2016.06.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-218/16/PM
z 14 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 12 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką osobową z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną jako podatnik podatku od towarów i usług czynny. Wnioskodawca należy do grupy A. (dalej: „Grupa”), której zasadniczym przedmiotem działalności jest produkcja i handel wyrobami z mięsa.

Wnioskodawca, na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności (dalej: „umowa”), nabył od innego podmiotu z Grupy (dalej: „sprzedawca wierzytelności”) wierzytelności (dalej: „wierzytelności”) związane z prowadzoną przez sprzedawcę wierzytelności działalnością gospodarczą. Wierzytelności te związane były przede wszystkim z dokonywaną przez sprzedawcę wierzytelności sprzedażą wyrobów, zarówno na rzecz kontrahentów polskich, jak i zagranicznych (z UE i z poza UE) i są wyrażone w PLN lub w walucie obcej.

Zgodnie z zawartą umową:

wszystkie wierzytelności istnieją,
żadna spośród wierzytelności nie została obciążona prawami osób trzecich,
żadna spośród wierzytelności nie jest wierzytelnością sporną lub przedawnioną,
żadna spośród wierzytelności nie jest przedmiotem postępowania sądowego ani egzekucyjnego,
sprzedawca wierzytelności nie jest zobowiązany w stosunku do jakiejkolwiek osoby trzeciej do przeniesienia którejkolwiek z wierzytelności w jakimkolwiek zakresie.

Zgodnie z umową, Wnioskodawca dokonał zakupu wierzytelności z wyłączeniem regresu, tj. wraz z zawarciem umowy sprzedaży wierzytelności na Wnioskodawcę przeszło w całości ryzyko niewypłacalności dłużnika (po transakcji na sprzedawcy wierzytelności nie ciąży już jakakolwiek odpowiedzialność związana z niewypłacalnością dłużników). Wyłączono również uprawnienia przysługujące Wnioskodawcy z tytułu rękojmi. Wnioskodawca przejął też na siebie wszelkie działania windykacyjne niezbędne w celu uzyskania spłaty wierzytelności.

Przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę nastąpiło z chwilą podpisania umowy. Wraz z przenoszonymi wierzytelnościami na Wnioskodawcę przeszły wszelkie związane z wierzytelnościami prawa, w tym także roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie w zapłacie.

Umowa przewiduje, że różnica pomiędzy łączną wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży stanowi wynagrodzenie Wnioskodawcy, które zostało skalkulowane z uwzględnieniem 3 elementów:

prowizji administracyjno-operacyjnej – za czynności administracyjne i techniczne wykonywane przez Wnioskodawcę, w tym związane z egzekwowaniem wierzytelności;
prowizji za ryzyko – za przejęcie pełnego ryzyka niewypłacalności oraz opóźnienia spłaty;
odsetek w formie dyskonta za okres od dnia nabycia wierzytelności do jej terminu płatności (jeśli przypada po dniu Umowy).

Wynagrodzenie jest wyrażone w PLN.

Umowa wskazuje również, że wynagrodzenie należne Wnioskodawcy zostanie powiększone o kwotę podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, nabywając wierzytelności od sprzedawcy wierzytelności w ramach zawartej umowy wystawił więc na rzecz sprzedawcy fakturę VAT. Jako podstawę opodatkowania wskazano wynagrodzenie oraz zastosowano podstawową stawkę podatku od towarów i usług, tj. 23%.

Cena jednostkowa sprzedaży danej wierzytelności została wyliczona jako różnica pomiędzy wartością nominalną tej wierzytelności (wyrażoną w PLN) a należnymi Wnioskodawcy prowizjami i odsetkami w formie dyskonta dotyczącymi tej wierzytelności.

Wnioskodawca poinformował, że złożył odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie potwierdzenia, że opisywana transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiona w opisywanym stanie faktycznym transakcja cesji wierzytelności (na podstawie umowy sprzedaży) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisywana transakcja korzysta z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż umowa cesji przybrała postać umowy sprzedaży. Zatem mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że potencjalnie podlegać ona może opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność cywilnoprawna mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Tym samym dla ustalenia, że opisywana transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych niezbędne jest potwierdzenie, że jest ona opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług). Tym samym, poprzez użycie definicji negatywnej, ustawodawca zdecydował, iż przez świadczenie usług powinno się rozumieć każdą transakcję, która nie może zostać uznana za dostawę towarów. Stąd dla celów podatku od towarów i usług, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko wtedy, gdy są one wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje stosunek prawny (umowa, która może zostać zawarta również w sposób dorozumiany), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Sprzedaż wierzytelności stanowi umowę zawieraną przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku sprzedaży wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi przez zbywcę, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług po stronie podmiotu je sprzedającego.

Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych stanowi jednak w określonych przypadkach świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W takich przypadkach świadczącym usługę jest nabywca wierzytelności. Nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Dla uznania, czy Wnioskodawca świadczy na rzecz sprzedawcy wierzytelności usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług, niezbędne pozostaje ustalenie, czy świadczenia te mają charakter odpłatny, a między wypłaconym wynagrodzeniem a świadczeniem wzajemnym istnieje bezpośredni związek.

Wnioskodawca wskazał również na orzecznictwo sądowe ukształtowane w omawianym zakresie, stwierdzając, że w kwestii skutków sprzedaży wierzytelności na gruncie podatku od towarów i usług wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w orzeczeniu z 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst v. GFKL Financial Services AG.

W przywoływanym orzeczeniu TSUE uznał, że „podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.”

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczenie TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) w wyroku z 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 uznał, że „podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy – cedenta usługę.”

Konkluzje płynące z przywoływanego orzecznictwa TSUE i NSA dają wskazówki, które należy uwzględnić w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku zastosowania.

Przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE oraz NSA była sprzedaż tzw. wierzytelności trudnych, tj. takich, których:

termin wymagalności upłynął,
prawdopodobieństwo ich odzyskania w całości było niewielkie,
ustalona cena nabycia wierzytelności była niższa od ich wartości nominalnej, przy czym różnica między wartością nominalną tych wierzytelności, a ceną ich sprzedaży odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym Wierzytelności będące przedmiotem cesji nie stanowiły tzw. wierzytelności trudnych, tj. w szczególności:

nie były obciążone prawami osób trzecich,
nie były wierzytelnościami spornymi lub przedawnionymi,
nie były przedmiotem postępowania sądowego ani egzekucyjnego.

Co więcej, w związku z dokonaną sprzedażą istniała różnica między wartością nominalną Wierzytelności a ceną jej sprzedaży i różnica ta nie odzwierciedlała rzeczywistej ekonomicznej wartości Wierzytelności w chwili sprzedaży. Różnica stanowiła bowiem odpowiednio skalkulowane wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu wykonania usługi polegającej na całkowitym (tzn. bez prawa regresu) uwolnieniu sprzedawcy wierzytelności od ciężaru egzekwowania Wierzytelności przenoszonych na Wnioskodawcę.

Wynagrodzenie obejmowało w szczególności:

prowizję administracyjno-operacyjną za czynności administracyjne i techniczne wykonywane przez Wnioskodawcę, w tym związane z egzekwowaniem wierzytelności;
prowizję za ryzyko (za przejęcie pełnego ryzyka niewypłacalności oraz opóźnienia spłaty);
odsetki w formie dyskonta za okres od dnia nabycia wierzytelności do jej terminu płatności.

Skoro zatem Wnioskodawca przejmuje na siebie ryzyko związane z nabywanymi wierzytelnościami oraz będzie wykonywał czynności zmierzające do wyegzekwowania płatności, za co należna jest mu od sprzedawcy wierzytelności określona kwota (wynagrodzenie), to taki stosunek prawny wypełnia definicję świadczenia usług na gruncie podatku od towarów i usług. W zamian za płacone wynagrodzenie sprzedawca wierzytelności pozbywa się ryzyka oraz konieczności windykacji. Istnieje więc konkretne świadczenie ze strony Wnioskodawcy, jego beneficjent oraz ekwiwalentne mu wynagrodzenie. Czynność taka musi być więc objęta zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedawcy wierzytelności.

Przyjmując zatem, że nabycie wierzytelności podlega podatkowi od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę, to zgodnie z zapisem art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlega ono podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na szereg interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług Wnioskodawca złożył odrębny wniosek do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który w tym zakresie wydał odrębne rozstrzygnięcie w dniu 1 czerwca 2016 r., znak: ITPP2/4512-268/16/AK.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano również sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
- umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
- umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług czynny, na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności, nabył od innego podmiotu z Grupy wierzytelności związane z prowadzoną przez sprzedawcę wierzytelności działalnością gospodarczą.

Zgodnie z zawartą umową:

wszystkie wierzytelności istnieją,
żadna spośród wierzytelności nie została obciążona prawami osób trzecich,
żadna spośród wierzytelności nie jest wierzytelnością sporną lub przedawnioną,
żadna spośród wierzytelności nie jest przedmiotem postępowania sądowego ani egzekucyjnego,
sprzedawca wierzytelności nie jest zobowiązany w stosunku do jakiejkolwiek osoby trzeciej do przeniesienia którejkolwiek z wierzytelności w jakimkolwiek zakresie.

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy w podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczy opodatkowania umowy sprzedaży wierzytelności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja – dokonana pomiędzy wskazanymi we wniosku Stronami – podlega regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ww. umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Przedstawiona we wniosku sprzedaż wierzytelności będzie podlegać regulacji ustawy o podatku od towarów i usług, co zostało potwierdzone w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działającego w imieniu Ministra Finansów, interpretacji indywidualnej z 1 czerwca 2016 r. znak: ITPP2/4512-268/16/AK. A zatem na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych usługa ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin