Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1580/15-2/AMN
z 12 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2015 r. (data wpływu 24 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka X (dalej również powoływana jako: „Spółka”) jest spółką kapitałową z siedzibą w (…), w Polsce. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Kapitał zakładowy wynosi 50.000,00 PLN − udziały zostały objęte i opłacone w całości przez spółkę Y.

Spółka głównie zajmuje się tworzeniem i rozwojem aplikacji „e-discovery” służących do zarządzania dużą ilością danych elektronicznych, które są niezbędne do analizy w czasie postępowania sądowego lub dochodzenia. Umożliwiają one użytkownikom m.in. wyszukiwanie, sortowanie, wstrzymywanie i eksportowanie treści istotnych dla prowadzonych spraw. Prezentowane przez Spółkę aplikacje charakteryzują się wysoką wydajnością, gdyż ułatwiają prowadzenie skomplikowanych spraw z wykorzystaniem dużej ilości informacji. Pozwala to na redukcję kosztów związanych z identyfikacją, gromadzeniem oraz analizą danych elektronicznych. Aplikacje tworzone przez Spółkę użytkowane są przez ponad 10.000 różnych organizacji.

Zasadniczym elementem długofalowej strategii Spółki jest jej innowacyjność. Cecha ta przejawia się zarówno w odniesieniu do procesów bezpośrednio związanych z profilem usług świadczonych przez Spółkę, jak i pozostałych procesów zachodzących wewnątrz Spółki. Polityka ta znajduje swój wyraz m.in. w ciągłym wdrażaniu nowych oraz udoskonalaniu obowiązujących rozwiązań w zakresie usprawnienia procesów istniejących i rozwijanych u Klientów Spółki. Działania prowadzone w ramach wyżej opisanej polityki realizowane są w praktyce przez dwie kategorie pracowników, zatrudnionych na następujących stanowiskach:

1. "Software Engineer” − pracownik zatrudniony na tym stanowisku wykonuje zadania polegające na projektowaniu i tworzeniu kodu źródłowego oprogramowania, tak aby spełniało wymagania funkcjonalne. W trakcie swojej pracy m.in. dokumentuje i demonstruje konkretne rozwiązania poprzez rozwijanie dokumentacji schematów. Ponadto pracownik ten odpowiedzialny jest za tworzenie planów, diagramów, wykresów, komentarzy do kodu źródłowego oprogramowania. Do jego zadań należy również przygotowanie i instalowanie stworzonych rozwiązań poprzez definiowanie i projektowanie specyfikacji i standardów oraz programowania. Pracownik w trakcie pracy usprawnia również procesy poprzez analizę systemów oraz proponuje zmiany w istniejących wytycznych i procedurach.

Pracownicy zatrudnieni w Spółce kooperują ze sobą i wspólnie projektują rozwiązania. Ich praca po części składa się również z prezentowania swoich pomysłów innym członkom zespołu oraz dzielenia się z członkami zespołu swoim doświadczeniem zawodowym. Zatrudniony na tym stanowisku pracownik robi to poprzez prowadzenie szkoleń oraz recenzje pracy innych pracowników z zespołu. Pracownik ma za zadanie wspierać innowacyjne praktyki wśród współpracowników oraz współpracować ze specjalistami Quality Assurance, którzy są odpowiedzialni za testowanie oprogramowania. Dzięki temu wspierany jest proces unikania defektów oprogramowania, a nie tylko ich wykrywania.

2. "Quality Assurance” − to pracownik odpowiedzialny za testowanie oprogramowania stworzonego przez specjalistów zatrudnionych na stanowisku Software Engineer. Ma za zadanie identyfikować i usuwać ryzyka związane z jakością w produktach, niespójności, niejednoznaczności, a także defekty w oprogramowaniu w trakcie jego projektowania i implementowania. Automatyzuje on istniejące testy manualne oraz integruje testy automatyczne z procesem CI (Continuous Integration). Pracownik projektuje, buduje i dokumentuje testy automatyczne zgodnie ze zdefiniowanym szablonem w celu zapewnienia jakości danej funkcjonalności. Tworzy silną bazę wiedzy dla procesów tworzenia i testowania oprogramowania w dziale rozwoju produktu oraz usprawnia działania w zgodzie ze standardami procedurami metrykami w celu zapewnienia spójności i ciągłego doskonalenia sposobów, w jakich testowane jest oprogramowanie.

