Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-121/16/WM
z 14 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2016 r. (data wpływu 5 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji środka trwałego będącego przedmiotem umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji środka trwałego będącego przedmiotem umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielem lokalu gastronomicznego, który wprowadzony jest do ewidencji środków trwałych i amortyzowany. W dniu 30 marca 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki. Zabezpieczeniem zwrotu pożyczki środków pieniężnych jest umowa przeniesienia własności sporządzona w formie aktu notarialnego w dniu 30 marca 2015 r. Zgodnie z jej treścią, pożyczka winna być zwrócona do dnia 1 stycznia 2020 r. Do tego dnia udzielający pożyczki nie może dokonywać żadnych czynności rozporządzających lub obciążających, jak również zobowiązuje się nie zaciągać jakichkolwiek zobowiązań w stosunku do nabytych tym aktem nieruchomości gruntowych wraz z wyposażeniem. Wnioskodawczyni od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wskazanego lokalu dokonuje odpisów amortyzacyjnych i zalicza je nieprzerwanie do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po dniu zawarcia umowy przeniesienia własności dla zabezpieczenia spłaty pożyczki, Wnioskodawczyni może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od lokalu będącego przedmiotem tego zabezpieczenia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje jej prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od lokalu gastronomicznego, którego własność została przeniesiona do momentu spłaty pożyczki na rzecz pożyczkodawcy.

Pożyczkodawca po zwrocie pożyczki dokona przeniesienia własności lokalu gastronomicznego na rzecz Wnioskodawczyni, czyli pożyczkobiorcy, nie zachowa zatem definitywnie prawa własności lokalu gastronomicznego, dlatego też Wnioskodawczyni uważa, że jej stanowisko jest uzasadnione i prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które zostały przewłaszczone w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu, dokonuje dotychczasowy właściciel, w tym pożyczkobiorca lub kredytobiorca.

Przewłaszczenie na zabezpieczenie jest instytucją prawa bankowego i ma na celu zabezpieczenie interesów wierzyciela. W umowie przewłaszczenia dłużnik przenosi na wierzyciela własność swej rzeczy (w całości lub części), a wierzyciel zobowiązuje się do przeniesienia własności tej rzeczy z powrotem na dłużnika po zaspokojeniu wierzytelności. Zważywszy na treść ww. art. 22f ust. 5 ww. ustawy zauważyć należy, że instytucja przewłaszczenia – a więc formalna zmiana właściciela dokonywana w celu zabezpieczenia wierzytelności – nie wywiera negatywnych dla podatnika skutków w przedmiocie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jak bowiem stanowi ww. przepis, odpisów amortyzacyjnych dokonuje dotychczasowy właściciel, tj. w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, jako kredytobiorca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem lokalu gastronomicznego, który wprowadzony jest do ewidencji środków trwałych i amortyzowany. W dniu 30 marca 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki. Zabezpieczeniem zwrotu pożyczki jest umowa przeniesienia własności nieruchomości gruntowej wraz z ww. lokalem gastronomicznym. Zgodnie z jej treścią, pożyczka winna być zwrócona do dnia 1 stycznia 2020 r. Do tego dnia udzielający pożyczki nie może dokonywać żadnych czynności rozporządzających lub obciążających, jak również zobowiązuje się nie zaciągać jakichkolwiek zobowiązań w stosunku do nabytych tym aktem nieruchomości gruntowych wraz z wyposażeniem. Wnioskodawczyni od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wskazanego lokalu dokonuje odpisów amortyzacyjnych i zalicza je nieprzerwanie do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że jeżeli lokal gastronomiczny będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (stanowiąc środek trwały w tej działalności), to Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, bez względu na fakt, że - jak wynika z wniosku - w celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu umowy pożyczki, nieruchomość gruntowa wraz z posadowionym na niej lokalem gastronomicznym jest przedmiotem umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu udzielonej Wnioskodawczyni pożyczki.

Stanowisko Wnioskodawczyni należy zatem uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.