Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-284/15/MJ
z 7 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2015 r. (data wpływu 16 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont dzierżawionego środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont dzierżawionego środka trwałego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 17 grudnia 2013 r. „X” Spółka Akcyjna [Wnioskodawca lub Spółka] zawarł z „Y” S.A. z siedzibą w „Z” [„Y” lub Wydzierżawiający] Umowę dzierżawy, na podstawie której Wydzierżawiający oddał Wnioskodawcy [Dzierżawcy] w dzierżawę nieruchomości oraz infrastrukturę służącą do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, zaś Wnioskodawca zobowiązał się do płatności na rzecz Wydzierżawiającego umówionego czynszu. Jednym z elementów wchodzących w skład przedmiotu dzierżawy była Bocznica Kolejowa, stanowiąca środek trwały w rozumieniu prawa podatkowego i rachunkowego.

W dniach od 21 do 24 października 2014 r. w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy została przeprowadzona kontrola przez Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego [UTK], zaś w dniu 14 stycznia 2015 r. zostało sporządzone wystąpienie pokontrolne. W treści wystąpienia pokontrolnego skierowanego do Wnioskodawcy UTK wskazał m.in., iż szereg elementów składowych Bocznicy Kolejowej eksploatowanej przez Wnioskodawcę nie spełnia aktualnie obowiązujących wymagań technicznych, i w związku z tym nakazał natychmiastowe przeprowadzenie prac naprawczych, mających doprowadzić Bocznicę Kolejową do stanu technicznego odpowiadającego aktualnym wymogom.

W związku z wytycznymi wydanymi przez UTK Wnioskodawca zlecił przedsiębiorstwu „I” Spółka jawna z siedzibą w „Z” [Wykonawca] naprawę nawierzchni torowej Bocznicy Kolejowej (zabiegi konserwacyjne i utrzymaniowe) (Umowa o dzieło z dnia 19 lutego 2015 r. - [Umowa] w zakresie niezbędnym w celu wypełnienia wymagań określonych przez UTK. Prace objęte przedmiotem Umowy zostały zrealizowane przez Wykonawcę w okresie od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia 27 kwietnia 2015 r.

Szczegółowy opis prac wykonanych przez Wykonawcę w ramach Umowy obejmował następujące pozycje:

1. Wymiana podkładów drewnianych typu IIB - 465 szt. wraz z przytwierdzeniem „k"
   
   
   1. Tor nr 1 - 22 szt.
      
   2. Tor nr 5 i 6 - 235 szt.
      
   3. Tor nr 11 - 91 szt.
      
   4. Tor nr 12 - 14 szt.
      
   5. Tor nr 28 - 102 szt.
      
   6. Rz nr 122 - 1 szt. podrozjazdnicy
      
      
      
2. Wymiana szyn S49 - 30 m
   
   
   1. Tor nr 100 - 6 szt.
      
   2. Tor nr 11 - 1 szt.
      
      
      
3. Wymiana rozjazdu nr 109 na S49 190 1:9 P wraz z podsypką.
   
4. Wymiana 6 szt. półzwrotnic w rozjazdach nr 107,117,120a, 122,127, 133.
   
5. Pojedyncza wymiana podrozjazdnic w rozjazdach;
   
   
   
   1. Rz nr 101 - 10 szt.
      
   2. Rz nr ll7 - 14 szt.
      
   3. Rz nr l20a - 10 szt.
      
      
      
6. Wymiana śruby łącznej w Rz nr 122.
   
7. Wymiana podsypki tłuczniowej w Rz nr 120a.
   
8. Wymiana podkładki ślizgowej w Rz nr 133.
   
9. Naprawianie krzyżowników w rozjazdach nr 120b, 135, 136.
   
10. Wymiana krzyżownika w rozjeździe nr 113.
    
11. Wymiana płyt żelbetowych typu CBP do zabudowy przejazdu kolejowego w torze nr 100 i 101 - 10 kpl.
    

Wykonawca przekazał Wnioskodawcy informacje, że przed przystąpieniem do realizacji na jego rzecz dzieła objętego przedmiotem Umowy dokonał pomiaru i zbadania następujących parametrów nawierzchni torowej: Tory nr 1, 5, 6, 11, 12, 28, 100; Rozjazdy nr 101, 113, 117, 120a, 120b, 122, 133 i 136. Analogiczna weryfikacja miała miejsce po wykonaniu Dzieła przez Wykonawcę. W oparciu o powyższe badanie Wykonawca stwierdził, iż prace zrealizowane przez niego w ramach Umowy miały na celu utrzymanie przydatności Bocznicy Kolejowej do eksploatacji i w rezultacie ich wykonania nie doszło do ulepszenia środka trwałego poprzez jego przebudowę, rozbudowę, adaptację, rekonstrukcję lub modernizację.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony - m.in. w oparciu o pisemną opinię Wykonawcy -zakwalifikować poniesione koszty związane z bieżącym remontem Bocznicy Kolejowej, przeprowadzonym przez Wykonawcę na podstawie Umowy, jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich księgowego poniesienia ?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony zakwalifikować poniesione koszty, związane z bieżącym remontem Bocznicy Kolejowej, przeprowadzonym przez Wykonawcę na podstawie Umowy, jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich księgowego poniesienia.

