2015.10.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-407/15/MJ
z 12 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2015 r. (data wpływu 13 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy CIT z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy CIT z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe i stan faktyczny.

Wnioskodawca jest krajową spółką prawa handlowego, utworzoną przez spółkę „T” Sp. z o.o. jako komplementariusza oraz „S” jako akcjonariuszy. Wnioskodawca, na podstawie przepisów art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1387), począwszy od 1 stycznia 2014 r., podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 1 Ustawy CIT.

Zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest świadczenie usług agencyjnych (pośrednictwa), w zawieraniu i zmianie umów o wykonywanie czynności dotyczących gromadzenia środków pieniężnych członków „S”, udzielania im pożyczek i kredytów, przeprowadzania na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenia przy zawieraniu umów ubezpieczenia oraz wykonywanie czynności faktycznych związanych z wykonywaniem czynności określonych powyżej, tj. czynności faktycznych związanych z gromadzeniem środków pieniężnych członków „S”, udzielaniem im pożyczek i kredytów, przeprowadzaniem na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczeniem przy zawieraniu umów ubezpieczenia - tj. prowadzenie działalności, o której mowa w art. 9a i 9b ustawy z 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. z 2012 r., poz. 855 ze zm.; dalej: „Ustawa o SKOK"). Wnioskodawca świadczy także usługi agencyjne (pośrednictwa) na rzecz innych niż „S” instytucji finansowych (np. banków, firm leasingowych), usługi pośrednictwa finansowego przy realizacji przekazów pieniężnych oraz usługi wynajmu powierzchni reklamowej (usługi reklamowe) i inne usługi, np. związane z wydawaniem i przyjmowaniem przesyłek.

Do spółki Wnioskodawcy akcjonariusze będący spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi wnieśli na pokrycie obejmowanych akcji w kapitale zakładowym Wnioskodawcy zorganizowane części przedsiębiorstwa stanowiące działy sprzedaży kas oszczędnościowo-kredytowych. W skład wnoszonych do spółki Wnioskodawcy aportów wchodził między innymi ogół składników majątkowych, materialnych i niematerialnych, zespół zatrudnionych pracowników, w tym struktury kierownicze działów, zobowiązania związane z działalnością zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a także wszystkie funkcje gospodarcze realizowane przez działy sprzedaży, w tym przez prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez akcjonariuszy w ramach działalności zorganizowanej części przedsiębiorstwa będącej przedmiotem aportu. Jedną z funkcji realizowanych przez działy sprzedaży spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, jaka została przeniesione na Wnioskodawcę w ramach aportów zorganizowanych części przedsiębiorstwa było świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych) na rzecz Towarzystw Ubezpieczeń.

Wnioskodawca, kontynuując działalność akcjonariuszy wykonywaną w ramach zorganizowanych części przedsiębiorstwa, od początku swojej działalności świadczył, a także świadczy obecnie i zamierza świadczyć w przyszłości, usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego (usługi agencyjne). Przedmiotem usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych) jest wykonywanie przez Wnioskodawcę czynności faktycznych i czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeń na podstawie udzielonego pełnomocnictwa.

Zgodnie z warunkami umowy o świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnej) wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu wykonywania usługi pośrednictwa określane jest prowizyjnie, od wartości składek ubezpieczeniowych zainkasowanych przez Towarzystwo Ubezpieczeń z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia za pośrednictwem Wnioskodawcy. Kwota należnego Wnioskodawcy wynagrodzenia określana jest na podstawie wysokości składki ubezpieczeniowej płaconej Towarzystwu Ubezpieczeń przez osobę zawierającą umowę ubezpieczenia oraz określonych w umowie stawek prowizyjnych dla poszczególnych rodzajów umów ubezpieczeniowych przy których zawieraniu pośredniczy Wnioskodawca.

Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych) rozliczane jest w miesięcznych okresach rozliczeniowych, na podstawie miesięcznych zestawień przedstawionych przez Towarzystwo Ubezpieczeń. Zgodnie z warunkami zawartej umowy pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnej) przy obliczeniu wynagrodzenia Wnioskodawcy należnego za dany miesiąc świadczenia usługi uwzględniana jest wartość zainkasowanych przez Towarzystwo Ubezpieczeń składek z tytułu nowych umów ubezpieczenia zawartych za pośrednictwem Wnioskodawcy w danym miesiącu oraz wartość składek zwróconych w danym miesiącu przez Towarzystwo Ubezpieczeń osobom ubezpieczonym w związku z zakończeniem ubezpieczenia przed upływem okresu na jaki zawarta została umowa ubezpieczenia (np. w przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki lub kredytu objętego ubezpieczeniem). W tym drugim przypadku wartość wynagrodzenia należnego za dany okres rozliczeniowy wykonywania przez Wnioskodawcę usługi agencyjnej zmniejszana jest o kwotę stanowiącą iloczyn składek zwróconych przez Towarzystwo Ubezpieczeń i odpowiedniej stawki prowizyjnej. W hipotetycznym przypadku wystąpienia nadwyżki zwrotów składek nad wartością składek zainkasowanych przez Towarzystwo Ubezpieczeń w danym okresie rozliczeniowym, zgodnie z zawartą przez Wnioskodawcę umową, rozliczenie prowizji następować będzie w kolejnych okresach rozliczeniowych.

Obliczoną w ten sposób kwotą wynagrodzenia miesięcznego Wnioskodawca obciąża Towarzystwo Ubezpieczeń z tytułu wykonywania usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego w danym miesiącu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Wnioskodawca powinien określić wysokość przychodu należnego w rozumieniu art. 12 ust. 3 i nast. Ustawy CIT z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ust. 3a oraz ust. 3c Ustawy CIT z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego rozliczanych w okresach rozliczeniowych powstaje w ostatnim dniu okresu określonego w zawartej umowie, tj. w ostatnim dniu miesiąca kalendarzowego za ten miesiąc. Przychód należny stanowi kwota należnego Wnioskodawcy wynagrodzenia za miesięczny okres rozliczeniowy świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych), określona zgodnie z zasadami przewidzianymi w zawartej przez Wnioskodawcę umowie, w szczególności z uwzględnieniem wartości składek ubezpieczeniowych zainkasowanych i zwróconych przez Towarzystwo Ubezpieczeń w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu) oraz odpowiednich stawek prowizyjnych wynikających z umowy.

Uzasadnienie:

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

wystawienia faktury albo
uregulowania należności.

Stosownie do art. 12 ust. 3c Ustawy CIT, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Ustawa CIT posługuje się pojęciem „okresu rozliczeniowego", jednocześnie go nie definiując. Wobec powyższego, wykładnia tego terminu wymaga odniesienia się do jego znaczenia funkcjonującego w języku powszechnym. I tak, „okres" to czas trwania czegoś, przedział czasowy, wyodrębniony ze względu na określone wydarzenie, czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg, natomiast „rozliczenie" to uregulowanie wzajemnych należności, załatwienie z kimś spraw finansowych (źródło: internetowy słownik języka polskiego, www.sjp.pwn.pl). Okres rozliczeniowy oznacza zatem przedział czasowy, wyodrębniony ze względu na obowiązek uregulowania przez strony umowy spraw finansowych. Istotną okolicznością w tym wypadku świadczącą o momencie powstania przychodu jest określenie w łączącej strony umowie lub na wystawionej fakturze, jakiego okresu dotyczy czynność będąca jej przedmiotem. Wynika z tego, że określenie okresu rozliczeniowego, pozostaje wyłącznie w gestii stron, które łączy stosunek cywilnoprawny. Ustawodawca zawarł przy tym jedno istotne ograniczenie dotyczące momentu powstania przychodu, w odniesieniu do przypadku, gdy strony ustaliły okresy rozliczeniowe, bowiem zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3c Ustawy CIT, rozpoznanie przychodu winno następować nie rzadziej niż raz w roku, tj. w okresie 12 miesięcy świadczenia usługi.

Ustawa CIT nie zawiera również definicji legalnej pojęcia „przychodu należnego". W tym zakresie przyjąć jednak należy, że przychodem należnym podatnikowi jest kwota w odniesieniu do której podatnikowi przysługuje uprawnienie do jej otrzymania. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych jest związane z powstaniem wierzytelności, przy czym dla określenia występowania przychodu należnego nie musi zaistnieć cywilno-prawna wymagalność świadczenia związana z upływem terminu płatności. Kwotą przychodu należnego jest kwota, co do której spełnione zostały warunki uzasadniające możliwość żądania jej przez podatnika, np. w związku z wykonaniem usługi, dostarczeniem towaru itp., nawet jeżeli termin płatności określony w umowie jeszcze nie upłynął lub należność nie została jeszcze uregulowana. Również wysokość przychodu należnego określić należy na podstawie zawartej przed podatnika umowy (za wyjątkiem przypadków, kiedy przepisy ustaw podatkowych przewidują inny sposób określenia wysokość przychodów, np. w drodze oszacowania).

Określenie wysokości należnego wynagrodzenia za wykonanie usługi, jak również sposobu jego obliczenia, stanowi obszar poddany cywilnoprawnej zasadzie swobody umów (art. 353(1) Kodeksu cywilnego) i zależy zasadniczo od woli umawiających się stron. Strony mogą zatem w swobodny sposób określić warunki i kryteria jakimi kierować się będą przy określeniu wysokości wynagrodzenia za wykonywaną usługę, jak również częstotliwość dokonywania wzajemnych rozliczeń z tytułu realizowanych transakcji, w szczególności o charakterze ciągłym lub powtarzalnym. Na powyższe wyraźnie wskazuje brzmienie art. 12 ust. 3c Ustawy CIT zawierające odesłanie do treści umowy zawartej pomiędzy stronami transakcji, w której określone zostały okresy rozliczeniowe.

Należy też w tym miejscu wyraźnie odróżnić przypadki, w których dochodzi pomiędzy stronami do porozumienia w sprawie zmiany pierwotnie umówionej ceny, np. z uwagi na wadliwość dostarczonego towaru lub wykonanej usługi, udzielenie rabatu lub opustu lub wystąpienie po dokonaniu transakcji innych okoliczności mających wpływ na pierwotnie określoną wartość wynagrodzenia, stanowiącego przychód należny. W sytuacji takiej podatnicy, w odniesieniu do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zobowiązani są wystawić fakturę korygującą. Istotą korekty dokonywanej po sprzedaży (wykonaniu usługi) jest zmiana pierwotnie określonych warunków, na jakich zrealizowana została transakcja, niezależnie od przyczyny tej zmiany, tj. jest to zdarzenie o charakterze nadzwyczajnym, modyfikującym określone przez strony transakcji warunki jej realizacji w szczególności w zakresie wysokości należnego wynagrodzenia. Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku, w ocenie Wnioskodawcy, przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ust. 3a oraz ust. 3c Ustawy CIT z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego stanowi kwota należna Wnioskodawcy za miesięczny okres rozliczeniowy świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych), określona zgodnie z zasadami przewidzianymi w zawartej przez Wnioskodawcę umowie, w szczególności z uwzględnieniem wartości składek ubezpieczeniowych zainkasowanych i zwróconych przez Towarzystwo Ubezpieczeń w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu) oraz odpowiednich stawek prowizyjnych wynikających z umowy.

Przychód należny z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego rozliczanych w okresach rozliczeniowych powstaje, stosownie do art. 12 ust. 3c Ustaw CIT, w ostatnim dniu okresu określonego w zawartej umowie, tj. w ostatnim dniu miesiąca kalendarzowego za ten miesiąc. Dla określenia momentu powstania przychodu należnego bez znaczenia pozostaje określony w umowie termin płatności należnego wynagrodzenia, jak również okoliczność braku faktycznego otrzymania przez Wnioskodawcę należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu podatkowego i przychodu należnego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 tej ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 3 powołanej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawodawca nie wymaga więc, aby przychodem były tylko wymienione w omawianym unormowaniu pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej, zwłaszcza że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty – które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.

Art. 12 ust. 3 powołanej ustawy stanowi natomiast, iż za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z treści art. 12 ust. 3a cytowanej ustawy wynika z kolei, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

wystawienia faktury albo
uregulowania należności.

Ustawodawca przewidział także szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych. Zastosowanie ma wówczas przepis art. 12 ust. 3c ustawy, zgodnie z którym za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Zgodnie z definicją słownikową (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN):

„okres” to m.in. «czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg»;
„rozliczeniowy” to m.in. «dotyczący rozliczenia – uregulowania wzajemnych należności»;
„rozliczenie” to «uregulowanie wzajemnych należności, zobowiązań między przedsiębiorstwem i dostawcami, dłużnikami i wierzycielami, pracodawcami i pracownikami itp.».

Tym samym pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok.

Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.

Z przedstawionych okoliczności wynika min., że Wnioskodawca świadczy obecnie i zamierza świadczyć w przyszłości, usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego (usługi agencyjne). Przedmiotem usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych) jest wykonywanie przez Wnioskodawcę czynności faktycznych i czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeń na podstawie udzielonego pełnomocnictwa.

Obliczoną w ten sposób kwotą wynagrodzenia miesięcznego Wnioskodawca obciąża Towarzystwo Ubezpieczeń z tytułu wykonywania usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego w danym miesiącu.

Do usług o charakterze ciągłym można zaliczyć wszelkie usługi świadczone stale, nieprzerwanie i w dłuższym okresie czasu albo bezterminowo, rozliczane okresowo, nie rzadziej niż raz w roku. Analizując wspomniany przepis należy zauważyć, że:

dotyczy on wszystkich usług, które strony rozliczają cyklicznie, ustawodawca w żaden sposób nie zawęził katalogu tych usług,
strony ustaliły, iż będą one rozliczane cyklicznie,
wspomniana regulacja dotyczy tylko usług, nie obejmuje natomiast dostawy towarów, nawet jeżeli ma on charakter ciągły,
okres rozliczeniowy może wynikać zarówno z umowy, jak i z wystawionej faktury VAT,
okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż jeden rok,
w przypadku usług rozliczanych w okresach cyklicznych datą powstania przychodu jest zawsze koniec okresu rozliczeniowego, nie ma natomiast wówczas znaczenia, ani data wystawienia faktury, ani data otrzymania należności.

Wskazać jednocześnie należy, iż zgodnie z art. 12 ust. 3c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozpoznanie przychodu winno następować nie rzadziej niż raz w roku. Sformułowanie „nie rzadziej niż raz w roku” oznacza, że okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 12 miesięcy. Istotnym dla wskazania daty powstania przychodu jest okoliczność ustalenia w umowie (fakturze) rozliczania w okresach rozliczeniowych i ustalenie tych okresów. Wystąpienie więc tej sytuacji – zależnej wyłącznie od woli stron – skutkuje rozliczaniem przychodu w zgodzie z cytowanym przepisem art. 12 ust. 3c ustawy, tj. w okresach rozliczeniowych. W takim przypadku przychód z tytułu usług o ustalonym okresie rozliczeniowym powinien być określany w ostatnim dniu przyjętego przez strony okresu rozliczeniowego, a data wystawienia faktury oraz termin płatności nie decydują o terminie powstania przychodu.

Z charakteru usług pośrednictwa ubezpieczeniowego wynika, że należy je traktować jako „usługi rozliczane w okresach rozliczeniowych” określonych w umowie, a tym samym przychód z tytułu opłat okresowych Wnioskodawca powinien rozpoznać na podstawie art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego w umowie.

Biorąc zatem pod uwagę, że wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego (agencyjnych) rozliczane jest w miesięcznych okresach rozliczeniowych, na podstawie miesięcznych zestawień przedstawionych przez Towarzystwo Ubezpieczeń, zgodnie z warunkami zawartej umowy pośrednictwa ubezpieczeniowego, stanowisko Spółki, w świetle którego za datę powstania przychodu należy uznać ostatni dzień okresu rozliczeniowego, tj. ostatni dzień miesiąca za dany miesiąc – uznać należy za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin