Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-225/16-4/JŻ
z 18 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

1. B. [dalej: Wnioskodawca lub Spółka B] posiada siedzibę na terytorium Danii. Jest duńskim podatnikiem podatku od wartości dodanej.
   
2. A. Sp. z o.o. [dalej: Spółka A] jest polskim podatnikiem VAT, należącym do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca. Spółka B posiada 100% udziałów w Spółce A.
   
3. Spółka A będzie produkować w Polsce towary. W związku z tym, Spółka A będzie:
   1. najemcą powierzchni produkcyjnych, magazynowych oraz biurowych w Polsce;
      
   2. zatrudniała pracowników w Polsce;
      
   3. właścicielem maszyn i innych środków trwałych niezbędnych do produkcji;
      
   4. właścicielem surowców, półproduktów oraz gotowych, niesprzedanych produktów.
4. Część towarów, które będą produkowane w Polsce przez Spółkę A, będzie sprzedawana przez Spółkę A Wnioskodawcy. Sprzedaż ta będzie realizowana w ramach trójstronnych transakcji wewnątrzwspólnotowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, do których ma zastosowanie procedura uproszczona na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT. Wnioskodawca będzie drugim w kolejności podatnikiem VAT w rozumieniu ww. przepisów. Wnioskodawca nie będzie nabywał od Spółki A towarów w innych przypadkach niż wskazane powyżej.
   
5. Spółka A będzie dokonywała także dostaw towarów na rzecz kontrahentów polskich i unijnych (m.in. Spółka A będzie realizowała dostawy towarów na rzecz duńskich nabywców na warunkach dostawy EXW magazyn Spółki A).
   
6. Spółka B, w ramach dotychczas prowadzonej w Danii działalności gospodarczej (produkcja i sprzedaż towarów), wypracowała szereg rozwiązań i procedur dotyczących: produkcji towarów, planowania produkcji, logistyki, transportu, sprzedaży oraz innych procesów biznesowych. Po rozpoczęciu przez Spółkę A produkcji towarów w Polsce, Spółka B będzie świadczyła na rzecz Spółki A usługi polegające na wsparciu ww. procesów w związku z działalnością produkcyjną i sprzedażową Spółki A, przy czym:
   1. personel odpowiedzialny za wykonywanie tych usług będzie zatrudniony przez Spółkę B;
      
   2. czynności te będą wykonywane, co do zasady/głównie, w Danii;
      
   3. możliwe są incydentalne wizyty w Polsce pracowników/personelu Spółki B w związku ze świadczeniem usług na rzecz Spółki A;
      
   4. Spółka B nie będzie wynajmowała w Polsce biura;
      
   5. Spółka B nie będzie utrzymywała żadnych zasobów finansowych na terytorium Polski (tj. nie będzie posiadała w Polsce ani rachunku bankowego ani gotówki).
7. Spółka B nawiązała w przeszłości i utrzymuje obecnie stałe relacje z odbiorcami towarów, w wyniku czego posiada istotne informacje handlowe dotyczące poszczególnych kontrahentów, takie jak dane dotyczące zawartych z nimi umów, zrealizowanych zamówień oraz zapotrzebowania na towary. Spółka B przekaże w ramach świadczonych usług Spółce A ww. informacje oraz prawa do sprzedaży towarów w zakresie, w jakim będą one dotyczyły kontrahentów, na rzecz których Spółka A będzie dokonywała bezpośredniej sprzedaży towarów.
   
8. Spółka B nie będzie posiadać żadnych tytułów prawnych ani możliwości dysponowania zasobami wykorzystywanymi przez Spółkę A do produkcji towarów w Polsce.
   
9. Spółka B uzyskała polski Numer Identyfikacji Podatkowej, o który wystąpiła dla celów rozliczenia podatku od czynności cywilnoprawnych od nabycia udziałów w Spółce A.
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym działalność Wnioskodawcy powoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w Polsce?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Opisana w zdarzeniu przeszłym działalność Wnioskodawcy nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w Polsce.

1. Przepisy ustawy o VAT, a także przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej [dalej: SMPDG]. W celu określenia znaczenia tego terminu należy zatem sięgnąć do unijnych przepisów o podatku VAT oraz do wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: Trybunał, TSUE].
   
2. Przepisy, które odnoszą się do SMPDG zawiera rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [dalej: rozporządzenie 282/2011], Art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, .że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia (miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu) - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. 2 kolei art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 określa, że na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
   
3. Na podstawie rozporządzenia 282/2011 - SMPDG powinno charakteryzować się zatem:
   • wystarczającą stałością oraz
     
   • odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, pozwalającymi odpowiednio na:
     1. odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
        
     2. dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
4. Z wyroków TSUE dotyczących SMPDG wynika natomiast, że:
   • „Jak wynika z kontekstu pojęć stosowanych w artykule 9 i co do jego celu, jak stwierdzono powyżej, usługi nie mogą być uznane za świadczone w miejscu innym niż miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, chyba że to miejsce ma określony minimalny rozmiar oraz zarówno zasoby ludzkie jak i techniczne niezbędne do świadczenia usług są tam stale obecne. Nie wydaje się, że instalacja na pokładzie statku pełnomorskiego automatów do gier, które są konserwowane okresowo, może stanowić taką placówkę, w szczególności jeśli podatek może być odpowiednio pobrany w miejscu, w którym operator maszyn ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej." (tłumaczenie Wnioskodawcy, patrz punkt 18 wyroku w sprawie C-168/84 Berkholz). Podobnie wypowiedział się TSUE w wyroku w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien Ą/S.
     
   • „(...) gdy firma leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim, ani własnego personelu ani struktury, która ma wystarczający stopień trwałości. aby zapewnić ramy, w których mogą być sporządzone umowy lub podejmowane decyzje dotyczące zarządzania, a tym samym umożliwić świadczenie usług w sposób niezależny, nie może być uznana za mającą stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie." (tłumaczenie Wnioskodawcy, patrz punkt 19 wyroku w sprawie C-190/95 ARO Lease BV). Podobne rozstrzygnięcie zapadło w wyroku w sprawie C-390/96 Lease Pian Luxembourg SA.
     
   • „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. 1-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)." (patrz punkt 54 wyroku w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sari).
     
   • „Mając na względzie powyższe rozważania, na pytanie prejudycjalne należy odpowiedzieć, że pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim «stałe miejsce prowadzenia działalności» w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczająca stałością oraz odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów ieoo działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.” (patrz punkt 65 wyroku w sprawie C-605/12 Welmory Sp. z o.o.).
5. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że aby dane „miejsce" stanowiło SMPDG dla celów podatku VAT, musi spełniać ono łącznie następujące warunki:
   • musi ono posiadać zasoby techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej danego rodzaju - Warunek 1,
     
   • musi charakteryzować się ono określonym poziomem stałości (tzn. podatnik musi prowadzić swoją działalność gospodarczą poprzez to miejsce w sposób ciągły oraz w sposób trwały) - Warunek 2,
     
   • musi ono wykonywać działalność gospodarczą w sposób niezależny (czyli jest ono niezależne od podatnika i działalności gospodarczej podatnika, a także jest ono w stanie i jest uprawnione do podejmowania samodzielnych decyzji co do prowadzonej działalności) Warunek 3,
     
   • miejsce to otrzymuje usługi i wykorzystuje je dla własnej działalności - Warunek 4.
6. Odnosząc powyższe rozważania do zdarzenia przyszłego opisanego w przedmiotowym wniosku należy zauważyć, że działania Wnioskodawcy będą polegały na świadczeniu usług na rzecz Spółki A w Polsce. Wnioskodawca będzie jednakże wykonywał czynności składające się na świadczone usługi w przeważającej mierze na terytorium Danii. W Danii znajduje się bowiem nie tylko siedziba Wnioskodawcy ale i cała struktura organizacyjna Wnioskodawcy (tj. zaplecze techniczne i personalne) niezbędna do świadczenia tych usług.
   
7. Incydentalne wizyty pracowników Spółki B będą występować wyłącznie w związku ze świadczeniem przez nią ww. usług na rzecz Spółki A. Incydentalny charakter wizyt pracowników Spółki B nie pozwala jednak na przyjęcie, że Wnioskodawca będzie posiadał zaplecze personalne na terytorium Polski, niezbędne do świadczenia usług na rzecz Spółki A. Incydentalne wizyty pracowników Spółki B stanowią bowiem element usług wykonywanych na rzecz Spółki A, a nie odrębne świadczenie. Należy zatem wskazać, że incydentalne wizyty pracowników Spółki B nie mogą stanowić przesłanki o istnieniu na terytorium Polski odrębnej, niezależnej struktury niezbędnej do świadczenia przez Wnioskodawcę ww. usług. Tym bardziej, że Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce zasobów technicznych (brak biura, brak zasobów finansowych).
   
8. Zdaniem Wnioskodawcy nie można również uznać, że działalność produkcyjna Spółki A, która będzie się odbywać na terytorium Polski, jak również związane z nią dostawy towarów dokonywane przez Spółkę A będą konstytuować SMPDG Wnioskodawcy w Polsce. Działalność produkcyjna i sprzedażowa prowadzone będą bowiem przez Spółkę A we własnym imieniu i na własny rachunek Spółki A, dysponującej własnymi zasobami: personelem, środkami produkcji i pozostałymi elementami struktury organizacyjnej niezbędnej do prowadzenia przez nią działalności produkcyjnej i sprzedażowej. Z uwagi na brak uprawnień Spółki B do zasobów Spółki A (jak również brak własnych zasobów Wnioskodawcy znajdujących się na terytorium Polski) nie istnieją zatem podstawy do stwierdzenia, że Wnioskodawca posiada jakiekolwiek zaplecze techniczne i/lub personalne w Polsce.
   
9. Zdaniem Wnioskodawcy nie można więc przyjąć, że spełniony został w jego przypadku Warunek 1 niezbędny do powstania SMPDG w Polsce. W rezultacie, w sytuacji Wnioskodawcy nie będą także spełnione Warunki 2, 3 i 4. Stanowią one bowiem pochodną Warunku 1.
   
10. Stanowisko Spółki B znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów wydawanych dla zagranicznych przedsiębiorców świadczących usługi na rzecz polskich podatników (należy przy tym wyraźnie podkreślić, iż przywołane poniżej interpretacje wydane zostały po wejściu w życie rozporządzenia 282/2011, tj. po dniu 1 lipca 2011 r. i dotyczą stanów faktycznych / zdarzeń przyszłych mających miejsce po tej dacie):
    • Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 9 lutego 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1196/14-2/IG) potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy: „Spółka pragnie podkreślić, że jej pracownicy przebywają na terenie Polski wyłącznie w zakresie niezbędnym do realizacji zawartych przez Spółkę kontraktów. Pracownicy ci co do zasady stacjonują w Szwajcarii, a ich czasowa obecność w Polsce wynika wyłącznie z obowiązku wykonania poszczególnych czynności na rzecz kontrahentów Spółki. W żadnym wypadku nie można stwierdzić, że pracownicy zostali oddelegowani do pracy w Polsce w ten sposób, że Spółka może z tego miejsca wykonywać w sposób stały i zorganizowany działalność gospodarczą (...) Zdaniem Spółki, ze względu na okresowy i przemijający charakter obecności pracowników Spółki na terytorium Polski, związany ściśle z realizacją zawartych kontraktów, warunek posiadania odpowiednich zasobów ludzkich nie jest w przypadku Spółki spełniony. Podejścia tego nie zmienia fakt zamieszkiwania przez jednego z pracowników Spółki na terytorium Polski - jego działalność wykracza bowiem poza terytorium Polski.”
      
    • Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 września 2011 r., (sygn. IPPP3/443-842/ll-4/MPe) stwierdził, że „Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii.”
11. W związku z powyższym Wnioskodawca jest zdania, że jego działalność nie powoduje powstania na terytorium Polski SMPDG dla celów VAT.
    
    
    

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   1. w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
      
   2. w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
      
      

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. nabywcą jest:
   1. w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
      
   2. w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka B) posiada siedzibę na terytorium Danii i jest duńskim podatnikiem podatku od wartości dodanej. A. Sp. z o.o. (Spółka A) jest polskim podatnikiem VAT, należącym do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca. Spółka B posiada 100% udziałów w Spółce A. Spółka A będzie produkować w Polsce towary. W związku z tym, Spółka A będzie:

• najemcą powierzchni produkcyjnych, magazynowych oraz biurowych w Polsce;
  

• zatrudniała pracowników w Polsce;
  

• właścicielem maszyn i innych środków trwałych niezbędnych do produkcji;
  

• właścicielem surowców, półproduktów oraz gotowych, niesprzedanych produktów.
  