Pracownik dostarcza również wiedzy na temat funkcjonalności oraz sposobów zapewniania jakości poprzez instruowanie zespołu jak powinien testować oprogramowanie. Przeprowadza analizy dążąc do wykrycia przyczyn powstawania defektów i ich odpowiedniego naprawienia. Bierze również udział w planowaniu zadań i szacunków dotyczących planowanej pracy. Do zadań pracownika należy również zrozumienie procesu automatyzacji testów i przewodzenie zespołowi w tej automatyzacji, a także dostarczenie zespołowi niezbędnych narzędzi do jej wykonania.

Do zakresu zadań pracownika na stanowisku Quality Assurance należą również czynności szkoleniowe. Ustanawia on praktyki, które mają pomagać w dzieleniu się wiedzą i w wymianie informacji w firmie. Ma także zachęcać członków zespołu do aktywnego rozwiązywania problemów, a także aktywnie uczestniczyć w rozwiązywaniu złożonych zadań i tworzeniu oprogramowania. Osoba na tym stanowisku edukuje również pracowników w obszarze standardów dotyczących automatyzacji testów i najlepszych praktyk w tej dziedzinie. Dostosowuje także strategię automatyzacji testów do architektury i implementacji kluczowych produktów Spółki. Pracownik na tym stanowisku zajmuje się również identyfikacją i rekomendacją kadrze kierowniczej wartościowych metryk dla pomiaru jakości produktu oraz nadzoruje proces zbierania metryk dotyczących jakości.

Pracownik bierze udział również w planowaniu pracy poszczególnych członków zespołu zgodnie z wymaganiami biznesowymi. Uczestniczy w rekrutacji poszczególnych członków zespołu. Inicjuje również działania zmierzające do zatrudnienia dodatkowych pracowników, poprzez rekomendacje kadrze kierowniczej potrzeb dotyczących zasobów ludzkich oraz pomaga we wdrażaniu nowych pracowników.

Opisywane przez dwie wyżej wymienione kategorie pracowników materialne substraty ich twórczej i niepowtarzalnej pracy umysłowej, to jest: programy, kod oraz ich części (wynikające odpowiednio z tworzenia i zmian tego kodu), raporty, opinie dotyczące sposobu rozwiązania poszczególnych zgłoszeń od Klientów, prezentacje, skrypty, utrwalone w formie pisemnej lub elektronicznej struktury nowych serwerów − są rezultatem pracy człowieka, przejawem działalności twórczej i mają indywidualny charakter.

Rozwiązania te podlegają z mocy prawa ochronie jako utwory w rozumieniu przepisów ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych lub są chronione na mocy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2001 r. Nr 49, poz. 508, z późn. zm.). Spółka wchodzi w prawa do ww. utworów oraz pozostałych przedmiotów prawa własności przemysłowej w ramach zawartych umów o pracę. Z uwagi na fakt, iż rezultaty prac mogą stanowić przedmiot ochrony z uwagi na ich walory twórcze, intencją Spółki jest dostosowanie struktury zatrudnienia do opisanego powyżej stanu faktycznego.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny oraz autorski wymiar pracy wykonywanej przez pracowników, Spółka ma zamiar przygotować projekty umów o pracę, do których wprowadzona zostanie regulacja, zgodnie z którą stałe wynagrodzenie wyżej opisanych czterech kategorii pracowników będzie składało się z:

• części związanej z wykonywaniem czynności lub prac o charakterze twórczym, objętych prawami autorskimi (honorarium autorskie za przeniesienie przez pracownika na Spółkę praw autorskich do wytworzonych w danym okresie dzieł twórczych), oraz
• części obejmującej czas przeznaczony na wykonanie obowiązków zarządczych i administracyjnych, jak również wszelkich innych pozostałych prac, niezwiązanych z pracami o charakterze twórczym.
  
  

Powyżej opisany podział wynagrodzenia będzie wyraźnie wskazany w przygotowanych przez Spółkę umowach o pracę. Zgodnie z zapisami umów o pracę pracownicy zobowiązani będą do zapewnienia nieprzekraczalnego, minimalnego poziomu udziału zaangażowania czasowego na wykonanie zadań skutkujących powstaniem praw własności intelektualnej. Podział wynagrodzenia na te dwie części przeprowadzony zostanie w oparciu o analizę proporcji czasu poświęcanego przez danego pracownika na pracę o charakterze twórczym w stosunku do ogólnego czasu pracy.

Przy czym Spółka będzie zatrudniać pracowników z uwzględnieniem stopnia doświadczenia na danym stanowisku. Będzie miało to przełożenie na udział wykonywanej pracy twórczej w trakcie całego okresu rozliczeniowego pracownika. Bardziej doświadczeni pracownicy wykonują w większej części swojego czasu pracy materialne substraty pracy stanowiące utwory w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych bądź będące objęte ochroną na podstawie ustawy Prawo własności przemysłowej.

