2016.05.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-219/16-3/ISZ
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekt podatku naliczonego odliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekt podatku naliczonego odliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

M. Sp. z o.o., dalej „Spółka” jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego. Spółka nabyła 10 września 2015 r, od N. („Dostawcy”) z siedzibą w Abu Dhabi elementy dźwigu w postaci 6 modułów konstrukcyjnych („Towar”), Towar nie jest środkiem transportu. W dniu dostawy Towar znajdował się na terytorium Belgii, gdzie Dostawca posiadał spółkę zależną N. z siedzibą w Belgii.

W trakcie negocjacji z Dostawcą ustalono warunki dostawy, tj. ustalono:

cenę Towaru na warunkach obejmujących organizację transportu na koszt Spółki,
że załadunek towaru na środki transportu podstawione przez Spółkę leży po stronie Dostawcy,
płatność nastąpić miała na podstawie faktury pro - forma wystawionej przez Dostawcę, na rachunek Dostawcy umiejscowiony w banku w Szwajcarii.

Dostawca nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Belgii ani żadnym innym państwie członkowskim UE. Spółka zorganizowała transport Towaru z Belgii do Polski. Z listu przewozowego wynika, że załadowcą towaru (w poz. 1 CMR) była N..

Towar nabyty przez Spółkę został po przemieszczeniu do Polski sprzedany krajowemu nabywcy w ramach sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Spółka nie posiada wiedzy, czy i w jakim zakresie Dostawca prowadzi działalność gospodarczą i wykonuje czynności objęte zakresem podatku od wartości dodanej.

Dostawca w dniu 10 września 2015 r. wystawił fakturę sprzedaży, zawierającą oznaczenie stron dostawy (bez numeru VAT UE Spółki), numer faktury, datę faktury, opis przedmiotu dostawy, ilość dostarczonych Towarów, cenę jednostkową, kwotę należności ogółem. Faktura nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy. Spółka otrzymała fakturę Dostawcy we wrześniu 2015 r. Towar został przemieszczony do Polski w dniu 10 września 2015 r.

Spółka nie posiada również informacji, z których wynikałoby, że Dostawca złożył zgłoszenie rejestracyjne w Belgii lub też że w najbliższym czasie zamierza to zrobić. Spółka nie może również zmusić Dostawcy do takiej rejestracji.

Mając na względzie powyższe, Spółka postanowiła ująć w deklaracji VAT-7 za wrzesień 2015 r. podstawę opodatkowania i kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia Towaru. Jednocześnie Spółka wykonała prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia Towaru. Zważywszy na brak numeru VAT UE dostawcy, Spółka nie może złożyć w tym zakresie informacji podsumowującej, jednak do deklaracji VAT-7 załączyła wyjaśnienie przyczyn rozbieżności.

Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi jest jedynym autoryzowanym dealerem firmy A. (producenta żurawi P.) na terenie objętym działalnością Rady Współpracy Zatoki (Perskiej) obejmującej sześć państw półwyspu Arabskiego. Ponadto firma ta prowadzi działalność polegającą na wynajmie i serwisowaniu żurawi P. i innych maszyn budowlanych w Azji, Europie, Afryce, a od niedawna w Australii. Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi prowadzi swoją działalność na terenie całej Europy, obecnie firma ta jest aktywna w Belgii, Danii i Hiszpanii. Jest to działalność polegająca na dzierżawie, serwisowaniu i obsłudze maszyn budowlanych, w tym żurawi P.. Na terenie Unii Europejskiej firma ta nie prowadzi działalności dealerskiej rozumianej jako sprzedaż fabrycznie nowych żurawi, ale może swobodnie sprzedawać maszyny lub ich elementy ze swojego parku maszynowego (czyli będące jej środkami trwałymi). Tego typu spółki systematycznie odnawiają swój park maszynowy, odprzedając używane maszyny i kupując nowsze modele u producenta, takiego jak A.

