Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-523/15/KM
z 31 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2015 r. (data wpływu 13 maja 2015 r.) uzupełnionym w dniach 27 i 31 lipca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania osoby małoletniej za podatnika od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniach 27 i 31 lipca 2015 r. wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania osoby małoletniej za podatnika od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego Wydział Cywilny córka M. ….. nabyła spadek po zmarłym ojcu ….. W ramach toczącego się postępowania o dział spadku i zniesienie współwłasności Sąd postanowił upoważnić uczestniczkę M. (nieletnią ur. …. 1997 r.), w imieniu której działa ustawowy przedstawiciel matka A., do zarządzania w imieniu pozostałych spadkobierców nieruchomością położoną w O. przy ul. K. zabudowaną budynkiem z 35 lokalami. Małoletnia, reprezentowana przez matkę, w ramach zarządu nieruchomością wynajmuje znajdujące się w budynku lokale mieszkalne i z tego tytułu rozlicza się z podatku dochodowego od osób fizycznych. Wynajem ma charakter długoterminowy i krótkoterminowy. Zgodnie z treścią art. 113 pkt l ustawy VAT ustawodawca zwolnił od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. W 2014 r. matka - opiekun ustawowy małoletniej, w imieniu córki podjęła działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie lokali mieszkalnych krótkoterminowo. Przychody z tego tytułu są wysokie i od 2015 r. małoletnia powinna być zgłoszona jako podatnik VAT z uwagi na przekroczenie ustawowego limitu przychodów zwolnionych od podatku od towarów i usług. Próba zarejestrowania małoletniej, jako podatnika VAT, w Urzędzie Skarbowym nie powiodła się, gdyż zdaniem organu małoletnia nie może być podatnikiem z uwagi na brak pełnej zdolności do czynności prawnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że od 2014 r. małoletnia wynajmuje również lokale mieszkalne na krótki okres czasu (np. na dwie doby). Ponadto małoletnia kontynuuje po zmarłym ojcu wynajem lokali mieszkalnych osobom fizycznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy małoletnia, w której imieniu występuje przedstawiciel ustawowy, może być podatnikiem podatku VAT, w sytuacji gdy w ramach działu spadku zarządza majątkiem, z którego przychody przekraczają kwotę zwolnioną od podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, z formalnego punktu widzenia podatnikiem może być (alternatywnie): 1) osoba fizyczna, 2) osoba prawna, 3) jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, 4) inne podmioty. Nie ulega wątpliwości, że skoro o.p. nie wnosi żadnych bliższych zastrzeżeń co do pojęcia osoby fizycznej i osoby prawnej, to pojęcia te należy rozumieć w ujęciu przepisów k.c.

Do osoby fizycznej odnoszą się przepisy art. 8-32 k.c. To zaś oznacza, że podatnikiem może być nie tylko nieubezwłasnowolniona i pełnoletnia osoba fizyczna, lecz także nasciturus (art. 8 § 2 w zw. z art. 9 k.c), osoby niepełnoletnie (art. 10 § 1 k.c), osoby niemające zdolności do czynności prawnych (art. 12 k.c), osoby mające ograniczoną zdolność do czynności prawnych (art. 15 k.c). W odniesieniu bowiem do tych osób wchodzi w grę przedstawicielstwo ustawowe lub urzędowe (kurator) i odpowiedzialność członka rodziny podatnika (art. 111 o.p.). Przenosząc rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wydawać by się mogło, że skoro ustawodawca czyni podatnikiem każdą osobę fizyczną, to nie ma przeszkód prawnych aby dokonała ona, poprzez przedstawiciela ustawowego, rejestracji w zakresie podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przepisy z zakresu prawa cywilnego ograniczają jednak możliwości podejmowania zobowiązań przez małoletnią. O zakresie zdolności do czynności prawnych decyduje wiek i ewentualne ubezwłasnowolnienie całkowite lub częściowe.

O pełnej zdolności do czynności prawnych mówi art. 11 k.c, zgodnie z którym taką zdolność nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletności. Osoba pełnoletnia to według prawa polskiego ten, kto ukończył 18 lat (art. 10 § 1 k.c).

Osoba o pełnej zdolności do czynności prawnych może dokonywać wszelkich czynności prawnych z zakresu prawa cywilnego.

Ograniczona zdolność do czynności prawnych może wynikać z wieku lub być związana z ubezwłasnowolnieniem częściowym (art. 15 k.c). Taką zdolność ma zatem - małoletnia, gdyż ukończyła 13 lat, ale nie skończyła 18 roku życia.

Samodzielnie osoba taka może dokonywać czynności, które nie są ani rozporządzeniem, ani zobowiązaniem (np. przyjąć darowiznę, która nie zawiera obciążenia), może też zawierać umowy w drobnych bieżących sprawach życia codziennego (np. drobne codzienne zakupy), nawiązać stosunek pracy na zasadach określonych w Kodeksie pracy (kodeks ten w odniesieniu do osób o ograniczonej zdolności do czynności prawnych stawia przeszkody jedynie w odniesieniu do wieku potencjalnego pracownika, nie stwarza natomiast żadnych ograniczeń w odniesieniu do osób częściowo ubezwłasnowolnionych), rozporządzać swoim zarobkiem (chyba że sąd opiekuńczy inaczej postanowi). Jeżeli przedstawiciel ustawowy odda osobie o ograniczonej zdolności do czynności prawnych określone przedmioty do swobodnego użytku - w zakresie czynności prawnych, które dotyczą tych przedmiotów osoba ta zyskuje pełną zdolność do czynności prawnych.

Pozostałe czynności, w wyniku których dochodzi do zaciągnięcia zobowiązania lub rozporządzenia prawem wymagają zgody przedstawiciela ustawowego. W niniejszej sprawie zgoda na wynajmowanie lokali mieszkalnych występuje zarówno od przedstawiciela ustawowego, jak i od Sądu, który postanowieniem przekazał uprawnienie do zarządzania nieruchomością. Wątpliwość budzi jednak sytuacja prawna małoletniego w systemie podatkowym, w sytuacji gdy dziedziczy on przedsiębiorstwo lub otrzymuje w zarząd przedsiębiorstwo. Z punktu widzenia prawa spadkowego, przedstawiciel ustawowy nie może bez zgody Sądu rodzinnego podejmować decyzji w zakresie majątku, którego współwłaścicielem jest małoletni, nie może też prowadzić na własne nazwisko działalności gospodarczej w zakresie zarządzania majątkiem małoletniego. Zakres prowadzonej działalności przez małoletnią wypełnia dyspozycję art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2013 poz. 672). Ustawodawca definiuje działalność gospodarczą w art. 2 ustawy jako zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Ustawa VAT definiuje na swoje własne potrzeby pojęcie działalności gospodarczej, w efekcie czego osoba prowadząca działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT nie musi być przedsiębiorcą na gruncie przepisów prawa działalności gospodarczej - zasada powszechności opodatkowania. Wg ustawodawcy każde świadczenie usług o charakterze ciągłym, powtarzalnym objęte jest przedmiotową ustawą. Zasada ta stanowić ma gwarancję, że każda transakcja wykonywana w ramach działalności gospodarczej będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania mogą być stosowane jedynie wyjątkowo i w sytuacjach wyraźnie i jednoznacznie przewidzianych w przepisach prawa. Praktyczny wymiar tej zasady sprowadza się przede wszystkim do tego, że wszelkie zwolnienia z podatku mogą być wprowadzane jedynie na warunkach i w zakresie przewidzianych VI dyrektywą VAT. Wymagają tego także względy harmonizacji wspólnego systemu VAT.

Bezsporne w sprawie jest, że małoletnia świadczy usługi w rozumieniu ustawy VAT, czy może jednak być podatnikiem w rozumieniu ustawy? Ustawa VAT w art. 15 definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi bowiem, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 1 pkt 4.

Opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Należy w tym miejscu zauważyć, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika - nawet jeśli tak w ogóle jest on podatnikiem z innego tytułu - pozostaje poza zakresem opodatkowania. Tak samo wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu przez podatnika jest neutralne z punktu widzenia VAT. Co prawda, przepisy ustawy nie wyrażają tego wprost, niemniej z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku w ogólności, w tym również podatku od towarów i usług, wynika konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik. Małoletnia w przedstawionym stanie faktycznym nie spełnia kryterium podatnika w rozumieniu ustawy, gdyż nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych, co oznacza że nie można przypisać jej działaniom przymiotu zawodowego charakteru, nie może bez zgody przedstawiciela ustawowego zaciągać zobowiązań i być podmiotem umów (art. 18 kc). Reasumując: świadczenie usług przez małoletniego pozostaje poza zakresem przedmiotowej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 2 pkt 6 ustawy, pod pojęciem towarów rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższych przepisów wynika, że aby uznać dane świadczenie za czynność opodatkowaną na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług musi być to świadczenie odpłatne, musi istnieć konkretny podmiot, beneficjent, który ponosi z wyświadczenia usługi korzyść, nawet potencjalną.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym – jak wynika z art. 659 § 2 ww. ustawy czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości.

Niewątpliwie, oddanie w ramach umowy najmu, tj. czynności cywilnoprawnej innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego i tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Aby jednak dostawa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem istotnym jest wykorzystanie towaru w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Podatnikiem podatku VAT może być każda osoba, która dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, przez którą rozumieć należy wykorzystywanie towarów i wartości niematerialne i prawne w celach zarobkowych.

W kontekście omawianej sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 7 § 1 cytowanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Byt prawny podatnika – osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy ustaje z chwilą jego śmierci.

Organy podatkowe uzyskują informację o śmierci podatnika na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1314 ze zm.), zwanej dalej ustawą o NIP.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. ustawy o NIP, w przypadku zgonu lub ustania bytu prawnego podatnika, nadany NIP wygasa, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ust. 1 i 1a.

Stosownie do art. 922 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi czwartej Kodeksu – Spadki. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Podkreślić należy, że prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego nie należą do spadku. Ich sukcesja jest możliwa jedynie na podstawie i w granicach przepisów cytowanej ustawy Ordynacja podatkowa.

Kwestię sukcesji podatkowej reguluje przede wszystkim art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

W myśl art. 97 § 2 powołanej ustawy, jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Z powyższego wynika, że spadkobiercy przejmują z mocy prawa wszelkie prawa i obowiązki o charakterze majątkowym, a prawa niemajątkowe pod warunkiem kontynuacji działalności prowadzonej uprzednio przez spadkodawcę.

Natomiast art. 98 § 1 ww. ustawy stanowi, że do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe.

Art. 924 ww. ustawy Kodeks cywilny przesądza, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Prawa i obowiązki zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na spadkobierców. Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Art. 96 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 96 ust. 6 ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Art. 96 ust. 7 cyt. ustawy stanowi z kolei, że zgłoszenia o zaprzestaniu działalności w wyniku śmierci podatnika dokonuje jego następca prawny.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 5 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55, poz. 539 ze zm.) określił wzór zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Zatem, następcy prawni mają obowiązek po śmierci podatnika podatku od towarów i usług dokonać zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o tym fakcie, składając zgłoszenie VAT-Z.

W sytuacji, gdy działalność ma być kontynuowana przez następcę prawnego ma on obowiązek zarejestrowania się jako odrębny podmiot gospodarczy, ponieważ przepisy ustawy o NIP nie przewidują możliwości kontynuowania działalności z wykorzystaniem numeru identyfikacji podatkowej zmarłego podatnika, który prowadził działalność jednoosobowo.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku wskazuje na fakt, że odziedziczone przez małoletnią nieruchomości są nadal wynajmowane i z tego tytułu otrzymywane są przychody. Wynajem ma charakter długoterminowy i krótkoterminowy.

W omawianej sytuacji występuje zatem, zamiar wykonywania usług (wynajmowania przedmiotowej nieruchomości) w sposób ciągły dla celów zarobkowych W związku z powyższym, dokonywaną usługę wynajmu nieruchomości należy uznać – zgodnie z przywołanym wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług – za działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a małoletnią za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania przedmiotowych czynności.

Kwestia określenia podatnika podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy jest on osobą małoletnią, wymaga dodatkowych wyjaśnień.

Zgodnie z art. 135 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych w sprawach podatkowych ocenia się według przepisów prawa cywilnego, jeżeli przepisy prawa podatkowego nie stanowią inaczej.

Zdolność prawna to zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków. Zdolność do czynności prawnych to zdolność do nabywania praw i obowiązków poprzez własne działania lub zaniechania (w drodze czynności prawnych).

O ile, w myśl art. 8 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną, tak pełną zdolność do czynności prawnych, stosownie do brzmienia art. 11 Kodeksu cywilnego, nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletności. Stosownie do brzmienia art. 10 Kodeksu cywilnego, pełnoletnim jest osoba, która ukończyła 18 lat lub zawarła związek małżeński.

Zgodnie z art. 12 Kodeksu cywilnego, nie mają zdolności do czynności prawnych osoby, które nie ukończyły lat trzynastu, oraz osoby ubezwłasnowolnione całkowicie.

Z dyspozycji art. 14 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważna. Zatem, w imieniu takiej osoby czynność prawna może zostać dokonana przez jej przedstawiciela ustawowego (rodzica, opiekuna lub kuratora).

W myśl art. 98 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2012 r., poz. 788 ze zm.), rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka.

Interesy majątkowe małoletnich dzieci wymagają ochrony, do której powołane są osoby sprawujące władzę rodzicielską. Podstawową formą ochrony tych interesów jest zarząd majątkiem dziecka, o którym mowa w art. 101 § Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W myśl wskazanego przepisu, rodzice są obowiązani sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską. Zarząd sprawowany przez rodziców nie obejmuje zarobku dziecka ani przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku. Rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko.

Zarząd majątkiem małoletniego dziecka może polegać m.in. na:

• czynnościach faktycznych (np. remont majątku dziecka),
• czynnościach prawnych (np. wynajem składników stanowiących majątek dziecka),
• reprezentowaniu małoletniego w postępowaniu administracyjnym, sądowym.

Łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych – dotyczących zarówno podatnika podatku od towarów i usług oraz sukcesji podatkowej – prowadzi do wniosku, że osoba małoletnia spełnia przesłanki do uznania Jej za podatnika podatku od towarów i usług w związku z wskazanym we wniosku najmem lokali, a jako następca prawny kontynuujący działalność spadkodawcy ma obowiązek zarejestrowania się jako odrębny podatnik VAT czynny z uwagi na przekroczenie – jak wynika z wniosku - ustawowego limitu obrotu z tytułu sprzedaży, przy założeniu, że uzyskane przychody z najmu przedmiotowej nieruchomości dotyczą faktycznie wyłącznie małoletniej.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jednocześnie z uwagi na fakt, iż małoletnia nie posiada pełnej zdolności do czynności prawnych, a zaistniał z tytułu wynajmowania odziedziczonej po ojcu nieruchomości obowiązek opodatkowania tych czynności podatkiem od towarów i usług (jak wynika z wniosku - nie przysługuje zwolnienie podmiotowe z podatku od towarów i usług), to w jej imieniu i na jej rachunek wszelkich czynności (w tym ewentualnej rejestracji jako podatnika podatku od towarów i usług) winna dokonać matka jako przedstawiciel ustawowy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.