Natomiast niewątpliwie efekty pracy wszystkich kategorii pracowników będą dokumentowane w formie programów komputerowych, kodu, raportów, opinii, prezentacji, analiz, modeli, sprawozdań, specyfikacji i innych materiałów podlegających ochronie prawa autorskiego, a następnie zostaną przedstawione właściwej osobie upoważnionej do zweryfikowania charakteru efektu pracy pracownika w każdym miesiącu. Na podstawie tej oceny indywidualnej, w każdym miesiącu będzie podejmowana decyzja, czy wykonywana w danym miesiącu przez danego pracownika praca miała charakter twórczy. Stworzone w każdym miesiącu utwory będą w odpowiedni sposób przez Spółkę archiwizowane. W sytuacji, gdy dany pracownik nie sporządzał w danym miesiącu dokumentów zakwalifikowanych jako utwory w rozumieniu przepisów prawa autorskiego i nie przedstawi ich do weryfikacji, Spółka do całości wynagrodzenia zastosuje standardowe koszty uzyskania przychodów.

W odniesieniu do części wynagrodzenia odpowiadającego wykonanej pracy, która stanowi przedmiot prawa autorskiego (wypłacanego za rozporządzenie tym prawem zgodnie z postanowieniami umowy o pracę), Spółka zamierza zastosować koszty uzyskania przychodów (wg stawki 50%), o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) (dalej: „ustawa PIT”). W odniesieniu do pozostałej części wynagrodzenia (niezwiązanej z przeniesieniem praw autorskich) Spółka będzie stosować ogólne zasady rozliczeń (standardowa wysokość kosztów uzyskania przychodów określona w art. 22 ustawy PIT). Pracownicy, którzy mają być objęci projektem nie prowadzą działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego pracownikom, w części odpowiadającej wykonanej pracy, która stanowi przedmiot prawa autorskiego (wypłacanego za rozporządzanie tym prawem zgodnie z postanowieniami umowy o pracę), Spółka jako płatnik będzie mogła zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego pracownikom, w części odpowiadającej wykonanej pracy, która stanowi przedmiot prawa autorskiego (wypłacanego za rozporządzanie tym prawem zgodnie z postanowieniami umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej), Spółka jako płatnik może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Jak stanowi art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami − określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy PIT, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z treści powołanego wyżej przepisu wynika, że o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzenia tym prawami, decyduje po pierwsze, sam fakt wykonania czynności (utworu), która jest przedmiotem praw autorskich, oraz po drugie, okoliczność uzyskania przychodu z tytułu korzystania lub rozporządzenia tymi prawami.

To, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, oraz czy podatnik jest twórcą czy też artystą wykonawcą − należy ocenić w świetle odrębnych przepisów. W niniejszej sprawie przepisami takimi będzie ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. z dnia 17 maja 2006 r., Dz. U. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.).

Na podstawie art. 1 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności, jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy, przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (m.in. literackie, publicystyczne, naukowe). Dodatkowo utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Poznaniu z dnia 7 listopada 2007 r. (sygn. akt I ACa 800/07), „stwierdzenie, że utwór stanowi przejaw działalności twórczej, oznacza, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana jako przesłanka oryginalności utworu, zrealizowana jest wówczas, gdy istnieje subiektywnie nowy wytwór intelektu.” Wśród przedstawicieli doktryny prawa autorskiego zwykło się uważać, że aby przejaw działalności człowieka mógł uzyskać kwalifikację utworu w rozumieniu prawa autorskiego powinien posiadać 3 cechy: (i) stanowić rezultat pracy człowieka (twórcy), (ii) stanowić przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze oraz (iii) cechować się oryginalnością. Pogląd taki został zaakceptowany przez sądy administracyjne i wyrażony m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt FSK 2253/04).

Charakter czynności wykonywanych przez pracowników daje podstawę dla uznania ich za przedmiot prawa autorskiego. Są one bowiem efektem niezależnej, twórczej działalności człowieka, posiadającej koncepcyjny i indywidualny charakter, stanowiącej wyraz autorskich wizji określonych rozwiązań, o znacznym stopniu oryginalności.