Firma N. nie jest producentem maszyn, jedynie ich użytkownikiem, a na półwyspie Arabskim również dealerem. Towary (elementy żurawia) stanowiły wcześniej własność holenderskiej firmy I., której upadłość ogłoszono w dniu 16 lipca 2013 roku. Dostawca - firma N. z siedzibą w Abu Dhabi - przejęła cały majątek tej upadłej firmy, w tym przedmiotowe elementy żurawia, które zostały zakupione przez A. Poland. Syndykiem masy upadłościowej firmy I. była holenderska kancelaria prawna H. z siedzibą w Maastricht w Holandii. Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia daty zakupu przedmiotowych towarów, gdyż jako elementy konstrukcji nośnej (wstawki wieży) żurawia nie mają własnego numeru seryjnego, tak jak ma to miejsce w przypadku części obrotowej żurawia wyposażonej we wszystkie mechanizmy maszyny. Elementy te są produkowane przez wiele lat i montowane bez rozróżniania daty ich produkcji, na różnych żurawiach, zależnie od potrzeb danego placu budowy. Wnioskodawca nie może również określić, jaki podmiot jest zobowiązany do rozliczenia podatku od wartości dodanej z tytułu tej transakcji, bowiem nie jest jej stroną, zaś o zasadach opodatkowania takiej transakcji (między dostawcą Towaru a N. rozstrzyga prawo właściwe dla miejsca dostawy.

Dostawca - N. nie jest producentem żadnych towarów. Jego zasadniczą działalnością jest działalność usługowa. Żurawie P. i ich elementy, które są komercjalizowane i dopuszczone do eksploatacji na terenie Unii Europejskiej, są produkowane wyłącznie na terenie Unii Europejskiej (we Francji, w Portugalii i we Włoszech). Elementy żurawia (wstawki wieży) zakupione przez Wnioskodawcę były i są produkowane wyłącznie w zakładach A. w Moulin we Francji.

Krajem pochodzenia przedmiotowych towarów jest Francja (zostały wyprodukowane we Francji). Towary te zostały zakupione we Francji przez ich poprzedniego właściciela, firmę I. z siedzibą w Holandii.

Miejscem składowania tych towarów był skład magazynowy firmy I. w M. w Belgii. Po bankructwie firmy I.. w 2013 roku, cały park maszynowy tej firmy wraz ze składem magazynowym w M. został przejęty przez nowego właściciela, firmę N. z siedzibą w Abu Dhabi. Tym samym, elementy żurawia zakupione przez A. Poland, od momentu wyprodukowania ich we Francji nigdy nie opuściły terytorium Unii Europejskiej.

Spółka zależna N. Europe jest czynnym podatnikiem VAT w Belgii. Tym niemniej, N. Europe nie jest uczestnikiem opisywanej transakcji. N. Europe wykonała jedynie dla N. z siedzibą w Abu Dhabi usługę załadunku zakupionych przez A. Poland elementów żurawia na składzie magazynowym w M. w Belgii.

Powyższy stan faktyczny był przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2016 r. sygn. IPPP3/4512-901/15-4/ISZ wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której Spółka oczekiwała odpowiedzi na pytania:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów?
Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, Spółka wnosi o potwierdzenie, że nie będzie zobowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Towaru?

W interpretacji tej Minister Finansów uznał, że: „W analizowanej sprawie zostały spełnione łącznie warunki, o których mowa w art. 9 ust. 1-2 ustawy. Mianowicie w wyniku sprzedaży dochodzi do przemieszczenia towarów między terytoriami państw członkowskich (Belgii i Polski), Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a nabywane towary są przeznaczone do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki. Przy tym Dostawca (N. z siedzibą w Abu Dhabi), działał w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Wobec tego, transakcja nabycia przedmiotowych towarów od Dostawcy (N. z siedzibą w Abu Dhabi), stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Tym samym, w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

(...) Zauważyć należy, że przepis art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy wyraźnie wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Skoro zatem (co wynika z opisu przedstawionego w złożonym wniosku) Dostawca nie jest zarejestrowany do celów VAT na terenie UE (dokumentuje sprzedaż towarów na rzecz Spółki wystawiając faktury VAT niezawierające numeru VAT UE), to takiej transakcji nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego.

(...) Z uwagi na to, że Wnioskodawcę uznano za zobowiązanego do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. odpowiedź na pytanie nr 1 nie jest twierdząca, pytanie nr 2 stało się bezprzedmiotowe”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o potwierdzenie, że nie będzie zobowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Towaru.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka uważa, że nie będzie obowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu WNT. We wskazanej wyżej interpretacji indywidualnej Minister Finansów uznał, że Spółka ma obowiązek rozliczyć podatek należny z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego. Nie odniósł się jednak do zagadnienia obowiązku skorygowania podatku naliczonego.