  
  

Część towarów, które będą produkowane w Polsce przez Spółkę A, będzie sprzedawana przez Spółkę A Wnioskodawcy. Spółka A będzie dokonywała także dostaw towarów na rzecz kontrahentów polskich i unijnych (m.in. Spółka A będzie realizowała dostawy towarów na rzecz duńskich nabywców na warunkach dostawy EXW magazyn Spółki A).

Spółka B, w ramach dotychczas prowadzonej w Danii działalności gospodarczej (produkcja i sprzedaż towarów), wypracowała szereg rozwiązań i procedur dotyczących: produkcji towarów, planowania produkcji, logistyki, transportu, sprzedaży oraz innych procesów biznesowych. Po rozpoczęciu przez Spółkę A produkcji towarów w Polsce, Spółka B będzie świadczyła na rzecz Spółki A usługi polegające na wsparciu ww. procesów w związku z działalnością produkcyjną i sprzedażową Spółki A, przy czym:

• personel odpowiedzialny za wykonywanie tych usług będzie zatrudniony przez Spółkę B;
  

• czynności te będą wykonywane, co do zasady/głównie, w Danii;
  

• możliwe są incydentalne wizyty w Polsce pracowników/personelu Spółki B w związku ze świadczeniem usług na rzecz Spółki A;
  

• Spółka B nie będzie wynajmowała w Polsce biura;
  

• Spółka B nie będzie utrzymywała żadnych zasobów finansowych na terytorium Polski (tj. nie będzie posiadała w Polsce ani rachunku bankowego ani gotówki).
  
  
  

Spółka B nawiązała w przeszłości i utrzymuje obecnie stałe relacje z odbiorcami towarów, w wyniku czego posiada istotne informacje handlowe dotyczące poszczególnych kontrahentów, takie jak dane dotyczące zawartych z nimi umów, zrealizowanych zamówień oraz zapotrzebowania na towary. Spółka B przekaże w ramach świadczonych usług Spółce A ww. informacje oraz prawa do sprzedaży towarów w zakresie, w jakim będą one dotyczyły kontrahentów, na rzecz których Spółka A będzie dokonywała bezpośredniej sprzedaży towarów.

Spółka B nie będzie posiadać żadnych tytułów prawnych ani możliwości dysponowania zasobami wykorzystywanymi przez Spółkę A do produkcji towarów w Polsce.

Spółka B uzyskała polski Numer Identyfikacji Podatkowej, o który wystąpiła dla celów rozliczenia podatku od czynności cywilnoprawnych od nabycia udziałów w Spółce A.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia czy w opisanym zdarzeniu przyszłym działalność Wnioskodawcy powoduje powstanie stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w Polsce.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

• art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
  

• począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
  

• do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
  

• art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
  
  
  

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease (powołanym również przez Wnioskodawcę) „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z opisaną działalnością nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności. Na powyższe stwierdzenie wskazuje opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę, z którego wynika, że Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce ani zasobów technicznych, ani ludzkich. Działalność Wnioskodawcy nie będzie również charakteryzować się określonym poziomem stałości na terytorium Polski. Wnioskodawca po rozpoczęciu przez Spółkę A produkcji towarów w Polsce, w tym na Jego rzecz, będzie świadczył dla Spółki z tej samej grupy kapitałowej usługi polegające na wsparciu procesów (produkcji towarów, planowania produkcji, logistyki, transportu, sprzedaży oraz innych procesów biznesowych) w związku z działalnością produkcyjną i sprzedażową Spółki A. Jednakże personel odpowiedzialny za wykonywanie tych usług będzie zatrudniony przez Spółkę B, a czynności te będą wykonywane, co do zasady/głównie w Danii, choć możliwe są incydentalne wizyty w Polsce pracowników/personelu Spółki B w związku ze świadczeniem usług na rzecz Spółki A. Ponadto Spółka B nie będzie wynajmowała w Polsce biura oraz nie będzie utrzymywała żadnych zasobów finansowych na terytorium Polski (tj. nie będzie posiadała w Polsce ani rachunku bankowego ani gotówki).

W konsekwencji, nie zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria: posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce ciągła obecności ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, a także ciągła obecność technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. infrastruktura techniczna pozwalająca na prowadzenie tej działalności. W związku z tym, nie zostanie również spełnione kryterium istnienia ścisłego związku pomiędzy infrastrukturą techniczną i personelem, a dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które przesądza o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w wyżej przedstawionym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.