Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-13/16/MG
z 6 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2016 r.) uzupełnionym pismem z 5 lutego 2016 r. (data wpływu 10 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaków towarowych – jest prawidłowe,
• określenia podstawy opodatkowania oraz stawki podatku VAT darowizny znaków towarowych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaków towarowych oraz określenia podstawy opodatkowania i stawki dla tej darowizny.

Wniosek został uzupełniony pismem z 5 lutego 2016 r. (data wpływu 10 lutego 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 28 stycznia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiada status polskiego rezydenta podatkowego oraz prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności produkcja i dystrybucja mebli.

Wnioskodawca jest właścicielem znaków towarowych w postaci słowno-graficznych „…” i „…”. Ww. znaki towarowe zostały zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami wspólnotowymi. W stosunku do tych znaków towarowych Wnioskodawca posiada świadectwa rejestracji. Ww. znaki towarowe zostały wytworzone i zarejestrowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (dalej ww. wspólnotowe znaki towarowe zwane są: „Znakami towarowymi”).

Wnioskodawca ma zamiar przekazać w przyszłości swojej żonie w formie umowy darowizny (nieodpłatne przekazanie) Znaki towarowe. Znaki towarowe zostaną darowane z majątku osobistego Wnioskodawcy do majątku osobistego jego żony. Znaki towarowe przekazane przez Wnioskodawcę żonie będą wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W momencie zawarcia umowy darowizny Wnioskodawca będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na potrzeby planowanej darowizny dokonana zostanie wycena Znaków towarowych. Wartość znaków towarowych na dzień dokonania darowizny zostanie określona przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego i będzie odzwierciedlać rynkową wartość znaków towarowych. Znaki towarowe, w dniu przyjęcia ich do używania przez żonę Wnioskodawcy będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez żonę działalności gospodarczej.

Znaki towarowe nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz nie były amortyzowane przez Wnioskodawcę. Znaki towarowe stanowiące przedmiot darowizny nie będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy ani nie będą amortyzowane przez Wnioskodawcę na dzień zawarcia umowy darowizny.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że:

1. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 maja 1991 roku.
   
2. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 19 maja 2000 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.
   
3. Na pytanie zadane w wezwaniu cyt.: „Czy Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w momencie wytworzenia znaków towarowych „…” i „…”?”, Wnioskodawca odpowiedział, tak. Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w momencie wytworzenia znaków towarowych „…” oraz „…”.
   
4. Znaki towarowe „…” oraz „…” dotyczą towarów i usług z klas 20. 35 i 39 Klasyfikacji nicejskiej.
   
5. Wnioskodawca nie jest w stanie określić kiedy dokładnie wytworzył znaki towarowe „…” oraz „…”. Wnioskodawca złożył wnioski do OHIM o ich rejestrację w dniu 15 stycznia 2015 r. znak „…” został zarejestrowany w dniu 23 czerwca 2015 r. natomiast znak „…” w dniu 3 lipca 2015 r.
   
6. Wnioskodawca wytworzył znaki towarowe „…” oraz „…” do oznaczania swojej działalności oraz produktów a także w celu udzielania prawa innym podmiotom do oznaczania swoich produktów ww. znakami.
   
7. Wnioskodawca dotychczas wykorzystywał znaki towarowe „…” oraz „…” do oznaczania swojego przedsiębiorstwa oraz swoich produktów.
   
8. Wnioskodawca nie jest w stanie w tym momencie określić dokładnych wydatków poniesionych na wytworzenie znaków towarowych wskazanych we wniosku, ponieważ wytworzył je we własnym zakresie. Z całą pewnością Wnioskodawca poniósł wydatki na opłaty rejestracyjne w OHIM.
   
9. Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z wytworzeniem przedmiotowych znaków towarowych (wydatki związane z rejestracją i bieżącą obsługą znaków). Niemniej jednak wydatki takie jak np. opłaty rejestracyjne nie były opodatkowane podatkiem od towarów i usług.
   
10. W odpowiedzi na pytanie zadane w wezwaniu cyt.: „Czy wydatki związane z wytworzeniem znaków towarowych były udokumentowane fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę, jeśli nie to dlaczego?” Wnioskodawca wskazał, tak. Wydatki związane z wytworzeniem znaków towarowych były udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę. Faktury obejmowały wydatki związane z rejestracją i obsługą znaków, tj. wynagrodzenie za doradztwo kancelarii patentowej.
    
11. Wnioskodawca dokona darowizny jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą – produkcja i dystrybucja mebli. Znaki towarowe wskazane we wniosku stanowią własność Wnioskodawcy w ramach jego majątku osobistego (wynika to z art. 33 pkt 9 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) i wykorzystywane są w jego działalności gospodarczej.
    
