Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-157/16-2/KT
z 25 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2016 r. (data wpływu 26 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest producentem opraw oświetleniowych. Spółka sprzedaje wyprodukowane przez siebie towary na rynek polski oraz poza terytorium kraju. Sprzedaż i wywóz towarów do innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej stanowią dla Spółki wenątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT). Towary są sprzedawane podmiotom posiadającym właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wspólnotowych, który Wnioskodawca podaje na fakturach dokumentujących dostawę. Spółka wystawia faktury dokumentujące WDT, wskazujące rodzaj, ilość lub masę sprzedawanego towaru, tj. wskazujące specyfikację sztuk ładunku. Towary są dostarczane przez przewoźnika transportem głównie drogowym lub lotniczym we wskazane przez kontrahentów miejsce, znajdujące się na obszarze innego państwa członkowskiego.

W świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku o towarów i usług, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0% po spełnieniu warunków zawartych w art. 42 ww. ustawy, czyli musi posiadać dowody potwierdzające wywóz towarów i ich dostarczenie do nabywcy na terenie innego niż Polska kraju UE.

Obecnie, w celu zastosowania stawki VAT 0% do dokonanych WDT, Spółka stosuje następujące dowody:

1. oryginał lub kopię dokumentu przewozowego, tj. w przypadku transportu drogowego stronę dokumentu CMR podpisaną przez przewoźnika, Spółkę oraz odbiorcę towarów wskazanego przez nabywcę w miejscu przeznaczenia na terytorium innego kraju UE; dokument przewozowy zawiera następujące dane:
   • datę załadunku towarów,
     
   • datę dostarczenia towarów do nabywcy,
     
   • numer zamówienia,
     
   • ilość, rodzaj opakowania oraz wagę brutto towarów;
2. oryginał listu przewozowego, w przypadku transportu drogowego lub lotniczego, podpisany przez Spółkę oraz kuriera odbierającego towar wraz z potwierdzeniem odbioru wydrukowanym ze strony internetowej spedytora, potwierdzenie odbior zawiera następujące dane:
   • nr listu przewozowego,
     
   • status przesyłki z informacją o dacie i godzinie doręczenia,
     
   • miejsce odbioru,
     
   • nazwisko osoby odbierającej przesyłkę,
     
   • skan podpisu odbiorcy towaru, jeśli spedytor ma możliwość pobrania skanu podpisu.
   
   
   

Jeśli ww. dokumenty w sposób jednoznaczny nie potwierdzają dostarczenia towarów lub miejsca dostawy towarów, w szczególności na dokumentach przewozowych (CMR i list przewozowy) stemple są nieczytelne, Spółka stosuje dodatkowo jeden z poniższych dokumentów:

1. oryginał lub kopia potwierdzenia odbioru/ delivery confirmation/ lieferschein, zawierające następujące dane:
   • datę załadunku,
     
   • numer zamówienia,
     
   • specyfikację towaru (opis, ilość towaru),
     
   • podpis odbiorcy towaru;
2. korespondencję handlową z nabywcą, w szczególności zamówienie;
   
3. potwierdzenie zapłaty za towar, z wyłączeniem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny;
   
4. informacja mailowa od przewoźnika potwierdzająca dostawę towaru.
   
   

Z uwagi na czasochłonność oraz wysokie koszty pozyskania oryginałów dokumentów przewozowych zdarzają się sytuacje, że Spółka dysponuje wyłącznie kopiami/ skanami podpisanych dokumentów przewozowych, potwierdzeń odbioru/ delivery confirmation/ lieferschein, bądź też przynajmniej jednym z ww. dowodów dostawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy posiadanie przez Spółkę oryginału lub kopii przynajmniej jednego z opisanych w stanie faktycznym dokumentów, tj. dokumentu przewozowego CMR podpisanego przez odbiorcę towaru, listu przewozowego z wydrukowanym ze strony interentowej spedytora potwierdzeniem odbioru, druku zamówienia, potwierdzenia zapłaty za zamówiony towar lub korespondencji mailowej z klientem z informacją o odebranym towarze bądź też korespondencji mailowej z przewoźnikiem z potwierdzeniem realizacji transportu, uprawnia Spółkę do zastosowania preferencyjnej stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie przez Spółkę przynajmniej jednego z opisanych w stanie faktycznym dokumentów jest wystarczającą podstawą do stosowania przez nią 0% stawki VAT, zgodnie z art. 42 ustawy o VAT.

Otrzymanie powyższej interpretacji podatkowej jest niezbędne celem prawidłowego rozliczania sprzedaży towarów eksportowanych na teren Wspólnoty Europejskiej przy zastosowaniu stawki 0% w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie zaś do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Ponadto, w myśl art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienia od podatku.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Przepis art. 42 ust. 1 ustawy stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

• dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
  
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednocześnie, na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku - inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje zatem na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie powinno gwarantować podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W niniejszej kwestii należy odnieść się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006.347.1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Zgodnie z art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powyższego zapisu wynika, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem, zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Trzeba też zaznaczyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, na którą powołuje się również Wnioskodawca, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje wenątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz podmiotów z innych państw członkowskich UE posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wspólnotowych. Spółka wystawia faktury dokumentujące WDT zawierające specyfikację sztuk ładunku (tj. wskazujące rodzaj, ilość lub masę sprzedawanego towaru). Towary są dostarczane przez przewoźnika transportem głównie drogowym lub lotniczym we wskazane przez kontrahentów miejsce, znajdujące się na obszarze innego państwa członkowskiego.

W celu zastosowania stawki VAT 0% dla dokonanych WDT, Spółka stosuje następujące dowody potwierdzające wywóz towarów i ich dostarczenie do nabywcy na terenie innego niż Polska kraju UE:

1. oryginał lub kopię dokumentu przewozowego, tj. w przypadku transportu drogowego stronę dokumentu CMR podpisaną przez przewoźnika, Spółkę oraz odbiorcę towarów wskazanego przez nabywcę w miejscu przeznaczenia na terytorium innego kraju UE; dokument przewozowy zawiera następujące dane:
   • datę załadunku towarów,
     
   • datę dostarczenia towarów do nabywcy,
     
   • numer zamówienia,
     
   • ilość, rodzaj opakowania oraz wagę brutto towarów;
2. oryginał listu przewozowego, w przypadku transportu drogowego lub lotniczego, podpisany przez Spółkę oraz kuriera odbierającego towar wraz z potwierdzeniem odbioru wydrukowanym ze strony internetowej spedytora, potwierdzenie odbioru zawiera następujące dane:
   • nr listu przewozowego,
     
   • status przesyłki z informacją o dacie i godzinie doręczenia,
     
   • miejsce odbioru,
     
   • nazwisko osoby odbierającej przesyłkę,
     
   • skan podpisu odbiorcy towaru, jeśli spedytor ma możliwość pobrania skanu podpisu.
   
   
   

Jeśli ww. dokumenty w sposób jednoznaczny nie potwierdzają dostarczenia towarów lub miejsca dostawy towarów, w szczególności na dokumentach przewozowych (CMR i list przewozowy) stemple są nieczytelne, Spółka stosuje dodatkowo jeden z poniższych dokumentów:

1. oryginał lub kopia potwierdzenia odbioru/ delivery confirmation/ lieferschein, zawierające następujące dane:
   • datę załadunku,
     
   • numer zamówienia,
     
   • specyfikację towaru (opis, ilość towaru),
     
   • podpis odbiorcy towaru;
2. korespondencję handlową z nabywcą, w szczególności zamówienie;
   
3. potwierdzenie zapłaty za towar, z wyłączeniem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny;
   
4. informacja mailowa od przewoźnika potwierdzająca dostawę towaru.
   
   

Ze względu na problemy z pozyskaniem oryginałów dokumentów przewozowych, zdarzają się sytuacje, że Spółka dysponuje wyłącznie kopiami/ skanami podpisanych dokumentów przewozowych, potwierdzeń odbioru, bądź też przynajmniej jednym z ww. dowodów dostawy.

Wątpliwości Spółki budzi możliwość zastosowania 0% stawki VAT dla dokonanych WDT na podstawie posiadanych dokumentów.

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, jako dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, posiada oryginał lub kopię dokumentu przewozowego, tj. w przypadku transportu drogowego stronę dokumentu CMR podpisaną przez przewoźnika, Spółkę oraz odbiorcę towarów wskazanego przez nabywcę w miejscu przeznaczenia na terytorium innego kraju UE, lub też oryginał listu przewozowego, w przypadku transportu drogowego lub lotniczego, podpisany przez Spółkę oraz kuriera odbierającego towar wraz z potwierdzeniem odbioru wydrukowanym ze strony internetowej spedytora, a także fakturę wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto, jak wskazała Spółka, w przypadku, gdy ww. dokumenty nie potwierdzają w sposób jednoznaczny dostarczenia towarów do nabywcy (np. nieczytelne stemple na dokumentach przewozowych), Wnioskodawca stosuje dodatkowo – poza ww. dokumentami przewozowymi oraz specyfikacją ładunku – przynajmniej jeden z wymienionych dokumentów uzupełniających, tj. potwierdzenie odbioru towarów przez nabywcę (oryginał lub kopię), korespondencję handlową z nabywcą (w szczególności zamowienie), potwierdzenie zapłaty za towar, informację mailową od przewoźnika potwierdzajacą dostawę towaru.

W przedstawionej sprawie istotne jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę łącznie dokumentów wynikało, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Analizując opisany stan faktyczny w kontekście powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, można uznać, że wymienione wyżej dokumenty łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium tego państwa, innym niż terytorium kraju.

Zatem w sytuacji, gdy z posiadanych przez Spółkę dokumentów, tj. dowodów, o których mowa a art. 42 ust. 3 ustawy (w związku z art. 42 ust. 1 pkt 2), uzupełnionych niektórymi dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, jednoznacznie wynika fakt przemieszczenia towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa UE oraz ich dostarczenia do nabywcy w miejscu przeznaczenia towarów, Wnioskodawca na podstawie tych dokumentów ma prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Trzeba jednocześnie zaznaczyć, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.