Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-541/15-2/JG
z 3 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu oprocentowanych pożyczek osobom fizycznym poza systemem bankowym. Umowa pożyczki będzie zawierana z chwilą jej podpisania przez pożyczkobiorcę. Usługi świadczone będą w oparciu o przepisy ustawy o kredycie konsumenckim.

Na podstawie weryfikacji wniosku skierowanego przez osoby fizyczne o udzielenie pożyczki Wnioskodawca będzie podejmował decyzję o udzieleniu pożyczki. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku Wnioskodawca będzie sporządzał umowę pożyczki pieniężnej. Do zawarcia umowy dochodzić będzie z chwilą jej podpisania przez pożyczkobiorcę. Pożyczki udzielane będą na okres od kilku do kilkudziesięciu tygodni, a raty pożyczki będą spłacane w okresach co tygodniowych.

Wnioskodawca zamierza oferować pożyczki z fakultatywną opcją usługi terenowej obsługi pożyczki, która zasadniczo polegać ma na spłacie rat pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy poprzez ich odbiór przez doradcę klienta reprezentującego Wnioskodawcę. W zależności od wyboru opcji zawarcia umowy pożyczki bez terenowej obsługi lub z dodatkową usługą terenowej obsługi pożyczki, różny będzie okres wydania pożyczkobiorcy kwoty pożyczki. W przypadku umów pożyczek bez opcji usługi terenowej obsługi pożyczki kwota pożyczki będzie wypłacana w ciągu 5 dni roboczych od dnia otrzymania podpisanej przez pożyczkobiorcę umowy. Jeśli pożyczkobiorca zdecyduje się skorzystać z fakultatywnej opcji usługi terenowej obsługi pożyczki, wówczas kwota pożyczki będzie wydana w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy przy podpisaniu umowy pożyczki pieniężnej.

Zgodnie z projektowanymi zapisami umowy pożyczki pieniężnej na łączne zobowiązanie do spłaty będzie składała się:

• kwota do wypłaty,
• oprocentowanie,
• opłaty dodatkowe (w szczególności opłata przygotowawcza, prowizja za udzielenie pożyczki, opłata za dostarczenie środków, opłata za brak poręczenia).
  
  

Opcjonalnie, jeśli pożyczkobiorca zadeklaruje chęć skorzystania z fakultatywnych usług dodatkowych, wówczas dodatkowo poniesie np. koszt:

• opłaty za terenową obsługę pożyczki,
• opłaty za uruchomienie drugiej transzy (opłata ta pobierana jest w sytuacji, gdy pod koniec bieżącej umowy pożyczki zawarta zostanie kolejna umowa; kolejna umowa rozliczana jest w dwóch transzach, tj. pierwsza transza z chwilą zawarcia umowy pożyczki i druga transza w terminie zapadalności pierwszej pożyczki).
  
  

Zatem model biznesowy planowanej działalności zakłada, że Wnioskodawca poza podstawowym świadczeniem w zakresie udzielenia pożyczki Wnioskodawca będzie oferował również dodatkowe świadczenia, w tym wspomnianą terenową obsługę pożyczki. Terenowa usługa obsługi pożyczki będzie polegała na spłacie rat pożyczki poprzez odbiór przez osobę reprezentującą Wnioskodawcę (doradcę klienta) spłacanych przez pożyczkobiorcę rat pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy oraz wykonaniu innych czynności w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy związanych z należytym wykonywaniem świadczeń. W ramach wykonywania innych czynności związanych z należytym wykonaniem świadczeń doradca klienta będzie miał prawo do wizyt i kontroli w miejscu zamieszkania lub czasowego pobytu, w którym pożyczkobiorca przebywa w okresie wymagalności rat. Natomiast przez opłatę za usługę terenowej obsługi pożyczki należało będzie rozumieć stałe wynagrodzenie pobierane przez pożyczkodawcę od pożyczkobiorcy w przypadku wyboru przez pożyczkobiorcę usługi terenowej obsługi pożyczki oraz jej wykonania. Opłata ustalana będzie w wysokości ryczałtowej i jej wysokość będzie znana pożyczkobiorcy w momencie zawierania umowy. Pożyczkobiorca decydując się na terenową obsługę pożyczki będzie wyrażał zgodę na dokonywanie spłat w miejscu zamieszkania poprzez odbiór środków pieniężnych w formie gotówki przez doradcę klienta bez możliwości późniejszej zmiany formy spłaty. Pożyczkobiorca będzie mógł również zdecydować, że doradca klienta będzie odbierał spłatę od osoby trzeciej.

Planowana treść umowy pożyczki przewiduje, że pożyczkobiorcy zostanie przekazana kwota pożyczki pomniejszona o potrącone opłaty dodatkowe oraz opłatę za terenową obsługę pożyczki, o ile pożyczkobiorca zdecyduje się na skorzystanie z tej dodatkowej usługi. W razie wcześniejszej spłaty pożyczki przez pożyczkobiorcę, całkowita kwota do spłaty ulega pomniejszeniu o tę część, która dotyczy okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy pożyczki pieniężnej. Jeśli więc pożyczkobiorca wcześniej spłaci pożyczkę, wówczas proporcjonalnie pomniejszeniu ulegną opłaty dodatkowe takie jak opłata za brak poręczenia oraz oprocentowanie, a w praktyce również opłata za terenową obsługę pożyczki (skoro Wnioskodawca nie realizuje tego świadczenia to zasadne jest pomniejszenie tej opłaty).

Wnioskodawca przewiduje również możliwość ustalenia warunków umowy pożyczki w ten sposób, że kwota do wypłaty przekazywana będzie pożyczkobiorcy w dwóch transzach. Sytuacje te będą miały miejsce, gdy z końcem umowy pożyczki klient zwróci się do Wnioskodawcy o udzielenie kolejnej pożyczki i taka zostanie mu udzielona. Z chwilą zawarcia tej drugiej umowy będzie wypłacana będzie pierwsza transza. Druga transza natomiast wypłacana będzie z chwilą zapadalności pierwszej z udzielonych pożyczek. Z tego tytułu – wypłaty drugiej transzy pożyczki – Wnioskodawca pobierał będzie od pożyczkobiorcy opłatę w wysokości ustalonej procentowo (np. 5%) od wartości drugiej transzy. Opłata będzie pobierana jednorazowo z chwilą uruchomienia drugiej transzy pożyczki i potrącona będzie z wypłacanej kwoty drugiej transzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym będzie ujęcie w przychodach należności z tytułu wszystkich wskazanych we wniosku opłat (tj. opłat dodatkowych, opłaty za terenową obsługę pożyczki oraz opłaty za uruchomienie drugiej transzy) z chwilą ich potrącenia z kwoty pożyczki (w przypadku drugiej transzy z chwilą potrącenia opłaty z wypłacaną transzą)?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty dodatkowe, opłata za terenową obsługę pożyczki oraz opłata za uruchomienie drugiej transzy będą stanowiły przychód Wnioskodawcy w momencie ich potrącenia z kwotą pożyczki, przy czym w przypadku pożyczki wypłacanej w dwóch transzach opłata za uruchomienie drugiej transzy będzie stanowiła przychód Wnioskodawcy z chwilą jej potrącenie z kwoty wypłacanej drugiej transzy pożyczki.

Uzasadnienie.

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r, poz. 121), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony pożyczkodawca zobowiązuje się do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki, z drugiej strony pożyczkobiorca zobowiązuje się do zwrotu, czyli do przeniesienia własności takiego samego przedmiotu na pożyczkodawcę.

W orzecznictwie wskazuje się, że: „Sens pożyczki sprowadza się do zapewnienia korzystania przez pewien przeciąg czasu z przedmiotu pożyczki. Jej istotą jest nie tylko wydanie przedmiotu pożyczki, ale też umożliwienie pożyczkobiorcy korzystanie z niego przez umówiony okres czasu. W tym czasie strony mogą rozliczać się okresowo i ustalić, że w określonych terminach spłacane są raty kapitałowe wraz z odsetkami. W konsekwencji nie można uznać, że wykonanie usługi pożyczki, czyli jej realizacja zostaje zakończona już w momencie wydania przedmiotu pożyczki”. Takie stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 3 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1748/07. Co prawda rozstrzygnięcie zapadło na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ale postawione tezy w zakresie momentu wykonania usług są uniwersalne. Wobec tego odwołując się do cywilnoprawnego znaczenia czynności zawarcia umowy pożyczki, należy uznać, że również na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wykonanie usługi następuje z chwilą, gdy strony umówiły się na dokonanie spłaty pożyczki.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawodawca dla potrzeb ustalenia przychodu wprowadził pojęcie „przychodu należnego”. Pojęcie to nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane, w związku z czym należy odwołać się do innych źródeł wykładni. W słownikowej definicji zwrotu „należny” wyjaśnia się, iż należny to „taki, który się komuś należy” (Wielki słownik języka polskiego, dostęp na wsjp.pl). W orzecznictwie wskazuje się natomiast, że przez przychody należne należy rozumieć „wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuję podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia” (wyrok WSA w Poznaniu z 27 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 769/15).

Jeżeli więc przychody zostaną zakwalifikowane w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, to datę powstania przychodu należy określić zgodnie z art. 12 ust. 3a ww. ustawy.

Wszystkie opłaty wskazane w przedstawionym zdarzeniu przyszłym są ustalane i naliczane kwotowo niezależnie od kwoty udzielnej pożyczki albo procentowo w zależności od wielkości udostępnianych środków pieniężnych. W obu przypadkach będą one znane pożyczkobiorcy w momencie zawierania umowy. Kwota opłat, za wyjątkiem opłaty z tytułu terenowej obsługi pożyczki, wchodzić będzie w skład całkowitego kosztu pożyczki. Kwota pożyczki zostanie wydana pożyczkobiorcy w ten sposób, że całkowita kwota pożyczki zostanie pomniejszona o opłaty dodatkowe i opłatę za terenową obsługę pożyczki Wnioskodawcy. Opłaty te staną się należne w momencie udzielenia pożyczki przez Wnioskodawcę. Staną się wymagalne z momentem przekazania środków pożyczkobiorcy i możliwe będzie ich dochodzenie w drodze postępowania sądowego w przypadku braku spłaty pożyczki. Wobec tego stanowić będą dla Wnioskodawcy przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty dodatkowe oraz opłata za terenową obsługę pożyczki będą stanowiły przychód w momencie ich potrącenia z kwoty udzielanej pożyczki. Stosownie bowiem do art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Opłaty dodatkowe oraz opłata za terenową obsługę pożyczki będą stanowić część należności Wnioskodawcy z tytułu wykonania usługi jaką jest udzielenie pożyczki. Pożyczkobiorca zawierając umowę pożyczki nie ma możliwości odstąpienia od opłat dodatkowych, będzie godził się na ich poniesienie. Opłaty dodatkowe oraz opłata za terenową obsługę pożyczki będą należnościami pobranymi jednorazowo z datą udzielenia pożyczki. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, że kwota opłat spłacana będzie w ratach.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w zależności od tego, która z okoliczności wystąpi najwcześniej:

• wykonanie usługi,
• uregulowanie należności,
• wystawienie faktury,

z tym momentem należy wykazać przychód należny.

Jak wskazane zostało na wstępie usługi pożyczkowe stanowią usługę, która trwa od dnia jej zawarcia przez cały okres w którym pożyczkobiorca korzysta z udostępnionych mu środków finansowych, aż do czasu upływu terminu spłaty pożyczki, na jaki się strony umówiły, ewentualnie – daty spłaty pożyczki, jeśli pożyczkobiorca dokona spłaty przed umówionym terminem. Zakończenie usługi zdeterminowane jest zatem upływem terminu, w którym pożyczkobiorca zgodnie z umową powinien dokonać lub dokonuje spłaty pożyczki. Co do zasady przychód powstaje w związku z wykonaniem/zakończeniem usługi, chyba że wcześniej podatnik wystawi fakturę lub uregulowana zostanie należność.

W analizowanych okolicznościach Wnioskodawca po zawarciu umowy lub w dniu zawarcia umowy (w przypadku, gdy pożyczkobiorca korzysta z fakultatywnej opcji usługi terenowej obsługi pożyczki) otrzyma należności z tytułu opłat dodatkowych oraz opłaty za terenową obsługę pożyczki. Opłaty te potrącane są z udzielanej kwoty pożyczki.

Wobec tego przychód powstanie z chwilą uregulowania tych należności, bowiem okoliczność ta wystąpi w trakcie trwania usługi, przed jej wykonaniem.

Wobec powyższego, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie, że potrącone opłaty dodatkowe oraz opłata za terenową obsługę płatności stanowić będą przychód dla Wnioskodawcy w momencie ich potrącenia.

Opłata za uruchomienie drugiej transzy pobierana będzie jednorazowo, w kwocie określonej procentowo w stosunku do wysokości drugiej transzy, w momencie jej uruchomienia. Tym samym opłata stanie się wymagalna z chwilą uruchomienia drugiej transzy pożyczki, gdy jednocześnie dochodzi do jej potrącenia z wypłacaną kwotą drugiej transzy.

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem uzyskania przychodu z tytułu opłaty za uruchomienie drugiej transzy będzie moment potrącenia należności z tytułu uruchomienia drugiej transzy pożyczki. Podobnie jak Wnioskodawca argumentował powyżej, również i w tym uregulowanie należności nastąpi przed wykonaniem usługi, czyli upływem terminu spłaty pożyczki. Wynika to bezpośrednio z przepisu art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego przychód powstaje w dacie wykonania usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności. W związku z tym, że w pierwszej kolejności uregulowana zostanie należność, tj. dojdzie do potrącenia opłaty za uruchomienie drugiej transzy z kwotą wypłacanej transzy, to w dniu Wnioskodawca powinien ująć należność w przychodach. Wobec czego Wnioskodawca prosi o potwierdzenie, że w przypadku pożyczki wypłacanej w dwóch transzach opłata za uruchomienie drugiej transzy będzie stanowiła przychód Wnioskodawcy z chwilą jej potrącenie z kwoty wypłacanej drugiej transzy pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest według zasady kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania.

Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza i stanowią kwoty, których wydania może żądać podatnik. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego.

Należy zaznaczyć, że chodzi tu o te wszystkie przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Jak stanowi art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z powyższego wynika zatem, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Ponadto dodać należy, że jeśli zaistniałe wyżej zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Rozstrzygając kwestię ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego z tytułu opłat dodatkowych oraz opłaty za terenową obsługę pożyczki w kontekście przedstawionego przez Spółkę opisu sprawy należy stwierdzić, że ww. opłaty będą stanowiły na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychód należny Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu oprocentowanych pożyczek osobom fizycznym poza systemem bankowym, który należy rozpoznać zgodnie z art. 12 ust. 3a ww. ustawy – w dacie wykonania usługi, tj. w dacie udzielenia pożyczki przez Spółkę, a nie jak wskazuje Wnioskodawca – w momencie ich potrącenia z kwoty pożyczki. Ustawodawca precyzyjnie bowiem określa w art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych moment powstania przychodów związanych z działalnością gospodarczą oraz jakie czynności mają pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu. Zatem w analizowanej sytuacji, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że przychód powstanie z chwilą uregulowania należności (tj. w momencie potrącenia opłat z kwoty udzielonej pożyczki).

Za nieprawidłowe należy także uznać stanowisko Wnioskodawcy w kwestii opłaty za uruchomienie drugiej transzy, zgodnie z którym momentem uzyskania przychodu z tytułu opłaty za uruchomienie drugiej transzy będzie moment potrącenia należności z tytułu uruchomienia drugiej transzy pożyczki.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że opłata za uruchomienie drugiej transzy będzie pobierana w sytuacji, gdy pod koniec bieżącej umowy pożyczki zawarta zostanie kolejna umowa, która rozliczana będzie w dwóch transzach. Z chwilą zawarcia drugiej umowy będzie wypłacana będzie pierwsza transza. Druga transza natomiast wypłacana będzie z chwilą zapadalności pierwszej z udzielonych pożyczek. Z tego tytułu – wypłaty drugiej transzy pożyczki – Wnioskodawca pobierał będzie od pożyczkobiorcy opłatę w wysokości ustalonej procentowo (np. 5%) od wartości drugiej transzy. Opłata będzie pobierana jednorazowo z chwilą uruchomienia drugiej transzy pożyczki i potrącona będzie z wypłacanej kwoty drugiej transzy.

Mając na uwadze powołane wyżej uregulowania prawne oraz przedstawione wyjaśnienia tut. Organ jest zdania, że moment powstania przychodu podatkowego z tytułu opłaty za uruchomienie drugiej transzy należy rozpoznać na zasadzie memoriałowej wynikającej z art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w dacie wykonania usługi, tj. w dacie udzielenia kolejnej pożyczki, a nie w momencie uregulowania należności, tj. z chwilą potrącenia opłaty z kwoty wypłacanej drugiej transzy pożyczki.

W tym stanie rzeczy, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do cytowanych w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei ustosunkowując się do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.