12. Darowizna znaków towarowych zostanie dokonana na cele związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez żonę Wnioskodawcy. Co prawda znaki towarowe są wykorzystywane do oznaczania przedsiębiorstwa i towarów Wnioskodawcy i Wnioskodawca uzyskuje zyski ze sprzedaży towarów oznaczonych tymi znakami towarowymi, same znaki towarowe nie generują jednak zysku. Ponieważ z samych znaków towarowych Wnioskodawca nie uzyskuje zysków to zdaniem Wnioskodawcy przekazanie żonie nieodpłatnie znaków towarowych nastąpi na cele nie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.
    
13. Wnioskodawca zamierza przekazać znaki towarowe na rzecz żony w drodze darowizny w roku 2016.
    
14. Przyczyną darowizny jest indywidualna decyzja Wnioskodawcy.
    
15. Żona Wnioskodawcy prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod firmą. Działalność żony Wnioskodawcy obejmuje m.in. produkcję wyrobów tekstylnych.
    
16. Wnioskodawca zamierza darować żonie znaki towarowe do celów związanych z działalnością gospodarczą żony Wnioskodawcy (m. in. udzielanie licencji).
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym przekazanie w drodze umowy darowizny przez Wnioskodawcę żonie Wnioskodawcy zarejestrowanych w OHIM Znaków towarowych będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług?
2. W przypadku uznania, iż przekazanie nieodpłatne zarejestrowanych w OHIM Znaków towarowych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jaka będzie podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny praw do zarejestrowanych znaków towarowych i czy w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej koszty wytworzenia Znaków towarowych nie zaś od innej wartości np. wartości rynkowej Znaków towarowych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1 Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego w momencie udzielania darowizny Wnioskodawca będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej ustawą VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy VAT, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się także nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT czynnym. Znaki towarowe będące przedmiotem transakcji nie będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będą amortyzowane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca zamierza przekazać nieodpłatnie żonie ww. Znaki towarowe.

Należy zauważyć, że wartość Znaków towarowych mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż Znaki towarowe będą nieodpłatnie przekazane żonie, a zatem na cele niezwiązane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. W związku z powyższym przedmiotowe nieodpłatne przekazanie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 2 Podstawą opodatkowania w sytuacji świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy VAT jest, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy VAT, koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawodawca nie sprecyzował do jakich kosztów odnosi się omawiany przepis. Wydaje się jednak, że mowa jest tutaj o kosztach rzeczywiście poniesionych w związku ze świadczoną usługą. Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe np. są to koszty zaprojektowania znaku, koszty rejestracji znaku w urzędzie patentowym, koszty obsługi prawnej przy rejestracji znaku, koszty utrzymania prawa ochronnego, tj. opłaty za Znak towarowy.

Art. 29a ustawy o VAT stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku, gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a) Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej -należnego z tytułu danej transakcji. Zarówno w polskich przepisach, jak i przepisach wspólnotowych brak jest bezpośredniej podstawy prawnej, która wprost pozwalałaby na wyodrębnienie świadczeń złożonych i traktowanie ich jako takich na gruncie przepisów o podatku VAT. Kwestie te analizowane były przez polskie i wspólnotowe sądy, i choć orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite, należy wziąć je pod uwagę, analizując okoliczności przedstawionej sprawy.

Zgodnie z dorobkiem orzeczniczym TSUE (C-572/07, C-349/96, C-111/05), w przypadku czynności powiązanych ekonomicznie i funkcjonalnie ze sobą w taki sposób, że stanowią jedno świadczenie z gospodarczego i ekonomicznego punktu widzenia, wskazane jest ich traktowanie jako jednej nierozłącznej całości także dla celów opodatkowania VAT. Jeżeli kilka świadczeń dokonywanych przez podatnika na rzecz klienta jest ze sobą tak ściśle związane, że tworzy obiektywnie jedno świadczenie z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, to nie należy dla celów podatkowych sztucznie dzielić takiego świadczenia. Należy zaznaczyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Dopiero za pewne odstępstwo i wyjątek należy uznać potraktowanie kilku świadczeń za jedno złożone. W orzecznictwie sądowym, także w sprawach dotyczących świadczeń złożonych, wielokrotnie akcentowany jest fakt, iż potraktowanie kilku usług za jedną złożoną stanowi odstępstwo od powszechności opodatkowania, zgodnie z którą każde świadczenie należy postrzegać odrębnie.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania niezarejestrowanego znaku towarowego będącego przedmiotem praw autorskich lub zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem tj. koszt zaprojektowania znaku oraz, koszty poniesione na jego rejestrację i utrzymanie prawa ochronnego.

Za takie koszty należy uznać koszt zaprojektowania znaku, który może określić sam Wnioskodawca jeżeli on zaprojektował przedmiotowy znak. Podobne stanowisko przedstawiono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. ILPP2/443-590/13-3/PR. Ponadto, kosztem wytworzenia zarejestrowanego Znaku towarowego powinny być również koszty poniesione w celu jego rejestracji, tj. koszty opłat, usług doradztwa prawnego, czy zastępstwa przed Urzędem Patentowym.

Natomiast stawka podatku od towarów i usług mająca zastosowanie dla przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT, wynosi 23%.

Reasumując, należy stwierdzić, że z tytułu dokonanej darowizny Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej całkowitą kwotę wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem Znaków towarowych. W przedmiotowym opisie sprawy wydatkami takimi będą koszty wytworzenia znaku takie jak: wydatki na zaprojektowanie Znaków towarowych, który może określić sam Wnioskodawca jeżeli on zaprojektował przedmiotowy znak lub zlecił jego wykonanie podmiotowi trzeciemu natomiast w przypadku, a także wydatki na opłaty od wniosków oraz ewentualne wydatki na doradztwo prawne i zastępstwo przed OHIM a także opłaty za utrzymanie Znaków towarowych. Podstawą opodatkowania dla celów VAT z tytułu dokonania darowizny dla celów nie będzie zaś inna wartość np. wartość rynkowa Znaków towarowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaków towarowych,
• prawidłowe w zakresie określenia podstawy opodatkowania oraz stawki podatku VAT darowizny znaków towarowych.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1, ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte – dla celów podatku od towarów i usług – w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną oraz prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest właścicielem znaków towarowych w postaci znaków słowno-graficznych „…” i „…”. Ww. znaki towarowe zostały zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM). Ww. znaki towarowe zostały wytworzone i zarejestrowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wnioskodawca wytworzył znaki towarowe „…” oraz „…” do oznaczania swojej działalności oraz produktów a także w celu udzielania prawa innym podmiotom do oznaczania swoich produktów ww. znakami. Wnioskodawca dotychczas wykorzystywał znaki towarowe „…” oraz „…” do oznaczania swojego przedsiębiorstwa oraz swoich produktów. Wnioskodawca ma zamiar przekazać w przyszłości swojej żonie w formie umowy darowizny (nieodpłatne przekazanie) znaki towarowe. Znaki towarowe przekazane przez Wnioskodawcę żonie będą wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W momencie zawarcia umowy darowizny Wnioskodawca będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Znaki towarowe nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz nie były amortyzowane przez Wnioskodawcę. Znaki towarowe stanowiące przedmiot darowizny nie będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy ani nie będą amortyzowane przez Wnioskodawcę na dzień zawarcia umowy darowizny. Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków związanych z wytworzeniem przedmiotowych znaków towarowych (wydatki związane z rejestracją i bieżącą obsługą znaków). Wnioskodawca dokona darowizny jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą – produkcja i dystrybucja mebli.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania darowizny znaków towarowych „…” i „…”.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokona darowizny znaków towarowych „…” i „…” jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT prowadzący działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Należy również stwierdzić, że w oparciu o przywołane przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego, darowizna znaków towarowych „…” i „…” przez Wnioskodawcę na rzecz żony nie będzie miała związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji mebli. Znaki towarowe po przekazaniu w formie darowizny będą wykorzystywane w prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy działalności gospodarczej.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że darowizna znaków towarowych przez Wnioskodawcę na rzecz żony będzie miała wpływ na przyszłą sprzedaż, Wnioskodawcy jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, jej wizerunek, generowane zyski czy odbiór przez kontrahentów.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Czynność nieodpłatnego przekazania (darowizna) znaków towarowych „…” i „…” przez Wnioskodawcę na rzecz żony nastąpi do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Jak wskazał Wnioskodawca, od wydatków związanych z wytworzeniem przedmiotowych znaków towarowych przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (wydatki związane z rejestracją i bieżącą obsługą znaków). Wydatki związane z wytworzeniem znaków towarowych były udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę. Wnioskodawca wytworzył znaki towarowe „…” oraz „…” do oznaczania swojej działalności oraz produktów a także w calu udzielania prawa innym podmiotom do oznaczania swoich produktów ww. znakami. Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w momencie wytworzenia znaków towarowych „…” i „…”

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że darowizna przez Wnioskodawcę znaków towarowych „…” i „…”, która zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT będzie zrównana z odpłatnym świadczeniem usług i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że z uwagi na fakt, iż Znaki towarowe będą nieodpłatnie przekazane żonie, a zatem na cele niezwiązane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. W związku z powyższym przedmiotowe nieodpłatne przekazanie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii określenia podstawy opodatkowania darowizny znaków towarowych.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Ww. przepis art. 29a ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej – należnego z tytułu danej transakcji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaków towarowych „…” i „…”, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usług poniesiony przez Wnioskodawcę. Zatem podstawę opodatkowania darowizny znaków towarowych „…” i „…” będą stanowiły koszty związane z wytworzeniem, utrzymaniem oraz rejestracją tych znaków.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że podstawą opodatkowania w sytuacji świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT jest, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika, należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia określenia stawki podatku VAT dla darowizny znaków towarowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnień od podatku.

Jednakże czynność dostawy znaku towarowego nie została w tych przepisach wskazana jako korzystająca ze stawki preferencyjnej bądź zwolniona od podatku.

W związku z powyższym darowizna znaków towarowych będzie podlegać opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że z tytułu dokonanej darowizny Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej całkowitą kwotę wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem znaków towarowych, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia oraz nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.