Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-128/16/JG
z 12 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2016 r. (data wpływu 17 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw produktów, powstałych:

• z przyczyn niezależnych od Spółki – jest prawidłowe,
• z przyczyn zależnych od Spółki – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw produktów.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność produkcyjno-usługową w zakresie wykonania zabudów, przyczep, naczep i konstrukcji stalowych (dalej: „Produkty”) dla różnego rodzaju środków transportu. Produkty oferowane przez Spółkę cechuje znaczący poziom wyspecjalizowania i dostosowania do indywidualnych potrzeb klienta. Produkty powstają na podstawie projektów wykonanych zgodnie z zamówieniem skierowanym do Spółki przez podmiot powiązany, pełniący funkcje dystrybucyjne i pozostający odpowiedzialnym za kontakt z klientem ostatecznym (dalej: „Dystrybutor”). Na etapie akceptacji zlecenia ustalany jest również termin jego realizacji.

W toku prowadzonej działalności występują sytuacje, kiedy to Spółka nie jest w stanie wywiązać się z przyjętego terminu realizacji zamówienia. W opinii Spółki nieterminowość nie wynika ze złej woli Spółki, braku organizacji pracy, czy braku należytej staranności przy realizowanych zleceniach. Wśród przyczyn opóźnień należy bowiem wskazać przede wszystkim:

1. opóźnienia powstałe w wyniku opóźnień w dostawie komponentów lub realizacji usług przez podwykonawców Spółki;
2. sytuacje, w których opóźnienie jest wynikiem konieczności zmiany planów produkcyjnych (np. w związku z pojawieniem się priorytetowego zamówienia);
3. sytuacje, w których Spółka na etapie akceptacji zamówienia spodziewa się, że określony w zamówieniu termin nie jest możliwy do spełnienia, ale ze względu na atrakcyjność kontraktu, a także w trosce o utrzymanie kontaktów handlowych z danym klientem Spółka akceptuje wzrost kosztu zlecenia o ewentualne sankcje za nieterminową realizację zamówienia.

W przypadku ewentualnego wystąpienia opóźnień, względem których klient ostateczny zgłasza roszczenie w postaci kary umownej, Spółka informowana jest o tym fakcie przez Dystrybutora. Kwota z tytułu kary umownej wypłacana jest przez Dystrybutora, a następnie refakturowana na Spółkę.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie.

Czy przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego koszty zapłaty kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw Produktów, mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1. Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Spółka stoi na stanowisku, że przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wydatki, wynikające z zapłaty kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw Produktów, Spółka może w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1. Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, ze zm.), (dalej: „ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kosztem uzyskania przychodów jest zatem taki wydatek, który spełnia łącznie warunki określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania - - w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli poniesione i właściwie udokumentowane przez podatnika wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą stanowić - co do zasady - koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem ich związku z prowadzoną działalnością oraz z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W omawianym kontekście przywołać należy również przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, według którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Zdaniem Spółki powyższy przepis zawiera katalog zamknięty, w konsekwencji, przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wynikające wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Zdaniem Spółki, naliczane kary umowne z tytułu nieterminowych dostaw Produktów, nie wchodzą w żaden z trzech powyższych zakresów przedmiotowych, gdyż wyłączną przyczyną ich powstawania jest nieterminowość. Spółka pragnie podkreślić, że podstawą naliczania kar umownych będących przedmiotem wniosku nie są wady dostarczanych Produktów (Produkty zgodne są z zaakceptowanym projektem), czy zwłoka w dostarczeniu Produktów wolnych od uprzednio dostrzeżonych przez klientów wad lub też zwłoka w usunięciu takich wad.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, a przedmiotem analizy pozostaje, czy w odniesieniu do wskazanych wydatków z tytułu naliczonych kar umownych, zostaną spełnione ogólne warunki uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Spółki, wydatki z tytułu naliczonych kar umownych za nieterminowe dostawy spełniają wszystkie ogólne warunki pozwalające zaliczyć je w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka bowiem ponosi faktycznie koszt naliczonych i wypłaconych kar umownych, które są odpowiednio udokumentowane. Wydatki z tytułu naliczonych kar umownych mają oczywisty związek z działalnością gospodarczą Spółki. Koszty w postaci kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw są w istocie kosztami ponoszonymi przez Spółkę w celu zabezpieczenia źródeł przychodu. Dodatkowo, zgoda na omawiane sankcje ma bezpośredni związek z utrzymaniem pomyślnych relacji gospodarczych z klientami grupy do której spółka należy, co może przełożyć się na kolejne zamówienia w przyszłości. Spółka pragnie także podkreślić, że wszystkie zasadnicze przyczyny opóźnień wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, nie wynikają z zaniedbań Spółki, czy też sytuacji, których można byłoby uniknąć - przyjmując, że Spółka decyduje się na przyjęcie zlecenia od Dystrybutora.

Spółka pragnie także wskazać, że zapisy o karach umownych z tytułu nieterminowych dostaw są powszechną praktyką w branży, w której działa Spółka i ich akceptacja stanowi warunek podpisania przez Dystrybutora umów z klientami, a tym samym osiągnięcia przychodu przez Spółkę. Spółka chcąc zwiększać swoje przychody, poprzez zdobywanie nowych zleceń, akceptuje ryzyko sytuacji, w których nastąpi konieczność poniesienia dodatkowego kosztu w postaci kary za opóźnienie.

