INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29.11.2011 r. (data wpływu 1.12.2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1.12.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca dokonał sprzedaży na rzecz ….Sp. z o.o. (dalej: Nabywca”) nieruchomości rolnej położonej w województwie … (Gmina R.), składającej się z trzech działek o łącznej powierzchni 3,34 ha (dalej: „,nieruchomość”; akt notarialny z 7 listopada 2011 r. repertorium A…). Działki będące przedmiotem sprzedaży zostały nabyte przez Wnioskodawcę od osób fizycznych w 2009 r. Nieruchomość jest niezabudowana i stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jednolity - Dz.U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 ze zm.).

Zostały podjęte działania zmierzające do zmiany przeznaczenia nieruchomości na cele inwestycyjne, jednakże dla nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Gmina, na terenie której położona jest nieruchomość nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, działki składające się na nieruchomość stanowią grunty orne. Z kolei, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy R., tereny te oznaczone są symbolem P - obszary o dominującej formie zabudowy technicznej, usługowej, obsługi komunikacji samochodowej i zaplecza technicznego motoryzacji. W studium wskazano również, że dla obszaru, na którym znajduje się nieruchomość przewiduje się zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze.

Cena sprzedaży została określona przy założeniu, że dostawa nieruchomości podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług (dalej: VAT) ze względu na jej rolny charakter. Z tego względu Nabywca uiścił podatek od czynności cywilnoprawnych (dalej: „PCC”).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dostawa nieruchomości podlegała zwolnieniu z VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT..

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa nieruchomości podlegała zwolnieniu z VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W rezultacie zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 2 pkt 4 ustawy o PPC, podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Treść powołanego przepisu wskazuje, że zwolnieniem objęte są wyłącznie dostawy, których przedmiotem jest teren niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym, niż budowlane lub pod zabudowę. Pierwsza ze wskazanych przesłanek nie wymaga komentarza (jest to element faktyczny, którego weryfikacja nie wymaga odniesienia się do aktów prawnych).

Analizy wymaga natomiast drugi warunek, od którego uzależniona jest możliwość skorzystania ze zwolnienia.

Pojęcia „tereny budowlane” oraz „przeznaczone pod zabudowę” nie zostały bowiem zdefiniowane w ustawie o VAT. Sama ustawa nie wskazuje również, w oparciu o jakie akty należy dokonać weryfikacji spełnienia tej przesłanki.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity; Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.; dalej; „pgik”), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Powołany przepis wskazuje wprost, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatków.

W ewidencji gruntów wskazane są m.in. informacje dotyczące charakteru własności, władania, klasyfikacji gruntów, ich powierzchni. Brzmienie powołanego wyżej przepisu (art. 21 ust. 1 pgik) nie uprawnia do podziału tych danych na takie, które stanowią podstawę wymiaru podatków oraz takie, które tego waloru nie mają.

Powołana regulacja dotyczy zatem zarówno danych składających się na zakres przedmiotowy (np. klasyfikacja gruntu, jego powierzchnia), jak i podmiotowy (np. właściciel gruntu), opodatkowanie. Dane te, ze względu na ich charakter mogą - w zależności od specyfiki danego podatku (np. podatek od nieruchomości, VAT) - stanowić podstawę zarówno do określenia podmiotu, przedmiotu i podstawy opodatkowania, ustalenia właściwej stawki podatkowej, jak i objęcia zwolnieniem określonych przedmiotów opodatkowania.

Jednocześnie należy podkreślić, że dla klasyfikacji podatkowej terenu będącego przedmiotem dostawy nie mogą być rozstrzygające dane zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy. Charakter tego studium został określony w art. 9 ust.1-5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 powołanej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Z kolei w art. 9 ust. 4 i 5 tej ustawy doprecyzowano, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych oraz że studium nie jest aktem prawa miejscowego. Przytoczone regulacje jednoznacznie wskazują, że studium jest aktem wewnętrznym. Jego postanowienia są wiążące wyłącznie dla organów gminy, nie mogą natomiast kształtować sytuacji prawnej podmiotów nie będących organami władzy publicznej. Tym samym studium - jako akt planistyczny nie mający mocy prawa powszechnie obowiązującego - nie może stanowić podstawy do klasyfikacji nieruchomości dla celów podatkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu), o klasyfikacji gruntu dla celów podatkowych rozstrzygają dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W konsekwencji, skoro zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, działki składające się na nieruchomość zostały sklasyfikowane jako grunty orne, należy uznać, że przedmiotem dostawy były tereny inne niż budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

W stanie faktycznym sprawy spełnione zatem zostały obie przesłanki wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Przedmiotem dostawy był teren (I) niezabudowany i jednocześnie (II) o przeznaczeniu innym niż budowlany lub pod zabudowę. W rezultacie, dostawa nieruchomości korzystała ze zwolnienia z VAT i jako taka - zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o PCC - podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Przedstawione powyżej stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 r., sygn. I FPS 8/10, w którym sąd orzekł: „w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy”.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona powyżej argumentacja jednoznacznie potwierdza prawidłowość jego stanowiska.

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie wskazać, że z analogicznym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpiła druga strona transakcji sprzedaży nieruchomości, tj. Nabywca. Z uwagi na jednolitość stanów faktycznych (wnioskodawcy są stronami tej samej transakcji), Wnioskodawca wnosi o wydanie identycznych interpretacji w obu sprawach. Wnioskodawca wnosi o uwzględnienie powyższej prośby niezależnie od tego, czy organ zgodzi się ze stanowiskiem Wnioskodawcy wyrażonym we wniosku, czy też nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez towar należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl natomiast art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W art. 43 ustawy, zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Stosownie do ust. 1 pkt 9 powołanego artykułu, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższego przepisu wynika, iż opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie. Z tych też względów w ocenie tut. organu sformułowania w nim zawarte należy interpretować według wykładni językowej.

Rozpatrując pojęcie „pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156 poz. 1118 ze zm.). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać także do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele i ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Realizacja zadań publicznych gminy na jej terytorium dokonywana jest między innymi w drodze uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które jako akty prawa miejscowego w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na terenie gminy.

Z przepisu art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mają charakter normatywny, a zatem są powszechnie obowiązujące. Wiążą zatem zarówno podmioty władzy, w tym organy administracji publicznej, jak i podmioty pozostające poza strukturą władzy, to jest jednostki i ich organizacje.

O normatywności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego świadczy przede wszystkim jego funkcja. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Normatywny charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wiąże się z wieloma wymogami dotyczącymi zasad tworzenia, ogłaszania i obowiązywania aktów prawnych o powszechnej mocy obowiązującej. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w sposób szczegółowy normują procedurę sporządzania i uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (zwłaszcza art. 17-20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Zatem ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonuje się w ramach określonej procedury unormowanej w tej ustawie.

Art. 14 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej „planem miejscowym”, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 5, przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

Z powyższego wynika, iż przed wszczęciem postępowania kończącego się uchwaleniem planu miejscowego Rada Gminy winna zapoznać się z wynikami następujących czynności dopełnionych (przygotowanych) przez właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego tj.:

1. analizą zasadności przystąpienia do sporządzenia planu;
2. analizą stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium;
3. materiałami geodezyjnymi służącymi do opracowania planu oraz;
4. ustaleniami dotyczącymi zakresu prac planistycznych.
   
   

Już literalne brzmienie art. 14 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazuje, że wójt (burmistrz, prezydent miasta) obowiązany jest na etapie przystępowania do sporządzenia planu miejscowego do zaprezentowania Radzie Gminy swojego stanowiska „o zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium”. To właśnie stanowisko ma dopiero zapewnić radzie uchwalenie (sporządzenie) planu bez naruszenia ustaleń wynikających ze studium. W tym wąskim zakresie, pomimo że studium nie jest aktem prawa powszechnie obowiązującego, przepis art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, pozwala na uznanie za legalne tylko takie uchwalenie (sporządzenie) planu, które jest zgodne ze studium.

Instytucja gminnego studium została wprowadzona do obrotu prawnego przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie przyjęło się określać studium mianem aktu kierownictwa wewnętrznego, czy też aktu gminnej polityki planistycznej. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej .

Jednakże z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - jest ono aktem obligatoryjnym. Szczególnie dobitnie obowiązek uchwalenia studium jest wyrażony w przepisie art. 87 ust. 4, który daje organom gmin, nieposiadającym obowiązującego studium uchwalonego na podstawie dotychczasowych przepisów, od dnia wejścia w życie ustawy jeden rok na jego uchwalenie. Brak studium uniemożliwia uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na obszarze całej gminy. Powyższą sytuację można rozpatrywać w kategoriach podstawowej „sankcji”, jaka grozi gminie z powodu nie wywiązania się jej organów z obowiązku sporządzenia i uchwalenia studium.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w komentowanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy. Mimo, jak by się mogło wydawać, oczywistej konieczności zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z treścią studium ustawodawca wyraźnie postanawia, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ma to na celu usunięcie jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż charakter gruntu należy ustalać zasadniczo na podstawie przepisów prawa miejscowego tj. lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego. Natomiast naturalną koleją rzeczy jest, iż w przypadku braku takich planów należy odwołać się do studium, jako aktu o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych. Nie można podważać znaczenia studium, tylko z tego powodu, że nie jest aktem stricte normatywnym, bowiem jak wykazano powyżej jest aktem obligatoryjnym, a wykazanie zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest jednym z podstawowych kryteriów dla uznania planu zagospodarowania przestrzennego za zgodny z przepisami prawa.

Zatem w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego nie można, dla ustalenia przeznaczenia terenu, pominąć istnienia studium uwarunkowań i zawartych w nim informacji, tak samo jak Rada Gminy nie może pominąć ustaleń studium w procedurze uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W świetle przytoczonej powyżej argumentacji, w sytuacji gdy brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego lub też wydanej decyzji o warunkach zabudowy, a ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, iż określony teren jest przeznaczony pod zabudowę, za wiążące należy uznać ustalenia w nim zawarte.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dla obszaru, na którym znajduje się przedmiotowa nieruchomość, w skład której wchodzą trzy działki o łącznej powierzchni 3,34 ha nabyte przez Wnioskodawcę od osób fizycznych w 2009 r., nie ma aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została wydana także decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy R., tereny te oznaczone są symbolem P - obszary o dominującej formie zabudowy technicznej, usługowej, obsługi komunikacji samochodowej i zaplecza technicznego motoryzacji. W studium wskazano również, że dla obszaru, na którym znajduje się nieruchomość przewiduje się zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze. Opisane działki w momencie ich sprzedaży stanowiły nieruchomość niezabudowaną, a grunty zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, sklasyfikowano jako grunty orne.

Odnosząc zatem powyższy opis do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma racji twierdząc, że studium - jako akt planistyczny nie mający mocy prawa powszechnie obowiązującego - nie może stanowić podstawy do klasyfikacji nieruchomości dla celów podatkowych. Mając to na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawca winien był opodatkować podatkiem VAT według podstawowej 23% stawki podatku (bez możliwości skorzystania ze zwolnienia określonego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT) sprzedaż przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej, oznaczonej zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako obszar o dominującej formie zabudowy technicznej, usługowej, obsługi komunikacji samochodowej i zaplecza technicznego motoryzacji, z przewidywaną zmianą jej przeznaczenia na cele nierolnicze.

Wnioskodawca w celu potwierdzenia swego stanowiska powołuje się na wyrok NSA sygn. I FPS 8/10 z dnia 17 stycznia 2011r. odnoszący się do kwestii opodatkowania sprzedaży gruntów. Organ podatkowy pragnie jednak wskazać, iż w orzecznictwie administracyjnym występuje również pogląd odmienny niż w powołanym orzeczeniu, zgodnie z którym, w sytuacji gdy w dniu zawarcia umowy transakcji sprzedaży nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się istniejąca dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu przestrzennym, tj. istniejącym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 kwietnia 2010r., sygn. akt I SA/Bd 181/10, Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Gliwicach z dnia 11 lutego 2008r. II SA/Gl 817/06, Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2008r., sygn. akt I FSK 868/07.

Zaprezentowane dwie wykluczające się wykładnie przepisów prawa wskazują, iż w analizowanej sprawie nie została ukształtowana jednolita linia orzecznicza. Kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie informuje, że w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.