W przekonaniu Spółki, osoby zatrudnione na opisanych w stanie faktycznym stanowiskach oraz podobnych stanowiskach mogą być zatem uznane za twórców podejmujących się wykonania czynności będących przedmiotem ochrony przewidzianej w prawie autorskim, przede wszystkim ze względu na posiadane wysokie umiejętności kreacyjne, merytoryczne i analityczne. Przykładowo, powstające w Spółce takie wytwory działalności twórczej, jak programy komputerowe, rozumiane jako „zestaw instrukcji wykonywanych bezpośrednio lub pośrednio przez komputer w celu osiągnięcia określonego rezultatu” (na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych), we wszystkich jego formach wyrażenia, takich jak kod źródłowy i kod obiektowy, które umożliwiają jego powielanie w różnych językach informatycznych (por. wyrok z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-393/09 Bezpečnostni softwarová asociace), podlegają ochronie na takiej samej zasadzie jak utwór literacki - rozdział 7, art. 74 - 772 ustawy o prawie autorskim prawach pokrewnych, który wzorowany jest na postanowieniach Dyrektywy Rady EWG 91/250 z 14 maja 1991 w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (obecnie zastąpiona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych).

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki w przedstawionym stanie faktycznym została spełniona przesłanka wykonania czynności (utworu) będącej przedmiotem praw autorskich, wymieniona w 22 ust. 9 pkt 3 ustawy PIT.

Zastosowanie zryczałtowanej stawki kosztów uzyskania przychodu, określonej w art. 22 ust. 9 pkt 1 oraz 3 ustawy PIT, możliwe jest m.in. w stosunku do przychodów uzyskiwanych z tytułu umowy o pracę. W analizowanym stanie faktycznym pracownicy Spółki uzyskują przychody z tytułu umowy o pracę i nie prowadzą działalności gospodarczej. W ramach umów o pracę pracownicy uczestniczyć będą, jako autorzy lub współautorzy, w tworzeniu przedmiotów prawa własności intelektualnej (utworów w rozumieniu ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Za przeniesienie praw do ww. przedmiotów praw własności intelektualnej otrzymają oni wynagrodzenie twórcze, ustalone jako część wynagrodzenia z tytułu wykonania umowy o pracę, ustaloną w oparciu o minimalny udział zaangażowania czasowego danej osoby w czynności skutkujące powstaniem praw własności intelektualnej. Dotrzymanie ww. określonego minimum zaangażowania w procesy twórcze jest zagwarantowane w umowie, zaś efekty wykonania przez daną osobę prac twórczych w postaci stworzonych przez nich przedmiotów praw własności intelektualnej są ewidencjonowane. Wyodrębnienie wynagrodzenia twórczego (i jego wysokość) jest wyraźnie wskazane w umowie o pracę.

Wynagrodzenie twórcze jest wyodrębnione od wynagrodzenia, które otrzymuje dany pracownik z tytułu wykonywania pozostałych zobowiązań umownych, tj. czynności administracyjnych.

W opinii Spółki, autorskie prawo majątkowe do rezultatów prac wykonywanych przez pracowników Spółki może być przedmiotem rozporządzenia, a ich twórcom przysługuje wynagrodzenie za korzystanie z tych rezultatów przez osoby trzecie (w tym przypadku Spółkę jako podmiot zatrudniający), jeśli wynika to z ustawy lub umowy. W niniejszym przypadku, w umowach o pracę z wyżej określonymi kategoriami pracowników znajdą się wyraźne postanowienia o nabywaniu przez Spółkę praw autorskich do twórczych rezultatów ich prac. Zatem mamy w tym przypadku do czynienia z wtórnym nabyciem przedmiotowych praw, w związku z rozporządzeniem dokonanym przez pracowników, zgodnie z postanowieniami umowy o pracę − za które pracownicy otrzymują uzgodnione honorarium (przychód), wyodrębnione wyraźnie z ogólnego wynagrodzenia.

W związku z powyższym Spółka uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym zostaje również spełniona przesłanka rozporządzenia przez twórców prawami autorskimi wymieniona w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy PIT dotyczącym zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich.

Podsumowując, w ocenie Spółki, należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym zostają spełnione przesłanki przewidziane z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy PIT dla zastosowania podwyższonych (50%) kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę dwóm wskazanym w stanie faktycznym kategoriom pracowników w związku z nabyciem praw autorskich do rezultatów ich prac, gdyż osoby te:

• wykonują czynności (utwory) będące przedmiotem praw autorskich, oraz- uzyskują przychód z tytułu rozporządzenia tymi prawami.
  
  

W związku z powyższym należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym dyspozycja przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy PIT jest spełniona, a w konsekwencji Spółka, jako płatnik, będzie zobowiązana do zastosowania 50% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego w związku z nabyciem zgodnie z umową praw autorskich do twórczych rezultatów prac wykonywanych przez pracowników Spółki.

Stanowisko Spółki oraz możliwość zastosowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu praw autorskich zostało potwierdzone w indywidualnych interpretacjach podatkowych wydawanych odnośnie pracowników.

W tym kontekście warto przytoczyć stanowisko wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2008 r. (ITPB1/415-426c/08/MR), która w odniesieniu do prac wykonywanych przez osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę stanowi, iż: „Podwyższone koszty uzyskania przychodów można wiec stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych”. Podobnie rozstrzygnięto w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. ILPB1/415-1078/09-2/AA).

Co prawda wskazane powyżej interpretacje zostały wydane w indywidualnej sprawie i nie istnieje obowiązek jej stosowania w odniesieniu do innych zaistniałych stanów faktycznych, niemniej jednak należy pamiętać, że ratio legis wprowadzenia instytucji interpretacji przepisów prawa podatkowego do polskiego porządku prawnego było ujednolicenie stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe i organy kontroli skarbowej, o czym świadczy treść art. 14a i art. 14b § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 37, poz. 926).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej: „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności, zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności niechronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu, daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przygotowane przez dwie wymienione w stanie faktycznym kategorie pracowników, materialne substraty ich twórczej i niepowtarzalnej pracy umysłowej, są rezultatem pracy człowieka, przejawem działalności twórczej i mają indywidualny charakter. Rozwiązania te podlegają z mocy prawa ochronie jako utwory w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych lub są chronione na mocy ustawy Prawo własności przemysłowej. Spółka wchodzi w prawa do ww. utworów oraz pozostałych przedmiotów prawa własności przemysłowej w ramach zawartych umów o pracę. Spółka ma zamiar przygotować projekty umów o pracę, do których wprowadzona zostanie regulacja, zgodnie z którą stałe wynagrodzenie ww. kategorii pracowników będzie składało się z części związanej z wykonywaniem czynności lub prac o charakterze twórczym, objętych prawami autorskimi (honorarium autorskie za przeniesienie przez pracownika na Spółkę praw autorskich do wytworzonych w danym okresie dzieł twórczych), oraz części obejmującej czas przeznaczony na wykonanie obowiązków zarządczych i administracyjnych, jak również wszelkich innych pozostałych prac, niezwiązanych z pracami o charakterze twórczym.

Powyżej opisany podział wynagrodzenia będzie wyraźnie wskazany w przygotowanych przez Spółkę umowach o pracę. Podział wynagrodzenia na te dwie części przeprowadzony zostanie w oparciu o analizę proporcji czasu poświęcanego przez danego pracownika na pracę o charakterze twórczym w stosunku do ogólnego czasu pracy. Efekty pracy wszystkich kategorii pracowników będą dokumentowane w formie programów komputerowych, kodów, raportów, opinii, prezentacji, analiz, modeli, sprawozdań, specyfikacji i innych materiałów podlegających ochronnie prawa autorskiego, a następnie zostaną przedstawione właściwej osobie upoważnionej do zweryfikowania charakteru efektu pracy pracownika w każdym miesiącu. Na podstawie tej oceny indywidualnej, w każdym miesiącu będzie podejmowana decyzja, czy wykonywana w danym miesiącu przez danego pracownika praca miała charakter twórczy. W sytuacji, gdy dany pracownik nie sporządzał w danym miesiącu dokumentów zakwalifikowanych jako utwory w rozumieniu przepisów prawa autorskiego i nie przedstawi ich do weryfikacji, Spółka do całości wynagrodzenia zastosuje standardowe koszty uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro – jak to wynika z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę − praca wykonywana przez pracowników jest twórcza oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a także – jak to ma miejsce w przedstawionym opisie stanu faktycznego – umowa o pracę będzie zawierała rozróżnienie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z wykonywaniem czynności lub prac o charakterze twórczym, objętych prawami autorskimi (honorarium autorskie za przeniesienie przez pracownika na Spółkę praw autorskich do wytworzonych w danym okresie dzieł twórczych), oraz część obejmującą czas przeznaczony na wykonanie obowiązków zarządczych i administracyjnych, jak również wszelkich innych pozostałych prac, niezwiązanych z pracami o charakterze twórczym, to w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego pracownikom, w części odpowiadającej wykonanej pracy, która stanowi przedmiot prawa autorskiego (wypłacanego za rozporządzanie tym prawem zgodnie z postanowieniami umowy o pracę), Spółka jako płatnik może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać przy tym należy, że od ww. przychodów osiąganych przez pracowników Wnioskodawcy, koszty te nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy pracowników za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tut. Organ zauważa, że z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że pracownicy Wnioskodawcy ze względu na pracę twórcza będą otrzymywali wynagrodzenie za przeniesienie na Spółkę autorskich praw majątkowych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Właściwym odnośnie dokonywania wykładni przepisów ww. ustawy jest wyłącznie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawny.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroków sądów tut. Organ wskazuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.