2016.02.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-798/15-2/ASZ
z 29 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2015 r. (data wpływu 7 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przejęciem przez Spółkę komandytową pracowników w trybie art. 23¹ ustawy Kodeks pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 1989 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, zakładając przedsiębiorstwo. Podstawowym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa jest PKD: 10.11.Z – przetwarzanie i konserwacja mięsa z wyłączeniem mięsa z drobiu. Pozostałe PKD, to m.in.: 10.12.Z, 10.13.Z, 10.85.Z, 46.32.Z, 47.22.Z, 47.24.Z i inne.

W skład przedsiębiorstwa wchodzą w szczególności: nieruchomości, ruchome środki trwałe, w tym środki transportu (samochody osobowe i ciężarowe), wartości niematerialne i prawne, urządzenia, zapasy towarów i materiałów, wierzytelności, licencje i zezwolenia, koncesje, zespół osobowy, klientela, kontrakty handlowe, zorganizowana sieć sprzedaży w postaci sklepów własnych lub w miejscach dzierżawionych lub w postaci stoisk w punktach handlowych, tajemnice przedsiębiorstwa, księgi i dokumenty, a także zobowiązania, należności związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo działa zarówno w obiektach, stanowiących aktywa i środki trwałe przedsiębiorstwa, jak i stanowiących własność osób trzecich na podstawie umów najmu, dzierżawy.

Wnioskodawca posiada własny sklep przyzakładowy znajdujący się w …. oraz posiada punkty handlowe (stoiska), do których ma prawa na podstawie umów najmu, dzierżawy. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, prowadzonym pod nazwą „…..”, na różnych stanowiskach zatrudnieni są pracownicy.

Oprócz wyżej wskazanej jednoosobowej działalności prowadzonej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest wspólnikiem komandytariuszem w Spółce komandytowej pod firmą: „….”, NIP …...

Nowo założona Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, w założeniu ma przejąć zadania i kompetencje Jego aktualnego przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca rozważa zbycie w formie aportu lub sprzedaży do wyżej wskazanej Spółki komandytowej poszczególnych składników majątkowych niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jednakże łącznie stanowiących zespół składników zakładu, pozwalających na możliwość dalszego wykonywania pracy przez pracowników w nim zatrudnionych.

Wobec powyższego, planowane jest że Spółka komandytowa, która stanie się nabywcą (czy to w formie aportu, czy kupna) składników majątkowych ma przejąć pracowników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy prowadzonego pod nazwą: „….”. Do przejęcia ma dojść w trybie art. 23¹ ustawy Kodeks Pracy (zwanej dalej: „KP”).

Na gruncie art. 23¹ KP pojęcie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę rozumiane jest bardzo szeroko. Stanowi je zarówno przejęcie mienia na jakiejkolwiek podstawie prawnej wraz z zadaniami i pracownikami, jak też przejęcie samych tylko zadań lub funkcji i pracowników (zob. wyrok SN z 16 listopada 2004 r., I PK 26/04,Legalis). Przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie musi być powiązane z następstwem prawnym (pod tytułem ogólnym lub szczególnym) w rozumieniu prawa cywilnego.

W przypadku sprzedaży/aportu poszczególnych składników majątkowych, celem zbycia jest możliwość kontynuowania prowadzenia działalności w przedmiocie analogicznym, jak w przypadku prowadzonego przez Wnioskodawcę, jako osobę fizyczną, przedsiębiorstwa przez Spółkę komandytową, a tym samym możliwość dalszego wykonywania pracy przez pracowników w nim zatrudnionych. W wyniku planowanej transakcji zbycia (aport i/lub sprzedaż) składników majątkowych, niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwie nie będzie zapotrzebowania na pracę zatrudnionych przez Niego pracowników, natomiast takie zapotrzebowanie będzie występowało po stronie Spółki.

