Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-971/15-4/MW
z 1 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. (data wpływu 27 stycznia 2016 r.) na wezwanie Nr IPPB3/4510-971/15-2/MW z dnia 14 stycznia 2016 r. (data doręczenia 18 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Osoba fizyczna udostępniła licencję marki (znaku towarowego) osobie prawnej. Licencja znaku towarowego jest udostępniana po raz pierwszy.

W uzupełnieniu wniosku na wezwanie tut. Organu, Wnioskodawca wskazał, że:

1. „osobą prawną”, której udostępniana jest licencja znaku towarowego, jest Wnioskodawca,
2. „Udostępnienie” licencji znaku towarowego rozumiane jest jako zawarcie umowy z osobą fizyczną, która posiada znak towarowy z prawem ochrony nadanym przez Urząd Patentowy RP, na korzystanie z przedmiotowego znaku towarowego.
3. Wnioskodawca na podstawie umowy będzie korzystał z licencji znaku towarowego rozumianego jako słowno-graficzny znak towarowy posiadający prawną ochronę UPRP.
4. Wnioskodawca będzie wykorzystywać znak towarowy jako wsparcie w prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie w sposób bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami podatkowymi.
5. Spółka będzie korzystać ze znaku towarowego w jednym roku podatkowym w okresie nieprzekraczającym roku.
6. Za udostępnienie licencji znaku towarowego Spółka uiści opłatę.
7. Na znak towarowy zostało przyznane przez Urząd Patentowy prawo ochronne.
8. Wnioskodawca przedmiotowy znak towarowy zalicza do praw określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

Czy jako osoba prawna otrzymująca licencję znaku towarowego na okres nieprzekraczający roku w jednym roku podatkowym, Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na zakup licencji do kosztów uzyskania przychodów w sposób bezpośredni z momentem poniesienia wydatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako Spółka, osoba prawna, otrzymująca na podstawie umowy licencję znaku towarowego na okres nieprzekraczający roku, jest uprawniona do zaliczenia wydatków poniesionych na zakup licencji do kosztów uzyskania przychodów w sposób bezpośredni z momentem poniesienia wydatku. Przepis art. 15 ust. 4c ustawy o CIT stanowi bowiem, iż koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ww. przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które spełniają łącznie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
  
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy.
  
  
  

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawcy udostępniana jest licencja znaku towarowego. „Udostępnienie” licencji znaku towarowego rozumiane jest jako zawarcie umowy z osobą fizyczną, która posiada znak towarowy z prawem ochrony nadanym przez Urząd Patentowy RP, na korzystanie z przedmiotowego znaku towarowego. Wnioskodawca na podstawie umowy będzie korzystał z licencji znaku towarowego rozumianego jako słowno-graficzny znak towarowy posiadający prawną ochronę UPRP. Znak towarowy będzie wykorzystywać jako wsparcie w prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie w sposób bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami podatkowymi. Spółka będzie korzystać ze znaku towarowego w jednym roku podatkowym w okresie nieprzekraczającym roku. Za udostępnienie licencji znaku towarowego Spółka uiści opłatę. Wnioskodawca przedmiotowy znak towarowy zalicza do praw określonych w ustawie Prawo własności przemysłowej.

Należy zauważyć, że umowa licencyjna charakteryzuje się tym, że podmiot, któremu przysługuje wyłączne prawo do określonego dobra o charakterze niematerialnym (licencjodawca), upoważnia inny podmiot (licencjobiorcę) do korzystania z tego dobra na warunkach ustalonych w tej umowie. Umowa ma charakter zobowiązaniowy. Licencjodawca nie przenosi na licencjobiorcę swoich praw, a jedynie udziela mu – nieodpłatnie albo za wynagrodzeniem (tzw. opłata licencyjna) – prawa do korzystania z nich w ograniczonym zakresie. Zasady udzielania licencji do poszczególnych dóbr niematerialnych wynikają z przepisów odnoszących się do tych dóbr, a w zakresie w nich nieuregulowanym – z przepisów ogólnych prawa cywilnego.

Do dóbr niematerialnych, których dotyczyć mogą umowy licencyjne, należą prawa regulowane ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.) oraz prawa, o których mowa w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410). W szczególności, przedmiotem umowy licencyjnej może być udzielenie przez podmiot uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy innej osobie upoważnienia do używania tego znaku (art. 163 ust. 1 Prawa własności przemysłowej). Celem wyjaśnienia czym jest znak towarowy należy posłużyć się jego definicją zawartą w art. 120 wyżej powołanej ustawy, według której znakiem towarowym jest każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa, w szczególności może być to wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Skoro zatem na gruncie rozpatrywanej sprawy, przedmiotem umowy licencyjnej dotyczącej korzystania ze znaku jest udzielenie licencji w powyższym rozumieniu, licencja ta stanowi, co do zasady, podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której stanowi art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zaś jak wskazał Wnioskodawca prawem określonym w ustawie Prawo własności przemysłowej.

Na podstawie art. 16b ustawy, z zastrzeżeniem art. 16c, do podlegających amortyzacji zalicza się nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby wymienione enumeratywnie w tym przepisie elementy mogły stanowić wartość niematerialną i prawną, przewidywany okres ich użytkowania powinien przekraczać rok. W tym kontekście istotne jest prawidłowe zdefiniowanie zwrotu „przewidywany”. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego przez „przewidywanie” należy rozumieć „to, co ktoś przewiduje, przypuszcza, czego się spodziewa, domyśla”, natomiast „przewidywać” oznacza „przeczuć, domyślić się co będzie, co może nastąpić” lub „określić, oznaczyć coś z góry”. Powyższe przesądza o tym, że o uznaniu danego składnika za wartość niematerialną i prawną decyduje zamiar (intencja) używania/wynajmowania go przez okres przekraczający rok. Posługując się zwrotem „przewidywanym” ustawodawca uwzględnił zatem uwarunkowania rzeczywistości gospodarczej, w której podatnik częstokroć nie jest w stanie z całą pewnością określić, jaki będzie przyszły, faktyczny okres używania danej wartości niematerialnej i prawnej. Zarazem odwołanie się przez ustawodawcę do przewidywanego okresu używania składnika świadczy o tym, że indyferentny, dla uznania ww. składnika za wartość niematerialną i prawną, jest okres jego faktycznego używania.

Zamiar używania przez Wnioskodawcę znaku towarowego przez okres krótszy niż rok, co zostało przez Wnioskodawcę przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego przesądza zatem o tym, że opisany we wniosku składnik majątku nie może być zakwalifikowany jako wartość niematerialna i prawna.

Powyższe skutkuje tym, że opłaty licencyjne nie będą odniesione w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wobec powyższego, moment ujęcia w kosztach podatkowych wydatków ponoszonych przez Spółkę rozpatrzyć należy w kontekście uregulowań wynikających z art. 15 ust. 4, 4b-4e powołanej ustawy.

W celu ustalenia momentu potrącalności poniesionych wydatków, należy w pierwszej kolejności prawidłowo określić ich charakter. W oparciu o kryterium stopnia powiązania danego wydatku z osiąganym przychodem, ustawodawca wyróżnia dwie kategorie kosztów podatkowych:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami – ich poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów, możliwe jest zatem ustalenie, kiedy i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód,
  

• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  
  

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W nawiązaniu do powyższego należy uznać, że wydatki z tytułu zawartej umowy licencyjnej stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami (tak też zauważył sam Wnioskodawca), gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów.

Moment potrącenia kosztów pośrednich wynika z art. 15 ust. 4d ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” należy rozumieć dzień, na który Spółka uwzględni koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych, za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Zatem wydatki z tytułu zawartej umowy licencyjnej jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia, stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy, tj. w dniu, na który zostaną ujęte w księgach rachunkowych jako koszt bilansowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.