z upoważnienia art. 14h ustawy Ordynacji podatkowej zastosował w niniejszej sprawie art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym gdy z jakichkolwiek przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ podatkowy wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Na powyższe postanowienie Spółka w dniu 20 października 2011 r. (data wpływu 24 października 2011 r.) złożyła zażalenie wnosząc o jego uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy. W odpowiedzi na zażalenie Organ w dniu 27 grudnia 2011 r. wydał postanowienie Nr IPPB3/423-594/11-4/GJ, w którym podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

W dniu 1 lutego 2012 r. (data wpływu: 3 lutego 2012 r.) Spółka złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. postanowienie i wniosła o jego uchylenie oraz uchylenie postanowienia wydanego w I instancji.

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 850/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniesioną prze Spółkę skargę.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, Spółka działając poprzez swego pełnomocnika wywiodła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r. sygn. II FSK 908/13 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości zaskarżony wyrok WSA w Warszawie z 5 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 850/12, przekazując temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Spółki, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 listopada 2015 r. sygn. III SA/Wa 2438/15, uchylił zaskarżone postanowienie organu podatkowego.

W powyższym wyroku Sąd uznał, że: „Wykładnia prawa obejmuje zarówno prawo materialne, jak i prawo procesowe. Nie obejmuje natomiast ocen dotyczących stanu faktycznego (por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi..., 2004, s. 268; T. Ereciński (w:) T. Ereciński (red.), J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza..., t. 1, s. 828; por. również wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2005 r., II OSK 342/05, LEX nr 190953).

Odnosząc powyższe rozważania do oceny niniejszej sprawy wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym wyroku przesądził o zasadniczej w sprawie kwestii, a mianowicie, że prawo do uzyskania interpretacji dotyczy także osób występujących o nią jeszcze przez otrzymaniem decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej, jako osoby trzeciej. W konsekwencji stwierdził, że Skarżąca stając się osobą trzecią w rozumieniu powołanych wyżej przepisów, uzyskuje legitymację do wszczęcia postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej, której organ nie może odmówić, jeżeli stwierdzi zaistnienie takiej przesłanki. Zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym w powyższym orzeczeniu żądanie Spółki dotyczy sfery zakresu odpowiedzialności podatkowej w konkretnym stanie faktycznym i nie zastępuje pod tym względem decyzji o której mowa w art. 108 § 1 O.p. W decyzji tej organ podatkowy rozstrzyga o odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania podatkowe innego podmiotu. Decyzję wydaje się wyłącznie w sytuacji wystąpienia okoliczności wskazujących na taką odpowiedzialność, a jednocześnie nie wydaje się decyzji o braku takiej odpowiedzialności. Tym samym materia ta pozostaje poza zakresem przedmiotowym decyzji podatkowej i za uprawnione należy uznać wydanie w tym przypadku interpretacji indywidualnej odnośnie wystąpienia lub nie wynikających z przepisu prawa przesłanek warunkujących odpowiedzialność podatkową osoby trzeciej.”

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.