Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4515-134/15-2/LS
z 20 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem w udziale wynoszącym ½ części nieruchomości gruntowej. Udział ½ części przysługuje drugiemu współwłaścicielowi. Nieruchomość jest obciążona hipoteką w kwocie 310.800 PLN zabezpieczającej kredyt bankowy udzielony współwłaścicielom przez bank z siedzibą w Katowicach. Oboje współwłaściciele są stronami umowy kredytu. Strony zamierzają zawrzeć umowę nieodpłatnego zniesienia współwłasności, mocą której wnioskodawczyni nabędzie własność całej nieruchomości z jednoczesnym przejęciem wszelkich zobowiązań związanych z opisanym wyżej kredytem. Wartość pozostałego do spłaty kredytu przewyższa wartość nieruchomości, a zatem wartość pozostałego do spłaty kredytu przypadający na współwłaściciela, który zamierza zbyć swój udział, przewyższa wartość zbywanego udziału. Innymi słowy wartość części hipoteki obciążającej nieruchomość, która odpowiada wielkości udziału przypadającego zbywcy przed zniesieniem współwłasności, przewyższa wartość udziału nieruchomości, którą nabędzie wnioskodawca w wyniku zniesienia współwłasności ustaloną według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przestawionym zdarzeniu przyszłym powstanie obowiązek podatkowy po stronie wnioskodawczyni?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy nie powstanie, bowiem wartość przejmowanych zobowiązań związanych z kredytem, który zabezpieczony jest hipoteką na opisanym lokalu, przypadających na zbywcę (tj. połowa kredytu) przewyższa wartość udziału we współwłasności lokalu, który nabędzie wnioskodawca w wyniku zniesienia współwłasności. Zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn: „Przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w , części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.”.

Zgodnie zaś z art. 7 ust 1 tej ustawy: „Podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.” Stosownie zaś do art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece: „W celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).”. Zatem hipoteka stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, a co za tym idzie wartość pozostałej do spłaty kwoty wierzytelności potrąca się z wartości nabytego udziału w lokalu w wyniku zniesienia współwłasności. W przedstawionym przypadku kwota wierzytelności przekracza wartość nabywanego udziału we własności lokalu, w związku z czym podstawa opodatkowania będzie minusowa, a tym samym obowiązek podatkowych nie powstanie.

Identyczne stanowisko w tożsamej sprawie zajął Dyrektor izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów w interpretacjach indywidualnych: z dnia 01 grudnia 2010, sygn. IPPB2/436-348/10-2/MZ oraz z dnia 24 maja 2012, sygn. IPPB2/436-61/12-4/AF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Z kolei stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Według art. 7 ust. 6 ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przepis ten powinien być stosowany łącznie z przepisem art. 7 ust. 1, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Z powyższego wynika więc, że długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych, ale wyłącznie te, które istnieją w dniu nabycia rzeczy lub prawa majątkowego. Należy bowiem mieć na uwadze, że istotą przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn jest objęcie podatkiem przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

W myśl art. 244 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2013 r., poz. 707, z późn. zm.). Zgodnie z art. 65 ust. 1 tej ustawy w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem w udziale wynoszącym ½ części nieruchomości gruntowej. Udział ½ części przysługuje drugiemu współwłaścicielowi. Nieruchomość jest obciążona hipoteką w kwocie 310.800 PLN zabezpieczającej kredyt bankowy udzielony współwłaścicielom przez bank z siedzibą w Katowicach. Oboje współwłaściciele są stronami umowy kredytu. Strony zamierzają zawrzeć umowę nieodpłatnego zniesienia współwłasności, mocą której wnioskodawczyni nabędzie własność całej nieruchomości z jednoczesnym przejęciem wszelkich zobowiązań związanych z opisanym wyżej kredytem. Wartość pozostałego do spłaty kredytu przewyższa wartość nieruchomości, a zatem wartość pozostałego do spłaty kredytu przypadający na współwłaściciela, który zamierza zbyć swój udział, przewyższa wartość zbywanego udziału. Innymi słowy wartość części hipoteki obciążającej nieruchomość, która odpowiada wielkości udziału przypadającego zbywcy przed zniesieniem współwłasności, przewyższa wartość udziału nieruchomości, którą nabędzie wnioskodawca w wyniku zniesienia współwłasności ustaloną według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że w przypadku nabycia nieruchomości obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, ustalając podstawę opodatkowania, wartość nabywanego udziału w nieruchomości powinna być pomniejszona o tę wartość hipoteki, która odpowiada wielkości udziału przypadającego zbywcy przed zniesieniem współwłasności. Podstawę opodatkowania stanowi zatem czysta wartość nieruchomości (po odliczeniu wartości hipoteki) w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.