Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-2/16-2/ES
z 4 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r, poz 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej jako „podatek PIT”), posiada miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem PIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca płaci podatek dochodowy wg skali podatkowej. Oprócz prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest również udziałowcem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólnikiem w spółce komandytowej - w dniu 15 maja 2014 r. Wnioskodawca, wraz z dwoma innymi wspólnikami - osobami fizycznymi, przystąpił do spółki komandytowej (dalej jako „Spółka”) w charakterze komandytariusza. W Spółce poza przystępującymi wspólnikami jest jeszcze trzech wspólników - dwie osoby fizyczne w roli komandytariuszy oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w roli komplementariusza. Wnioskodawca wniósł z majątku osobistego wkład pieniężny, natomiast dwóch pozostałych wspólników przystępujących z Wnioskodawcą do Spółki wniosło wkład pieniężny z majątku osobistego (w wysokości równej lub wyższej od sumy komandytowej) oraz wkład w postaci pracy własnej, wyceniony wg wartości rynkowej. Wykonywana, w ramach wniesionego przez wspólników wkładu, praca, była spoza zakresu prowadzenia spraw spółki. Praca miała zostać (i została) wykonana na rzecz Spółki do końca czerwca 2015 r. W umowie Spółki została określona ilość godzin pracy jaka ma zostać wykonana przez tychże Wspólników, czas w jakim ma zostać wykonana oraz wartość wykonanej pracy. Wspólnicy wnoszący wkład w postaci pracy własnej z końcem czerwca 2015 r. wykonali całość, określonej w umowie Spółki pracy. Wnioskodawca wartości tejże pracy nie zaliczył do swoich kosztów uzyskania przychodu (proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca, proporcjonalnie do swojego prawa do udziału w zysku Spółki, mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, wartość pracy wspólników wykonanej na rzecz Spółki, wniesionej do Spółki jako wkład?

Zdaniem Wnioskodawcy, miał on prawo zaliczyć, proporcjonalnie do swojego prawa do udziału w zysku, wartość pracy wykonanej przez Wspólników na rzecz Spółki, jako ich wkład. Zgodnie z art. 3 Ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych (Dz.U. 2013 poz. 1030 t.j.) (dalej jako "KSH"), Przez umowę spółki handlowej wspólnicy lub akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienia wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Zgodnie z art. 48 § 2 KSH wkład wspólnika może polegać na przeniesieniu lub obciążeniu własności rzeczy lub innych praw, a także na dokonaniu innych świadczeń na rzecz spółki. Podsumowując powyższe rozważania, zgodnie z przepisami KSH wspólnik może wnieść do spółki wkład w postaci pracy własnej na rzecz spółki.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o PIT, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art: 8 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PIT).

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust 1 pkt 10. Zgodnie art. 23 ust. 1 pkt 10 Ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

A contrario, kosztem uzyskania przychodu, w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki nie będącej osobą prawną, może być wartość pracy wspólników tej spółki (innych niż Wnioskodawca), proporcjonalnie do prawa do udziału Wnioskodawcy w zysku spółki nie mającej osobowości prawnej.

Podsumowując Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, jako wspólnik spółki komandytowej, mógł traktować wartość pracy wykonanej przez Wspólników na rzecz Spółki, proporcjonalnie do jego uczestnictwa w zyskach Spółki, jako koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 z późn. zm., dalej: „KSH”), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do art. 4 § 1 pkt 1 KSH, określenie spółka osobowa, oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

W myśl art. 3 ustawy Kodeks spółek handlowych, przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Stosownie do art. 48 § 2 ww. Kodeksu, wkład wspólnika może polegać na przeniesieniu lub obciążeniu własności rzeczy lub innych praw, a także na dokonaniu innych świadczeń na rzecz spółki.

W myśl art. 51 cytowanego Kodeksu, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Zgodnie z art. 8 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Ma zatem zdolność do czynności prawnej, ale nie posiada osobowości prawnej.

Z kolei, według art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Wniesienie do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego powoduje przeniesienie własności rzeczy lub prawa będącego przedmiotem wkładu, na spółkę. Na mocy art. 50 Kodeksu spółek handlowych wnoszący wkład otrzymuje udział kapitałowy równy wartości wkładu określonej w umowie spółki, który stanowi podstawę do określenia praw lub obowiązków wspólnika.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Należy jednak wskazać, że w przypadku aportu wnoszonego do spółki osobowej, jego wniesienie nie powoduje przyrostu majątkowego po stronie wnoszącej go osoby. W zamian za wniesiony aport osoba fizyczna otrzymuje bowiem jedynie uprawnienia do udziału w zyskach i stratach spółki oraz prawa związane z prowadzeniem spółki i wpływaniem na jej działalność. One natomiast, mimo że istotnie posiadają wartość materialną, nie stanowią ceny nabycia, bowiem wspólnik nabywa całokształt praw i obowiązków związanych z uczestnictwem w przedsięwzięciu gospodarczym sfinalizowanym w ramach spółki czyli nabywa prawo majątkowe.

Wydatków na nabycie prawa majątkowego nie można utożsamiać z kosztem poniesionym w celu uzyskania przychodu z tytułu udziału w spółce.

Wartość pracy własnej wspólników wniesiona jako wkład służy nabyciu prawa majątkowego (ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowej) przez co nabywają oni prawo do udziału w tej spółce.

Skoro wartość pracy wspólników służy nabyciu przez nich prawa majątkowego to właśnie z tym źródłem należy wiązać wartość tej pracy.

A zatem może stanowić koszt uzyskania przychodu w przypadku zbycia praw i obowiązków związanych z uczestnictwem w spółce komandytowej przez tych wspólników.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu udziału w spółce osobowej, wartość pracy wspólników wykonanej na rzecz Spółki, wniesionej do Spółki jako wkład należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.