2015.12.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-867/15/RS
z 10 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2015 r. (data wpływu 15 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej, w branży produkującej domy gotowe. Zamierza zorganizować imprezę sylwestrową z elementem kulturalnym np. w postaci artystycznego występu iluzjonisty, zespołu muzycznego, pokazu tanecznego lub fajerwerków, która będzie odbywać się w restauracji zarezerwowanej przez Wnioskodawcę na wyłączność.

Na imprezę zostaną zaproszeni wszyscy pracownicy Wnioskodawcy wraz z małżonkami poprzez przesłaną wiadomość e-mail i plakaty rozwieszone w biurach Wnioskodawcy - więc będzie to impreza o charakterze otwartym, choć o ograniczonej liczbie osób z uwagi na uwarunkowania lokalowe. Decydować będzie kolejność zgłoszeń. Celem imprezy będzie integracja pracowników, którzy na co dzień pracują w różnych oddziałach, w tym w oddziałach zagranicznych, lepsze wzajemne poznanie się pracowników i ich rodzin. Wpłynie to pozytywnie na interes Wnioskodawcy, jako pracodawcy, który poprzez zorganizowanie imprezy tego typu zyska wizerunek pracodawcy przyjaznego pracownikom i ich bliskim oraz dbającego o swoich pracowników, zyska osoby silniej związane z Wnioskodawcą, bardziej zmotywowane oraz chętne do pracy, co przełoży się na ich efektywność, w ramach wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Wnioskodawcy.

Pracownicy będą wyrażali chęć udziału w imprezie sylwestrowej poprzez zapisanie się na listę uczestników, zazwyczaj z osobami towarzyszącymi. Na tej podstawie Wnioskodawca zarezerwuje restaurację wraz z wyżywieniem oraz opłaci zespół muzyczny. Części pracowników zostanie zapewniony transport autokarem w obie strony. Pracodawca nie będzie ewidencjonował kto skorzysta z zapewnionego transportu i czy będzie podróżował w obie strony. Pracodawca ponosi koszt zespołu i wynajmu sali na wyłączność oraz atrakcji i transportu niezależnie od ilości osób które faktycznie skorzystają z zapewnionych przez Wnioskodawcę dóbr. Za wyżywienie płaci uzgodnioną stawkę za 1 uczestnika imprezy, a większość dań i alkoholi jest serwowana w formie „szwedzkiego stołu”.

Impreza sylwestrowa będzie częściowo finansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w taki sposób, że całość kosztów pokryje Wnioskodawca, po czym dla każdego z pracowników, biorących udział w sylwestrze, z należnego wynagrodzenia za dany miesiąc potrąci tzw. udział własny, którego wysokość uzależniona będzie od wysokości dochodu (kryterium socjalne rozdysponowywania środków Funduszu). Do tej pory całkowite koszty takiego sylwestra Wnioskodawca sumował i dzielił przez liczbę faktycznie uczestniczących w imprezie pracowników, otrzymując statystycznie przypadający na jedną osobę koszt uczestnictwa. Od otrzymanej wartości odliczano kwotę, którą pracownik musiał ponieść w związku z częściową partycypacją w kosztach imprezy i resztę uznawano jako przychód podlegający opodatkowaniu. Jednakże w ocenie Wnioskodawcy taki sposób postępowania nie jest prawidłowy. Dodatkowo jest kwestionowany przez pracowników Wnioskodawcy, którzy sprzeciwiają się takiej praktyce. Twierdzą przykładowo, że nie powinny ich obciążać koszty transportu bo z niego nie korzystali, że byli krócej niż inni więc nie doczekali wszystkich serwowanych potraw bądź zapewnionych atrakcji artystycznych i te koszty niesłusznie zostały doliczone do ich przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do imprezy sylwestrowej z elementem kulturalnym, w przedstawionym stanie faktycznym stanowi przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia ze strony Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, co wiąże się z obowiązkiem doliczenia jego wartości do przychodów pracownika oraz opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, udział pracownika w organizowanej przez Wnioskodawcę, jako pracodawcę, imprezie sylwestrowej nie powinien być kwalifikowany jako przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia ze strony Wnioskodawcy, do opodatkowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Obowiązujące przepisy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W celu zdefiniowania owego pojęcia zasadne będzie odwołanie się do orzecznictwa sądowego. Naczelny Sąd Administracyjny, w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r., FSP 9/02, ONSA 2003, nr 2, poz. 47 oraz w uchwale z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FSP 1/06 ONSA i WSA 2006, nr 12, poz. 153, na gruncie ustawy o podatku dochodowych od osób prawnych ustalił, iż pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje „wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Następnie NSA w uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 oraz w uchwale z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10 potwierdził, iż stanowisko wypracowane w tym zakresie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bezwzględnie wskazuje na to, że w celu traktowania pieniędzy oraz wartości pieniężnych jako przychód, wystarczy, by zostały one postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, mogą być one uznane za przychód jedynie po faktycznym oraz rzeczywistym otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. Zatem przepis ten bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). W ocenie Wnioskodawcy, nie wystarczy samo umożliwienie pracownikowi udziału w imprezie, aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu, gdyż przychód powstanie dopiero wówczas, gdy dany pracownik faktycznie skorzysta z poszczególnych świadczeń oferowanych podczas imprezy. Aby więc można było mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika, musiałoby istnieć potwierdzenie, że konkretne świadczenie postawione do dyspozycji pracownika zostało przez niego faktycznie otrzymane (skonsumowane).

Powyższe potwierdzają wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2013 r. sygn. akt II FSK 1256/11, z dnia 20 lutego 2013 r. sygn. akt FKS 1256/11, z dnia 24 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1828/11, gdzie NSA stwierdził, iż tylko indywidualnie wydane towary lub udzielone pracownikom usługi w naturze lub bezpłatnie przez pracodawcę mogą być przychodem opodatkowanym. Nie ma możliwości ustalenia przychodu i opodatkowania go w sytuacji, gdy bezpłatne towary lub usługi od pracodawcy są jedynie postawione do dyspozycji pracownika. Zatem chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu, ponieważ nie występuje wówczas zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego.

Z racji tego, że pracownik nie skorzysta z transportu zapewnionego przez Wnioskodawcę czy przewidzianych atrakcji kulturalnych oraz z powodu tego, że nie każdy pracownik weźmie udział w imprezie sylwestrowej od początku do końca, lub konsumuje alkohol, napoje i posiłki w odmiennej ilości Wnioskodawca nie był poprzednio w stanie oraz nie będzie w stanie, w stosunku do przyszłych imprez tego typu, ustalić oraz precyzyjnie określić jakie świadczenia oraz o jakiej wartości otrzymają poszczególni pracownicy, którzy będą brali udział w imprezie sylwestrowej zorganizowanej przez Wnioskodawcę.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W nawiązaniu do stanowiska Trybunału wyrażonego w ww. wyroku należy przyjąć, iż za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają łącznie trzy przesłanki:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wnioskodawca uważa, w nawiązaniu do pierwszej przesłanki tj. skorzystania przez pracownika ze świadczenia oferowanego przez Niego w pełni dobrowolnie, że owa przesłanka zaistnieje. Bowiem udział pracownika w zorganizowanej oraz oferowanej przez Wnioskodawcę imprezie sylwestrowej o charakterze kulturalnym, będzie nieobowiązkowy.

W nawiązaniu do drugiej przesłanki tj. spełnienia świadczenia w interesie pracownika (a nie pracodawcy) oraz przysporzenia pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia przez niego wydatków, które musiałby ponieść, Wnioskodawca uważa, iż w przedstawionym przez niego stanie faktycznym przesłanka ta nie zaistnieje. Wnioskodawca twierdzi, że oferowana przez Niego impreza sylwestrowa nie jest organizowana tylko i wyłącznie w interesie pracownika, lecz również w interesie Wnioskodawcy, który jako pracodawca również uzyska korzyść z tego tytułu. Fakt zorganizowania przez Wnioskodawcę imprezy tego typu wpłynie pozytywnie na Jego atrakcyjność oraz wizerunek, jako pracodawcy przyjaznego oraz dbającego o interesy swoich pracowników. Niewątpliwie lepsze poznanie się pracowników oraz ich integracja przełoży się na polepszenie atmosfery w pracy, co będzie skutkowało wystąpieniem silniejszej motywacji do pracy i efektywniejszych jej rezultatów. Dowodzi to temu, że z tytułu zorganizowania imprezy sylwestrowej to przede wszystkim Wnioskodawca uzyska korzyści.

Ponadto Wnioskodawca powołując się na stanowisko Trybunału wyrażone w ww. wyroku stwierdza, że przyjmując kryterium obiektywne, wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). Jak przyjął Trybunał nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu czy imprezie dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku, gdyż nie sposób zakładać, że gdyby nie owe przedsięwzięcie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w podobnej imprezie. Powyższe potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 2770/14, gdzie Sąd wskazał, iż nie można uznać, że spółka organizując spotkanie integracyjne spełniła świadczenie, które zostało spełnione w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

W ocenie Wnioskodawcy, nie można przy tym zakładać, że gdyby spółka nie zorganizowała i nie sfinansowała takiej imprezy sylwestrowej w restauracji, to osoby w niej uczestniczące poniosłyby wydatki na podobny cel. Szczególnie, że znaczna część pracowników musi dojechać z B., gdzie na co dzień pracują do innego miasta, gdzie pracuje i mieszka druga część pracowników Wnioskodawcy.

Ostatnią, trzecią przesłanką przewidzianą przez Trybunał jest możliwość przypisana indywidualnemu pracownikowi wymiernej korzyści. Zdaniem Wnioskodawcy, trzecia przesłanka w opisanym stanie faktycznym, nie wystąpi. Powołując się na stanowisko Trybunału zasadą jest zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych, zatem nie jest dopuszczalne ustanowienie obowiązku podatkowego nie opartego na skonkretyzowanym obowiązku ustawowym, czytelnym dla podatników i płatników podatku, a także dla administracji podatkowej oraz sądownictwa. Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2353/12 przychód powstaje tylko wtedy, gdy pracownik uzyskuje realne przysporzenie majątkowe. Aby mówić o przychodzie, świadczenie musi mieć określoną wartość i być skierowane do konkretnej osoby. Wnioskodawca zaznacza, iż nie ma możliwości przypisania indywidualnej oraz wymiernej korzyści otrzymywanej przez każdego z pracowników z racji uczestnictwa w imprezie sylwestrowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział w imprezie sylwestrowej wyrażający się kwotą udzielonego dofinansowania – nie może stanowić uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw ku temu, aby świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom.

Reasumując, Wnioskodawca twierdzi, że przedstawiony stan faktyczny nie uzasadnia przyjęcia udziału w imprezie sylwestrowej za przychód pracownika wynikający z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie opodatkowania go na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, gdyż w Jego opinii w przedstawionym stanie faktycznym występuje tylko jedna przesłanka, a nie są spełnione łącznie trzy przesłanki, które wymagane są przez Trybunał Konstytucyjny na podstawie ww. orzeczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż „ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.” W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej, w branży produkującej domy gotowe. Zamierza zorganizować imprezę sylwestrową z elementem kulturalnym np. w postaci artystycznego występu iluzjonisty, zespołu muzycznego, pokazu tanecznego lub fajerwerków, która będzie odbywać się w restauracji zarezerwowanej przez Wnioskodawcę na wyłączność.

Na imprezę zostaną zaproszeni wszyscy pracownicy Wnioskodawcy wraz z małżonkami poprzez przesłaną wiadomość e-mail i plakaty rozwieszone w biurach Wnioskodawcy - więc będzie to impreza o charakterze otwartym, choć o ograniczonej liczbie osób z uwagi na uwarunkowania lokalowe. Decydować będzie kolejność zgłoszeń. Celem imprezy będzie integracja pracowników, którzy na co dzień pracują w różnych oddziałach Spółki, w tym w oddziałach zagranicznych, lepsze wzajemne poznanie się pracowników i ich rodzin. Wpłynie to pozytywnie na interes Wnioskodawcy, jako pracodawcy, który poprzez zorganizowanie imprezy tego typu zyska wizerunek pracodawcy przyjaznego pracownikom i ich bliskim oraz dbającego o swoich pracowników, zyska osoby silniej związane ze Spółką, bardziej zmotywowane oraz chętne do pracy, co przełoży się na ich efektywność, w ramach wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Wnioskodawcy.

Uwzględniając powyższe wyjaśnić należy, że ustalając czy udział pracownika w planowanej przez Wnioskodawcę imprezie prowadzi do powstania u niego przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odnieść się do wskazówek zawartych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdza, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W świetle powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzić należy, że o powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łączne spełnienie określonych wyżej przesłanek.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wyjeździe integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (…) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić zatem należy, że udział pracownika w planowanej imprezie sylwestrowej z elementem kulturalnym, dofinansowanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, której celem będzie integracja pracowników, wzajemne ich poznanie się, co z kolei pozytywnie wpłynie na wizerunek Wnioskodawcy jako pracodawcy i przełoży się na efektywność pracowników, nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin