Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1286/15-4/MS
z 14 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2015 r. (data wpływu 19 października 2015 r.) uzupełniony pismem z dnia 29 grudnia 2015 r. (data nadania 7 stycznia 2016 r.) na wezwanie z dnia 17 grudnia 2015 r. Nr IPPB6/4510-345/15-2/AG, IPPB4/4511-1286/15-2/MS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykupienia pracownikowi polisy na życie w części dotyczącej części ochronnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykupienia pracownikowi polisy na życie.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-1286/15-2/MS z dnia 17 grudnia 2015 r. (data nadania 17 grudnia 2015 r., data doręczenia 23 grudnia 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, poprzez przedstawienie jednoznacznego i kompletnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w odniesieniu do zadanego pytania Nr 1B.

Pismem z dnia 29 grudnia 2015 r. (data nadania 7 stycznia 2016 r., data wpływu 11 stycznia 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek po terminie. W związku z powyższym wniosek w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej pyt. Nr 1B zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma dla jednego ze swoich pracowników zatrudnionych na umowę o pracę na czas nieokreślony, w ramach programu lojalnościowego z uwagi na doświadczenie pracownika i wiek, w ramach świadczeń pracowniczy zdecydowała się wykupić dla pracownika polisę ubezpieczeniową na życie. Polisa ta jest płatna raz w miesiącu przez Firmę. Składka polisy składa się z dwóch części. Pierwsza to część ochronna - zakres ubezpieczenia obejmuje wypłatę Uposażonemu na wypadek śmierci Ubezpieczonego świadczenie w wysokości określonej w umowie lub wypłacie ubezpieczonemu renty w okresie wskazanym w umowie w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia. Druga część to część inwestycyjna inwestowana w instrumenty finansowe. Po okresie 6 lat ubezpieczona będzie mogła otrzymać tzw. rentę lub wypłatę jednorazową zainwestowanych środków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy firma powinna opodatkować polisę wykupioną dla pracownika:
   1. W części przypadającej na część ochronną ubezpieczenia na życie i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT-4) w miesiącu zapłaty składki na polisę. W tej bowiem części jest to przychód ze stosunku pracy w momencie opłacenia składki przez pracodawcę?
      
   2. W części przypadającej na na część inwestycyjną, dopiero w momencie faktycznej wypłaty świadczenia w postaci renty lub jednorazowego świadczenia zainwestowanych środków, jeśli faktycznie taka wypłata nastąpi. Czy należy pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT-4), czy też w inny sposób rozliczyć ewentualną wypłatę?
2. Czy polisa płacona przez firmę na rzecz pracownika jest kosztem uzyskania przychodu w momencie zapłaty?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie pytania Nr 1A. W zakresie pytanie Nr 1B (ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz pyt. Nr 2 (ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych) zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy polisa płacona przez pracodawcę powinna zostać zakwalifikowana jako nieodpłatne świadczenie z tym, że:

- zgodnie z art. 11 poz. 1 przychód w części ochronnej opłacanej przez pracodawcę firma obowiązana jest zaliczać do przychodów doliczonych do stosunku pracy i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy w miesiącu otrzymania przez pracownika nieodpłatnego świadczenia jakim jest w tym przypadku ubezpieczenie na życie ( na wypadek śmierci, wypadku)

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt . 4 i odnosząc się do art. 24 pkt . 1 ust. 15 i 15a: dochodem z inwestowania składki ubezpieczeniowej w związku z zawartą umową ubezpieczeniową zawartą na podstawie przepisów o działalności Ubezpieczeniowej związanych z funduszami kapitałowymi, jest różnica pomiędzy wypłacona kwotą świadczenia a sumą składek wpłaconych do zakładu ubezpieczeń, które zostały przelane na fundusz kapitałowy. Natomiast dochodem z tytułu inwestowania składki ubezpieczeniowej jest różnica pomiędzy wpłaconą kwotą świadczenia a składką wpłaconą do zakładu ubezpieczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania

Na podstawie ust. 2a tego artykułu wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 11 ust. 2 i 2a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego też względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem pojęcie „nieodpłatne świadczenie” w prawie podatkowym ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia ma zasadniczo miejsce wówczas, gdy na podstawie stosunku prawnego istniejącego pomiędzy dwoma podmiotami (stosunku zobowiązaniowego – zgodnie z art. 353 Kodeksu cywilnego), jedna ze stron tego stosunku jest wyłącznym jego beneficjentem, a zatem otrzymuje korzyść majątkową kosztem drugiej strony tego stosunku prawnego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dla jednego ze swoich pracowników zatrudnionych na umowę o prace na czas nieokreślony zdecydował się wykupić polisę ubezpieczeniową na życie. Polisa ta jest płatna raz w miesiącu przez Wnioskodawcę. Składka polisy składa się z dwóch części. Pierwsza to część ochronna - zakres ubezpieczenia obejmuje wypłatę Uposażonemu na wypadek śmierci Ubezpieczonego świadczenie w wysokości określonej w umowie lub wypłacie ubezpieczonemu renty w okresie wskazanym w umowie w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia. Druga część to część inwestycyjna inwestowana w instrumenty finansowe. Po okresie 6 lat ubezpieczona będzie mogła otrzymać tzw. rentę lub wypłatę jednorazową zainwestowanych środków.

W świetle powołanego powyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz definicji „nieodpłatnego świadczenia” przyjmuje się co do zasady, że kwoty składki przeznaczonej na pokrycie kosztów ochrony ubezpieczenia na życie (część ubezpieczeniowa), należy traktować jako nieodpłatne świadczenie ponoszone przez pracodawcę (ubezpieczającego) na rzecz pracownika w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia na życie.

Istotną kwestią w tej sprawie jest jednak ustalenie momentu powstania przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawcę (ubezpieczającego) z pracownikiem (ubezpieczonym) łączy stosunek pracy, w związku z czym ww. nieodpłatne świadczenia z tytułu ubezpieczenia należy zakwalifikować do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika bowiem, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika natomiast z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stąd też w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu ( art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).

W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35 przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika.

Przepis art. 38 ust. 1a ww. ustawy stanowi, że w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Wobec powyższego składka przeznaczona na pokrycie kosztów ochrony ubezpieczenia na życie pracownika, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy w dacie otrzymania przez pracownika nieodpłatnego świadczenia, tj. w dacie poniesienia wydatku przez Wnioskodawcę, czyli w dacie zapłaty składki firmie ubezpieczającej.

Pracownik zostaje objęty ochroną ubezpieczeniową, a pracodawca opłaca składkę ubezpieczeniową na życie, czyli ma miejsce przysporzenie majątkowe po jego stronie.

Reasumując, należy stwierdzić, że na Wnioskodawcy (pracodawcy) jako płatniku ciążą obowiązki, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów uzyskanych przez pracownika w związku z opłacaniem przez Wnioskodawcę składki ubezpieczeniowej na życie pracownika, w miesiącu zapłaty składki na polisę.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.