Art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik:

otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy,
uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

Jak stanowi art. 86 ust. 10g ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w przypadku nieotrzymania w terminie, o którym mowa w ust. 10b pkt 2 lit. a faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ten termin. Przepis ust. 10h przewiduje zaś, że otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Powyższe przepisy mówią o „fakturze dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u nabywcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów”. Nawet gdyby przyjąć, że dostawa ta stanowi dla Spółki nabycie wewnątrzwspólnotowe, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., to Spółka jest w posiadaniu faktury (faktura wystawiona przez Dostawcę), która dokumentowałaby dostawę, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie wprowadza na potrzeby art. 86 odrębnej definicji faktury. Zdaniem Spółki przy wykładni art. 86 ust. 10b nie należy posługiwać się jednak definicją legalną faktury zawartą w art. 2 pkt 31 tej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. wyznacza terytorialny i podmiotowy zasięg stosowania krajowych przepisów określających zasady fakturowania. Jak wynika z art. 106a ustawy, przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stosuje się do:

sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Faktura dokumentująca dostawę towarów, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, nie może być zatem oceniana przez pryzmat ustawy z dnia 11 marca 2004 r., bowiem nie dokumentuje ona sprzedaży w rozumieniu ustawy, ani nie jest wystawiana przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności. Ponieważ ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie wskazuje szczególnych cech takiej faktury uznać należy, że będzie to jakikolwiek dokument, który można uznać za fakturę. Koresponduje to również z treścią art. 218 Dyrektywy 112, zgodnie z którym do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale. Jak wynika ze stanu faktycznego, Dostawca wystawił fakturę sprzedaży, zawierającą oznaczenie stron dostawy, numer faktury, datę faktury, opis przedmiotu dostawy, ilość dostarczonych Towarów, cenę jednostkową, kwotę należności ogółem. Faktura nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy, co nie zmienia jednak faktu, że stanowi fakturę.

Należy zatem uznać, że skoro Spółka przemieściła Towar w dniu 10 września 2015 r. i w tym samym dniu Dostawca wystawił fakturę, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru powstał również w dniu 10 września 2015 r. W rozliczeniu za wrzesień 2015 r. Spółka ma obowiązek zadeklarować WNT (przyjmując, że wystąpiło), a jednocześnie jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z tego tytułu, bowiem Towar posłużył do wykonania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Podatek naliczony - zgodnie z zasadą neutralności - podlega odliczeniu, o ile towar jest wykorzystywany do sprzedaży opodatkowanej. Nie jest dopuszczalne wprowadzanie formalnych ograniczeń, które mogłyby spowodować, że Spółka zostanie pozbawiona możliwości wykonania tego prawa, choć nie ulega wątpliwości, że nabyła towar i wykorzystała go do czynności dających prawo do odliczenia podatku naliczonego. Taki zaś skutek nastąpi jeśli przyjąć, że już tylko brak wskazania numeru VAT UE Dostawcy na fakturze dostawy skutkuje uznaniem, że Spółka nie dysponuje właściwą fakturą. Art. 168 Dyrektywy 112 przewiduje wyraźnie, że jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić: VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i).

Brak spełnienia warunków formalnych odliczenia w sytuacji, w której w sposób niewątpliwy spełniono warunki merytoryczne, nie może prowadzić do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia. Nakładanie wykraczających poza zasadę proporcjonalności wymogów formalnych odliczenia jest niezgodne z zasadami wynikającymi z prawa UE, co wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE. W wyroku TSUE z dnia 8 maja 2008 r. C-95/07, C-96/07 przesądzono, że w takim przypadku nie jest możliwe pozbawienie Spółki prawa do odliczenia. TSUE wskazał, że „Natomiast praktyka korygowania i odzyskiwania, taka jak stosowana w sprawach przed sądem krajowym, w ramach której sankcją z tytułu nieprzestrzegania przez podatnika obowiązków w zakresie rachunkowości i składania deklaracji jest odmowa prawa do odliczenia, wykracza w sposób oczywisty poza to, co jest niezbędne dla realizacji celu polegającego na zapewnieniu prawidłowego stosowania tych obowiązków w rozumieniu art. 22 ust. 7 szóstej dyrektywy. Prawo wspólnotowe bowiem nie stoi na przeszkodzie, by jako sankcje za naruszenie wspomnianych obowiązków państwa członkowskie nakładały w odpowiednich przypadkach grzywny lub kary pieniężne proporcjonalne do wagi naruszenia”.

