Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-457/15/AD
z 18 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2015 r. (data wpływu 3 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie wykonywania usług budowlanych na zlecenie. Jest podatnikiem VAT czynnym. W zakresie podatku od towarów i usług jest zobowiązana do składania deklaracji podatkowych miesięcznych. W dniu 1 maja 2015 r. spółka wynajęła od prezesa zarządu spółki, osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą i podatnika VAT czynnego samochód ciężarowy marki Ford, o dopuszczalnej ładowności 1173 kg, liczbie miejsc siedzących 6, o pojemności silnika 2.198 cm3, zwanego dalej samochodem ciężarowym, który to pojazd wpisała do ewidencji środków trwałych. Strony umowy ustaliły, że spółka finansuje z własnych środków wydatki związane z eksploatacją ww. samochodu ciężarowego np. paliwo oraz finansuje z własnych środków wydatki związane z jego naprawami. Spółka została poinformowana przez wynajmującego, że wynajmujący nie uzyskał dla przedmiotowego samochodu ciężarowego zaświadczenia o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, że powyżej wymieniony pojazd spełnia wymagania, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1-4. Samochód ciężarowy został przez spółkę przyjęty do użytkowania 1 maja 2015 r. i jest użytkowany wyłącznie przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Spółka w dniu 1 maja 2015 r., ani też do dnia złożenia niniejszego wniosku nie złożyła w Urzędzie Skarbowym informacji na druku (VAT- 26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej ( Dz. U. z 2012r., poz. 371 ), oraz nie zamierza złożyć przedmiotowej informacji w przyszłości. Spółka nie założyła i nie prowadzi dla opisanego powyżej samochodu ciężarowego od dnia 1 maja 2015 r. ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r. Czynsz miesięczny za wynajem samochodu ciężarowego wynosi netto 1.000 zł miesięcznie jest i będzie dokumentowany przez wynajmującego fakturą. Spółka postanowiła, że będzie odliczać od dnia 1 maja 2015 r. od podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy w 50% podatek naliczony z faktur dokumentujących czynsz za wynajem ww. samochodu ciężarowego oraz z faktur dokumentujących nabycie paliwa oraz faktur dokumentujących wydatki związane z eksploatacją i materiałami wykorzystanymi do napraw ww. samochodu ciężarowego.

Spółka od dnia 1 maja 2015 r. prowadzi w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dla ww. samochodu ciężarowego ewidencję przebiegu pojazdów, o której to ewidencji mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w której wpisuje ilość przejechanych przez pracowników ww. pojazdem kilometrów w sprawach związanych z działalnością gospodarczą, które przemnaża przez stawkę za jeden przejechany kilometr w wysokości, 0,8358 zł za km i porównuje z kwotą poniesionych wydatków netto plus nieodliczony od podatku należnego podatek naliczony w 50% związany z wynajmem ww. samochodu ciężarowego i wydatkami eksploatacyjnymi z zastrzeżeniem art. 16 ust 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych [winno być prawnych]. Spółka zalicza ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodu. Spółka nie posiada zaświadczenia, że opisany na wstępie pojazd jest samochodem ciężarowym, o którym mowa w art. 4c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie oznaczone we wniosku nr 2.

Czy na spółce w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych spoczywa obowiązek prowadzenia ewidencji przejazdów dla wynajętego samochodu ciężarowego, o której to ewidencji mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy czynsz wynajmu ww. samochodu ciężarowego stanowi dla spółki wydatek będący kosztem używania samochodu, ograniczany limitem wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz za wynajem samochodu ciężarowego stanowi opłatę za jego udostępnienie i powinien być uznawany za koszt uzyskania przychodu zaliczany na zasadach ogólnych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe stanowisko było potwierdzone w orzeczeniach sądów administracyjnych, między innymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 20130/10. Podaje też, że opisany na wstępie samochód ciężarowy ponieważ nie posiada przeprowadzonych badań dodatkowych stosownie do art. 4c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie może być zaliczony do samochodów ciężarowych, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych spoczywa na Nim obowiązek prowadzenia ewidencji przejazdów dla wynajętego samochodu ciężarowego, o której to ewidencji mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast czynsz wynajmu ww. samochodu ciężarowego stanowi dla Niego wydatek - będący kosztem używania samochodu w wartości netto po dodaniu 50% nie odliczonego podatku naliczonego - zaliczany na podstawie art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który to wydatek nie jest ograniczany limitem wydatków, o którym to limicie mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie podlega wykazaniu w ewidencji przejazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,
• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 1 maja 2015 r. spółka zawarła umowę najmu samochodu ciężarowego marki Ford, o dopuszczalnej ładowności 1173 kg, liczbie miejsc siedzących 6, o pojemności silnika 2.198 cm3. Strony umowy ustaliły, że spółka finansuje z własnych środków wydatki związane z eksploatacją ww. samochodu ciężarowego np. paliwo oraz finansuje z własnych środków wydatki związane z jego naprawami. Czynsz miesięczny za wynajem samochodu ciężarowego wynosi 1.000 zł netto miesięcznie, jest i będzie dokumentowany przez wynajmującego fakturą. Spółka nie posiada zaświadczenia, że opisany na wstępie pojazd jest samochodem ciężarowym, o którym mowa w art. 4c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Samochód został przez spółkę przyjęty do użytkowania 1 maja 2015 r. i jest użytkowany wyłącznie przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, spółka rozważa, czy spoczywa na Niej obowiązek prowadzenia ewidencji przejazdów dla wynajętego samochodu ciężarowego, o której to ewidencji mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy czynsz wynajmu ww. samochodu ciężarowego stanowi dla Niej wydatek będący kosztem używania samochodu, ograniczany limitem wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   
   1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
      
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
      
      
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
      
   2. do prac wiertniczych,
      
   3. koparka, koparko-spycharka,
      
   4. ładowarka,
      
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
      
   6. żuraw samochodowy,
      
      
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:

1. a rt. 4a pkt 9a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. art. 4a pkt 9a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym (art. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z powyższego wynika, że w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego. Badanie musi być przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów i potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację, a w dowodzie rejestracyjnym pojazdu powinna być właściwa adnotacja o spełnieniu wspomnianych wymagań.

Jak wskazała spółka nie posiada Ona zaświadczenia, o którym mowa w art. 4c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że opisany na wstępie pojazd jest samochodem ciężarowym. Tym samym należy zgodzić się z Jej stanowiskiem, że opisany we wniosku samochód nie może być zaliczony do samochodów ciężarowych.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika- w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodu (ust. 5 art. 16 ustawy).

Jednocześnie kierując się wykładnią językową art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym do osób prawnych wskazać należy, że wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej nie są ograniczone limitem określonym w tych przepisach. Przedmiotowe wydatki nie mieszczą się bowiem w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy. Koszty związane z używaniem samochodu osobowego to koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania wynajętego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne. Wydatkami o charakterze eksploatacyjnym nie są wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Są to wydatki na uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu. Za przyjęciem takiej interpretacji przemawia także treść powołanego powyżej art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie w jakim wskazuje na elementy jakie powinna zawierać ewidencja przebiegu pojazdu.

Z przepisów tych wynika, że wydatki związane z używaniem samochodu osobowego odnoszą się wyłącznie do wydatków dotyczących eksploatacji samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie „stawki za jeden kilometr przebiegu”. Skoro suma wydatków limitowanych nie może przekroczyć kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach, to tego rodzaju statystyczna kalkulacja nie może być w jakikolwiek sposób utożsamiana z opłatami, które jej nie podlegają.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej należy kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych.

Odnośnie natomiast podatku VAT naliczonego od czynszu najmu należy wskazać, że mocą art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Należy wyjaśnić, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika przy nabyciu towarów i usług lub potwierdzających dokonanie przedpłaty.

Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, obowiązuje również podatników, którzy odliczą 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) – jak i tych, którzy odliczą podatek VAT w pełnej wysokości. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312) nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

W związku z powyższym wskazaniem należy mieć na uwadze, że kwestie prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy wskazanej wyżej ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec tego należy wskazać na interpretację indywidualną z dnia 16 września 2015 r. znak ITPP2/4512-689/15/EB wydaną wobec spółki w zakresie pytania nr 1 przedstawionego w niniejszym wniosku, z której wynika, że: „(…) zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, Spółce przysługuje jednak prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z naprawami bieżącymi, eksploatacją, zakupem paliwa oraz z tytułu najmu pojazdu, o którym mowa we wniosku, bez konieczności prowadzeni ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy oraz złożenia informacji, o których mowa w art. 12 cytowanego artykułu”.

Tym samym na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznać należy, że nieodliczony podatek VAT w wysokości 50% z tytułu ponoszonych przez spółkę wydatków z tytułu czynszu najmu samochodu, o którym mowa we wniosku stanowi koszt uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, za słuszne uznać należy stanowisko Wnioskodawcy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku spoczywa na Nim obowiązek prowadzenia ewidencji przejazdów dla wynajętego samochodu, o której to ewidencji mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast czynsz wynajmu samochodu stanowi dla Niego wydatek - będący kosztem używania samochodu w wartości netto po dodaniu 50% nie odliczonego podatku naliczonego - zaliczany na podstawie art. 15 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który to wydatek nie jest ograniczany limitem wydatków, o którym to limicie mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie podlega wykazaniu w ewidencji przejazdów.

Końcowo – odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – zauważyć należy, że stanowi on rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktyczny, i tylko do niej się odnosi. W związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie może wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Organy interpretacyjne natomiast – mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych – nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że – jak wskazano powyżej – nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, wydane w podobnych sprawach, w tym powołanego przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.