Ponadto, podstawowym wymogiem dla transferu zakładu pracy w omawianym trybie jest faktyczne przejęcie władztwa nad zakładem pracy przez inny podmiot, co w konsekwencji oznacza, że pracownicy świadczą pracę na rzecz kogoś innego niż dotychczas (por. wyrok SN z 18 lutego 2010 r., III UK 75/09). Wśród przykładów przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę wskazać można m.in. w szczególności przejęcie zadań wykonywanych w danym zakładzie pracy lub części zakładu przez inny podmiot.

W ocenie Wnioskodawcy, zastosowanie procedury „przejścia zakładu pracy” będzie korzystne dla pracowników, bowiem w istotny sposób zabezpieczy ich interesy – pracownicy zachowają pracę i będą ją kontynuować dla Spółki komandytowej. Termin „zakład pracy” występuje w ustawie Kodeks Pracy w ujęciu przedmiotowym, jako oznaczenie zespołu składników materialnych i niematerialnych, w tym gruntów, budynków i pomieszczeń pracy, na bazie których pracownicy wykonują pracę. Przedmiotowe ujęcie terminu ustawowego „zakład pracy” jest, jak wskazują komentatorzy, na gruncie powołanego przepisu i w związku z jego ochronną funkcją, niewystarczające. W orzecznictwie sądowym i doktrynie przyjmuje się koncepcję, którą nazwać można funkcjonalnym ujęciem zakładu pracy. Oznacza to, że do wywołania skutku, o którym mowa w art. 23¹ KP wystarczające jest przejęcie przez inny podmiot zadań i kompetencji, jakie realizuje dany pracodawca (….., Przejście zakładu pracy, s. 40 i nast.).

Wśród przykładów przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę wskazać można w szczególności m.in.:

nabycie (zakup) przedsiębiorstwa zatrudniającego pracowników,
połączenie spółek,
przejęcie zadań wykonywanych w danym zakładzie pracy lub części zakładu przez inny podmiot (tutaj w szczególności należy zwrócić uwagę na coraz powszechniejszy outsourcing),
odziedziczenie zakładu po poprzednim pracodawcy,
przejście zakładu pracy na innego pracodawcę w następstwie likwidacji dotychczasowego pracodawcy,
podstawą przejścia może być także szczególny przepis prawny.

Dyrektywa Rady z dnia 12 marca 2001 r., Nr 2001/23/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów uznawana powszechnie za jeden z najważniejszych aktów prawa pracy UE (źródło: Monitor prawa pracy 5/2004; Zbigniew Hajn, artykuł „Przejście zakładu pracy na innego pracodawcę w prawie polskim a prawo pracy UE”) stanowi, m.in. że:

dyrektywa ma zastosowanie do każdego przypadku przejęcia przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa, zakładu, przez innego pracodawcę w wyniku prawnego przeniesienia własności lub łączenia (art. 1 pkt 1 lit. a);

zgodnie z lit. a) i dalszymi postanowieniami niniejszego artykułu, przejęcie w rozumieniu niniejszej dyrektywy, następuje wtedy, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, która zachowuje swoją tożsamość, oznaczającą zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza (art. 1 pkt 1 lit. b);

„zbywający” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która w związku z przejęciem w rozumieniu art. 1 ust. 1 przestaje być pracodawcą w odniesieniu do przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa lub zakładu (art. 2 pkt 1 lit. a);

„przejmujący” oznacza każda osobę fizyczną lub prawną, która z powodu przejęcia w rozumieniu art. 1 ust. 1 staje się pracodawcą w odniesieniu do przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa lub zakładu (art. 2 pkt 1 lit. b);

niniejsza dyrektywa nie narusza ustawodawstwa krajowego w odniesie do definicji umowy o pracę lub stosunku pracy (art. 2 pkt 2);

prawa i obowiązki zbywające wynikające z umowy o pracę lub stosunku pracy istniejącego w momencie przejęcia przechodzą w wyniku tego przejęcia na przejmującego (art. 3 pkt 1).

