Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-97/16/JP
z 22 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.), uzupełnionym w dniach 23 i 29 marca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 23 i 29 marca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży gruntu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu x maja 20xx r. wspólnie z mężem nabyła Pani do majątku wspólnego nieruchomość niezabudowaną, położoną w xx, gm. xx, o powierzchni 0,xx ha z zamiarem wybudowania na niej docelowo domu mieszkalnego. Na dzień nabycia, nieruchomość składała się z dwóch działek ewidencyjnych xx i xx. Dla nieruchomości Sąd Rejonowy w xx prowadził księgę wieczystą o numerze xx. Dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy z dnia xx stycznia 20xx r. działki przeznaczone były pod zabudowę budynkiem usługowo-mieszkalnym.

Po nabyciu dokonali Państwo scalenia geodezyjnego działek, która uzyskała numer ewidencyjny xx. Dla nieruchomości prowadzona jest obecnie księga wieczysta o numerze xxxx. Ponieważ nie mieli Państwo środków na budowę domu, postanowili czasowo wykorzystać ją dla celów zarobkowych w ramach prowadzonej przez żonę działalności gospodarczej, budując na niej domki letniskowe (nie związane trwale z gruntem). W tym celu zwrócili się Państwo do Urzędu Gminy w xx o wydanie stosownych warunków zabudowy. Decyzja taka została wydana w dniu xx kwietnia 20xx r. i zgodnie z nią dla terenu określono warunki zabudowy - budowa zespołu domków wczasowych wraz z przyłączeniami infrastruktury technicznej. W 20xx r. nieruchomość została zabudowana pięcioma domkami letniskowymi oraz domkiem gospodarczym. W 20xx r. dobudowanych zostało kolejnych pięć domków letniskowych oraz drogę wewnętrzną.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą, której przedmiotem jest wynajem miejsc noclegowych. Wybudowane domki letniskowe były wykorzystywane przez Panią w działalności gospodarczej. Jako współwłaściciel nieruchomości mąż wyraził zgodę na jej wykorzystywanie do prowadzonej przez Panią działalności. Od daty wybudowania domków letniskowych, nie dokonano na te obiekty nakładów przewyższających 30 % ich wartości. Pod względem podatkowym zakup nieruchomości oraz inwestycje na tej nieruchomości były rozliczne przez Panią w następujący sposób:

• koszty związane z nabyciem i posiadaniem gruntu (głównie koszty kredytu i podatek od nieruchomości) nie zostały uznane za koszt uzyskania przychodu,
• grunt nie został zewidencjonowany w poczet środków trwałych,
• koszty związane z budową domków, ich wyposażenia i eksploatacją zostały uznane za koszty uzyskania przychodu,
• wybudowane domki letniskowe (10 szt.) zostały zewidencjonowane w poczet środków trwałych (001 BUDYNKI) i amortyzowane,
• koszty związane z infrastrukturą zostały uznane za koszty uzyskania przychodów,
• infrastruktura techniczna została zewidencjonowana w poczet środków trwałych i amortyzowana.

Okoliczności życiowe zmusiły ostatecznie do rezygnacji z planów budowy domu w xx i zdecydowali się Państwo na sprzedaż działki. Jej zbycia dokonano umową sporządzoną w formie aktu notarialnego z dnia xx lutego 20xx r. Do aktu notarialnego po stronie sprzedającego stanęła Pani wraz z mężem, jako współwłaściciele nieruchomości gruntowej. Grunt został sprzedany za kwotę xx zł, a domki oraz pozostała infrastruktura jako „naniesienia na gruncie” za kwotę xx zł brutto, z zastrzeżeniem, że ich sprzedaży dokonuje Pani w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W poczet naniesień zaliczono: domki wczasowe z wyposażeniem, instalacjami elektrycznymi i sanitarnymi - 10 szt., altanę ogrodową - 1 szt., zewnętrzną sieć wodociągową - 1 szt. zewnętrzną sieć kanalizacyjno-sanitarną - 1 szt. W odniesieniu do domków i pozostałych środków trwałych firmy zastosowano stawkę podatku VAT w wysokości 23 %.

