Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-401/16/BD
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 28 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (w dalszej części: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż okapów, silników elektrycznych oraz rozwiązań wentylacyjnych dla pomieszczeń kuchennych (dalej również: „wyroby gotowe”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie trzech zezwoleń. Zezwolenia te obejmują działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie wyrobów wytworzonych na terenie Strefy, określonych w poszczególnych pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawarł umowę handlową (dalej: „Umowa”) z dostawcą komponentów wykorzystywanych w procesie produkcji gotowych wyrobów (dalej: „Dostawca”). Na podstawie Umowy Spółka zobowiązana jest do zamówienia w każdym roku obrotowym wyznaczonej ilości towarów. Poziom zamówień został określony w Umowie, natomiast może on być modyfikowany przez strony w formie pisemnych porozumień zawieranych na początku danego roku. Rozliczenie ilości zamówionych komponentów następuje zazwyczaj pod koniec roku obrotowego.

Zgodnie z zapisami Umowy, w przypadkach, gdy zapotrzebowanie Spółki na komponenty okaże się mniejsze niż uzgodniono i ilość zamówień złożonych przez Wnioskodawcę w danym roku okaże się niższa od poziomu ustalonego przez strony transakcji, wówczas Dostawca jest uprawniony do obciążenia Spółki karą umowną na podstawie noty księgowej. Kara umowna jest kalkulowana w oparciu o:

• różnicę pomiędzy ilością komponentów wynikającą z uzgodnionego poziomu zamówień, a ilością faktycznie zamówionych komponentów, oraz
• niewielką zryczałtowaną opłatę za każdą niezamówioną sztukę towaru.
  
  

Wydatki związane z zapłatą kar umownych na rzecz Dostawcy są pokrywane ze środków obrotowych Spółki i nie są jej zwracane w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w sytuacji złożenia przez Spółkę większej ilości zamówień, niż wynika z uzgodnionego przez strony poziomu, Dostawca zobowiązany jest do wystawienia faktury korygującej i obniżenia ceny wszystkich towarów zamówionych w danym roku o kwotę bonusu z tytułu osiągnięcia większej ilości zamówień. Kwota bonusu kalkulowana jest w sposób analogiczny do ww. kary umownej, tj. w oparciu o:

• różnicę pomiędzy ilością faktycznie zamówionych komponentów, a ilością komponentów wynikającą z uzgodnionego poziomu zamówień, oraz
• niewielką zryczałtowaną opłatę za każdą zamówioną dodatkowo sztukę towaru.
  
  

Umieszczenie powyższych postanowień w Umowie było warunkiem jej zawarcia wymaganym przez Dostawcę. Charakter tego rozwiązania wynika ze specyfiki branży, w której operuje Wnioskodawca. Zamawiane komponenty zazwyczaj są produkowane wyłącznie dla Wnioskodawcy według wskazanej przez Spółkę specyfikacji. W większości przypadków znalezienie przez Dostawcę innego niż Wnioskodawca nabywcy wyprodukowanych komponentów byłoby utrudnione lub niemożliwe, a produkcja „na magazyn” wiązałaby się ze znacznym ryzykiem gospodarczym. W konsekwencji, w odniesieniu do komponentów nabywanych przez Spółkę konieczne jest uprzednie uzgadnianie wielkości zamówień w danym roku obrotowym. W celu zabezpieczenia interesów gospodarczych obu stron transakcji, Spółka i Dostawca wprowadzili do Umowy mechanizm zapewniający pewien minimalny poziom obrotów w postaci kar umownych i bonusów.

Zawarcie w Umowie zapisów dotyczących kar wynika z faktu, że wytwarzanie komponentów wymaga poniesienia przez Dostawcę znacznych nakładów związanych z przygotowaniem procesu produkcyjnego i utrzymywaniem mocy produkcyjnych w gotowości. W przypadku braku lub niewielkiej ilości zamówień ze strony Wnioskodawcy ww. koszty obciążałoby Dostawcę w tak dużym stopniu, że współpraca ze Spółką byłaby nieopłacalna lub prowadziłaby do drastycznego pogorszenia kondycji finansowej Dostawcy. Na marginesie Spółka podkreśla, że ewentualne niewywiązanie się ze zobowiązania do zamówienia określonej ilości komponentów nie zachodzi z winy Wnioskodawcy i nie wynika z braku należytej staranności lub niegospodarności, lecz jest następstwem spadku popytu na określony rodzaj wyrobów gotowych, do których produkcji używane są komponenty.

Ponadto Spółka wskazuje, że zamówienie przez Wnioskodawcę większej ilości komponentów jest sytuacją pożądaną przez Dostawcę, ponieważ przyczynia się do wzrostu dochodowości jego działalności w związku z wystąpieniem tzw. efektu skali. Zatem stosowanie przez Dostawcę bonusów ma na celu motywowanie Wnioskodawcy do składania większej ilości zamówień. Z drugiej strony, otrzymanie bonusu w sposób oczywisty przekłada się również na poprawę rentowości działalności prowadzonej przez Spółkę.

W świetle powyższego, Wnioskodawca zauważa, że przyjęty przez strony transakcji model współpracy posiada głębokie uzasadnienie biznesowe. Spółka jest zobowiązana do ponoszenia kosztów kar umownych z przyczyn obiektywnych, wynikających ze szczególnego charakteru współpracy z Dostawcą. Kary umowne za niezłożenie uzgodnionej ilości zamówień są elementem koniecznym do nawiązania i utrzymania współpracy z Dostawcą. Ponadto, uzgodniony przez strony transakcji mechanizm uwzględnia również wymierne korzyści finansowe dla Spółki w postaci bonusu otrzymywanego od Dostawcy w przypadku przekroczenia uzgodnionego poziomu zamówień.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kary umowne z tytułu niezamówienia przez Spółkę uzgodnionej ilości komponentów, naliczane na podstawie Umowy zawartej z Dostawcą, mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kary umowne z tytułu niezamówienia przez Spółkę uzgodnionej ilości komponentów, naliczane na podstawie Umowy zawartej z Dostawcą, mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Pojęcie kosztu uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W praktyce uznaje się, że kosztem uzyskania przychodu jest taki wydatek, który łącznie spełnia następujące warunki:

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższy katalog znajduje szerokie potwierdzenie w bieżących rozstrzygnięciach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji nr IBPB-1-2/4510-72/16/AP, wydanej 10 marca 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

W świetle powyższego, kosztem uzyskania przychodów może być zatem każdy wydatek, który spełnia powyższe przesłanki, w szczególności nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a jego poniesienie prowadzi do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Według Spółki kary umowne z tytułu niezamówienia przez Spółkę uzgodnionej ilości komponentów wpisują się we wszystkie powyższe kryteria, co Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia poniżej.

Związek kar umownych wypłacanych Dostawcy z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jak wskazano w części wniosku dotyczącej opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na produkcji i sprzedaży okapów, silników elektrycznych oraz rozwiązań wentylacyjnych dla pomieszczeń kuchennych. Spółka zawarła z Dostawcą Umowę w związku z koniecznością nabywania komponentów niezbędnych do produkcji wyrobów gotowych. W myśl Umowy, Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty kar umownych z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości komponentów.

Zdaniem Spółki, w świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że wydatki w postaci kar umownych mają związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Tym samym spełniony jest pierwszy z warunków uznania kar umownych za koszty uzyskania przychodów.

Związek kar umownych wypłacanych Dostawcy z osiąganiem przychodów lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Umieszczenie w Umowie postanowień dotyczących kar umownych i bonusów było warunkiem, od którego Dostawca uzależnił podjęcie współpracy ze Spółką. Zatem brak zgody Wnioskodawcy na przyjęcie tego rozwiązania byłby przeszkodą w pozyskaniu komponentów niezbędnych do produkcji wyrobów gotowych, a tym samym - uniemożliwiłby Wnioskodawcy uzyskiwanie przychodów z prowadzonej działalności.

Niezapłacenie przez Spółkę uzgodnionej kary umownej w sytuacji niezłożenia uzgodnionej ilości zamówień z pewnością przyczyniłoby się pogorszenia relacji z Dostawcą oraz zawieszeniem lub zerwaniem współpracy. W tej sytuacji Spółka nie miałaby możliwości zakupu komponentów niezbędnych do produkcji wyrobów gotowych. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że utrata możliwości pozyskiwania komponentów o określonej specyfikacji i po cenie oferowanej przez Dostawcę, z pewnością przyczyniłaby się do utraty, bądź obniżenia zdolności Spółki do uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Kary umowne są zatem elementem koniecznym do utrzymania współpracy z Dostawcą, a więc mają na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, że oprócz kar umownych uzgodniony przez strony transakcji mechanizm uwzględnia również bonusy. W konsekwencji, zgoda Spółki na ponoszenie ciężaru ewentualnych kar umownych jest związana z osiąganiem przychodów przez Wnioskodawcę, ponieważ umożliwia Spółce uzyskiwanie wymiernych korzyści finansowych w postaci bonusów w przypadku przekroczenia uzgodnionego poziomu zamówień. Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy, przedmiotowe kary umowne stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Kary umowne wypłacane Dostawcy jako wydatek niewymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT prawodawca zawarł katalog wydatków, które nie mogą być uznawane za podatkowe koszty uzyskania przychodów. W myśl pkt 22 powyższej regulacji, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą „kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług”.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów takich, jak:

• wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

W ocenie Spółki, wymienione w treści ww. regulacji kary umowne i odszkodowania stanowią katalog zamknięty i wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań przez dostawców lub usługodawców. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Analogiczny wniosek zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej nr ITPB3/423-279/14/PS wydanej 15 września 2014 r.