Według Spółki w prawie podatkowym i rachunkowym przyjmuje się, że inwestycja w obcym środku trwałym to nakłady poniesione na obcy środek trwały, który jest wykorzystywany na cele prowadzonej działalności gospodarczej w oparciu o określony tytuł prawny, którym może być np. umowa najmu lub dzierżawy. Z art. 4a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych [Ustawa CIT] wynika, że inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości).

To, czy dany środek trwały w rezultacie przeprowadzonych prac został ulepszony, należy ustalić w oparciu o regulację zawartą w art. 16g ust. 13 ustawy CIT, który stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wnioskodawca wskazał, że w praktyce organów podatkowych powszechnie przyjmuje się, że aby poniesione wydatki zakwalifikować do ulepszenia środka trwałego, musi wystąpić chociaż jeden z elementów ulepszenia, tj. przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja (tak m.in. interpretacja indywidualna, IBPBI/2/423-560/14/MS, 2014.08.07, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach).

Prawo podatkowe nie precyzuje pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. W tym zakresie organy podatkowe odwołują się do przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Natomiast z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

1. przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
2. rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
3. adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
4. rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
5. modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

(pismo Ministerstwa Finansów z 13 marca 1995 r., nr PO 3-722-160/94).

Według Spółki różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podjęcia, rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych środków trwałych.

Wnioskodawca podkreślił, ze kwestia dokonania rozróżnienia pomiędzy remontem a ulepszeniem jest dość skomplikowana z uwagi na to, że skutki podatkowe wynikają bezpośrednio z analizy technicznej, tym nie mniej w sprawach tych dość regularnie wypowiadają się organy podatkowe. Przykładowo w jednej z interpretacji organ podatkowy uznał, że podatnik który odbudowuje kompleks konferencyjno-hotelowy, zniszczony w wyniku pożaru, ma prawo zaliczyć bezpośrednio w koszty wszystkie wydatki, które zmierzają do przywrócenia stanu poprzedniego a nie prowadzą do jego ulepszenia (interpretacja indywidualna, ILPB4/423-90/13-4/DS, 2013.06.18, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu). Podobne rozstrzygnięcia zostały zawarte w treści interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21.12.2011 r. (sygn. ILPB3/423-455/11-3/JG); Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11.08.2011 r. (sygn. ITPB3/423-309/11/PS) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10.02.2009 r. (sygn. ITPB3/423-695/08/AW).

Według Wnioskodawcy, z opisanego stanu faktycznego wynika, że w rezultacie prac przeprowadzonych przez Wykonawcę na zlecenie Wnioskodawcy nie doszło do zwiększenia funkcjonalności Bocznicy Kolejowej, lecz przywrócenia jej podstawowych funkcji. W związku z tym, w kontekście w/w rozstrzygnięć organów podatkowych należy stwierdzić, iż prace te miały charakter bieżącego remontu i ich koszt może zostać zaliczony bezpośrednio do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

Ponadto Spółka wskazała, że jej stanowisko dodatkowo wzmacnia fakt, że Wykonawca przed i po wykonaniu zleconych mu prac dokonał pomiaru i zbadania parametrów nawierzchni torowej i w efekcie przeprowadzenia tych czynności ustalił, iż w rezultacie wykonanych przez niego prac nie doszło do ulepszenia środka trwałego poprzez jego przebudowę, rozbudowę, adaptację, rekonstrukcję lub modernizację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Kwestię ulepszenia środków trwałych reguluje art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

1. przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
2. rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
3. adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
4. rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
5. modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Natomiast remontem jest (zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane) wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że jest on dzierżawcą nieruchomości oraz infrastruktury służącej do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Jednym z elementów wchodzących w skład przedmiotu dzierżawy była Bocznica Kolejowa, stanowiąca środek trwały w rozumieniu prawa podatkowego i rachunkowego.

