Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-231/16/WN
z 24 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z 4 maja 2016r. (data wpływu 9 maja 2016r.) oraz pismem z 19 maja 2016r. (data wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu skorygowania podatku należnego w związku z wystawionymi fakturami korygujących - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2016r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu skorygowania podatku należnego w związku z wystawionymi fakturami korygujących.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z 4 maja 2016r. (data wpływu 9 maja 2016r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 25 kwietnia 2016r. znak: IBPB-1-2/4510-168/16/AP, IBPP2/4512-231/16/WN oraz pismem z 19 maja 2016r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”). Podstawową działalnością gospodarczą Spółki jest magazynowanie paliw na podstawie zawartych umów składu i magazynowania.

Spółka w 2004 r. zawarła z firmą X (dalej: „Kontrahent”) umowę składu paliw, na podstawie której świadczyła usługi na jej rzecz i otrzymywała od niej wynagrodzenie.

Pismem z 19 kwietnia 2012 r. (doręczonym 23 kwietnia 2012 r.) Kontrahent wypowiedział ww. umowę. Pomiędzy stronami powstał spór co do podstawy wypowiedzenia umowy, a w konsekwencji terminu jej wygaśnięcia, Kontrahent uznawał, że wskutek tegoż wypowiedzenia, umowa ulegnie rozwiązaniu 23 kwietnia 2013 r., a Spółce od Kontrahenta należne będzie odszkodowanie w wysokości 10% jednorocznej ceny usług.

Spółka uważała jednakże, że wypowiedzenie dokonane przez Kontrahenta było możliwe na innej podstawie prawnej niż uważał Kontrahent i wskutek tegoż wypowiedzenia, umowa ulegnie rozwiązaniu 31 grudnia 2013 r.

Spółka zatem również po 23 kwietnia 2013 r., aż do 31 grudnia 2013 r. dalej wystawiała, doręczała Kontrahentowi i rozliczała podatkowo faktury za usługi na podstawie umowy. Kontrahent tymczasem nie dokonał na rzecz Spółki zapłaty za faktury obejmujące wynagrodzenie za okres po 23 kwietnia 2013 r.

Z tytułu umowy Spółka wystawiała zatem faktury przez cały 2013 r. wykazując z tego tytułu przychód podatkowy w wysokości opłat za magazynowania ustalonych w zawartej z Kontrahentem umowie. Spółka stosowała do ustalenia przychodu podatkowego założenia Ustawy o CIT stanowiące, że przychodem podatkowym jest przychód należny i powstaje on w momencie wykonania usługi.

W dniu 21 maja 2013 r., Kontrahent zgodnie ze swoim stanowiskiem co do daty i podstawy prawnej rozwiązania umowy ze Spółką, wpłacił na konto Spółki kwotę 690.322,97 złotych brutto. Jak wynika z pism Kontrahenta przed i po zapłacie tej kwoty, z powyższej kwoty, Kontrahent chciał uiścić kwotę 402.131,14 zł brutto tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy oraz kwotę 288.191,83 zł brutto tytułem wynagrodzenia Spółki z umowy za okres 1-23 kwietnia 2013 r.

Spółka nie zgadzała się ze stanowiskiem Kontrahenta. Spółka uznała w konsekwencji, że z wpłaconej 21 maja 2013 r. kwoty 402.131,14 złotych, kwota 87.710,56 złotych uległa zarachowaniu na niezapłacone przez Kontrahenta wynagrodzenie Spółki za okres 24-30 kwietnia 2013 r., a w pozostałym zakresie, wpłacona kwota 402.131,14 zł była rozliczana jako przychód z kolejnych faktur.

W 2014 r. Spółka wniosła pozew przeciwko Kontrahentowi do stałego sądu arbitrażowego, zgodnie z zapisem na sąd polubowny (dalej: „Sąd Arbitrażowy”). W pozwie Spółka twierdziła, że umowa uległa rozwiązania 31 grudnia 2013 r. Spółka domagała się w pozwie m.in.:

zasądzenia od Kontrahenta wynagrodzenia za okres 1 maja 2013 r. - 31 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami za brak zapłaty od terminu wymagalności roszczeń Spółki o wynagrodzenie zgodnie z umową,

ustalenia, że z kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. kwota 87.710,56 złotych uległa zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia – 30 kwietnia 2013 r.

