Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.11.2016.1.AKu
z 15 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 21 grudnia 2015 r. ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2015 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej. Przy piśmie z dnia 29 grudnia 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-568/15/DP, stosownie do art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) powyższy wniosek został przekazany, celem załatwienia zgodnie z właściwością, do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 4 stycznia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od 2001 r., zgodnie z orzeczeniem nr … Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW w …, Wnioskodawca został zakwalifikowany do drugiej grupy inwalidów, w związku ze służbą w straży pożarnej. Równocześnie Powiatowy Zespół Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w … – orzeczeniem z dnia 12 lutego 2001 r., zaliczył Wnioskodawcę na stałe do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Do 2015 r. Wnioskodawca korzystał w sumie 23 razy z leczenia szpitalnego, na różnych oddziałach. W listopadzie 2010 r., na oddziale Urologii Szpitala Wojewódzkiego w … przeszedł On usunięcie raka prostaty.

Z powodu dolegliwości zdrowotnych, Wnioskodawca jest stałym pacjentem specjalistycznych Przychodni Lekarskich, w tym m.in.:

• Poradni Kardiologicznej, Nefrologicznej, Urologicznej i Chirurgiczno – Ortopedycznej Szpitala Wojewódzkiego w …,
  

• Poradni Hepatologicznej … Centrum Onkologii w …,
  

• Specjalistycznej Poradni Okulistycznej ….,
  

• Dziennego Oddziału Rehabilitacji Kardiologicznej, Szpitala Wojewódzkiego w …,
  

• Poradni Lekarskiej POZ ….
  
  

Szczegóły dot. wykonywanych czynności lekarskich, zabiegów, badań oraz czynności rehabilitacyjnych znajdują się w dokumentacji medycznej ww. poradni.

Wnioskodawca posiada kserokopie skierowań, kart rejestracyjnych, wyników badań, kart zabiegów rehabilitacyjnych, kart wypisów z pobytów sanatoryjnych i szpitalnych, potwierdzających wykonanie ww. czynności medycznych. Ponadto potwierdzenie ww. działań jest opisane z Zintegrowanym Informatorze Pacjenta (ZIP), wprowadzonym przez NFZ od 1 lipca 2013 r.

Na wszystkie ww. wizyty lekarskie, zabiegi rehabilitacyjne i pobyt sanatoryjny w … Wnioskodawca dojeżdżał swoim samochodem osobowym, marki Opel … ( z 2007 r.), nr rej. ….

W 2015 r. Wnioskodawca przejechał łącznie tym samochodem ponad 11 tys. km, koszt utrzymania i użytkowania tego samochodu to około 3,5 tys. zł. Jako właściciel pojazdu, wszystkie wydatki związane z użytkowaniem samochodu Wnioskodawca ponosi osobiście.

Wnioskodawca posiada stosowne rachunki za naprawy i przeglądy, rejestrację, ubezpieczenie oraz rachunki za zużyte paliwo.

W 2015 r. Wnioskodawca uczestniczył w nw., zleconych przez lekarzy – specjalistów, zabiegach rehabilitacyjnych:

1. w dniach 16 lutego – 27 lutego 2015 r. w gabinetach fizjoterapii – NZOZ …,
2. w dniach 16 sierpnia – 06 września 2015 r. w Szpitalu Uzdrowiskowo – Rehabilitacyjnym w …,
3. w dniach 2 listopada – 18 grudnia 2015 r. (zabiegi rehabilitacyjne 17 lutego – 18 grudnia 2015 r.) w Dziennym Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej Szpitala Wojewódzkiego w ….
   
   

Wnioskodawca posiada kserokopie skierowań, kart wykonywanych zabiegów rehabilitacyjnych, karty wypisów oraz z pobytu sanatoryjnego w … (faktury VAT za pobyt i parking).

Ponadto, w związku ze schorzeniami Wnioskodawcy, zgodnie z otrzymanymi skierowaniami i receptami, dokonał On w 2015 r. zakupu:

1. zleconych lekarstw kardiologicznych i okulistycznych (lekarstwa te Wnioskodawca musi stale i nieprzerwanie zażywać),
2. aparatów korekcyjnych palców nóg (zlecenie od specjalisty chirurga – ortopedy),
3. okularów korekcyjnych (zalecenie lekarza okulisty z Poradni Medycyny Pracy oraz Poradni Okulistycznej).
   
   

W „orzeczeniu o ustaleniu stopnia niepełnosprawności”, wydanym przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w …, w pozycji „zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne” jest zawarty zapis „okulary”.

Na wszystkie ww. zakupy, Wnioskodawca posiada stosowne dokumenty, tj. skierowania, decyzje lekarskie oraz rachunki VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zeznaniu podatkowym za 2015 r., Wnioskodawca może odpisać wydatki:

1. na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność Wnioskodawcy, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na wyżej opisane zabiegi rehabilitacyjne ?Łącznie w zabiegach tych Wnioskodawca uczestniczył przez okres ponad 2,5 miesiąca, tj. 1/5 roku, czy w związku z tym Wnioskodawca może odpisać łączną kwotę 1/5 wydatków poniesionych na: naprawy, przeglądy techniczne i rejestracyjne, ubezpieczenie itp. oraz koszty paliwa w udokumentowanej wysokości (na wszystkie te wydatki Wnioskodawca posiada rachunki).
2. na zakup zleconych leków kardiologicznych i okulistycznych (leki te Wnioskodawca musi zażywać stale i nieprzerwanie – kardiologiczne, zgodnie z otrzymanymi receptami) ?
3. okulary korekcyjne i aparaty korekcyjne palców nóg (zgodnie z otrzymanymi zleceniami i skierowaniami) ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odliczenie wydatków, o które wnioskuje, należy się Wnioskodawcy, bowiem:

• jest na stałe zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (II grupa inwalidzka),
  

• odbyte zabiegi rehabilitacyjne ma udokumentowane (skierowania, karty zabiegów, rachunki),
  

• samochód osobowy stanowi własność Wnioskodawcy i służy m.in. do dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne,
  

• Wnioskodawca osobiście ponosi koszty eksploatacji samochodu,
  

• na wszystkie wydatki Wnioskodawca posiada stosowne rachunki VAT.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopnia niepełnosprawności.

Z powodu swojego stanu zdrowia jest stałym pacjentem specjalistycznych przychodni lekarskich. Posiada pełną dokumentację ze zleconych i odbytych zabiegów. W celu dojazdów na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne używa własnego samochodu osobowego, którym w 2015 r. przejechał ponad 11 000 km.

Ponadto, w związku ze swoimi schorzeniami, dokonywał w 2015 r. wydatków na zlecone przez lekarza specjalistę leki. Oprócz tego poniósł wydatki na zakup okularów korekcyjnych i aparatów korekcyjnych palców stóp – zgodnie ze zleceniami otrzymanymi od lekarzy specjalistów.

Na potwierdzenie poniesienia ww. wydatków Wnioskodawca posiada stosowne dokumenty.

Odnosząc się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego, w związku z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy odnieść się do art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści tego przepisu – za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy podatnik korzystający z ww. odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zaznaczyć przy tym należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2 280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2 280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Przechodząc do możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę z odliczenia wydatków poniesionych na zakup okularów korekcyjnych i aparatów korekcyjnych należy zauważyć, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Związek ten Wnioskodawca jest zobowiązany wykazać odpowiednimi dokumentami, z których będzie wynikać, że dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz, że ułatwia bądź będzie ułatwiało wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak również, że pomiędzy rodzajem nabytego przedmiotu a rodzajem niepełnosprawności istnieje ścisły związek.

Do oceny powyższego pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Natomiast odnosząc się do możliwości odliczenia wydatków związanych z zakupem leków, należy wziąć pod uwagę przepis art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

• lekiem aptecznym – jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece
  

• lekiem gotowym – jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i określonym opakowaniu;
  

• lekiem recepturowym – jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
  

• produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  
  

Wykaz produktów leczniczych zamieszczony został w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia z 2014 r., poz.45).

Zatem wydatki na leki zakupione przez Wnioskodawcę, mieszczące się w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co do których lekarz specjalista stwierdził, że Wnioskodawca powinien je stosować (stale lub czasowo), ma On prawo odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł – zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać w szczególności dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru oraz kwotę zapłaty.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że wydatki z tytułu dojazdu własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości faktycznie poniesionej w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł. Wnioskodawca ma również prawo odliczyć wydatki związane z zakupem okularów korekcyjnych i aparatów korekcyjnych – zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 – jeżeli zakupy te zostały w całości sfinansowane ze środków własnych, a także wydatki na leki, które zostały przepisane Wnioskodawcy przez lekarza specjalistę – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł – zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość ww. wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokumenty te winny zawierać w szczególności dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru oraz kwotę zapłaty.

Należy zauważyć, że ww. zwolnienia są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.