Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-735/14-3/16-S/MD
z 26 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 657/15 (data wpływu 3 grudnia 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 19 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych przychodów z tytułu dzierżawy znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada zarejestrowany znak towarowy. Zawarł umowę dzierżawy tego prawa ze spółką komandytową, w której jest wspólnikiem (komandytariuszem). W związku z zawartą umową Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie tytułem czynszu, które będzie stanowiło przychód Wnioskodawcy. Znak towarowy będący przedmiotem umowy dzierżawy stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy. Umowa dzierżawy została zawarta na podstawie art. 162 § 1 ustawy Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117), w zw. z art. 709 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93), który stanowi, że przepisy ustawy dotyczące dzierżawy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Umowa dzierżawy nie będzie zawarta w ramach działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie prowadzi samodzielnie działalności gospodarczej. We właściwym terminie Wnioskodawca złoży właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych z tytułu dzierżawy znaku towarowego.

Istotą umowy jest oddanie spółce prawa do używania znaku towarowego i prawa do pobierania z jego używania pożytków, w zamian za co spółka będzie zobowiązana do wypłaty Wnioskodawcy umownego czynszu. Umowa w sposób charakterystyczny dla umów najmu i dzierżawy kształtuje prawa i obowiązki stron. Zgodnie z umową, dzierżawca nie może skutecznie występować z roszczeniami z tytułu naruszenia prawa ochronnego, natomiast wydzierżawiający zostanie zobowiązany do powstrzymania się od korzystania ze znaku towarowego, będącego przedmiotem umowy, w okresie jej trwania. Czynsz będzie wypłacany Wnioskodawcy w pieniądzach. Powyższe postanowienia będą decydowały o tym, że zawarta umowa nie będzie umową licencji, ale będzie kształtowała stosunek dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód z czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) w związku z art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz otrzymywany na podstawie umowy dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%.

Możliwość zawarcia umowy dzierżawy prawa majątkowego potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycznia 2011 r. (IV CSK 274/10). Przychody z dzierżawy można opodatkować na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według obowiązującej skali podatkowej. Osoba fizyczna osiągająca przychody z umów najmu, dzierżawy albo innych umów podobnych może je również opodatkować ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych ze stawką 8,5% od całości przychodów.

Zgodnie z art. 6 ust. la ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W ustawie brak jest ograniczeń dotyczących możliwości zastosowania ryczałtu do przychodów z najmu, dzierżawy, itp., uzyskiwanych przez osoby fizyczne. Nie ma również definicji pojęcia dzierżawy, w związku z czym, dokonując wykładni przepisu należy się powołać na regulacje Kodeksu cywilnego, na podstawie których można zawrzeć również umowę dzierżawy znaku towarowego. A zatem, umowa zawarta przez podatnika jest umową dzierżawy z Kodeksu cywilnego, do której odnosi się art. 6 ust. la ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez sądy administracyjne m.in. w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 711/13. W przywołanym wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest m.in. umowa dzierżawy oraz inne umowy o podobnym charakterze. W tym unormowaniu ustawodawca nie wspomina, czy ma na uwadze dzierżawę (umowę o podobnym charakterze) mającą za przedmiot tylko rzeczy, czy też również prawa. Nie pozostawia jednak tego zagadnienia bez odpowiedzi, bowiem w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi wyraźnie, że przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty. W ocenie Sądu, nie może budzić uzasadnionych wątpliwości, że art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powinny być odczytywane w oderwaniu od siebie. Nie można zapominać, że żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym - jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę również jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje bowiem zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. uchwały składu siedmiu sędziów NSA: z dnia 2 kwietnia 2012 r., II FPS 3/11; z dnia 19 listopada 2012 r., II FPS 1/12; CBOSA). Zdaniem Sądu, przepisy te należy wykładać we wzajemnym powiązaniu, co oznacza, że art. 16a stanowi dopełnienie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy poszukiwaniu prawidłowej odpowiedzi na pytanie, czy umowa dzierżawy albo umowa o podobnym charakterze, jako źródło przychodu, dotyczy tylko rzeczy, czy też także praw majątkowych. Z zestawienia tych dwóch przepisów, w ocenie Sądu, wynika niewątpliwie, że ustawodawca przyjmuje, jako źródło przychodu, zarówno dzierżawę (czy umowę o podobnym charakterze), która ma za przedmiot rzeczy, jak też prawa majątkowe.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 819/13 oraz w wyroku z dnia 7 lipca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 587/14.

W przypadku, kiedy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia co jest przedmiotem dzierżawy: rzecz czy prawo. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym. Ten wymóg bezpośredniości między źródłem przychodu a przychodem jest wyraźnie widoczny, kiedy przychody z praw autorskich, czy praw własności przemysłowej, uzyskiwane są w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej, czy działalności wykonywanej osobiście i wówczas podlegają kwalifikacji jako pochodzące odpowiednio ze źródeł przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3, 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaś z praw majątkowych.

Wobec powyższego, kiedy przychód z dzierżawy prawa majątkowego jest przychodem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 6 w powiązaniu z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nabiera znaczenia, w opisanym stanie faktycznym treść art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Jak natomiast wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca we właściwym terminie złoży właściwemu naczelnikowi oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu przychodów z dzierżawy znaku towarowego.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, jako objęty zakresem art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, uzyskuje prawo do przejścia na zasady opodatkowania przewidziane w tej ustawie w zakresie dzierżawy znaku towarowego. Wnioskodawca będzie miał zatem prawo do opodatkowania przychodu z tytułu dzierżawy znaku towarowego stawką 8,5%, zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W dniu 3 marca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPTPB1/415-735/14-2/MD, uznającą stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Ww. interpretację doręczono Wnioskodawcy w dniu 6 marca 2015 r.

W powyższej interpretacji stwierdzono, że czynsz uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu udostępnienia spółce komandytowej znaku towarowego do wykorzystania i pobierania pożytków, będzie stanowić przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak będzie zatem możliwości zakwalifikowania przychodu osiągniętego z ww. tytułu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne wg stawki 8,5%. Przychody te podlegają bowiem opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca pismem z dnia 17 marca 2015 r., (data wpływu 20 marca 2015 r.), wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 10 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-1-9/15-2/MD (doręczonej w dniu 15 kwietnia 2015 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 3 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-735/14-2/MD, Wnioskodawca wniósł w dniu 13 maja 2015 r., za pośrednictwem tutejszego Organu, skargę z dnia 10 maja 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi (data wpływu 15 maja 2015 r.), w której wniósł o uchylenie przedmiotowej interpretacji w całości.

Pismem z dnia 5 czerwca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-3-11/15-2/MD, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 657/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 3 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-735/14-2/MD.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona interpretacja narusza prawo.

Sąd zauważył, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy przychód z czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego jest przychodem z praw majątkowych, czy też jest przychodem z umowy dzierżawy, i czy w związku z tym może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) w związku z art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.), dalej jako: „u.z.p.d.”

Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz otrzymywany na podstawie umowy dzierżawy znaku towarowego stanowi przychód z umowy dzierżawy prawa majątkowego i może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Natomiast Organ interpretujący stanął na stanowisku, że czynsz uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu udostępnienia spółce komandytowej znaku towarowego do wykorzystania i pobierania pożytków będzie stanowić przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), dalej jako: „u.p.d.o.f.”. W konsekwencji, w ocenie Organu, zachodzi brak możliwości zakwalifikowania przychodu osiągniętego z ww. tytułu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne według stawki 8,5%. Przychody te podlegają bowiem opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.

W ocenie Sądu za prawidłowe w niniejszej sprawie należało uznać stanowisko Wnioskodawcy. Organ interpretujący błędnie przyjął, że w sytuacji zawarcia przez Wnioskodawcę umowy dzierżawy znaku towarowego mamy do czynienia ze źródłem przychodu z prawa majątkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Wszakże w świetle art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. źródłem przychodu jest m.in. umowa dzierżawy oraz inne umowy o podobnym charakterze. Zgodzić się przy tym należy z prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, że w powołanym przepisie ustawodawca nie wspomina, czy ma na uwadze dzierżawę (umowę o podobnym charakterze) mającą za przedmiot tylko rzeczy, czy też również prawa. Nie pozostawia jednak tego zagadnienia bez odpowiedzi, bowiem art. 16a u.p.d.o.f. stanowi wyraźnie, że przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty (zob. wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013 r., I SA/Lu 710/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r., I SA/Po 819/13, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 lipca 2014 r., III SA/Wa 587/14 - dostępne w CBOSA).

W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a u.p.d.o.f. nie powinny być odczytywane w oderwaniu od siebie. Nie można przy tym zapominać, że żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym - jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając dany przepis prawa należy brać pod uwagę również jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje bowiem zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. uchwały składu siedmiu sędziów NSA: z dnia 2 kwietnia 2012 r., II FPS 3/11; z dnia 19 listopada 2012 r., II FPS 1/12; a także, np. wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013 r., I SA/Lu 710/13 - dostępne w CBOSA).

Tym samym wskazane przepisy art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a u.p.d.o.f. należy wykładać we wzajemnym powiązaniu, co oznacza, że art. 16a stanowi dopełnienie art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., przy poszukiwaniu prawidłowej odpowiedzi na pytanie, czy umowa dzierżawy albo umowa o podobnym charakterze, jako źródło przychodu, dotyczy tylko rzeczy, czy też także praw majątkowych. Z zestawienia tych dwóch przepisów, w ocenie Sądu, wynika niewątpliwie, że ustawodawca uznaje za źródło przychodu zarówno dzierżawę (czy umowę o podobnym charakterze), która ma za przedmiot rzeczy, jak też prawa majątkowe.

Jednocześnie Sąd zauważył, że w piśmiennictwie zwraca się uwagę na okoliczność, że przychodem z praw majątkowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. jest każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe. W konsekwencji, przyjąć należy, że w sytuacji, gdy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, jak to opisuje Wnioskodawca, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia co jest przedmiotem dzierżawy, rzecz czy prawo. Wówczas prawo majątkowe tylko pośrednio generuje przychód, bowiem wyłącznie jako przedmiot tej dzierżawy. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym. Ten wymóg bezpośredniości między źródłem przychodu a przychodem jest wyraźnie widoczny, kiedy przychody z praw autorskich, czy praw własności przemysłowej, uzyskiwane są w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej, czy działalności wykonywanej osobiście i wówczas podlegają kwalifikacji jako pochodzące odpowiednio ze źródeł przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3, 2 u.p.d.o.f., nie zaś z praw majątkowych (zob. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do art. 10, art. 16a i art. 18 u.p.d.o.f., Lex 2015).

Uwzględniając powyższe, Sąd stwierdził, że kiedy przychód z dzierżawy prawa majątkowego jest przychodem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 6 w powiązaniu z art. 16a u.p.d.o.f., to nabiera znaczenia w opisanym stanie faktycznym treść art. 9a ust. 6 u.p.d.o.f., który stanowi, że dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. W takiej sytuacji podatnik, jako objęty zakresem art. 2 ust. 1a u.z.p.d., uzyskuje prawo do przejścia na zasady opodatkowania przewidziane w u.z.p.d. Podkreślić przy tym należy, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie twierdził, by miał prowadzić działalność gospodarczą, i by dzierżawa miał być zawarta w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Jednocześnie Sąd uznał za zasadne, podniesione w skardze zarzuty, dotyczące naruszenia przez Organ interpretujący art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W ocenie Sądu, Organ przy wydawaniu interpretacji nie wziął należycie pod uwagę okoliczności faktycznych, na które wskazywał we wniosku Wnioskodawca, a przy tym wszelkie wątpliwości w zakresie rozumienia interpretowanych przepisów rozstrzygnął na Jego niekorzyść. W żadnej mierze Organ nie odniósł się także do wskazanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych, powołanych na poparcie zgłoszonej we wniosku argumentacji przemawiającej za słusznością stanowiska Wnioskodawcy w niniejszej sprawie.

W dniu 3 grudnia 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 657/15.

Z uwagi na powyższe ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony w dniu 19 grudnia 2014 r. przez Wnioskodawcę wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 657/15  stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych przychodów z tytułu dzierżawy znaku towarowego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.