Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-899/15/RSz
z 2 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 października 2015 r. (data wpływu 20 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 19 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przekazania znaków towarowych, otrzymanych w formie darowizny, do własnej działalności gospodarczej lub spółki jawnej w formie aportu, bez uprzedniego wykorzystywania ich w działalności lub uprzednio wykorzystywanych w ramach jednoosobowej działalności jako podatnika VAT oraz w zakresie podstawy opodatkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przekazania znaków towarowych, otrzymanych w formie darowizny, do własnej działalności gospodarczej lub spółki jawnej w formie aportu, bez uprzedniego wykorzystywania ich w działalności lub uprzednio wykorzystywanych w ramach jednoosobowej działalności jako podatnika VAT oraz w zakresie podstawy opodatkowania.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 19 stycznia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 5 stycznia 2016 r. znak: IBPP2/4512-899/15/RSz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W najbliższej przyszłości Wnioskodawca otrzyma w formie darowizny od ojca, prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, znaki towarowe objęte ochroną prawną lub zgłoszone do takiej ochrony. Są to znaki towarowe słowno-graficzne oraz słowne, wytworzone we własnym zakresie w ramach działalności gospodarczej, nie były wykazywane jako wartości niematerialne i prawne i nie podlegały odpisom amortyzacyjnym. Część znaków towarowych została zgłoszona do rejestracji i zarejestrowana w Urzędzie Patentowym RP, część oczekuje na rejestrację przez ten organ, kilka znaków zostało zarejestrowanych w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (Znaki Towarowe i Wzory) jako wspólnotowe znaki towarowe, chronione prawami z rejestracji na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. UE L z 24 marca 2009r., Nr 78, str. 1) oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1410), jeden ze wspólnotowych znaków towarowych jest przedmiotem rejestracji międzynarodowej.

Przed dokonaniem darowizny znaki towarowe (prawa do znaków towarowych) zostaną wycenione przez rzeczoznawcę i na tej podstawie zostanie ustalona ich wartość rynkowa.

Otrzymane znaki towarowe wnioskodawca zamierza wykorzystywać w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - wówczas udzieli odpłatnych licencji innym podmiotom (spółkom osobowym, spółkom kapitałowym, osobom fizycznym prowadzącym działalność gospodarczą), uprawniających je do korzystania ze znaków towarowych w ramach ich działalności gospodarczej, jak również będzie mógł je wykorzystywać samodzielnie. Drugą rozważaną przez wnioskodawcę formą wykorzystania znaków towarowych jest wniesienie ich aportem do spółki jawnej, w której będzie wspólnikiem - wówczas to spółka jawna będzie mogła korzystać ze znaków towarowych w prowadzonej działalności gospodarczej oraz udzielać odpłatnie licencji na korzystanie ze znaków towarowych innym podmiotom. W obu przypadkach znaki towarowe będą wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dłużej niż rok, w związku z czym zostaną wykazane jako wartości niematerialne i prawne, odpowiednio w wykazie prowadzonym przez wnioskodawcę jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą lub jako majątek spółki jawnej. Od ich wartości początkowej będą dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Znaki towarowe (prawa do znaków towarowych) wnioskodawca otrzyma nieodpłatnie – w formie darowizny, w związku z czym w dacie nabycia nie będzie wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Korzystanie ze znaków towarowych będzie się wiązało z ponoszeniem okresowych kosztów związanych z ich ochroną - opłaty wnoszone na rzecz właściwych urzędów ds. ochrony własności przemysłowej, warunkujące uzyskanie, utrzymanie lub przedłużenie ochrony.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, prowadzi sprzedaż opodatkowaną tym podatkiem.

W piśmie z 14 stycznia 2016 r. Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie z dnia 5 stycznia 2016 roku, otrzymane w dniu 11 stycznia 2016r. poinformował, iż Wnioskodawca pragnie uzyskać interpretację prawa podatkowego zarówno w zakresie zasad opodatkowania podatkiem VAT wykorzystywania otrzymanych darowizną znaków towarowych w ramach własnej jednoosobowej działalności gospodarczej, jak i skutków czynności polegającej na wniesieniu tych znaków aportem do spółki jawnej. W zamian za wniesione znaki towarowe Wnioskodawca obejmie udziały w spółce jawnej. W związku z tym uiszczono dodatkową opłatę w kwocie 40 zł na konto Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Odpowiadając na pytania zawarte w wezwaniu poinformowano, iż Wnioskodawca otrzyma znaki jako darowizną od ojca. Ich wartość zwiększy majątek prywatny Wnioskodawcy. Darowizna zostanie bowiem przekazana na rzecz M. jako osobę prywatną, a nie na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Następnie na podstawie odrębnego oświadczenia woli Wnioskodawca włączy otrzymane znaki towarowe do własnej działalności gospodarczej i będzie je wykorzystywał w związku z tą działalnością - będzie odpłatnie udzielał praw do korzystania z nich (licencji) innym podmiotom. Licencje będą uprawniały do umieszczania znaków towarowych na produktach, opakowaniach, materiałach reklamowych, itp. w związku z prowadzoną przez te podmioty działalnością produkcyjną lub dystrybucyjną. Nabywcami licencji mogą być osoby fizyczne prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą, spółki jawne, komandytowe lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Wnioskodawca samodzielnie prowadzi również działalność dystrybucyjną (dostarcza drzwi produkowane w firmie ojca do sieci handlowych), jak i działalność usługową (świadczy usługi sprzątania i utrzymania ruchu na rzecz firmy E.). Nabyte w drodze darowizny znaki towarowe i wprowadzone na podstawie odrębnego oświadczenia do majątku działalności, zamierza wykorzystywać również w tej działalności - oznaczać nimi oferowane produkty, umieszczać slogany handlowe na własnych materiałach reklamowych, marketingowych.

Wnioskodawca rozważa również inny wariant postępowania - otrzymane w formie darowizny znaki towarowe wniesie w formie aportu do spółki jawnej, w zamian za objęte udziały w tej spółce. Znaki te nie będą wcześniej wykorzystywane przez niego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak wskazano w zaprezentowanym własnym stanowisku Wnioskodawcy, czynność wniesienia znaków towarowych z majątku prywatnego do majątku wykorzystywanego w związku z prowadzoną jednoosobową działalnością gospodarczą, lub do spółki jawnej jako aport, nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej podatnika VAT. Wnioskodawca dokona tych czynności jako osoba prywatna, a nie podatnik VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne przekazania znaków towarowych przez ojca na jego rzecz będzie czynnością opodatkowaną podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Niemniej jednak kwestia ta jest przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną, z którym wystąpił ojciec Wnioskodawcy pan Z.

Jeśli czynność przekazania znaków towarowych w formie darowizny będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, to Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż darowizna zostanie przez niego otrzymana jako osobę prywatną, bez związku z prowadzoną działalnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Darowizna znaków towarowych spodziewana jest w pierwszej połowie 2016 roku. Po otrzymaniu znaków Wnioskodawca zdecyduje, czy wprowadzi je do prowadzonej działalności gospodarczej, czy wniesie je aportem do spółki jawnej. Na dzień dzisiejszy decyzje te jeszcze nie zostały podjęte, ale można założyć, iż nastąpią niebawem po otrzymaniu darowizny.

Wnioskodawca nie jest również w stanie w dniu dzisiejszym udzielić odpowiedzi na pytanie, po jakim czasie znaki wykorzystywane przez niego w działalności gospodarczej (wprowadzone do majątku tej działalności na podstawie oświadczenie) zostaną wniesione aportem do spółki jawnej. Czynność ta może nastąpić zarówno w krótkim czasie od daty wprowadzenia ich do działalności, jak i po upływie kilku lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przekazanie znaków towarowych, otrzymanych w formie darowizny, do własnej działalności gospodarczej lub spółki jawnej bez uprzedniego wykorzystywania ich w działalności, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT?

Czy przekazanie znaków towarowych (praw do znaków towarowych) do spółki jawnej uprzednio wykorzystywanych w ramach jednoosobowej działalności jako podatnika VAT, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT?

Co będzie stanowiło podstawę opodatkowania podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Przekazanie znaków towarowych (praw do znaków towarowych) do spółki jawnej, otrzymanych w formie darowizny, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, ale tylko wówczas, gdy znaki towarowe zostaną wcześniej wprowadzone do działalności gospodarczej wnioskodawcy i wykorzystane w ramach prowadzonej działalności opodatkowanej VAT.

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają czynności wykonywane przez podatników tego podatku w ramach działalności gospodarczej. Obydwa pojęcia zostały zdefiniowane w art. 15 ustawy o VAT. Podatnikiem tego podatku jest osoba prawna, jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, oraz osoba fizyczna, wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat tej działalności. Natomiast przez działalność gospodarczą rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przekazanie przez wnioskodawcę znaków towarowych (praw do znaków towarowych) otrzymanych w darowiźnie czy to do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, czy do spółki osobowej bez uprzedniego wykorzystywania ich w działalności, nie spełnia definicji czynności wykonanej w ramach działalności gospodarczej. Znaki towarowe będą stanowiły majątek prywatny wnioskodawcy, otrzymany od ojca niezależnie od faktu, czy prowadzi jakąkolwiek działalność gospodarczą. Przekazanie elementów majątku prywatnego nie jest czynnością wykonywaną w sposób ciągły, ani w celach zarobkowych - przekazanie nastąpi nieodpłatnie. Czynność ta nie zostanie wykonana przez wnioskodawcę jako podatnika podatku VAT.

