Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1247/13-4/AM
z 27 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku (data wpływu 2 grudnia 2013 r.) uzupełnionego pismem z dnia 7 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 lutego 2014 r. Nr IPPB1/415-1247/13-2/AM o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej budynku – jest nieprawidłowa.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej budynku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu 2010 r. oddano do użytku nowo wybudowany dom jednorodzinny. W trakcie budowy nie planowano prowadzenia w nim działalności gospodarczej, chociaż działalność gospodarczą właściciel prowadził w mieszkaniu rodziców .

1 października 2013 r. właściciel przeniósł główną siedzibę działalności i powiadomił Urząd Gminy. Wnioskodawca na prowadzenie działalności przeznaczył 43,78% powierzchni użytkowej.

Pojawił się problem z ustaleniem wartości początkowej budynku do celów amortyzacji, ponieważ właściciel nie posiadał wszystkich faktur dotyczących budowy.

Na budowę przeznaczono 320 000,00 zł z czego 300 000,00 zł to kredyt bankowy a 20 000,00 zł to środki własne. W momencie oddania do użytku domu nie był on całkowicie wykończony, brakowało dachówki i tynków. Dachówkę położono w grudniu 2013 r. koszt ok. 32 000, 00 zł udokumentowane fakturą. Nadal jest brak tynków.

Od 01.10.2013 r. dokonywane są odpisy amortyzacyjne budynku w części przeznaczonej na działalność gospodarczą. Wartość początkowa budynku do celów amortyzacji została ustalona zgodnie z art. 22g pkt 10. Jest to jednak wartość znacznie zaniżona w stosunku do faktycznego kosztu budowy. Właściciel jest podatnikiem podatku VAT (czynnym).

Prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług informatycznych i turystycznych (przewodnictwo wycieczek).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy można oszacować wartość początkową budynku zgodnie z art. 22g pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i skorygować koszty amortyzacji wstecz od 01.01.2014 r.
2. Jak potraktować podatek VAT z faktur za budowę dachu i tynków. Czy można odliczyć proporcjonalnie do zajmowanej powierzchni na działalność gospodarczą, czy też zwiększyć wartość początkową budynku do celów amortyzacji.
3. Czy można zaliczyć do kosztów odsetki od spłaconego kredytu, procentowo w stosunku do zajmowanego na cele działalności gospodarczej powierzchni użytkowej budynku.
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy odpowiedzi na pytanie oznaczone Nr 1. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, rzeczoznawca majątkowy wyceni wartość początkową budynku z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8.

Według dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego wyceny budynku do celów amortyzacji, ustalona zostanie miesięczna stawka/kwota odpisu amortyzacyjnego). Stawka ta będzie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów począwszy od miesiąca stycznia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z póz. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, zatem, że wydatki poniesione na wytworzenie środka trwałego (budynku) nie mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego środka trwałego, ustalonej zgodnie z art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Podatnicy w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych:

• albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11–15, tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego,
  
• albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.
  
  
  

W przypadku ustalenia wartości początkowej zgodnie z zasadami ogólnymi, istnieje możliwość w specyficznych sytuacjach ustalenia wartości początkowej zgodne z art. 22g ust. 8 bądź ust. 9 ww. ustawy (w zależności od sposobu nabycia).

Zgodnie z art. 22g ust. 8 jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Jeżeli natomiast podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 ww. ustawy).

Natomiast w myśl przepisu art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się w sposób uproszczony nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych. W tym przypadku odpisów dokonuje się w każdym roku podatkowym za okres wynajmowania, wydzierżawiania lub używania przez właściciela tego składnika majątku, od wartości stanowiącej iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni użytkowej budynku lub lokalu wynajmowanej, wydzierżawionej lub używanej przez właściciela dla celów jego działalności gospodarczej i kwoty 988 zł.

Podkreślić należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasadą jest, że odpisy amortyzacyjne dokonywane są od ustalonej w sposób wskazany przepisami wartości początkowej danego środka trwałego według wybranej (mogącej mieć zastosowanie) metody amortyzacji aż do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową.

Zatem decyzję o wyborze sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego (w przedmiotowej sprawie nieruchomości mieszkalnej) należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji a przepisy prawa podatkowego nie przewidują możliwości zmiany tego sposobu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 1 października 2013 r. dokonuje odpisów amortyzacyjnych od budynku mieszkalnego w części przeznaczonej na działalność gospodarczą. Wartość początkową tego budynku została ustalona zgodnie z zasadą określoną w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że wartość budynku mieszkalnego jest znacznie zaniżona w stosunku do faktycznego kosztu budowy, Wnioskodawca chciałby dokonać oszacowania budynku mieszkalnego przez rzeczoznawcę majątkowego.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Dla celów amortyzacyjnych, Wnioskodawca sam podjął decyzję, aby wartość początkową budynku mieszkalnego ustalić w oparciu o szczególną zasadę wyrażoną w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją powyższego jest brak możliwości ponownego ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego w części przeznaczonej do prowadzenia działalności gospodarczej, a co za tym idzie braku możliwości zmiany stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.