Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-58/16/DP
z 20 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2016 r. (data wpływu do tutejszego organu 20 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 marca 2016 r. (data wpływu 1 kwietnia 2016 r.). o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 31 marca 2016 r. (data wpływu 1 kwietnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 31 stycznia 2015 r. na podstawie zawartego porozumienia rozwiązano z Wnioskodawcą umowę o pracę z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy. Wnioskodawca został objęty Programem Dobrowolnych Odejść dla pracowników Spółki (PDO). W wyniku ww. porozumienia Wnioskodawcy wypłacona została trzymiesięczna odprawa w kwocie brutto 8.727,33 zł. Od powyższej kwoty odprowadzono podatek w wysokości 1.571 zł. Ponadto na podstawie § 4 pkt 5 Regulaminu Dobrowolnych Odejść dla Pracowników Spółki wypłacono odszkodowanie (rekompensatę, zadośćuczynienie) w kwocie 96.000,63 zł, od tej kwoty również został potrącony i odprowadzony podatek w wysokości 17.280 zł. Powyższe świadczenie i odszkodowanie wypłacone zostało w dniu 10 lutego 2015 r.

Otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenia zostały naliczone na podstawie Załącznika do Uchwały Zarządu Spółki z dnia 27 listopada 2014 r. oraz postanowień ponadzakładowego układu pracy obowiązującego w Spółce i nie stanowią naruszenia przepisów Kodeksu Pracy.

Wysokość i zasady otrzymanego odszkodowania (rekompensaty, zadośćuczynienia) wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statusów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94, z póź. zm.).

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że Regulamin Dobrowolnych Odejść dla pracowników Spółki został przyjęty i zatwierdzony w dniu 28 listopada 2014 r.

Treść regulaminu w § 4 ust. 2 brzmi: W związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu pracownikowi przysługują następujące świadczenia:

1. Odprawa pieniężna o której mowa w art. 8 Ustawy
2. Dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne („rekompensata”).

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w dniu 31 stycznia 2015 r. w wyniku porozumienia stron w ramach Programu Dobrowolnych Odejść. Program Dobrowolnych Odejść został wprowadzony na podstawie zawartego porozumienia pomiędzy pracodawcą a Międzyzakładową Komisją Związkową co stanowi porozumienie, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, określające prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Z powyższego wynika, że wypłacone odszkodowanie to następstwo rozwiązania stosunku pracy. Wypłacone odszkodowanie (rekompensata) w następstwie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, a tym samym utratę możliwości zarobkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznie został pobrany podatek od wypłaconego odszkodowania (wysokość odszkodowania 96.000,63 zł) w kwocie 17.280 zł?

Wnioskodawca uważa, że na podstawie znowelizowanych przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i PIT z dnia 4 października 2014 r. i niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 poz. 1328) oraz wydanej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30.12.2014 r. nr ITPBII/1/415-881/14/BD od wypłaconych odpraw uznanych jako odszkodowanie lub rekompensata podatek nie powinien być naliczony. Dlaczego też – zdaniem Wnioskodawcy – podatek od wypłaconego odszkodowanie w wysokości 96000,63 zł w kwocie 17280 zł nie powinien zostać naliczony i powinien zostać zwrócony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w dniu 31 stycznia 2015 r. na podstawie zawartego porozumienia rozwiązano z Wnioskodawcą umowę o pracę z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy. Wnioskodawca został objęty Programem Dobrowolnych Odejść dla pracowników Spółki (PDO). W wyniku ww. porozumienia Wnioskodawcy wypłacona została trzymiesięczna odprawa w kwocie brutto 8.727,33 zł. Od powyższej kwoty odprowadzono podatek w wysokości 1.571 zł. Ponadto na podstawie § 4 pkt 5 Regulaminu Dobrowolnych Odejść dla Pracowników Spółki wypłacono odszkodowanie (rekompensatę, zadośćuczynienie) w kwocie 96.000,63 zł, od tej kwoty również został potrącony i odprowadzony podatek w wysokości 17.280 zł. Powyższe świadczenie i odszkodowanie wypłacone zostało w dniu 10 lutego 2015 r. Otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenia zostały naliczone na podstawie Załącznika do Uchwały Zarządu Spółki z dnia 27 listopada 2014 r. oraz postanowień ponadzakładowego układu pracy obowiązującego w Spółce i nie stanowią naruszenia przepisów Kodeksu Pracy. Wysokość i zasady otrzymanego odszkodowania (rekompensaty, zadośćuczynienie) wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statusów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94, z póź. zm.).

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że Regulamin Dobrowolnych Odejść dla pracowników Spółki został przyjęty i zatwierdzony w dniu 28 listopada 2014 r.

Treść regulaminu w § 4 ust. 2 brzmi: W związku z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach Programu pracownikowi przysługują następujące świadczenia:

1. Odprawa pieniężna o której mowa w art. 8 Ustawy
2. Dodatkowe, jednorazowe świadczenie pieniężne („rekompensata”).

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w dniu 31 stycznia 2015 r. w wyniku porozumienia stron w ramach Programu Dobrowolnych Odejść. Program Dobrowolnych Odejść został wprowadzony na podstawie zawartego porozumienia pomiędzy pracodawcą a Międzyzakładową Komisją Związkową co stanowi porozumienie, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, określające prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Z powyższego wynika, że wypłacone odszkodowanie to następstwo rozwiązania stosunku pracy. Wypłacone odszkodowanie (rekompensata) w następstwie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, a tym samym utratę możliwości zarobkowania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
   
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:




1. ustawy,
   
2. przepisów wykonawczych do ustawy,
   
3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych,
   regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,




3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
   
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie czy zadośćuczynienie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Trudno zatem uznać, że w wyniku niewymuszonego przystąpienia pracownika do Programu Dobrowolnych Odejść umożliwiającego uzyskanie „preferencyjnych” warunków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron pracownik poniósł szkodę.

Z tych też względów rekompensaty nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenia te nie są sensu stricto odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem, gdyż pracownik dobrowolnie przystępuje do ww. programu a rozwiązanie umowy o pracę następuje w drodze porozumienia stron. Pracownik nie ponosi uszczerbku majątkowego, a wręcz przeciwnie dostaje dodatkowe świadczenie ponad to, które przewiduje zwyczajowo ustawa Kodeks pracy lub ustawa o szczególnych zasadach rozwiazywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że kwota wypłaconej Wnioskodawcy rekompensaty w związku z dobrowolnym odejściem z pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pomimo, że Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść, będący podstawą otrzymania ww. rekompensaty stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328 z późn. zm.) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień.

W konsekwencji wypłacona rekompensata stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego pracodawca jako płatnik miał obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 14b § 2a ustawy Ordynacja podatkowa przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej. Zatem mając powyższe na uwadze wskazać należy, że kwestia poprawności wyliczenia kwoty pobranego podatku dochodowego nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.