W wyniku przeprowadzonej kontroli Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego [UTK], Wnioskodawca otrzymał wystąpienie pokontrolne w którym wskazano, iż szereg elementów składowych Bocznicy Kolejowej eksploatowanej przez Wnioskodawcę nie spełnia aktualnie obowiązujących wymagań technicznych, i w związku z tym nakazał natychmiastowe przeprowadzenie prac naprawczych, mających doprowadzić Bocznicę Kolejową do stanu technicznego odpowiadającego aktualnym wymogom.

W związku z powyższym Wnioskodawca zlecił firmie zewnętrznej naprawę nawierzchni torowej Bocznicy Kolejowej (zabiegi konserwacyjne i utrzymaniowe) w zakresie niezbędnym w celu wypełnienia wymagań określonych przez UTK. Prace objęte przedmiotem Umowy zostały zrealizowane przez Wykonawcę w okresie od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia 27 kwietnia 2015 r.

Ponadto Wykonawca przekazał Wnioskodawcy informację, że przed przystąpieniem do realizacji na jego rzecz dzieła objętego przedmiotem Umowy dokonał pomiaru i zbadania parametrów nawierzchni torowej: Tory nr 1, 5, 6, 11, 12, 28, 100; Rozjazdy nr 101, 113, 117, 120a, 120b, 122, 133 i 136. Analogiczna weryfikacja miała miejsce po wykonaniu Dzieła przez Wykonawcę. W oparciu o powyższe badanie Wykonawca stwierdził, iż prace zrealizowane przez niego w ramach Umowy miały na celu utrzymanie przydatności Bocznicy Kolejowej do eksploatacji i w rezultacie ich wykonania nie doszło do ulepszenia środka trwałego poprzez jego przebudowę, rozbudowę, adaptację, rekonstrukcję lub modernizację.

W związku z powyższym, należy uznać iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z remontem, gdyż opierając się na ww. opinii, w rezultacie wykonanych przez Wykonawcę prac nie doszło do ulepszenia środka trwałego.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przedmiotowa regulacja oznacza, że podatnik ma możliwość pomniejszenia przychodów o wszelkie wydatki, pod warunkiem, że:

• wydatek ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, tzn. musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów, a mianowicie:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4, 4b-4c ww. ustawy),
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich cześć dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e powołanej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle wyżej wskazanych zasad, należy stwierdzić, że data potrącenia kosztów zależy od charakteru powiazania kosztów z przychodem podatkowym.

Do pierwszej kategorii kosztów należy zaliczyć koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie konkretnego przychodu.

Koszty pośrednie to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

W związku z powyższym wskazać należy, że wydatki na remonty stanowią koszt uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Stanowią zatem co do zasady koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak wskazano powyżej, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zatem ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że poniesione wydatki na remont Bocznicy Kolejowej Wnioskodawca może uznać za koszty uzyskania przychodów w dacie ujęcia ich w księgach rachunkowych.

Należy także zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych.

Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Spółkę opisanych we wniosku wydatków do określonego rodzaju kosztów uzyskania przychodów może podlegać szczegółowej analizie w zakresie przeprowadzonych robót.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613). Na mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § 1 ww. aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

Konieczne jest również dodanie, że przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Dlatego też, wydając przedmiotową interpretację indywidualną tutejszy organ interpretacyjny dokonał wyłącznie wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego znajdujących zastosowanie w sprawie. Nie odniósł się natomiast do konkretnych wydatków ponoszonych przez Spółkę.

Niniejsze bowiem – choć niewątpliwie może stanowić element postępowań podatkowych lub kontrolnych – nie może zostać dokonane w ramach kompetencji przysługujących organowi upoważnionemu w ramach postępowania w sprawie wydawania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Należy przy tym podkreślić, że przed dokonaniem kwalifikacji określonych wydatków jako remontu lub ulepszenia, należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. O tym bowiem czy dane prace stanowią remont czy ulepszenie decydują m.in. kryteria techniczne. W tym zakresie zatem niezbędne jest nie tylko dokonanie oceny faktycznie przeprowadzonych robót, ale także skorzystanie z pomocy osób posiadających wiedzę specjalistyczną, w tym np. przeprowadzenie dowodu w postaci ekspertyzy biegłego rzeczoznawcy.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy – Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

I tak, w świetle powyższego, w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego. Innymi słowy, podane przez Wnioskodawcę fakty nie podlegają weryfikacji ani konfrontacji z dokumentami źródłowymi, ponieważ w oparciu o wydaną w indywidualnej sprawie interpretację, Wnioskodawca uzyskuje jedynie informację o poglądzie organu w konkretnej, przedstawionej we wniosku sprawie.

Reasumując, zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.