Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-168/16/MK
z 28 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2016 r. (data wpływu do Biura – 17 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia ze stosunku pracy uzyskiwanego przez osobę duchowną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia ze stosunku pracy uzyskiwanego przez osobę duchowną.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest dominikaninem (zakonnikiem), podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych bowiem świadczy pracę w ramach stosunku zatrudnienia (nauczyciel akademicki). Co miesiąc jego wynagrodzenie jest przekazywane przez pracodawcę bezpośrednio na konto klasztoru Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy należy uznać, że dochód Wnioskodawcy jest dochodem w całości kościelnej osoby prawnej (klasztoru Wnioskodawcy), zwolnionym od opodatkowania z tytułu swej działalności niegospodarczej zgodnie z art. 55 ust. 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej?
2. Czy w takim razie od takiego wynagrodzenia powinna być pobierana zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych, skoro byłby to dochód kościelnej osoby prawnej, zwolnionej od opodatkowania z tytułu swej działalności niegospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, jego wynagrodzenie, które otrzymuje w ramach stosunku pracy jako nauczyciel akademicki – nie stanowi w świetle prawa kanonicznego jego dochodu, a jest to przychód z działalności niegospodarczej kościelnej osoby prawnej (klasztoru Wnioskodawcy).

W myśl bowiem kan. 600, a zwłaszcza kan. 668 § 3 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. w związku z n. 32 § II Księgi Konstytucji i Zarządzeń Braci Zakonu Kaznodziejów (dominikanów), które wiążą Wnioskodawcę – cokolwiek Wnioskodawca nabywa własnym staraniem nabywa to dla zakonu (kościelnej osoby prawnej). Przepis prawa kanonicznego, tj. kan. 668 § 3 Kodeksu Prawa Kanonicznego, zdanie drugie, wprost stanowi, że wynagrodzenie Wnioskodawcy jest dochodem jego klasztoru.

Z kolei ustawodawca polski w umowie międzynarodowej, tj. Konkordacie między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisanym w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r., w art. 5 zapewnia Kościołowi Katolickiemu swobodne wykonywanie jurysdykcji oraz zarządzanie i administrowanie jego sprawami według prawa kanonicznego.

Wnioskodawca stwierdza, że biorąc pod uwagę racjonalność ustawodawcy, należy art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej interpretować w zgodzie z art. 5 cytowanego wyżej Konkordatu, nakazującego organom państwowym umożliwienie stosowania Kościołowi prawa kanonicznego, w tym przepisów o ubóstwie zakonników. W sensie prawa kanonicznego bowiem Wnioskodawca-dominikanin nie ma swego dochodu, a jego wynagrodzenie ze stosunku pracy jest w myśl prawa kanonicznego dochodem jego klasztoru. Konsekwentnie, jest to przychód z działalności niegospodarczej tegoż klasztoru jako kościelnej osoby prawnej, zwolniony od opodatkowania. Jeżeli zaś tak, to od dochodu takiego pracodawca Wnioskodawcy nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, skoro jest to dochód kościelnej osoby prawnej z jej działalności niegospodarczej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest dominikaninem (zakonnikiem), podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca świadczy pracę w ramach stosunku zatrudnienia (nauczyciel akademicki). Co miesiąc jego wynagrodzenie jest przekazywane przez pracodawcę bezpośrednio na konto klasztoru Wnioskodawcy.

Wnioskodawca uważa, że jego wynagrodzenie nie stanowi w świetle prawa kanonicznego jego dochodu; od dochodu takiego pracodawca Wnioskodawcy nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że kwestie wzajemnych stosunków pomiędzy pracodawcą a pracownikiem reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r. poz. 1502, ze zm.). Zgodnie bowiem z treścią art. 1 tej ustawy – Kodeks pracy określa prawa i obowiązki pracowników i pracodawców.

Przepis art. 22 § 1 ww. ustawy stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Z art. 29 § 1 ww. ustawy wynika, że umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności:

1. rodzaj pracy;
2. miejsce wykonywania pracy;
3. wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia;
4. wymiar czasu pracy;
5. termin rozpoczęcia pracy.
   
   

Zgodnie z art. 84 cyt. powyżej ustawy pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę.

W świetle powołanych powyżej przepisów prawa oraz treści wniosku stwierdzić należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego jest przychodem Wnioskodawcy. To Wnioskodawca – nauczyciel akademicki – zawał z pracodawcą umowę o pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pracodawca jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu wynagrodzenia Wnioskodawcy na konto klasztoru. Skoro wynagrodzenie jest przychodem Wnioskodawcy, to pracodawca obowiązany jest do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast z przepisu art. 38 ust. 1 tej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Należy zauważyć, że fakt przekazywania wynagrodzenia na konto klasztoru nie zmienia charakteru wynagrodzenia. Wynagrodzenie to – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nadal pozostaje przychodem Wnioskodawcy (osoby fizycznej). Charakteru tego nie zmienia również i to, że na podstawie kan. 668 § 3 zdanie drugie Kodeksu Prawa Kanonicznego wynagrodzenie Wnioskodawcy jest dochodem jego klasztoru.

Przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego nie są przepisami prawa podatkowego. Należy zauważyć, iż z kan. 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego wynika, że kanony tego Kodeksu dotyczą jedynie Kościoła łacińskiego. A zatem są prawem wewnętrznym. Nie stanowią zatem przepisów szczególnych w stosunku np. do regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani nie wyłączają uregulowań tej ustawy w stosunku do przychodu osiągniętego przez osobę duchowną.

We wniosku Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko w sprawie powołał się na art. 5 Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską z dnia 28 lipca 1993 r. (Dz.U. 1998, Nr 51, poz. 318). Przepis ten stanowi, że przestrzegając prawa do wolności religijnej, Państwo zapewnia Kościołowi Katolickiemu, bez względu na obrządek, swobodne i publiczne pełnienie jego misji, łącznie z wykonywaniem jurysdykcji oraz zarządzaniem i administrowaniem jego sprawami na podstawie prawa kanonicznego. Wnioskodawca stwierdził również, że biorąc pod uwagę racjonalność ustawodawcy, należy art. 55 ust. 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej interpretować w zgodzie z art. 5 cytowanego wyżej Konkordatu, nakazującego organom państwowym umożliwienie stosowanie Kościołowi prawa kanonicznego, w tym przepisów o ubóstwie zakonników.

Zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1169, ze zm.) majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6.

Natomiast z ust. 2 ww. artykułu wynika, że kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

Należy zauważyć, że przepis ten odnosi się wyłącznie do kościelnej osoby prawnej a nie do osoby fizycznej, którą jest Wnioskodawca.

To, że kościelna osoba prawna zwolniona jest – w myśl ww. przepisu – z opodatkowania, to nie oznacza, że osoba duchowna (osoba fizyczna), która uzyskuje przychód ze stosunku pracy jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych. Przepisy ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej nie przewidują zwolnienia z opodatkowania przychodu ze stosunku pracy uzyskanego przez osoby duchowne.

Przykładem ustawy, która opodatkowuje osoby duchowne podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930, ze zm.).

Z przepisu art. 1 ust. 1 pkt 3 tej ustawy wynika mianowicie, że ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne będące osobami duchownymi,

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy osoby duchowne, prawnie uznanych wyznań, opłacają zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów osób duchownych.

Wpływy z podatku dochodowego opłacanego w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób duchownych stanowią dochód budżetu państwa (art. 2 ust. 3 ww. ustawy).

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz wskazane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że otrzymywane od pracodawcy wynagrodzenie jest przychodem Wnioskodawcy ze stosunku pracy, od którego pracodawca obowiązany jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W świetle tej definicji, ilekroć w przepisach jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.