W akcie notarialnym określono, że sprzedaż nieruchomości gruntowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a sprzedaż domków i pozostałej infrastruktury podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23 %.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że klasyfikując domki napotkała Pani na znaczącą rozbieżność pomiędzy definicją budynku i budowli wg Prawa Budowlanego i Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych. Definicja budynku została zawarta w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. w Dz. U. z 2013. Poz. 1409 ze zm.), zgodnie z którym, „ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach”. Wybudowane domki letniskowe wraz z domkiem gospodarczym nie spełniają tych kryteriów. Domki nie posiadają fundamentów - posadowione są na zwykłych cegłach/bloczkach z suporeksu, nie będąc nawet na stale do nich przymocowanymi. Domki nie posiadają ścian nośnych, murowanych, lecz wykonane były ze zwykłej deski o grubości 4 cm, bez żadnych izolacji termicznych, instalacji grzewczych itp. przeznaczone były do wykorzystania wyłącznie w okresie letnim.

Zatem kierując się tymi kryteriami należałoby zgodnie z punktem 4 ww. ustawy zaklasyfikować je jako budowle:

„Ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową”.

Próbując zaś zaklasyfikować obiekty znajdujące się na działce wg powołanej przez Państwa Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, można to było zrobić jedynie następująco:

• domki letniskowe wraz z domkiem gospodarczym - Sekcja 1. Budynki - Dział 12. Budynki niemieszkalne - Grupa 121. Hotele i budynki zakwaterowani; turystycznego - Klasa 1212. Budynki zakwaterowania turystycznego, pozostałe,
• wiata - Sekcja 1. Budynki - Dział 12. Budynki niemieszkalne - Grupa 127. Pozostałe budynki niemieszkalne - Klasa 1274. Pozostałe budynki niemieszkalne, gdzie indziej nie wymienione,
• droga wewnętrzna - Sekcja 2. Obiekty Inżynierii Lądowej i Wodnej - Dział 21. Infrastruktura Transportu - Grupa 211. Autostrady, drogi ekspresowe, ulice i drogi pozostałe - Klasa 2112. Ulice i drogi pozostałe.

Jako „płatnik VAT” została Pani zarejestrowana w dniu xx lutego 20xx r. i do tego czasu (tj. przy budowie pierwszych pięciu domków wraz z domkiem gospodarczym) nie przysługiwało Pani prawo do odliczenia podatku VAT. Prowadzoną działalność gospodarczą rozliczała się Pani w formie ryczałtu i nie była „płatnikiem” VAT. Dopiero przy budowie ostatnich 5-ciu domków mogła Pani skorzystać z odliczenia podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż gruntu, który nie był zaliczony do ewidencji środków trwałych firmy, a koszty związane z jego posiadaniem, utrzymaniem i finansowaniem nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, była prawidłowo rozliczona pod względem podatkowym?

Sprzedaż gruntu, jako nieruchomości nie należącej do środków trwałych firmy, na podstawie aktu notarialnego jako odrębnej nieruchomości gruntowej, a osobno domków z wyposażeniem i całą infrastrukturą (będące w ewidencji środków trwałych Pani firmy) na podstawie faktury z naliczonym podatkiem VAT w wysokości 23%, w Pani ocenie jest właściwa. To stanowisko poparte było konsultacją w Urzędzie Skarbowym. Wątpliwość jednak pojawiła się już po dokonaniu sprzedaży nieruchomości, kiedy to mąż Pani spotkał się z opinią, iż cała nieruchomość gruntowa, łącznie z naniesieniami powinna być sprzedana w ramach prowadzonej przez żonę działalności gospodarczej, na podstawie faktury VAT, z tym, że na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług powinna zostać objęta zwolnieniem z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów

w rozumieniu art. 7 (…).

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W tym miejscu wskazać należy, że podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że uznanie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Zauważyć należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego”, nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości wyłącznie do celów osobistych.

W tym miejscu wskazać należy, że co do zasady stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Powyższe prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli trwale z gruntem związanych, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Ponadto zgodnie z art. 47 § 1 ustawy Kodeks cywilny część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Jak stanowi § 2 cyt. przepisu, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Zgodnie z art. 48 ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Powyższy przepis prawny jest wyrazem zasady ujętej w art. 191 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

W konsekwencji należy uznać, że wszelkie rzeczy ruchome tracą swoją odrębność prawną, jeżeli zostają połączone z nieruchomością w sposób trwały, tak że stają się jej częściami składowymi.

Wskazać trzeba, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji budynku czy budowli. Dlatego też słusznym wydaje się odwołać do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.).