W przypadku przejścia pracowników z dotychczasowego pracodawcy – firmy osoby fizycznej do nowego pracodawcy – Spółki komandytowej, w której obecny pracodawca jest wspólnikiem, w trybie art. 23¹ KP – pracownicy zachowują pełną ochronę swych praw nabytych oraz kontynuacji zatrudnienia. Podstawowym celem tej regulacji jest zapewnienie na tych samych warunkach zatrudnienia pracowników pomimo zmiany pracodawcy. Forma ta jest jedną z lepszych form ochrony pracowników przy zmianie pracodawcy, ponieważ m.in. stosując tę formę dochodzi do stabilizacji zatrudnienia, która jest jednym z ważniejszych i podstawowych elementów ochrony praw pracownika podkreślanych przez orzecznictwo ETS i SN.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka komandytowa przejmie pracowników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w myśl art. 23¹ KP, pomimo że nie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa zdefiniowanego w art. 55 ustawy Kodeks cywilny, czy zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca informuje, że wystąpił z zapytaniem do Inspekcji Pracy, w którym to zapytaniu poinformował, że na dzień składania zapytania rozważał następujące możliwości:

zbycie w formie sprzedaży lub w formie aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa do nowo założonej Spółki komandytowej, prowadzącej działalność gospodarczą o analogicznym przedmiocie, jak prowadzone przez Niego przedsiębiorstwo, którą to zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa (zwaną dalej: „ZCP”) będzie zespół składników materialnych i niematerialnych w postaci sieci własnych sklepów i stoisk, lub
zbycie w formie aportu lub sprzedaży poszczególnych składników majątkowych niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jednakże łącznie stanowiących zespół składników zakładu, powalających na możliwość dalszego wykonywania pracy przez pracowników w nim zatrudnionych.

W związku z powyższym, zadał pytanie: „Czy w sytuacjach opisanych w pkt 1 i 2, to jest zarówno w przypadku sprzedaży lub aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jak i w przypadku aportu lub sprzedaży poszczególnych składników majątkowych niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jednakże łącznie stanowiących zespół składników zakładu, pozwalających na możliwość dalszego wykonywania pracy przez pracowników w nim zatrudnionych, dojdzie do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, zgodnie z art. 23¹ Kodeksu pracy?”

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w piśmie kierowanym do Inspekcji Pracy, w obydwu opisanych powyżej przypadkach dojdzie do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę w myśl art. 23¹ KP. W uzyskanej z Inspekcji Pracy odpowiedzi z dnia 7 września 2015 r., Nr ….., czytamy m.in. cyt.: „ mając na uwadze przedstawione powyżej wyjaśnienia należy stwierdzić, że o ile w pierwszym rozważanym przez Pana stanie faktycznym (zbycie w formie sprzedaży lub w formie aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa do nowo założonej spółki komandytowej) dochodzi do przejścia zakładu pracy (lub jego części) w rozumieniu art. 23¹ KP, o tyle w drugim przypadku (aport lub sprzedaż poszczególnych składników majątkowych niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa przy jednoczesnym przejęciu zadań) zastosowanie konstrukcji prawnej przejścia zakładu pracy (lub jego części) może wzbudzać pewne wątpliwości. Niemniej zastosowanie procedury „przejęcia zakładu pracy” w powyższym przypadku jako co do zasady korzystne dla pracowników (bowiem w istotny sposób zabezpiecza ich interesy) również należałoby – jak się wydaje – uznać za dopuszczalne. Podstawowym celem art. 23¹ KP jest bowiem ochrona interesów pracowników i dlatego przyjmuje się, że przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę może nastąpić także wtedy, gdy przejmuje on zadania wykonywane przez poprzednika, przy czym nie jest niezbędne przejęcie znacznego substratu majątkowego…”

Zgodnie z art. 23¹ KP:

§ 1 W razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

§ 2 Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie.

§ 3 Jeżeli u pracodawców, o których mowa w § 1, nie działają zakładowe organizacje związkowe, dotychczasowy i nowy pracodawca informują na piśmie swoich pracowników o przewidywanym terminie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, jego przyczynach prawnych, ekonomicznych oraz socjalnych skutkach dla pracowników, a także zamierzonych działaniach dotyczących warunków zatrudnienia pracowników, w szczególności warunków pracy, płacy i przekwalifikowania; przekazanie informacji powinno nastąpić co najmniej na 30 dni przed przewidywanym terminem przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę.

§ 4 W terminie 2 miesięcy od przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, pracownik może bez wypowiedzenia, za siedmiodniowym uprzedzeniem, rozwiązać stosunek pracy. Rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie powoduje dla pracownika skutki, jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem stosunku pracy przez pracodawcę za wypowiedzeniem.

§ 5 Pracodawca, z dniem przejęcia zakładu pracy lub jego części, jest obowiązany zaproponować nowe warunki pracy i płacy pracownikom świadczącym dotychczas pracę na innej podstawie niż umowa o pracę oraz wskazać termin, nie krótszy niż 7 dni, do którego pracownicy mogą złożyć oświadczenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia proponowanych warunków. W razie nieuzgodnienia nowych warunków pracy i płacy, dotychczasowy stosunek pracy rozwiązuje się z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, liczonego od dnia, w którym pracownik złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia proponowanych warunków, lub od dnia, do którego mógł złożyć takie oświadczenie. Przepis § 4 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

§ 6 Przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy.

Zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.: obliczenie, pobranie i wpłacenie podatku, zaliczki lub raty.

Ustawa o podatku dochodowym osób fizycznych (zwana dalej: „updof”), rozdział 7 – Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników – w art. 31 zapisano: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 updof, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. la.

Stosownie do art. 38 ust. 1a updof, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Zgodnie z treścią art. 39 ust. 1 cytowanej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione przepisy prawa należy stwierdzić, że ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru tj. PIT-11.

Zatem, płatnik zobowiązany jest do końca stycznia roku następnego po roku podatkowym przekazać do urzędu skarbowego roczną deklarację PIT-4R, a do końca lutego roczną informację PIT-11 kierowaną do urzędu skarbowego i do pracownika.

Według planów Wnioskodawcy, przejęcie przez Spółkę pracowników nastąpi w ciągu roku kalendarzowego w 2016 r. Powyższe oznacza, że przez część roku płatnikiem – pracodawcą będzie Wnioskodawca, a część roku pracodawcą – płatnikiem będzie Spółka komandytowa, o której mowa powyżej. Po przejęciu pracowników przez Spółkę komandytową – Wnioskodawca nie zakończy prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca informuje, że po powyższych zdarzeniach gospodarczych (aport i/lub sprzedaż) będzie w dalszym ciągu prowadził działalność gospodarczą, przy czym nie będzie prowadził działalności w tożsamym przedmiocie co Spółka komandytowa. Przeważającym rodzajem działalności będzie wynajem składników majątkowych. W tym celu nastąpi odpowiednia zmiana w centralnej ewidencji działalności gospodarczej.

Reasumując opis zdarzenia przyszłego – Wnioskodawca planuje:

dokonać w 2016 r. zbycia (aport i/lub sprzedaż) poszczególnych składników majątkowych obecnego przedsiębiorstwa, niestanowiących przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa do Spółki komandytowej, w której jest wspólnikiem komandytariuszem,

że Spółka komandytowa przejmie pracowników Wnioskodawcy w myśl art. 23¹ KP, gdyż jest to m.in. korzystne dla pracowników (co potwierdza Inspekcja Pracy – cytat części pisma powyżej).

Powyższe oznacza dla pracowników, że w roku przejścia do Spółki komandytowej ich pracodawcami, a zatem płatnikami będą:

do dnia przejęcia – Wnioskodawca (planowane do dnia 31 marca 2016 r.),

od dnia przejęcia – Spółka komandytowa (planowane od dnia 1 kwietnia 2016 r.).

Oba ww. podmioty to dwa niezależne podmioty gospodarcze, posiadające m.in. odrębne numery NIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca za rok podatkowy, w którym doszło do przejęcia pracowników przez Spółkę komandytową (wg przykładu w zdarzeniu przyszłym za 2016 r.) ma obowiązek sporządzić PIT-11 dla każdego poszczególnego zatrudnionego pracownika, który przeszedł do Spółki komandytowej, np. jak w przykładzie od 1 kwietnia 2016 r., czyli za okres, jak w przykładzie od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r.?
Czy Wnioskodawca za rok podatkowy, w którym doszło do przejęcia pracowników przez Spółkę komandytową (wg przykładu w zdarzeniu przyszłym za 2016 r.) ma obowiązek sporządzić PIT-4R dla każdego poszczególnego zatrudnionego pracownika, który przeszedł do Spółki komandytowej, np. jak w przykładzie od 1 kwietnia 2016 r., czyli za okres, jak w przykładzie od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r.?
Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo przyjmując, że Jego obowiązkiem jako płatnika będzie sporządzenie PIT-4R oraz PIT-11 wyłącznie za i dla tych pracowników, których stosunek pracy ustał przed dniem przejęcia pozostałej załogi przez Spółkę komandytową, czyli tych którzy nie przeszli do Spółki komandytowej?
W sytuacji, gdy wszyscy pracownicy Wnioskodawcy przejdą w trybie art. 23¹ KP do Spółki komandytowej oraz w sytuacji, gdy żadnemu pracownikowi nie ustanie stosunek pracy u Wnioskodawcy (jak w przykładzie do 31 marca 2016 r.), czy Wnioskodawca ma obowiązek złożenia PIT-4R zerowego, ponieważ m.in. Wnioskodawca jako płatnik pobierał i odprowadzał zaliczki od wynagrodzeń?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Wnioskodawca uważa, że za rok podatkowy w którym doszło do przejęcia pracowników przez Spółkę komandytową (wg przykładu w zdarzeniu przyszłym za 2016 r.), nie ciąży na nim obowiązek sporządzenia PIT-11 dla każdego poszczególnego zatrudnionego pracownika, który przeszedł do Spółki komandytowej, np. jak w przykładzie od 1 kwietnia 2016 r., czyli za okres, jak w przykładzie od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r.

Obowiązek taki, w opinii Wnioskodawcy, powstanie w Spółce komandytowej.

Ad. 2)

Wnioskodawca uważa, że za rok podatkowy, w którym dojdzie do przejęcia pracowników przez Spółkę komandytową (wg przykładu w zdarzeniu przyszłym za 2016 r.), nie ma obowiązku sporządzenia PIT-4R dla każdego poszczególnego zatrudnionego pracownika, który przeszedł do Spółki komandytowej, np. jak w przykładzie od 1 kwietnia 2016 r., czyli za okres, jak w przykładzie od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r.

Ad. 3)

Wnioskodawca uważa, że postąpi prawidłowo przyjmując, że Jego obowiązkiem jako płatnika będzie sporządzenie PIT-4R oraz PIT-11 wyłącznie za i dla tych pracowników, których stosunek pracy ustał przed dniem przejęcia pozostałej załogi przez Spółkę komandytową, czyli wyłącznie dla tych którzy nie przeszli do Spółki komandytowej.

Ad. 4)

W sytuacji, gdy wszyscy pracownicy Wnioskodawcy przejdą w trybie art. 23¹ KP do Spółki komandytowej oraz w sytuacji, gdy żadnemu pracownikowi nie ustanie stosunek pracy u Wnioskodawcy (jak w przykładzie do 31 marca 2016 r.), to Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku złożenia PIT-4R zerowego pomimo, że Wnioskodawca jako płatnik pobierał i odprowadzał zaliczki od wynagrodzeń w danym roku.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do powyższych pytań.

Stosownie do postanowień art. 23¹ ustawy Kodeku pracy, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Unormowanie to, przewiduje zatem zachowanie dotychczasowego stosunku pracy, pomimo zmiany podmiotu zatrudniającego, czyli pomimo zmiany pracodawcy, płatnika. Przejęcie pracowników w trybie art. 23¹ KP oznacza, że przejmująca pracowników w tym trybie Spółka komandytowa przejmuje wszelkie obowiązki związane z pełnieniem funkcji pracodawcy oraz płatnika podatku dochodowego osób fizycznych. W konsekwencji, wśród obowiązków są także obowiązki związane ze sporządzaniem deklaracji związanych z wypłatą wynagrodzeń (PIT-4R) oraz informacje PIT-11.

Wnioskodawca dodaje, że w interpretacji Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 czerwca 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-271/15/MK, wskazano, że cyt.: „Przepis art. 23¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy stanowi, że w razie przejęcia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem § 5. Artykuł ten przyjmuje konstrukcję wejścia w stosunek pracy po stronie jednego zakładu pracy w miejsce drugiego, czyli wprowadza swoistą sukcesję uniwersalną w płaszczyźnie stosunków pracy. Opiera się ona przy tym na założeniu, że stosunek pracy w ogóle nie zostaje rozwiązany mimo przekształceń podmiotowych. Z powyższego wynika, że obowiązki płatnika nałożone przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w tym obowiązek poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy i obowiązek sporządzania stosownych informacji, nie ustają lecz przechodzą na nowego płatnika, który przejmując pracowników przejmuje także obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy osób fizycznych oraz wszelkie inne obowiązki z tym związane. Okoliczności te powodują, że przejmujący pracowników pracodawca winien kontynuować obowiązki płatnika nałożone przepisami art. 32, 37, 38, 39 ustawy.”

Wnioskodawca uważa, uwzględniając planowane zdarzenia zbycia (czy to w formie aportu, czy sprzedaży) poszczególnych składników przedsiębiorstwa do Spółki komandytowej, które nie będą stanowić zbycia przedsiębiorstwa, czy też zorganizowanej części przedsiębiorstwa, że z uwagi na fakt, że art. 23¹ KP jest m.in. korzystny dla pracowników, zabezpiecza ich interesy oraz, jak stwierdziła w przywołanym piśmie z dnia 7 września 2015 r. Inspekcja Pracy, cyt.: „jak się wydaje jest dopuszczalne, bowiem podstawowym celem tego art. 23¹ KP jest ochrona interesów pracowniczych”, dlatego też przejęcie pracowników przez Spółkę komandytową nastąpi w trybie art. 23¹ KP, a tym samym na Wnioskodawcy:

Nie ciąży obowiązek sporządzenia PIT-11 dla tych pracowników, którzy zostali przejęci w trybie art. 23¹ KP przez Spółkę komandytową za okres kiedy to Wnioskodawca był pracodawcą (jak w przykładzie w zdarzeniu przyszłym za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r.).
PIT-4R, który ma obowiązek złożyć Wnioskodawca obejmować będzie wyłącznie tych pracowników, których stosunek pracy ustał do dnia przejścia pracowników do Spółki komandytowej, a zatem wyłącznie tych, dla których stosunek pracy ustał, jak w przykładzie w zdarzeniu przyszłym do dnia 31 marca 2016 r. Powyższe oznacza, że zaliczki z wynagrodzeń wypłaconych pracownikom za okres kiedy to Wnioskodawca był pracodawcą/płatnikiem, nie będą wykazane w PIT-4R, który to Wnioskodawca będzie składał za pracowników, których stosunek pracy ustał, jak w przykładzie do dnia przejścia pracowników do Spółki komandytowej (czyli wg przykładu do 31 marca 2016 r.).
PIT-11 Wnioskodawca ma sporządzić i oddać do US oraz wydać pracownikom, ale wyłącznie tym, których stosunek pracy ustał, jak w przykładzie do dnia 31 marca 2016 r., tj. tym, którzy nie przeszli do Spółki komandytowej w trybie art. 23¹ KP.
W przypadku, gdy żadnemu pracownikowi nie ustanie stosunek pracy do dnia przejścia załogi do Spółki komandytowej (wg przykładu do 31 marca 2016 r.), to Wnioskodawca nie ma obowiązku składania zerowego PIT-4R za tenże rok podatkowy (wg przykładu za 2016 r.).

W ocenie Wnioskodawcy stanowisko to potwierdza także m.in. interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 września 2015 r., Nr ITPB2/4511-690/15/MU, w której m.in. stwierdzono, że cyt.: „(...) skoro zatem, jak twierdzi Wnioskodawca przejęcie z dniem 1 lipca 2015 r. Jego pracowników przez firmę zewnętrzną nastąpi w trybie art. 23¹ KP to stwierdzić należy, że w odniesieniu do tych pracowników nie ma On obowiązku sporządzania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) za 2015 r. (tj. za okres od 1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2015 r.). Wnioskodawca nie ma również obowiązku wykazywania za ten okres w deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R), ani (...). Bowiem, jak wykazano powyżej deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R) sporządza za ten okres firma przejmująca pracowników, która będzie obowiązana, jako przejmujący pracodawca, do wykazania w niej wszelkich danych (informacji) za cały rok podatkowy, w tym m.in. zaliczek na podatek (...), dotyczących okresu przed przejęciem pracowników, tj. od stycznia do czerwca 2015 r.”

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe jest zgodne z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa oraz art. 31 ust. 1, art. 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z treści art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z kolei ust. 1a tegoż artykułu stanowi, że w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Na podstawie art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (PIT-11).

Stosownie do ust. 2 cytowanego wyżej artykułu, jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy na pisemny wniosek podatnika, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, są obowiązani do sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, lub urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w 1989 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Podstawowym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa jest PKD: 10.11.Z – przetwarzanie i konserwacja mięsa z wyłączeniem mięsa z drobiu. Wnioskodawca posiada własny sklep przyzakładowy oraz punkty handlowe (stoiska), do których ma prawa na podstawie umów najmu, dzierżawy. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, na różnych stanowiskach zatrudnieni są pracownicy. Oprócz wyżej wskazanej jednoosobowej działalności, Wnioskodawca jest wspólnikiem komandytariuszem w Spółce komandytowej, która w założeniu ma przejąć zadania i kompetencje Jego aktualnego przedsiębiorstwa. Wnioskodawca rozważa zbycie w formie aportu lub sprzedaży do Spółki komandytowej poszczególnych składników majątkowych niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jednakże łącznie stanowiących zespół składników zakładu, pozwalających na możliwość dalszego wykonywania pracy przez pracowników w nim zatrudnionych. Planowane jest że Spółka komandytowa, która stanie się nabywcą (czy to w formie aportu, czy kupna) składników majątkowych ma przejąć pracowników przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Do przejęcia ma dojść w trybie art. 23¹ ustawy Kodeks Pracy. W przypadku sprzedaży/aportu poszczególnych składników majątkowych, celem zbycia jest możliwość kontynuowania prowadzenia działalności w przedmiocie analogicznym, jak w przypadku prowadzonego przez Wnioskodawcę, jako osobę fizyczną, przedsiębiorstwa przez Spółkę komandytową, a tym samym możliwość dalszego wykonywania pracy przez pracowników w nim zatrudnionych. W wyniku planowanej transakcji zbycia (aport i/lub sprzedaż) składników majątkowych, niestanowiących zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwie nie będzie zapotrzebowania na pracę zatrudnionych przez Niego pracowników, natomiast takie zapotrzebowanie będzie występowało po stronie Spółki. Według planów Wnioskodawcy, przejęcie przez Spółkę pracowników nastąpi w ciągu roku kalendarzowego w 2016 r. Powyższe oznacza, że przez część roku płatnikiem – pracodawcą będzie Wnioskodawca, a część roku pracodawcą – płatnikiem będzie Spółka komandytowa. Po przejęciu pracowników przez Spółkę komandytową – Wnioskodawca nie zakończy prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca informuje, że po powyższych zdarzeniach gospodarczych (aport i/lub sprzedaż) będzie w dalszym ciągu prowadził działalność gospodarczą, przy czym nie będzie prowadził działalności w tożsamym przedmiocie co Spółka komandytowa. Przeważającym rodzajem działalności będzie wynajem składników majątkowych. W tym celu nastąpi odpowiednia zmiana w centralnej ewidencji działalności gospodarczej.

Przepis art. 23^¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) stanowi, że w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

Artykuł ten przyjmuje konstrukcję automatycznego wejścia w stosunek pracy po stronie jednego zakładu pracy w miejsce drugiego, czyli wprowadza swoistą sukcesję uniwersalną w płaszczyźnie stosunków pracy. Opiera się ona przy tym na założeniu, że stosunek pracy w ogóle nie zostaje rozwiązany mimo przekształceń podmiotowych.

Z powyższego wynika, że obowiązki płatnika nałożone przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym obowiązek sporządzenia stosownych informacji, deklaracji i obowiązek poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy, nie ustają, lecz przechodzą na nowego płatnika, który przejmując pracowników przejmuje także obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wszelkie inne obowiązki z tym związane. Powyższe okoliczności powodują, że przejmujący pracowników pracodawca winien kontynuować obowiązki płatnika nałożone m.in. przepisami art. 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, po zakończeniu roku podatkowego przejmujący pracodawca, winien przekazać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-4R obejmującą dane za cały rok podatkowy oraz winien przekazać podatnikowi oraz odpowiednim urzędom skarbowym informacje o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 obejmujące dane za cały rok podatkowy.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro przejęcie – jak w przykładzie od 1 kwietnia 2016 r. – pracowników Wnioskodawcy przez Spółkę komandytową nastąpi w trybie art. 23^¹ ustawy Kodeks pracy, to w odniesieniu do tych pracowników Wnioskodawca nie ma obowiązku sporządzania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r. Powyższą informację PIT-11 winien sporządzić nowy pracodawca (tj. Spółka komandytowa) i ująć w nich dane za cały rok podatkowy, tj. zarówno za okres do dnia zatrudnienia pracowników u Wnioskodawcy, jak i od dnia przejęcia przez Spółkę komandytową. Wnioskodawca nie ma również obowiązku sporządzenia deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R) za okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 marca 2016 r.

Natomiast, obowiązkiem Wnioskodawcy, jako płatnika podatku dochodowego będzie sporządzenie deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R) oraz informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11), wyłącznie za i dla tych pracowników, których stosunek pracy ustał, jak w przykładzie do dnia 31 marca 2016 r., tj. za i dla tych pracowników, którzy nie przeszli do Spółki komandytowej w trybie art. 23^¹ ustawy Kodeks pracy.

W sytuacji, gdy wszyscy pracownicy Wnioskodawcy przejdą w trybie art. 23^¹ ustawy Kodeks pracy do Spółki komandytowej, a także w przypadku, gdy żadnemu pracownikowi nie ustanie stosunek pracy do dnia przejścia pracowników do Spółki komandytowej (wg przykładu do 31 marca 2016 r.), to Wnioskodawca nie ma obowiązku sporządzenia „zerowej” deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R) za ten rok podatkowy (wg przykładu za 2016 r.). Spółka komandytowa (nowy pracodawca) będzie miała bowiem obowiązek wykazać zaliczki na podatek dochodowy za cały rok podatkowy, łącznie z zaliczkami odprowadzonymi przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin