Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.174.2016.2.DA
z 20 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2016 r. (data wpływu 17 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uzyskania na mocy wyroku Sądu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2016 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, wpłynął ww. wniosek z dnia 17 lutego 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uzyskania na mocy wyroku Sądu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Przy piśmie z dnia 24 lutego 2016 r., Nr IBPB-2-1/4511-176/16/MZ, stosownie do art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) powyższy wniosek został przekazany, celem załatwienia zgodnie z właściwością, do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 29 lutego 2016 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.174.2016.1.DA, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 19 kwietnia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 22 kwietnia 2016 r.). W dniu 2 maja 2016 r. (nadano w dniu 28 kwietnia 2016 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

Po śmierci męża, ....., w 2013 r. Wnioskodawczyni odziedziczyła udział 5/16 we współwłasności nieruchomości położonej w .... przy ul. ....., składającej się z działki oznaczonej nr 101 (obręb ....), zabudowanej budynkiem, o powierzchni 722,9 m ², dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy dla ..... księga wieczysta nr ....... Odziedziczone 5/16 części stanowi 225,9 m² powierzchni budynku. Ww. nieruchomość została na podstawie wniosku o wywłaszczenie zajęta przez władze niemieckie do stycznia 1945 r., następnie przez wojska ZSRR, a w czerwcu 1946 r. na podstawie dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. Następnie w dniu 25 lutego 1952 r. została wydana decyzja wywłaszczeniowa przez Prezydium Wojewódzkie Rady Narodowej w ....., Nr ...., o wywłaszczeniu nieruchomości przy ul. ..... i jej przejęciu na rzecz Skarbu Państwa. W budynku tym prowadzone było przedszkole milicyjne, do którego uczęszczały dzieci pracowników MO i SB. Od 1991 r. nieruchomość była w posiadaniu Gminy ...., która prowadziła w niej przedszkole miejskie. Podstawą użytkowania nieruchomości przez pozwanego była decyzja Wojewody ..... z dnia 14 czerwca 1991 r., Nr ....., stwierdzająca nabycie przez Gminę .... z mocy prawa nieodpłatnie własności Skarbu Państwa.

W dniu 20 listopada 1997 r. Wojewoda .... stwierdził nieważność decyzji o wywłaszczeniu, na uzasadnienie czego wskazał, że decyzja dotknięta jest rażącymi uchybieniami prawa.

W dniu 3 grudnia 2003 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał decyzję nr ....., która unieważniła decyzję dotyczącą komunalizacji. W uzasadnieniu podano, że decyzja o komunalizacji dotknięta była wadą z art. 156 kpa. W związku z powyższym pozwany od początku zajmował nieruchomość bez podstawy prawnej.

Na mocy wyroku z dnia 15 grudnia 2010 r. Sądu Rejonowego dla ..... w .... (sygn. akt .....) utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 15 grudnia 2011 r. (sygn. akt .....) nieruchomość została zwrócona Wnioskodawczyni oraz Jej mężowi, a także pozostałym właścicielom nieruchomości.

Gmina .... przez to, że korzystała z części nieruchomości, była jej posiadaczem zależnym. Posiadanie to miało charakter posiadania w złej wierze, Gmina miała bowiem przynajmniej od 20 listopada 1997 r. świadomość, że jej władztwo nie jest oparte na jakimkolwiek stosunku prawnym, oraz że nie ma żadnego tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości.

Gmina bezprawnie korzystała z nieruchomości od 1991 r., co za tym idzie mąż Wnioskodawczyni do czasu wydania nieruchomości nie mógł korzystać z nieruchomości ani jej wynajmować. Szkoda w stosunku do wysokości wypłaconego odszkodowania była większa. Odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania przysługiwało za cały czas bezumownego korzystania, jednak roszczenie z tytułu odszkodowania przedawnia się z upływem 10 lat, dlatego nie dochodzono odszkodowania za cały okres bezumownego korzystania z nieruchomości.

Mąż Wnioskodawczyni domagał się zapłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za okres 10 ostatnich lat, poczynając od 24 lutego 2002 r. Ostatecznie wydanie nieruchomości nastąpiło 24 lutego 2012 r.

W pozwie nie była określona podstawa prawna. W ocenie Wnioskodawczyni podstawa to art. 471 k.c.

W dniu 19 lutego 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła ugodę sądową z Gminą Miejską, mocą której z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości otrzymała odszkodowanie w wysokości 366 858 zł za cały 10-letni okres. Wysokość odszkodowania została wyliczona na podstawie opinii rzeczoznawcy z dnia 9 października 2012 r., proporcjonalnie do powierzchni nieruchomości, której mąż Wnioskodawczyni był właścicielem.

Ugoda obejmowała szkodę rzeczywistą, czynsz, który należał się właścicielom za wynajem nieruchomości. Szkoda w stosunku do wysokości wypłaconego odszkodowania była większa. Odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania miało charakter jednorazowy i przysługiwało za cały czas bezumownego korzystania. Jednak roszczenie z tytułu odszkodowania przedawnia się z upływem 10 lat, dlatego Wnioskodawczyni nie dochodziła odszkodowania za cały okres bezumownego korzystania z nieruchomości. W ugodzie wskazano, że Gmina ..... zobowiązana jest wypłacić Wnioskodawczyni kwotę tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości.

W dokumencie PIT-8C, który Wnioskodawczyni otrzymała z Gminy ..... widnieje informacja, że jest to kwota z tytułu odszkodowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od otrzymanej na podstawie ugody sądowej kwoty odszkodowania (dochodu) z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna Ona być zwolniona z obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty uzyskanej na podstawie ugody sądowej z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Charakter uzyskanej przez Wnioskodawczynię kwoty bez wątpienia mieści się w kategorii zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych, których katalog znajduje się w art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z póżn. zm.).

Zgodnie bowiem z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b wyżej wspomnianej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Rozpatrując przedmiotową sprawę należy zwrócić uwagę na potencjalnie problematyczną kwestię, mianowicie zdefiniowania pojęcia z cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3b: „innego odszkodowania otrzymanego na podstawie ugody sądowej”. Zdaniem Wnioskodawczyni, do dokonania oceny rzeczonego stanu faktycznego należy posłużyć się w pierwszej kolejności ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2001 Nr 71 poz. 733).

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ww. ustawy: „osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie”.

Powyższa konstrukcja wprost definiuje charakter roszczenia osoby władającej lokalem (z reguły będzie to właściciel) w stosunku do osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego, tj. żądania w tym przypadku odszkodowania. Powyższy tok rozumowania potwierdza również ustęp 5 cytowanego artykułu, zgodnie z treścią którego, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

W tym miejscu należy zwrócić szczególną uwagę na art. 417 § 1 k.c., zgodnie z którym: „za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa”.

Z uwagi na powyższe, stan faktyczny odnosi się do uzyskania przez Wnioskodawczynię w wyniku ugody sądowej odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości. Z całą pewnością niezależnie od sposobu korzystania Gminy Miejskiej z przedmiotowej nieruchomości (zajmowanie jej przez lokatorów zgodnie z art. 18 ust. 5 tzw. ustawy lokatorskiej, jak i z każdej innej przyczyny), charakter jej działania bez wątpienia odpowiada dyspozycji art. 417 k.c. Trudno wyobrazić sobie sytuację, by Gmina Miejska korzystała z nieruchomości w sposób bezumowny, jednocześnie nie wyrządzając szkody poprzez niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu władzy publicznej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że z uwagi na to, że wypłata była zakwalifikowana jako odszkodowanie i dotyczyła szkody wyższej niż wypłacona Jej kwota, Wnioskodawczyni uznaje, że kwalifikuje się do zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Poza tym Wnioskodawczyni zaznacza, że suma odszkodowania w toku ugody była pomniejszona o przysługujące Jej odsetki od kwoty roszczenia. Dodatkowo wartość świadczenia nie była rewaloryzowana o wskaźnik inflacji.

Konkludując, Wnioskodawczyni wskazuje, że uzyskany przez Nią dochód na skutek zawarcia ugody sądowej, na mocy której uzyskała Ona kwotę 366 858 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości jest wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych z uwagi na regulację zawartą w treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zatem wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Jednakże, nie wszystkie przychody i dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają ze zwolnienia od podatku.

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej – powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle. Korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, że wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, iż nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Zakres zwolnienia wynikający natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako wyłączone ze zwolnienia na mocy lit. b) omawianego przepisu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Gmina Miejska …. od 1991 r. bezprawnie korzystała z nieruchomości położonej przy ul. …... Na mocy wyroku z dnia 15 grudnia 2010 r. Sądu Rejonowego utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego nieruchomość została zwrócona Wnioskodawczyni oraz Jej mężowi, a także pozostałym właścicielom nieruchomości. Wnioskodawczyni po śmierci męża, w 2013 r. odziedziczyła współwłasność udziału 5/16 ww. nieruchomości, składającej się z działki zabudowanej budynkiem o powierzchni 722,9 m².

W związku z zawartą ugodą sądową w dniu 19 lutego 2015 r. została wypłacona Wnioskodawczyni kwota w wysokości 366 858 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za okres 10 lat. Ugoda obejmowała szkodę rzeczywistą oraz czynsz należny właścicielom za wynajem nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, wskazać należy, że zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z treścią przepisu art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego w przypadku zaistnienia wymienionych tam okoliczności samoistny posiadacz obowiązany jest względem właściciela m.in. do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Podzielając stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wskazać należy, że „wynagrodzenie to nie stanowi odszkodowania, lecz sposób regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami. Wynagrodzenie z art. 224 § 1 i art. 255 Kodeksu cywilnego ułatwia właścicielowi osiągnięcie celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać. Przepisy art. 224 § 2 i art. 225 ww. kodeksu w zakresie wymienionych w nich roszczeń wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela (wyrok SN z dnia 9 czerwca 2000 r., sygn. akt …..). Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (tak wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt IV CK 273/03). Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 Kodeksu cywilnego), a nie wyrządzenia szkody w jakiejkolwiek postaci. Zatem, w świetle przepisów ustawy Kodeks cywilny, przysługujące, na mocy art. 224 § 2 i art. 225 tej ustawy, od samoistnego posiadacza wynagrodzenie, nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi lecz wynagrodzeniem zapłaty za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdy rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. Tym samym tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Skoro wymienione w art. 224 § 2 i art. 225 ww. Kodeksu wynagrodzenie nie jest odszkodowaniem to jego otrzymanie nie uzasadnia zastosowania przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3 lub pkt 3b, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody czy odszkodowania, tym niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego. Natomiast przedmiotowe wynagrodzenie nie jest naprawieniem szkody, a więc nie ma charakteru odszkodowawczego podobnie jak korzystanie z nieruchomości przez posiadacza nie oznacza wyrządzenie jej właścicielowi szkody tylko dlatego, że nie łączy ich ważny stosunek prawny, a właściciel nie mógł z nieruchomości tej korzystać. Wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego jest należne bez względu na uszczerbek majątkowy jaki poniósł lub mógłby ponieść właściciel pozbawiony możliwości korzystania z rzeczy (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 1076/07, LEX nr 468775)”.

W świetle powyższego, uzyskane przez Wnioskodawczynię wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości na podstawie wyroku sądowego, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tych przepisach.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wypłacone świadczenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, mieści się w dyspozycji art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, który zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy należy wykazać w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nastąpiła jego wypłata. W związku z tym stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, przedstawione przez Wnioskodawczynię należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Tutejszy Organ nie przeprowadza natomiast postępowania dowodowego oraz nie dokonuje analizy załączonych dokumentów.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.