Podobne wnioski wynikają z wyroku TSUE z 30 września 2010 r. w sprawie C-392/09 Uszodaépitô kft przeciwko APEH Kôzponti Hivatai Hatósagi Fôosztâly. W wyroku tym wskazano, że prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i 168 dyrektywy 2006/112 stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i zasadniczo nie podlega ograniczeniu. Jest ono wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku (wyrok z dnia 15 lipca 2010 r. w sprawie C 368/09 Pannon Gép Centrum, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). W pkt 38 wyroku TSUE wskazał, że „Z orzecznictwa wynika, iż wymogi formalne ustanowione w ten sposób przez odnośne państwo członkowskie, które powinien spełnić podatnik w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT, nie mogą wychodzić poza to, co jest ściśle konieczne dla kontroli prawidłowego stosowania procedury odwrotnego obciążenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Bockemühl, pkt 50).

39 W tym zakresie Trybunał orzekł już, że zasada neutralności podatkowej wymaga, aby odliczenie naliczonego podatku VAT zostało przyznane, jeżeli zostały spełnione wymogi materialne, nawet wówczas gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatników (wyrok z dnia 8 maja 2008 r. w sprawach połączonych C-95/07 i C-96/07 Ecotrade, Zb.Orz. s. i 3457, pkt 63).

40 W konsekwencji, jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako odbiorca danej usługi, jest zobowiązany z tytułu podatku VAT, to nie mogą one nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (zob. podobnie ww. wyroki: w sprawie Bockemühl, pkt 51 ; w sprawie Ecotrade, pkt 64).

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE, brak rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej nie pozbawia podatnika uprawnień wynikających z Dyrektywy 112 (np. wyrok TSUE z dnia 21 października 2010 r. Nidera Fiandelscompagnie BV przeciwko Valstybinè mokesćią inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansq ministerijos oraz przywołane tam orzecznictwo). Co równie istotne - zarówno w świetle orzecznictwa TSUE jak i sądów krajowych - wystawienie faktury nie jest uwarunkowane uprzednią rejestracją dla potrzeb podatku od towarów i usług ani podatku od wartości dodanej. Również podmiot, który nie jest zarejestrowany dla potrzeb podatku, ma prawo wystawić fakturę. Dyrektywa 112 nie przewiduje również, aby faktury dokumentujące dostawę wewnątrzwspólnotową (wystawiane zgodnie z prawem państwa miejsca dostawy) zawierały szczególną treść w porównaniu do zwykłych faktur, dokumentujących dostawy krajowe.

Podobne zagadnienie do objętego niniejszym wnioskiem TSUE analizował w wyroku z dnia 11 grudnia 2014 r. w sprawie C-590/13 Idexx Laboratories Italia Srl przeciwko Agenzia delle Entrate. TSUE stwierdził, że „W ramach nabyć wewnątrzwspólnotowych towarów podlegających opodatkowaniu należy przypomnieć, po pierwsze, że na podstawie systemu odwrotnego obciążenia, ustanowionego w art. 21 ust. 1 lit. d) szóstej dyrektywy, żadna zapłata podatku VAT nie jest dokonywana pomiędzy sprzedawcą a nabywcą towaru, ponieważ nabywca w odniesieniu do nabycia towaru zobowiązany jest do uiszczenia naliczonego podatku VAT, a jednocześnie może co do zasady odliczyć ten sam podatek, tak że żadna kwota nie jest należna na rzecz organu podatkowego. (35) Jednakże formalności ustanowione w ten sposób przez dane państwo członkowskie, które powinien spełnić podatnik w celu skorzystania z tego prawa, nie mogą wykraczać poza to, co jest ściśle konieczne dla kontroli prawidłowego stosowania procedury odwrotnego obciążenia (wyroki: Bockemühl, C-90/02, EU:C:2004:206, pkt 50; a także Fatorie, EU:C:2014:50, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