Odnosząc powołane uregulowania do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że kary umowne zapłacone przez Wnioskodawcę z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości komponentów nie mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Ponadto, zdaniem Spółki, kary umowne na rzecz Dostawcy nie mieszczą się też w katalogu pozostałych wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponoszenie wydatków związanych z karami umownymi przez Spółkę oraz ich definitywny charakter.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, wydatki na pokrycie kar umownych wypłacanych dostawcy pochodzą ze środków obrotowych Spółki i nie są jej zwracane w jakiekolwiek formie. Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że wydatki w postaci kar umownych są ponoszone przez Wnioskodawcę i mają definitywny charakter.

Sposób dokumentacji wydatków w postaci kar umownych.

Kary umowne są dokumentowane przez Dostawcę za pomocą not obciążeniowych wystawianych na rzecz Wnioskodawcy (zdaniem Spółki, kary umowne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zatem nie powinny być dokumentowane fakturami). Oprócz ww. not księgowych, poniesienie przez Wnioskodawcę wydatków w postaci kar umownych z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości komponentów wynika z następujących dokumentów:

• bankowe potwierdzenie dokonania płatności, wyciąg z rachunku bankowego Spółki lub porozumienie o potrąceniu wzajemnych zobowiązań,
• Umowa wraz z aneksami,
• korespondencja z Dostawcą.
  
  

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki w postaci kar umownych z tytułu niezamówienia uzgodnionej ilości komponentów należy uznać za właściwie udokumentowane.

W opinii Wnioskodawcy, kary umowne z tytułu niezamówienia przez Spółkę uzgodnionej ilości komponentów wpisują się we wszystkie powyższe kryteria. W konsekwencji, kary umowne wypłacane przez Spółkę na rzecz Dostawcy powinny zostać uznane za podatkowe koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT.

Podobne stanowisko w zbliżonym stanie faktycznym zaprezentował m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr ILPB3/4510-1-364/15-2/JG wydanej 29 października 2015 r.

W światle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

I tak, w świetle powyższego, kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

W konsekwencji, do kosztów uzyskania przychodów, o których stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Jednocześnie zauważyć należy, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę włączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek pozycji wymienionej w ww. artykule nie będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Wymienione w treści ww. przepisu kary umowne i odszkodowania stanowią katalog zamknięty i wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Kara umowna, jako sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, który przede wszystkim, ma na celu ułatwienie w dochodzeniu naprawienia ewentualnej szkody, została uregulowana w art. 483-485 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380). Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z dostawcą komponentów umowę handlową, zgodnie z którą zobowiązała się do zamówienia od kontrahenta w ciągu roku uzgodnionej ilości towarów. W przypadku nie wywiązania się z tej umowy, tj. zakupu towarów w mniejszej ilości niż przewidywała umowa, Dostawca jest uprawniony do obciążenia Spółki karą umowną na podstawie wystawionej noty księgowej. Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, że kary umowne są elementem koniecznym do nawiązania i utrzymania współpracy z Dostawcą i Spółka musi zaakceptować warunki handlowe oraz dostosować się do wymogów poszczególnych partnerów.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz dane zawarte w opisie stanu faktycznego należy stwierdzić, że kary umowne poniesione z powyższego tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, gdyż nie są wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, który zawiera zamknięty katalog kar umownych wiążących się z nienależytym wykonaniem robót i usług nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, ale pod warunkiem, że będą miały one związek z uzyskaniem przez podatnika przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), a więc istnieć będzie związek przyczynowy poniesionego wydatku z przychodem, czy też wydatek ten służyć będzie zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, w przypadku konieczności zapłacenia kary z tytułu zakupu produktów w mniejszej ilości niż przewidywała umowa z Dostawcą należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. czy istnieje związek przyczynowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Kara umowna winna być poniesiona w celu osiągnięcia przychodu albo w celu zabezpieczenia, bądź zachowania źródła przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nałożona kara nie może wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań Spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Jeżeli więc istniały okoliczności niezależne od Wnioskodawcy, które wymusiły ograniczenia w zakupie wyrobów od kontrahenta, skutkujące nałożeniem kary umownej, Spółka będzie miała prawo do zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy, jeżeli Spółka realizując zawartą umowę działała przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczona kara wynika z okoliczności, na które Spółka nie ma wpływu i są związane z uzyskiwanym przez Nią przychodem w ramach prowadzonej działalności, to uznać ją należy za koszt poniesiony w celu uzyskania lub zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe, pod warunkiem istnienia związku poniesionej kary umownej z uzyskiwanymi przychodami, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto zauważyć należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) Ordynacji podatkowej. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar, prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik musi wykazać, że jego działania można uznać za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności. Inaczej mówiąc Spółka musi wykazać, że zapłata kary umownej nie wyniknęła wskutek zaniedbań i braku staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Należy również dodać, że decyzja o uznaniu danego wydatku za koszt uzyskania przychodów należy do podatnika. Dokonując jego kwalifikacji prawnej, podatnik powinien uwzględnić okoliczności poniesienia wydatku i treść obowiązujących przepisów. Musi mieć przy tym świadomość, że na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych, może pojawić się konieczność przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej operacji. W takiej sytuacji ciężar udowodnienia poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów spoczywa na podatniku. Oznacza to, że będzie on musiał wykazać spełnienie przesłanek zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.