Wyrokiem z 23 grudnia 2015 r. Sąd Arbitrażowy m.in.:

zasądził od Kontrahenta na rzecz Spółki kwotę 534.727,48 zł brutto tytułem wynagrodzenia Spółki należnego od Kontrahenta z tytułu wynagrodzenia za okres 1 maja 2013 r. – 12 czerwca 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 15 maja 2015 r.;

oddalił dalsze roszczenia Spółki wobec Kontrahenta o zapłatę wynagrodzenia za okres od 13 czerwca do 31 grudnia 2013 r.;

oddalił żądanie Spółki ustalenia, że z kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r., kwota 87.710,56 zł uległa zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia - 30 kwietnia 2013r..

Z uzasadnienia wyroku Sądu Arbitrażowego wynika m.in., że:

umowa zawarta pomiędzy Spółką a Kontrahentem została rozwiązana 12 czerwca 2013 r.;

umowa nie obowiązywała przez kolejne miesiące 2013 r. po 12 czerwca 2013 r.;

Spółce należne jest niezapłacone przez Kontrahenta wynagrodzenie za okres 24 kwietnia 2013 r. - 12 czerwca 2013 r., przy czym co do wynagrodzenia za okres 24 kwietnia – 30 kwietnia 2013 r., Sąd Arbitrażowy dokonał potrącenia należnej Spółce kwoty z częścią kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r.

Kontrahent 12 stycznia 2016 r. wpłacił kwotę zasądzoną w wyroku Sądu Arbitrażowego na rzecz Spółki.

W dniu 21 stycznia 2016 r. Spółka wniosła do Sądu Arbitrażowego wniosek o sprostowanie wyroku, gdyż w ocenie Spółki powstał błąd w wyliczeniach matematycznych co do kwoty należnej Spółce z tytułu wystawionych faktur za okres do rozwiązania umowy oraz błąd co do określenia początku biegu należnych odsetek. W swoim piśmie Spółka stwierdziła m.in., że:

Sąd Arbitrażowy pominął, że odsetki zasądzone na rzecz Spółki od Kontrahenta powinny być należne zgodnie z terminami wymagalności tego wynagrodzenia ustalonymi na podstawie umowy wiążącej strony, a nie dopiero od 15 maja 2015 r.;

Sąd Arbitrażowy do kwoty wynagrodzenia należnego i zasądzonego na rzecz Spółki od Kontrahenta powinien doliczyć kwotę 87.710,56 zł skoro uznał, że wypowiedzenie umowy wywarło skutek od 12 czerwca 2013 r. i oddalił jednocześnie żądanie Spółki ustalenia, że kwota (402.131,14 zł) zapłacona przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. uległa w części zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia 2013 r. - 30 kwietnia 2013 r.

Do tej pory Spółka rozliczyła wpłaconą przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. kwotę 402.131,14 zł, co do kwoty 87.710, 56 złotych jako kwotę zapłaconą za wynagrodzenie z tytułu wykonywania umowy za okres 24 - 30 kwietnia 2013 r., a w pozostałym zakresie rozliczyła jako kwoty zapłacone za kolejne faktury.

Z uwagi na wyrok Sądu Arbitrażowego powstała także konieczność skorygowania faktur za okres po 12 czerwca 2013 r. do końca 2013 r. Korekta faktur nastąpi przez Spółkę po bezskutecznym upływie terminu do wniesienia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego (jeżeli Spółka nie zdecyduje się na wniesienie skargi), albo - po prawomocnym oddaleniu skargi Spółki o uchylenie wyroku sądu polubownego, a jako przyczynę korekt Spółka zamierza wpisać: „wykonanie wyroku Sądu Arbitrażowego w zakresie czasu trwania umowy”.

Dodatkowo Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług o następujące informacje:

1. Spółka jest podatnikiem podatku VAT czynnym.
2. Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności po dniu 12 czerwca 2013 r. dla firmy X związanych z Umową zawartą w 2004 r.
3. Wnioskodawca wniósł w marcu 2016 r. skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego. Jako podstawy skargi wskazano naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczpospolitej Polskiej oraz naruszenie podstawowych zasad postępowania przed sądem polubownym. Wniesiona skarga nie dotyczy jednak meritum sprawy Wniosku o interpretację, tj. czy usługa była wykonywana po dniu 12 czerwca 2013 r., lecz kwestii rozliczenia wcześniejszego rozwiązania Umowy z 2004 r. Skarga nie została jeszcze rozpoznana przez sąd. Decyzję o wniesieniu skargi kasacyjnej Wnioskodawca podejmie po wydaniu przez sąd wyroku orzekającego o skardze o uchylenie wyroku sądu polubownego.
4. Wnioskodawca wskazuje, że w ramach postępowania o uchylenie wyroku sądu polubownego, nie można kwestionować ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd polubowny. Spółka nie podziela jednak stanowiska sądu polubownego, iż Umowa z 2004r. rozwiązała się z dniem 12 czerwca 2013r. oraz że nie obowiązywała przez kolejne miesiące po 12 czerwca 2013r. Zamiar Spółki związany z zapytaniem o wydanie interpretacji indywidualnej to uzyskanie odpowiedzi odnośnie rozliczeń podatkowych przy założeniu, że Umowa z 2004 r. uległa rozwiązaniu z dniem 12 czerwca 2013r.
   
   

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 19 maja 2016r.):

Kiedy Spółka powinna skorygować podatek należny wykazany w fakturach pierwotnych, o których mowa we wniosku?

Zdaniem Wnioskodawcy, (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z 19 maja 2016r.):

W zakresie podatku VAT Spółka powinna skorygować podatek należny wykazany na fakturach pierwotnych bieżąco – z momentem otrzymania potwierdzenia faktur korygujących przez firmę X”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej również ustawą lub ustawą o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

1. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
2. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
3. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

W przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano (art. 29a ust. 13 ustawy).

Z literalnej wykładni cytowanego art. 29a ust. 13 ustawy, wynika, że warunkiem obniżenia przez sprzedawcę kwoty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego na podstawie wystawionej faktury korygującej jest posiadanie potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę (z zastrzeżeniem art. 29a ust. 15 ustawy).

Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, a nabywca musi potwierdzić jej otrzymanie, by wystawca miał możliwość obniżenia podatku należnego w związku z jej wystawieniem. Dopiero posiadanie takiego potwierdzenia uprawnia sprzedawcę do stosownego obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego.

Jak stanowi art. 29a ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Ponadto, na podstawie art. 29a ust. 15 ustawy, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę nie stosuje się w przypadku:

1. eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
3. sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
4. gdy podatnik nie uzyskał potwierdzenia mimo udokumentowanej próby doręczenia faktury korygującej i z posiadanej dokumentacji wynika, że nabywca towaru lub usługobiorca wie, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w fakturze korygującej.
   
   

Jak stanowi art. 29a ust. 16 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 4, obniżenie podstawy opodatkowania następuje nie wcześniej niż w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym zostały łącznie spełnione przesłanki określone w ust. 15 pkt 4.

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Warunkiem obniżenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego na podstawie wystawionej faktury korygującej jest posiadanie przez wystawcę potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z 7 grudnia 2012r. (Dz. U. z 2013r., poz. 35), do wystawienia faktur korygujących faktury wystawione przed dniem 1 stycznia 2014r. i faktury wystawione zgodnie z ust. 1 oraz do wystawienia faktur będących duplikatami takich faktur stosuje się odpowiednio przepisy art. 106j-106l ustawy zmienianej w ust. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Na podstawie art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   
2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2004 r. zawarł z firmą X umowę składu paliw, na podstawie której świadczył usługi na jej rzecz i otrzymywała od niej wynagrodzenie.

Pismem z 19 kwietnia 2012 r. (doręczonym 23 kwietnia 2012 r.) Kontrahent wypowiedział ww. umowę. Pomiędzy stronami powstał spór co do podstawy wypowiedzenia umowy, a w konsekwencji terminu jej wygaśnięcia, Kontrahent uznawał, że wskutek tegoż wypowiedzenia, umowa ulegnie rozwiązaniu 23 kwietnia 2013 r., a Spółce od Kontrahenta należne będzie odszkodowanie w wysokości 10% jednorocznej ceny usług.

Spółka uważała jednakże, że wypowiedzenie dokonane przez Kontrahenta było możliwe na innej podstawie prawnej niż uważał Kontrahent i wskutek tegoż wypowiedzenia, umowa ulegnie rozwiązaniu 31 grudnia 2013 r.

