Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-105/15-4/KK
z 11 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2015 r. (data wpływu 12 marca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 4 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont i wyposażenie mieszkań - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont i wyposażenie mieszkań.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości. Kupuje mieszkania na rynku wtórnym, w drodze przetargu komorniczego, na podstawie aktu notarialnego. Mieszkania traktuje i księguje jako towar, przyjmuje do magazynu do chwili sprzedaży. Podatek VAT naliczony nie występuje.

Następnie mieszkania te remontuje. Remont polega np. na wyrównaniu i malowaniu ścian, cyklinowaniu lub wymianie podłogi, wymianie armatury sanitarnej, wymianie drzwi lub tylko klamek, wymianie listew przypodłogowych, wymianie gniazdek i włączników światła, czasami na wymianie płytek ściennych. Do nowych mieszkań kupuje również nowe wyposażenie takie jak np. ramki, lampy, lustra, sztuczne kwiaty, poduszki dekoracyjne, dywaniki, zasłony, wieszaki, narzuty, ręczniki dekoracyjne oraz czasami nowe meble.

Wydatki na remont oraz wyposażenie zakupionej nieruchomości, nie przekraczają 30% wartości zakupu, a cena jednostkowa materiałów lub wyposażenia jest mniejsza niż 3.500 zł. Wydatki te Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów w miesiącach, w których są poniesione. W związku z tym, że zakupy dotyczące remontu i wyposażenia mieszkań związane są ze sprzedażą zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT, podatnik nie odlicza podatku naliczonego VAT. Podatek VAT stanowi koszt uzyskania przychodów.

Następnie Spółka mieszkania te sprzedaje osobom fizycznym na podstawie aktu notarialnego. Przedmiotem sprzedaży ujętym w akcie notarialnym jest mieszkanie. Data sporządzenia aktu notarialnego różni się od daty zapłaty za mieszkanie. Najczęściej płatność jest rozłożona na raty. Wydanie mieszkania wraz z wyposażeniem następuje po dokonaniu zapłaty ostatniej raty przez nabywcę nieruchomości, o czym stanowi zapis w akcie notarialnym.

Faktycznym dysponentem lokalu mieszkalnego od dnia zawarcia aktu notarialnego sprzedaży jest Spółka. Lokal do czasu całkowitej zapłaty nie jest nabywcy przekazywany. Dzieje się to dopiero po zapłacie całości należności odpowiednim protokołem odbioru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych:

Czy wydatki poniesione na remont i wyposażenie sprzedawanego lokalu stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu, w którym zostały poniesione, czy też stanowią koszt uzyskania przychodów dopiero w miesiącu sprzedaży lokalu?

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione na zakup materiałów i usług wykorzystywanych do remontu mieszkań przed ich sprzedażą oraz na zakup wyposażenia tych mieszkań stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Zakupione mieszkania Spółka kwalifikuje jako towary handlowe podlegające dalszej odsprzedaży a nie jako środki trwałe. Wobec tego wydatki związane z remontem tych mieszkań i ich wyposażeniem nie mogą stanowić wydatków na ulepszenie środków trwałych, stanowią zatem koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Wydatki te pozostają w związku przyczynowym z uzyskiwanym przychodem (sprzedaż mieszkań), są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, zostały właściwie udokumentowane i nie znajdują się w katalogu wyłączeń z kosztów ujętych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka wypełnia zatem wszystkie kryteria, które pozwalają jej zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Podkreślić należy jednak, że zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości. Kupuje mieszkania na rynku wtórnym, w drodze przetargu komorniczego, na podstawie aktu notarialnego. Następnie mieszkania te remontuje. Remont polega np. na wyrównaniu i malowaniu ścian, cyklinowaniu lub wymianie podłogi, wymianie armatury sanitarnej, wymianie drzwi lub tylko klamek, wymianie listew przypodłogowych, wymianie gniazdek i włączników światła, czasami na wymianie płytek ściennych. Do nowych mieszkań kupuje również nowe wyposażenie takie jak np. ramki, lampy, lustra, sztuczne kwiaty, poduszki dekoracyjne, dywaniki, zasłony, wieszaki, narzuty, ręczniki dekoracyjne oraz czasami nowe meble.

Następnie Spółka mieszkania te sprzedaje osobom fizycznym na podstawie aktu notarialnego.

Aby prawidłowo określić charakter poniesionych wydatków, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest definicji pojęcia remontu. Posiłkując się definicją zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.) poprzez remont należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów innych niż ujęto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są więc czynności związane z przywróceniem pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych (części zamienne), nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - a więc będą to wszystkie zmiany przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych.

Wydatki mające charakter remontowy co do zasady zaliczane są w całości bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wysokość tych wydatków. Jeżeli wydatki te dotyczą z kolei okresu przekraczającego rok podatkowy to stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wskazać należy również, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych(…). Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Jednakże zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonane zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do postanowień art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W takim wypadku przedmiotowe wydatki, jako nie stanowiące remontu środka trwałego, nie mogą być zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, tylko rozliczane są poprzez odpisy amortyzacyjne.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika jednak, że opisane mieszkania nie stanowią środków trwałych. Zakupione mieszkania Spółka kwalifikuje jako towary handlowe podlegające dalszej odsprzedaży, a nie jako środki trwałe. Wobec powyższego, wydatków ponoszonych przez Spółkę na ich remont i wyposażenie nie można uznać za wydatki ponoszone na przystosowanie środka trwałego do użytkowania.

Wydatki te jednak niewątpliwie są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a ponieważ wypełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią koszty uzyskania przychodów.

W celu ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. Ustawodawca, jak wskazano powyżej, w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podzielił koszty na:


• koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4-4c) oraz
  
• koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d, 4e).

We wskazanych przepisach ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Sens tych pojęć można jednak ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Kupno i sprzedaż nieruchomości jest przedmiotem działalności Spółki. Wydatki ponoszone przez Spółkę związane z remontem oraz wyposażeniem mieszkań nabywanych na rynku wtórnym niewątpliwie ułatwi ich sprzedaż i może wpłynąć na zwiększenie zainteresowania ich zakupem. Zarówno więc wydatki jakie Spółka ponosi na remont opisanych mieszkań jak i koszty ich wyposażenia - jak sama wskazuje - „pozostają w związku przyczynowym z uzyskiwanym przychodem (sprzedaż mieszkań)”. Wydatki te mają bezpośredni wpływ na sprzedaż mieszkań, związane są więc bezpośrednio z prowadzoną przez Spółkę działalnością w tym zakresie. Wydatki te można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatków.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe uznać należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę na remont oraz wyposażenie mieszkań stanowią koszty uzyskania przychodów, które ze względu na bezpośrednie pozostawanie w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami ze sprzedaży przedmiotowych lokali będą kosztami „bezpośrednimi” i jako takie powinny być uwzględnione w kosztach działalności Spółki.

Zasady ujmowania wydatków bezpośrednich dla celów podatku dochodowego od osób prawnych normuje art. 15 ust. 4 – 4c omawianej ustawy. Tak więc, na mocy ustępów 4 – 4c omawianego artykułu, koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami:


• poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
  
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
   
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego


• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b tej ustawy),
  
• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy).

Reasumując, wydatki ponoszone przez Spółkę na remont oraz wyposażenie mieszkań stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami ze sprzedaży mieszkań i jako takie powinny być uwzględnione w kosztach działalności Spółki. Powinny zatem zostać potrącone w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostają odpowiadające im przychody, na podstawie przepisu art. 15 ust 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.