Natomiast w sytuacji, gdy znaki towarowe najpierw wnioskodawca „wprowadzi” do swojej jednoosobowej działalności gospodarczej, będzie je użytkował w sposób ciągły, w celach zarobkowych - udzielanie licencji jest takim działaniem, a następnie przekaże aportem do spółki jawnej, to czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Będzie to bowiem nieodpłatne przekazanie składnika majątku wykorzystywanego jako podatnik VAT. Znajdzie tu zastosowanie art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy o VAT, który na równi ze świadczeniem usług uznaje wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Spółka jawna jest odrębnym podatnikiem VAT, w związku z czym przekazanie wartości niematerialnych i prawnych jest wydaniem na cele inne niż własna działalność wnioskodawcy jako podatnika VAT.

Zasady ustalenia podstawy opodatkowania dla takiej czynności definiuje art. 29a ust. 5 ustawy o VAT - w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesionych przez podatnika. Przekazywane praw do znaków towarowych będące tu przedmiotem opodatkowania, wnioskodawca otrzyma nieodpłatnie, więc jedyne koszty jakie wystąpią w związku posiadaniem tych praw to opłaty za przedłużenie ochrony znaków. I właśnie, suma tych opłat będzie stanowiła podstawę opodatkowania.

Podobne stanowisko wyraził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2015r., sygn.: PTPP1/4512-379/15-2/MW, oraz w interpretacji z dnia 2 marca 2015r., sygn.: PTPP2/4512-33/15-2/PRP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 25 listopada 2014r., sygn.: ILPP5/443-219/14-2/PG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Wnioskodawca we wniosku wskazuje, że zamierza wykorzystać otrzymane w drodze darowizny znaki towarowe przez wykorzystanie ich we własnej działalności gospodarczej lub przez wniesienie tych znaków aportem do spółki jawnej. W zamian za wniesiony aport Wnioskodawca obejmie udziały w spółce jawnej. W ocenie Wnioskodawcy wniesienie aportem znaków towarowych do spółki jawnej to czynność nieodpłatna.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (np. spółki), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Nie ulega wątpliwości, że wniesienie aportu nie jest świadczeniem pod tytułem darmowym. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść. Wynagrodzenie otrzymywane w zamian za wniesienie aportu w postaci m.in. ogółu praw i obowiązków, jest specyficzną formą odpłatności (wynagrodzenia), w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść, otrzymuje bowiem określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport. W szczególności prawo do udziału w zysku.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na udział kapitałowy. Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie udziałów, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Mając zatem powyższe na uwadze należy stwierdzić, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, że czynność wniesienia aportem znaków towarowych do spółki jawnej, nie stanowi czynności nieodpłatnej, lecz jest na gruncie przepisów podatku od towarów i usług czynnością odpłatną. Zatem w tej sytuacji nie znajdzie zastosowania przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, tylko przepis art. 8 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z cyt. powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Oczywiste jest, że wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Ponadto, dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy o VAT, nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

W ocenie tut. Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste, a tym samym stanowić majątek prywatny. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i nie korzystanie z nich, w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z niego wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

Otrzymane w drodze darowizny znaki towarowe, ze względu na ich cechy, w chwili wniesienia aportu, a tym samym przejęcia przez spółkę do używania, czy też przyjęte do wykorzystania we własnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, będą zdatne do użytku oraz będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej zarówno przez spółkę jak i przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej. Otrzymane znaki towarowe Wnioskodawca zamierza wykorzystywać w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - wówczas udzieli odpłatnych licencji innym podmiotom (spółkom osobowym, spółkom kapitałowym, osobom fizycznym prowadzącym działalność gospodarczą), uprawniających je do korzystania ze znaków towarowych w ramach ich działalności gospodarczej, jak również będzie mógł je wykorzystywać samodzielnie przez oznaczanie nimi oferowanych produktów, umieszczanie sloganów handlowych na własnych materiałach reklamowych, marketingowych.

Drugą rozważaną przez Wnioskodawcę formą wykorzystania znaków towarowych jest wniesienie ich aportem do spółki jawnej, w której będzie wspólnikiem - wówczas to spółka jawna będzie mogła korzystać ze znaków towarowych w prowadzonej działalności gospodarczej oraz udzielać odpłatnie licencji na korzystanie ze znaków towarowych innym podmiotom.

W obu przypadkach znaki towarowe będą wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dłużej niż rok, w związku z czym zostaną wykazane jako wartości niematerialne i prawne, odpowiednio w wykazie prowadzonym przez Wnioskodawcę jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą lub jako majątek spółki jawnej. Od ich wartości początkowej będą dokonywane odpisy amortyzacyjne.