Spółka zatem również po 23 kwietnia 2013 r., aż do 31 grudnia 2013 r. dalej wystawiała, doręczała Kontrahentowi i rozliczała podatkowo faktury za usługi na podstawie umowy. Kontrahent tymczasem nie dokonał na rzecz Spółki zapłaty za faktury obejmujące wynagrodzenie za okres po 23 kwietnia 2013 r.

W dniu 21 maja 2013 r., Kontrahent zgodnie ze swoim stanowiskiem co do daty i podstawy prawnej rozwiązania umowy ze Spółką, wpłacił na konto Spółki kwotę 690.322,97 złotych brutto. Jak wynika z pism Kontrahenta przed i po zapłacie tej kwoty, z powyższej kwoty, Kontrahent chciał uiścić kwotę 402.131,14 zł brutto tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy oraz kwotę 288.191,83 zł brutto tytułem wynagrodzenia Spółki z umowy za okres 1-23 kwietnia 2013 r.

Spółka nie zgadzała się ze stanowiskiem Kontrahenta.

W 2014 r. Spółka wniosła pozew przeciwko Kontrahentowi do stałego sądu arbitrażowego, zgodnie z zapisem na sąd polubowny. W pozwie Spółka twierdziła, że umowa uległa rozwiązania 31 grudnia 2013 r. Spółka domagała się w pozwie m.in.:

zasądzenia od Kontrahenta wynagrodzenia za okres 1 maja 2013 r. - 31 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami za brak zapłaty od terminu wymagalności roszczeń Spółki o wynagrodzenie zgodnie z umową,

ustalenia, że z kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. kwota 87.710,56 złotych uległa zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia – 30 kwietnia 2013 r.

Wyrokiem z 23 grudnia 2015 r. Sąd Arbitrażowy m.in.:

zasądził od Kontrahenta na rzecz Spółki kwotę 534.727,48 zł brutto tytułem wynagrodzenia Spółki należnego od Kontrahenta z tytułu wynagrodzenia za okres 1 maja 2013 r. – 12 czerwca 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 15 maja 2015 r.;

oddalił dalsze roszczenia Spółki wobec Kontrahenta o zapłatę wynagrodzenia za okres od 13 czerwca do 31 grudnia 2013 r.;

oddalił żądanie Spółki ustalenia, że z kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r., kwota 87.710,56 zł uległa zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia - 30 kwietnia 2013r..

Z uzasadnienia wyroku Sądu Arbitrażowego wynika m.in., że:

umowa zawarta pomiędzy Spółką a Kontrahentem została rozwiązana 12 czerwca 2013 r.;

umowa nie obowiązywała przez kolejne miesiące 2013 r. po 12 czerwca 2013 r.;

Spółce należne jest niezapłacone przez Kontrahenta wynagrodzenie za okres 24 kwietnia 2013 r. - 12 czerwca 2013 r., przy czym co do wynagrodzenia za okres 24 kwietnia – 30 kwietnia 2013 r., Sąd Arbitrażowy dokonał potrącenia należnej Spółce kwoty z częścią kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r.

Kontrahent 12 stycznia 2016 r. wpłacił kwotę zasądzoną w wyroku Sądu Arbitrażowego na rzecz Spółki.

W dniu 21 stycznia 2016 r. Spółka wniosła do Sądu Arbitrażowego wniosek o sprostowanie wyroku, gdyż w ocenie Spółki powstał błąd w wyliczeniach matematycznych co do kwoty należnej Spółce z tytułu wystawionych faktur za okres do rozwiązania umowy oraz błąd co do określenia początku biegu należnych odsetek.

Do tej pory Spółka rozliczyła wpłaconą przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. kwotę 402.131,14 zł, co do kwoty 87.710, 56 złotych jako kwotę zapłaconą za wynagrodzenie z tytułu wykonywania umowy za okres 24 - 30 kwietnia 2013 r., a w pozostałym zakresie rozliczyła jako kwoty zapłacone za kolejne faktury.

Z uwagi na wyrok Sądu Arbitrażowego powstała także konieczność skorygowania faktur za okres po 12 czerwca 2013 r. do końca 2013 r. Korekta faktur nastąpi przez Spółkę po bezskutecznym upływie terminu do wniesienia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego (jeżeli Spółka nie zdecyduje się na wniesienie skargi), albo - po prawomocnym oddaleniu skargi Spółki o uchylenie wyroku sądu polubownego, a jako przyczynę korekt Spółka zamierza wpisać: „wykonanie wyroku Sądu Arbitrażowego w zakresie czasu trwania umowy”.

Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności po dniu 12 czerwca 2013 r. dla firmy X związanych z Umową zawartą w 2004 r.

Wnioskodawca wniósł w marcu 2016 r. skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego. Jako podstawy skargi wskazano naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczpospolitej Polskiej oraz naruszenie podstawowych zasad postępowania przed sądem polubownym. Wniesiona skarga nie dotyczy jednak meritum sprawy Wniosku o interpretację, tj. czy usługa była wykonywana po dniu 12 czerwca 2013 r., lecz kwestii rozliczenia wcześniejszego rozwiązania Umowy z 2004 r. Skarga nie została jeszcze rozpoznana przez sąd. Decyzję o wniesieniu skargi kasacyjnej Wnioskodawca podejmie po wydaniu przez sąd wyroku orzekającego o skardze o uchylenie wyroku sądu polubownego.

Wnioskodawca wskazuje, że w ramach postępowania o uchylenie wyroku sądu polubownego, nie można kwestionować ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd polubowny. Spółka nie podziela jednak stanowiska sądu polubownego, iż Umowa z 2004r. rozwiązała się z dniem 12 czerwca 2013r. oraz że nie obowiązywała przez kolejne miesiące po 12 czerwca 2013r.

Zamiarem Wnioskodawcy jest uzyskanie odpowiedzi odnośnie rozliczeń podatkowych przy założeniu, że umowa z 2004r. uległa rozwiązaniu z dniem 12 czerwca 2013r.

W przedmiotowej sprawie wątpliwość Wnioskodawcy budzi m.in. kiedy Spółka powinna skorygować podatek należny wykazany w fakturach pierwotnych, o których mowa we wniosku.

Jak wskazano wyżej celem faktury VAT jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, co oznacza, iż nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego. Jeżeli po wystawieniu faktury VAT wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Podkreślić należy, iż faktury korygujące wystawiane są w sytuacji, kiedy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tj. została odebrana przez nabywcę danego towaru lub usługi. Co do zasady więc, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury VAT powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Należy podkreślić, że potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę powoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturze i daje prawo do takiego obniżenia. Faktura korygująca bez potwierdzenia jej odbioru nie spełnia powyższej przesłanki i nie stanowi wystarczającej podstawy do obniżenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego.

Zatem potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym i samowolnym obniżkom podstawy opodatkowania u dostawcy. Ponadto, faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur, bowiem celem wystawienia faktury korygującej jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

Zaznaczenia wymaga, że uregulowanie zawarte w art. 29a ust. 13 ustawy, ma na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług. Z powyższego wynika, że skoro będący podstawą opodatkowania obrót ulega zmniejszeniu, to czynność taka, dokonywana przez sprzedawcę towarów i usług, powoduje konieczność zmniejszenia kwoty podatku naliczonego u nabywcy. W przeciwnym razie dochodziłoby do obniżenia kwoty lub zwrotu podatku, który w rzeczywistości nie został zapłacony. Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, nabywca musi potwierdzić ten fakt, by wystawca miał możliwość obniżenia podatku należnego w związku z wystawieniem tej faktury.

W odniesieniu do opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że uzyskanie przez Wnioskodawcę potwierdzenia odbioru wystawionych faktur korygujących przez usługobiorcę, zmniejszających podstawę opodatkowania i kwotę podatku należnego, uprawnia Spółkę do uwzględnienia korekty faktur za okres rozliczeniowy, w którym Wnioskodawca to potwierdzenie uzyskał.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy w tym miejscu wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle i w zakresie sformułowanego pytania oraz przedstawionego stanowiska dotyczącego kiedy Spółka powinna skorygować podatek należny wykazany w fakturach pierwotnych, o których mowa we wniosku.

Tym samym interpretacja nie rozstrzyga w kwestii zasadności i sposobu korekty faktur pierwotnych, bowiem powyższe nie było przedmiotem wniosku.

Zmiana któregokolwiek z elementów opisu stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci swoją ważność.

Jednocześnie tut. organ informuje, że ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pozostałych pytań będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.