Jak wynika z art. 3 pkt 1 ww. ustawy przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast budowla – stosownie do art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane – to każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a) ww. ustawy, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Budowlami zatem są wszystkie obiekty budowlane, które zostały przykładowo wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz obiekty budowlane, które są podobne do nich. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, a ich konstrukcja, charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług przy klasyfikowaniu obiektów, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, wydanej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcję połączoną z gruntem w sposób trwały, wykonaną z materiałów budowlanych i elementów składowych będącą wynikiem prac budowlanych. Budynki natomiast to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że nabyła Pani wraz z mężem w maju 20xx r. do majątku wspólnego nieruchomość niezabudowaną z zamiarem wybudowania na niej docelowo domu mieszkalnego. Ponieważ nie mieli Państwo środków na budowę domu, postanowili czasowo wykorzystać ją dla celów zarobkowych w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej (wynajem miejsc noclegowych). W 20xx r. nieruchomość została zbudowana pięcioma domkami letniskowymi oraz domkiem gospodarczym. W 20xx r. dobudowanych zostało kolejnych pięć domków letniskowych oraz droga wewnętrzna. Jak wskazano domki letniskowe oraz domek gospodarczy nie są związane trwale z gruntem. Domki nie posiadają fundamentów - posadowione są na zwykłych cegłach/bloczkach z suporeksu, nie będąc nawet na stałe do nich przymocowanymi. Nie posiadają ścian nośnych, murowanych, lecz wykonane były ze zwykłej deski o grubości 4 cm, bez żadnych izolacji termicznych, instalacji grzewczych itp. przeznaczone były do wykorzystania wyłącznie w okresie letnim. Jako podatnik VAT jest Pani zarejestrowana od xx lutego 20xx r. i do tego czasu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT (tj. przy budowie pierwszych pięciu domków wraz z domkiem gospodarczym). Dopiero przy budowie ostatnich pięciu domków miała Pani prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT.

W dniu xx lutego 20xx r. aktem notarialnym dokonali Państwo zbycia posiadanej nieruchomości, przyjmując, że grunt (jako że nie był zaliczany do środków trwałych) nie podlega opodatkowaniu, natomiast pozostała infrastruktura określona jako „naniesienia na gruncie” opodatkowana została stawką 23%.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego powzięła Pani wątpliwość, co do prawidłowości opodatkowania sprzedaży gruntu.

Analiza okoliczności przedstawionych w opisie stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że w niniejszej sprawie nieprawidłowo przyjęto, że zbycie gruntu wykorzystywanego w działalności gospodarczej (wynajem miejsc noclegowych) nie podlega opodatkowaniu.

Przedmiotowy grunt nie był bowiem w żaden sposób wykorzystywany do celów prywatnych, lecz wyłącznie służył prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. Stąd należy przyjąć, że sprzedaż tej nieruchomości jako składniku majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu jako dostawa towaru zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, a Pani z tego tytułu jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do sposobu opodatkowania dostawy przedmiotowego gruntu należy stwierdzić, że istotnym w sprawie jest fakt, że domki letniskowe i domek gospodarczy jako, że nie posiadają fundamentów – nie są trwale z gruntem związane – na podstawie powołanych wyżej przepisów, nie stanowią ani budynków, ani budowli, w związku z tym należy uznać, że stanowią rzecz ruchomą. W konsekwencji nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące zwolnienia z opodatkowania, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy.

W niniejszej sprawie nie występują zatem przesłanki do zastosowania art. 29a ust. 8 ustawy, gdyż obiekty znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości nie są trwale z gruntem związane.

Ponadto nie ma możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w powołanym art. 43 ust. 1 pkt 2, gdyż nieruchomość wykorzystywano w działalności gospodarczej opodatkowanej.

W związku z tym, że dla przedmiotowego gruntu, została wydana decyzja o warunkach zabudowy, jego dostawa podlegała opodatkowaniu stawką podstawową, gdyż jako grunt przeznaczony pod zabudowę nie spełniał przesłanek do zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. pkt 9 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że sprzedaż gruntu podlegała opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Oceniając zatem całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że w niniejszej interpretacji rozstrzygnięto wyłącznie kwestię objętą pytaniem tj. sposób opodatkowania sprzedaży gruntu, a nie oceniano innych kwestii zawartych we własnym stanowisku Wnioskodawcy, w tym sposobu opodatkowania dostawy naniesień na gruncie, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.