(36) Poza tym na potrzeby stosowania podatku VAT i jego kontroli przez organ podatkowy art. 22 szóstej dyrektywy przewiduje określone obowiązki, które ciążą na podatnikach zobowiązanych do zapłaty tego podatku, takie jak prowadzenie rachunkowości i składanie deklaracji. Zgodnie z art. 22 ust. 8 państwa członkowskie mogą nałożyć inne zobowiązania, które państwa te uznają za niezbędne dla prawidłowego poboru podatków i do zapobieżenia oszustwom podatkowym. (37) Jednakże takie środki nie mogą wykraczać poza to, co jest ściśle konieczne dla osiągnięcia takich celów, i nie powinny podważać neutralności podatku VAT (zob. podobnie wyroki: Collée, C-146/05, EU:C:2007:549, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo: a także Ecotrade, EU:C:2008:267, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo). (38) Po trzecie, zgodnie z pkt 63 wyroku Ecotrade (EU:C:2008:267) i późniejszym orzecznictwem Trybunału (zob. między innymi wyroki: Uszodaépitô, C 392/09, EU:C:2010:569, pkt 39; Nidera Handelscompagnie, C 385/09, EU:C;2010:627, pkt 42; EMS-Bulgaria Transport, C-284/11, EU:C:2012:458, pkt 62; a także Fatorie, EU:C;2014:50, pkt 35) w ramach systemu odwrotnego obciążenia podstawowa zasada neutralności podatku VAT wymaga, aby odliczenie naliczonego podatku zostało przyznane, jeżeli zostały spełnione wymagania podstawowe, nawet wówczas, gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatnika. (39) Może być inaczej w przypadku, gdy naruszenie takich wymogów formalnych skutkowało uniemożliwieniem dostarczenia pewnych dowodów na spełnienie wymagań podstawowych (wyrok EMS-Bulgaria Transport, EU:C:2012:458, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo). (40) W konsekwencji, jeżeli organ podatkowy posiada informacje niezbędne do ustalenia, że zostały spełnione vyymagania podstawowe, to nie może on nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (zob. podobnie wyrok EMS-Bulgaria Transport, EU:C:2012:458, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo). (43) W odniesieniu do nabyć wewnątrzwspólnotowych towarów podlegających opodatkowaniu zgodnie z wymogami formalnymi, jak wynika z art. 17 ust. 2 lit. d) szóstej dyrektywy, konieczne jest, aby nabycia te zostały dokonane przez podatnika, aby podatnik ten także był zobowiązany do zapłaty podatku VAT dotyczącego tych nabyć oraz aby rozpatrywane towary służyły wykonywaniu czynności opodatkowanych”.

Jeśli zatem posiadana przez podatnika dokumentacja - w tym faktura - pozwala organowi podatkowemu na ustalenie okoliczności istotnych dla powstania WNT, wówczas braki formalne dokumentacji lub prowadzonej rachunkowości nie mogą skutkować odebraniem prawa do odliczenia podatku naliczonego. TSUE w powyższym wyroku podkreślił, że „(44) Z postanowienia odsyłającego wynika, że w sprawie w postępowaniu głównym Agenzia posiadała wszystkie Informacje konieczne do ustalenia, że zostały spełnione wymagania podstawowe. (45) W takich okolicznościach z całości powyższych rozważań wynika, że Idexx nie może być pozbawiony prawa do odliczenia, o którym mowa w art. 17 ust. 2 lit. d) szóstej dyrektywy, podatku VAT należnego, dotyczącego nabyć wewnątrzwspólnotowych rozpatrywanych w sprawie w postępowaniu głównym, z tego względu, że nie spełnił obowiązków wynikających z formalności określonych w przepisach krajowych przyjętych na podstawie art. 18 ust. 1 lit. d) i art. 22 szóstej dyrektywy. To prawo do odliczenia powstaje zgodnie z ust. 1 tego artykułu w momencie, gdy podatek podlegający odliczeniu staje się wymagalny”. Posiadana przez Spółkę faktura zawiera szczegółowe dane pozwalające na określenie stron transakcji, przedmiotu dostawy, wartości i sposobu dostawy i płatności. Ponadto Spółka posiada również dokumenty przewozowe, a nadto dokonała płatności na rachunek bankowy Dostawcy. Brak wskazania na fakturze dostawy numeru VAT UE nie utrudnia organom podatkowym polskim lub belgijskim ustalenia szczegółów transakcji.

Przyjęciem zatem, że brak na fakturze niektórych danych (nr VAT UE Dostawcy), w istocie pozbawia Spółkę możliwości odliczenia podatku naliczonego (poprzez obowiązek korekty podatku naliczonego z tytułu WNT), prowadzić będzie do naruszenia zasady neutralności i proporcjonalności.

Braki w fakturze Dostawcy, polegające w szczególności na braku numeru VAT UE Dostawcy lub Spółki, nie mogą powodować, że w świetle art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. dokument taki przestanie być fakturą dokumentująca dostawę towarów, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Wobec powyższego uznać należy, że skoro Spółka posiada fakturę wystawioną przez Dostawcę, zawierającą dane opisane w stanie faktycznym, to nie powstanie dla niej obowiązek skorygowania podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 10b pkt 2 w zw. z ust. 10g ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Spółka wskazuje ponadto, że wobec braku rozpatrzenia wniosku Spółki w interpretacji z dnia 10 lutego 2016 r. stanowisko Spółki wynikające ze złożonego w dniu 30 października wniosku zostało uznane za prawidłowe w całości - w pełnym zakresie na zasadzie art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem w razie niewydania interpretacji indywidualnej w terminie określonym w art. 14d uznaje się, że w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin wydania interpretacji, została wydana interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska wnioskodawcy w pełnym zakresie.

Spółka wskazuje, że w interpretacji z dnia 10 lutego 2016 r. Minister Finansów wyraźnie wskazał, że nie udziela interpretacji w zakresie pytania nr 2 bowiem: „Z uwagi na to, że Wnioskodawcę uznano za zobowiązanego do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. odpowiedź na pytanie nr 1 nie jest twierdząca, pytanie nr 2 stało się bezprzedmiotowe”.

Ocena pytania zawartego w tym wniosku oraz własnego stanowiska jest oczywiście błędna.

We wniosku postawiono dwa pytania:

,,Czy w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów?
Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, Spółka wnosi o potwierdzenie, że nie będzie zobowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Towaru?”.

Z treści pytania nr 2 w sposób oczywisty wynikało, że w razie uznania, że Spółka ma obowiązek rozliczyć podatek należny z tytułu WNT, to wnosi także o rozstrzygnięcie o obowiązku korekty. Treść wniosku była tym bardziej oczywista, że nawet we własnym stanowisku Spółka stwierdziła, że: „W przypadku uznania, że stanowisko Spółki w odniesieniu do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, w zakresie pytania nr 2 Spółka uważa, że nie będzie obowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu WNT”.

Wbrew zatem ocenie zawartej w tej interpretacji pytanie nr 2 wniosku nie stało się bezprzedmiotowe bowiem:

stanowisko Spółki oceniono w odniesieniu do pytania nr 1 jako nieprawidłowe (vide stanowisko własne Spółki w odniesieniu do pyt. nr 2 wniosku),
w interpretacji udzielono twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 „Tym samym, w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do rozliczenia na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów”.

Bark było wobec powyższego podstawy do pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku Spółki w zakresie pytania nr 2.

Z powyższych powodów - wobec art. 121 § 1 w zw. z art. 14h w zw. z art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej, wobec milczącej interpretacji w zakresie pytania nr 2 wniosku z dnia 30 października 2015 r., stanowisko Spółki wyrażone w niniejszym wniosku należy uznać za prawidłowe w całości. Odmienna ocena tego samego stanu faktycznego sprawy stanowiłaby bowiem naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem, że podatnik:

otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy,
uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

W myśl art. 86 ust. 10g ustawy, w przypadku nieotrzymania w terminie, o którym mowa w ust. 10b pkt 2 lit. a, faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ten termin.

Stosownie do art. 86 ust. 10h ustawy, otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. la stosuje się odpowiednio.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym również dla potrzeb obrotu wewnątrzwspólnotowego. Spółka nabyła 10 września 2015 r. od Dostawcy (N. z siedzibą w Abu Dhabi) elementy dźwigu w postaci 6 modułów konstrukcyjnych. W dniu dostawy Towar znajdował się na terytorium Belgii, a po przemieszczeniu do Polski przez Spółkę został sprzedany krajowemu nabywcy w ramach sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenie podatku naliczonego z tytułu rozliczenia przedmiotowej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Z powołanych regulacji art. 86 ustawy w powiązaniu z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przysługuje podatnikowi w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Prawo to powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy pod warunkiem spełnienia przez podatnika określonych przesłanek. Po pierwsze, warunkiem odliczenia podatku naliczonego w momencie powstania obowiązku podatkowego jest otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy. Po drugie, warunkiem odliczenia podatku naliczonego w momencie powstania obowiązku podatkowego jest uwzględnienie przez podatnika kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