W tym momencie, należy również zwrócić uwagę na jednorazowy charakter czynności aportu, który w analizowanej sprawie w kontekście art. 15 ust. 2 pozostaje bez znaczenia. Wniesienie aportem znaków towarowych, owszem jest jednorazowe, jednakże w skali wykorzystania i czerpania korzyści z wniesionych znaków towarowych, to okres dłuższy niż rok. Zatem nie można przyjąć, że będzie to czynność incydentalna, gdyż nastąpi wykorzystanie posiadanych znaków towarowych w sposób ciągły do celów zarobkowych (np. jak przy jednorazowym zawarciu umowy najmu, czynsz jest pobierany systematycznie, przez okres trwania umowy).

W podsumowaniu dotyczącym przyjęcia znaków towarowych jako majątku osobistego, należy również zaznaczyć, że otrzymanie ich w drodze darowizny nie dowodzi, że będziemy mieć do czynienia z majątkiem osobistym osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że podatnicy na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 121 ze zm.) mają prawo do swobodnego kształtowania umów handlowych, których przedmiotem jest prawo majątkowe. Z kolei na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, organy podatkowe posiadają uprawnienie do oceny skutków, jakie w sferze prawa wywołują zawierane przez podatników transakcje. Uprawnienie takie, w przypadku braku wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu transakcji wynika z zasad ogólnych postępowania podatkowego, a zatem organy mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych przez podatnika umów pod kątem ich zgodności z przepisami podatkowymi, a także rzeczywistych zamiarów stron umowy, gdy wykażą one w sposób bezsporny pozorność danych transakcji (patrz wyrok NSA sygn. akt I FSK 1851/07).

Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie, czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną, czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca od momentu otrzymania w drodze darowizny, zamierza wykorzystywać znaki towarowe albo w ramach własnej działalności gospodarczej albo zamierza wnieść je aportem do spółki jawnej, której będzie wspólnikiem. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest wskazanie Wnioskodawcy, że znaki towarowe nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej i będą stanowić majątek prywatny Wnioskodawcy. Zarówno bowiem charakter, sposób wykorzystania znaków towarowych jak i zamiar Wnioskodawcy wykorzystywania znaków w działalności gospodarczej, jednoznacznie wskazują, że nie będziemy mieć tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był nabyty w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego czynność wniesienia aportem przez Wnioskodawcę do spółki jawnej wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe, będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca będzie występował jako podatnik VAT. Jak wcześniej wskazano czynność wniesienia aportem znaków towarowych do spółki jawnej w zamian za udziały, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, tym samym będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Natomiast przekazanie przez Wnioskodawcę otrzymanych w formie darowizny znaków towarowych do własnej działalności gospodarczej, na gruncie podatku od towarów i usług, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Nie dochodzi bowiem do zmiany ekonomicznego władztwa nad znakami. Tym samym, w takim przypadku nie znajdują zastosowania przepisy ustawy o VAT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej opodatkowania przekazania znaków towarowych do własnej działalności lub wniesienia aportem do spółki jawnej, z uwagi na uzasadnienie Wnioskodawcy, należy uznać całościowo za nieprawidłowe.

W odniesieniu do ustalenia podstawy opodatkowania czynności przekazania znaków towarowych do własnej działalności gospodarczej, z uwagi na rozstrzygnięcie dotyczące kwestii opodatkowania tej czynności, odpowiedź jest bezprzedmiotowa.

Natomiast w kwestii ustalenia podstawy opodatkowania czynności wniesienia aportem znaków towarowych do spółki jawnej, należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy o VAT. I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Należy zauważyć, że art. 29a ustawy o VAT nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla czynności, dla których nie ustalono ceny. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie należy zastosować zasadę ogólną ustalania podstawy opodatkowania w oparciu o wszystko, co stanowi zapłatę. Przy czym zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie zawiera podatku VAT.

Należy wskazać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, stwierdzić należy, że podstawą opodatkowania dla czynności wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci znaku towarowego, do spółki jawnej w zamian za Udział spółkowy będzie – zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 29a ust. 6 tej ustawy – wszystko, co stanowi zapłatę, którą Wnioskodawca otrzyma od spółki jawnej z tytułu dokonania przedmiotowego aportu, pomniejszone o kwotę podatku VAT.

Wnioskodawca określając podstawę opodatkowania powinien ustalić ją w oparciu o wartość Udziału spółkowego rozumianego jako ogół praw i obowiązków Wnioskodawcy jako wspólnika spółki, pomniejszony o kwotę należnego podatku VAT.

Wobec powyższego, oceniając stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii podstawy opodatkowania dla czynności wniesienia aportem znaków towarowych do spółki jawnej, należy stwierdzić, że z uwagi na uznanie ww. czynności za odpłatne świadczenie usług, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, nie znajdzie tutaj zastosowania przepis art. 29a ust. 5 ustawy, lecz jak wyjaśniono powyżej przepis art. 29a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług, czyli suma opłat za przedłużenie ochrony znaków, należało uznać całościowo za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.