Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4514-158/16-2/LS
z 11 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy kaucji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy kaucji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest świadczenie usług m.in. leasingu operacyjnego, zarządzania flotą oraz sprzedaży paliw na rzecz klientów.

W celu zabezpieczenia wierzytelności Spółki wynikających z zawieranych umów wymienionych powyżej, Wnioskodawca zawiera z klientami umowy ustanowienia kaucji (dalej: Umowa kaucji).

Na podstawie zawieranych Umów kaucji, klient zobowiązuje się do złożenia kaucji w określonej wysokości na wskazanym rachunku bankowym Spółki. Wnioskodawca posiada odrębny rachunek bankowy na który wpłacane są kaucje. W przeszłości środki pieniężne uzyskane tytułem kaucji, nie były przez Spółkę wykorzystywane do bieżącej działalności gospodarczej. Natomiast zgodnie z wewnętrznymi regulacjami, począwszy od III kwartału 2015 r. przedmiotowe środki pieniężne mogą być przez Spółkę wykorzystywane do bieżącej działalności Spółki (saldo rachunku kaucyjnego jest automatycznie przenoszone na rachunek bieżący Spółki).

Zgodnie z postanowieniami Umów kaucji, Spółka zobowiązuje się do zwrotu kwoty kaucji na rachunek klienta w przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy.

Natomiast, w przypadku, gdyby na dzień zakończenia okresu obowiązywania umowy, klient posiada zobowiązanie wobec Spółki z tytułu niezapłacenia jakiejkolwiek wymaganej wierzytelności, Spółka dokonuje potrącenia swojej wierzytelności ze złożoną kaucją. Jeżeli po potrąceniu powstanie nadwyżka kaucji nad wysokością zobowiązania, Spółka zwraca nadwyżkę klientowi.

Jednocześnie, Spółka nie dokonuje żadnych dodatkowych wypłat na rzecz klienta innych niż zwrot kaucji w określonych w Umowie kaucji przypadkach.

Zgodnie z postanowieniami Umowy kaucji, klient zobowiązany jest do poniesienia kosztów jej zawarcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Umowa kaucji zawierana przez Wnioskodawcę tytułem zabezpieczenia wierzytelności Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: „PCC”) na gruncie art. 1 ust. 1 ustawy PCC?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki Umowa kaucji zawierana z klientami tytułem zabezpieczenia wierzytelności Spółki nie podlega opodatkowaniu PCC.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy PCC zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu PCC. Ustawodawca przyjął zasadę enumeratywnego wylistowania czynności cywilnoprawnych opodatkowanych PCC, zgodnie z którą jedynie te nazwane czynności cywilnoprawne, które zostały wymienione w art. 1 ustawy PCC mogą podlegać opodatkowaniu PCC. Innymi słowy, czynność prawna niewymieniona w katalogu art. 1 ustawy PCC nie podlega opodatkowaniu PCC. W szczególności nie jest możliwe stosowanie przepisów ustawy PCC do czynności cywilnoprawnych innych niż wymienione w ustawie w drodze analogii.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż w art. 1 ust. 1 ustawy PCC nie została wymieniona umowa kaucji, czynności cywilnoprawne wykonywane w ramach tej umowy nie podlegają opodatkowaniu PCC.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, iż umowa kaucji nie powinna być traktowana jako umowa depozytu nieprawidłowego wskazana w ustawie PCC. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j ustawy PCC, PCC podlegają umowy depozytu nieprawidłowego.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o opodatkowaniu PCC tej czynności nie decyduje sama nazwa tej czynności czy umowy w ramach której te czynności są wykonywane, ale decydują elementy przedmiotowo istotne kształtujące relacje między stronami. Tym samym, w przypadku, gdy strony zawarły umowę i unormowały stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla stwierdzenia, czy powstanie obowiązek podatkowy w PCC w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, należy odnieść się do rzeczywistych praw i obowiązków stron tej umowy pozwalających na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Ustawa PCC nie zawiera definicji depozytu nieprawidłowego, zatem w ocenie Spółki należy odnieść się do definicji zawartej w prawie cywilnym.

Zgodnie z art. 845 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: „KC”), w przypadku, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Należy wskazać, iż do istotnych cech umowy depozytu nieprawidłowego należy oddanie na przechowanie pieniędzy lub innych rzecz oznaczonych tylko co do gatunku oraz możliwość rozporządzania tymi pieniędzmi lub rzeczami przez przechowawcę.

Zatem istota umowy depozytu nieprawidłowego sprowadza się, w ocenie Wnioskodawcy, zasadniczo do zobowiązaniu jednej strony (przechowawcy) do przechowania rzeczy lub pieniędzy oddanych na przechowanie. W ocenie Wnioskodawcy, powyższe okoliczności nie są spełnione w przypadku Umowy kaucji, gdyż brak jest w tym przypadku intencji stron do oddani a/przyjęcia pieniędzy do przechowywania w celu sprawowania pieczy. Wnioskodawca nie zobowiązuję się bowiem wobec klienta do przechowania przekazywanych Wnioskodawcy środków pieniężnych.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w jego ocenie, na kwalifikację Umów kaucji na gruncie PCC nie powinien również wpływać sposób postępowania ze środkami otrzymanymi tytułem kaucji, w tym możliwość dysponowania przez Spółkę tymi środkami. W ocenie Wnioskodawcy, kluczowe są w tym przypadku kwestie wskazane powyżej, a wiec brak intencji podmiotu składającego kaucję do oddania pieniędzy do przechowywania Spółce w celu sprawowania pieczy. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro pierwszy z warunków dla uznania Umów kaucji za umowy depozytu nieprawidłowego nie jest spełniony, to bez znaczenia pozostaje ewentualny fakt wykorzystywania środków przez Spółkę w prowadzonej działalności.

Powyższe argumenty potwierdza również fakt, iż charakter zawieranych przez Wnioskodawcę Umów kaucji jest dalece odmienny od umów depozytu nieprawidłowego, gdyż zgodnie ze wskazanym opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w ramach Umów kaucji, klienci zobowiązują się do złożenia kaucji w celu zabezpieczenia wierzytelności Spółki wynikających z zawieranych z tymi klientami umów m.in. leasingu operacyjnego, zarządzania flotą oraz sprzedaży paliw. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż przyjmowana przez Spółkę kaucja ma charakter zabezpieczenia i jest w swej istocie zbliżona do instytucji ustanowienia zastawu na wierzytelnościach klienta. Taka intencja przyświeca również stronom zawierającym Umowy kaucji, czyli klientom i Spółce, na co bezpośrednio wskazują zapisy tych Umów oraz okoliczności zawarcia tych Umów związane z usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę na rzecz klientów i powstającymi z tego tytułu zobowiązaniami klientów. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, Umowy kaucji nie stanowią umów depozytu nieprawidłowego i tym samym nie podlegają opodatkowaniu PCC.

Stanowisko takie potwierdził także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2012 r. (sygn. IPPB2/436-535/11-4/AF), w której uznał, iż ponieważ „depozyt pobierany od osób korzystających z bezpłatnego dostępu do Internetu nie będzie stanowił depozytu nieprawidłowego, będzie miał charakter kaucji zabezpieczającej, powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jako czynność niewymieniona w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.”

Reasumując, zdaniem Spółki Umowa kaucja zawierana z klientami tytułem zabezpieczenia roszczeń Spółki nie podlega opodatkowaniu PCC, z uwagi na fakt, iż Umowa kaucji nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 1 ust. 1 ustawy PCC oraz Umowa kaucji nie stanowi żadnej innej umowy podlegającej opodatkowaniu PCC, w tym w szczególności umowy depozytu nieprawidłowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.