Przedstawione stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, czego przykładem jest:

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 lipca 2015 r. sygn. IBPB-1-3/4510-6/15/SK; w której stwierdzono, że „[...] skoro zapłata kar umownych w związku z nieterminowym wykonaniem usług jest związana z uzyskiwanym przez Spółkę przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i została przewidziana przez Spółkę w łączących ją z kontrahentami umowach, a nieterminowe wykonanie usług informatycznych, jak wynika z wniosku może wynikać z jakiejkolwiek przyczyny co oznacza - zarówno z przyczyn zależnych, jak i niezależnych od Spółki - to wydatki w postaci zapłaty kar umownych dot. tych kar, które nastąpiły z przyczyn niezależnych od Spółki, będą kosztem uzyskania przychodów Spółki, na podstawie cyt. art. 15 ust. 1 updop.”;
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 21 maja 2015 r. sygn. IPTPB3/4510-72/15-2/KJ; w której wskazano, że „Podnieść zatem należy, że kara nałożona na Spółkę przez kontrahenta z tytułu niezrealizowania w terminie prac określonych w umowie nie mieści się we wskazanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak, niewymienienie tego rodzaju kary umownej w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy nie oznacza, że automatycznie można takie wydatki uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 15 ust. 1 ww. ustawy).”;
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 września 2014 r. sygn. ITPB3/423-279/14/PS; zgodnie z którą „Kary nałożone na Spółkę przez partnerów handlowych z tytułu niezrealizowania dostaw towarów lub z tytułu niedostarczenia ilości produktów przewidzianych w zamówieniu z kontrahentami nie mieszczą się we wskazanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. [...] Zatem, jeżeli Spółka realizując umowy z kontrahentami działa i będzie działać przy zachowaniu zasad należytej staranności, to wydatki z tytułu kar umownych, jako spełniające warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.”

Reasumując, zdaniem Spółki, w oparciu o powyższe argumenty, ponoszone przez Spółkę wydatki wynikające z zapłaty kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw Produktów, Spółka może w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako że wskazane wydatki nie zostały wyłączone z katalogu kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz istnieje związek przyczynowo - skutkowy wskazanych wydatków z przychodami Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w przypadku kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw produktów, powstałych:

• z przyczyn niezależnych od Spółki – jest prawidłowe,
• z przyczyn zależnych od Spółki – jest nieprawidłowe.

O możliwości zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszony wydatek nie może być ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Przepis art. 16 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostaną uznane za koszty podatkowe.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W konsekwencji, przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych, tj.:

1. wad dostarczonych towarów,
2. wad wykonanych robót,
3. wad wykonanych usług,
4. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
5. zwłoki w usunięciu wad towarów,
6. zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z zaistnieniem ww. zdarzeń.

Instytucja kary umownej, jako sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, ma przede wszystkim na celu ułatwienie dochodzenia naprawienia ewentualnej szkody. Została ona uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.) w art. 483−484. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Kara umowna, o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym nie mieści się w katalogu zawartym w cytowanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co do tej kary, wskazać jednakże należy, że niewymienienie jej w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie oznacza, że automatycznie można takie wydatki uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy – musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem w przypadku konieczności zapłacenia przedmiotowej kary, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy poniesionych wydatków z przychodem albo, czy wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że nałożona na Wnioskodawcę kara nie może wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą. Wobec powyższego, jeżeli Spółka działa przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczona kara wynika z okoliczności, na które Spółka nie miała wpływu i jest związana z uzyskiwanym przez nią przychodem w ramach prowadzonej działalności, to uznać ją należy za koszty poniesione w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym – nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić”. Można zatem przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zatem w przypadku konieczności zapłacenia kary umownej w każdym poszczególnym przypadku, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy istnieje związek przyczynowo–skutkowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatek ten służył zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nałożone kary nie mogą wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki. Niezwykle istotne jest aby obiektywna ocena działań Spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro zapłata kar umownych w związku z nieterminową dostawą Produktów jest związana z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i została przewidziana przez Spółkę w łączących ją z kontrahentami umowach, a nieterminowa dostawa Produktu, jak wynika z wniosku może wynikać z różnych przyczyn, a we wniosku wskazano tylko niektóre z nich, (katalog otwarty - „Wśród przyczyn opóźnień wskazać należy przede wszystkim:”), co oznacza ich wystąpienie - zarówno z przyczyn zależnych, jak i niezależnych od Spółki - - to wydatki w postaci zapłaty kar umownych dotyczące tych kar, które nastąpiły z przyczyn niezależnych od Spółki, Będą kosztem uzyskania przychodów Spółki, na podstawie cytowanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku natomiast zapłaty przez Spółkę kar umownych powstałych z tytułu nieterminowej dostawy Produktów na skutek nieracjonalnych i nienależytych działań, tj. okoliczności zależnych od Spółki, wydatki te nie będą mogły stanowić kosztów podatkowych Spółki.

Podkreślić przy tym należy, że podstawą do ustalenia wystąpienia tych przesłanek są określone działania ich brak lub też ich nieterminowe podjęcie przez Spółkę w określonych okolicznościach faktycznych, co jest równoznaczne z analizowaniem w każdym przypadku indywidualnie do każdej z kar umownych, które Spółka zalicza lub będzie zaliczała w koszty uzyskania przychodów wskazanych wyżej przesłanek pod kątem przyczyn powstania opóźnień będących podstawą naliczanych kar umownych. Jednocześnie należy wskazać, że przesłanka wskazana przez Wnioskodawcę, jako „dobra czy też zła wola” Spółki należy do przyczyn zależnych od Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu nieterminowych dostaw Produktów, powstałych:

• z przyczyn niezależnych od Spółki – jest prawidłowe,
• z przyczyn zależnych od Spółki – jest nieprawidłowe.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Natomiast pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Należy również podkreślić, że każdy stan faktyczny/zdarzenie przyszłe są oceniane pod kątem konkretnych informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.