Późniejsze otrzymanie faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, skutkuje zobowiązaniem podatnika do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ten trzymiesięczny termin. Jednocześnie podatnik ma prawo do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Wobec tego, analiza wskazanych przepisów prawa w kontekście przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów (wykorzystanych przez Spółkę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług), Wnioskodawca powinien wykazać zarówno VAT należny, jak i naliczony za okres, w którym powstał z tego tytułu obowiązek podatkowy. W przedmiotowej sprawie jest to wrzesień 2015 r.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że faktura wystawiona przez Dostawcę (N. z siedzibą w Abu Dhabi), nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy.

Artykuł 2 ust. 1 pkt 31 i 32 ustawy stanowi, że:

(pkt 31) przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie;
(pkt 32) przez fakturę elektroniczną rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Należy zauważyć, że dokumenty, które Wnioskodawca otrzymał od swojego Dostawcy (N. z siedzibą w Abu Dhabi) są wystawione na podstawie przepisów prawa państwa członkowskiego dostawcy. Powinny one zatem odpowiadać przepisom tam obowiązującym, które z kolei powinny być zgodne z przepisami prawa unijnego, gdyż Dostawca dokonał dostawy Towarów z terytorium wskazanego kraju unijnego. Wynika to z przepisu art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), który stanowi, że do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale (Rozdział 3 Sekcja 2 - definicje).

Wobec tego, w przedmiotowej sprawie, dla przyznania prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, pozostaje bez znaczenia okoliczność, że faktura wystawiona przez Dostawcę (N. z siedzibą w Abu Dhabi), nie zawiera numeru VAT UE Dostawcy. Dokument ten nie jest sporządzony bowiem według prawa polskiego.

Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do skorygowania podatku naliczonego po upływie trzech miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym powstał obowiązek w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Towaru.

Wobec tego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku dokonania korekt podatku naliczonego odliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy, tj. obowiązku dokonania korekt podatku naliczonego odliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów. Natomiast kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym oraz na poparcie własnego stanowiska w sprawie dotyczące zasadności pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku Spółki z dnia 30 października 2015 r. w zakresie pytania nr 2, nie są przedmiotem niniejszej interpretacji.

Wskazać należy, że postępowanie w zakresie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa dotyczące wniosku z dnia 30 października 2015 r. jest postępowaniem odrębnym od postępowania w zakresie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa zgodnie z wnioskiem Spółki z dnia 16 marca 2016 r. Interpretacja indywidualna z dnia 10 lutego 2016 r. znak IPPP3/4512-901/15-4/ISZ rozstrzyga w konkretnym stanie faktycznym, do którego się zawęża. Jednocześnie, w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie zgadza się z rozstrzygnięciem podjętym przez Organ w ramach toczącego się postępowania, to zgodnie z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.) w powiązaniu z art. 53 § 2 oraz art. 54 § 1 ww. ustawy, miał on prawo do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa na piśmie do tut. Organu oraz zaskarżenia wydanej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Pouczenie to zawierała ww. interpretacja indywidualna. Wobec tego, nie jest możliwym w wydanej interpretacji odnoszenie się do zarzutów Wnioskodawcy dotyczących odrębnego postępowania dotyczącego wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku Spółki z dnia 30 października 2015 r. w zakresie pytania nr 2.

Podkreślić również należy, że w wyroku z dnia 22 stycznia 2014 r., I FSK 1548/13 NSA podkreślił, że organ interpretacyjny nie ma obowiązku ustosunkowania się do wszystkich argumentów wnioskodawcy, zawartych we wniosku o wydanie interpretacji. Do uprawnień organu należy wybór racji argumentacyjnych, które jego zdaniem będą wystarczające dla oceny merytorycznej problemu podatkowego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Wynikający z art. 14c § 1 o.p. obowiązek przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny nie oznacza konieczności dokonywania oceny innych interpretacji oraz orzeczeń sądów administracyjnych, przywołanych przez zainteresowanego dla wzmocnienia prezentowanej przez niego argumentacji (wyrok NSA z dnia 1 marca 2013 r., II FSK 2980/12).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin