Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-875/15/AW
z 10 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 listopada 2015 r. (data wpływu 4 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z 27 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług związanych z organizacją imprez – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług związanych z organizacją imprez.

Wniosek uzupełniono pismem z 27 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 18 stycznia 2016 r. nr IBPP1/4512-875/15/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach swojej działalności gospodarczej poza jej głównym zakresem Wnioskodawca organizuje także imprezy integracyjne, wczasy odchudzające, obozy. Wnioskodawca nie jest biurem turystycznym, ale pośredniczy w kompleksowym zorganizowaniu wydarzenia.

Do tej pory Wnioskodawca rozliczał takie wydarzenia na zasadach ogólnych, ponieważ najczęściej umowa podpisywana była pomiędzy 3 podmiotami (Klient, hotel i Wnioskodawca jako wykonawca). W chwili obecnej częściej Wnioskodawca będzie jedynym podmiotem podpisującym umowę z Klientem dla którego będzie organizować poszczególne wydarzenia.

Takie wydarzenia związane są z organizacją dla pracowników Klienta całości lub części wydarzenia (zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie, cała oprawa dotycząca tematyki wydarzenia, czyli np. wynajęcie stoku na przeprowadzenie zawodów narciarskich, karnety dla uczestników, wynajęcie firmy, która przeprowadzi zawody; Wnioskodawca kupuje np. puchary, nagrody, gadżety, które są wręczane uczestnikom np. koszulki, zapewnia zabezpieczenie medyczne, ochronę na stoku itp.). Pisząc, że organizacja dotyczy części, Wnioskodawca ma na myśli fakt, że czasami Wnioskodawca zapewnia wszystko, a Klient we własnym zakresie organizuje sobie tylko transport. W ramach takiej organizacji Wnioskodawca zapewnia także usługi własne, które wprawdzie służą do profesjonalnego zorganizowania wydarzenia, ale Wnioskodawca nie zakupuje takiej usługi od innego podmiotu (np. obsługa punktu informacyjnego, przygotowanie tablic informacyjnych, rozłożenie banerów itp.). W ramach punktu informacyjnego Wnioskodawca przygotowuje także jakiś drobiazg do poczęstowania się przez uczestnika (np. mały cukierek, jabłko itp.). Na koszt całości wydarzenia składa się także kwota wynagrodzenia za koordynację całego wydarzenia. W koszcie takim Wnioskodawca uwzględnia także koszty za transport, zakwaterowanie oraz wyżywienie instruktorów.

W piśmie z 27 stycznia 2016 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że wniosek dotyczy sytuacji mającej miejsce od stycznia 2016 r.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto:

I.W zakresie wskazania jakich imprez dotyczy wniosek:

1.Od stycznia 2016 r. wszelkie wydarzenia organizowane przez firmę Wnioskodawcy dokonywane są w oparciu o podpisaną dwustronną umowę pomiędzy Wnioskodawcą oraz Klientem.

2.W ramach takiej usługi Wnioskodawca zajmuje się kompleksowo zorganizowaniem całego wydarzenia, zgodnie z zakresem określonym w umowie z Klientem.

3.Wnioskodawca zapewnia w ramach swojej usługi niżej wymienione czynności:

1. zakwaterowanie;
   
2. wyżywienie;
   
3. ubezpieczenie;
   
4. transport (nie zawsze, czasami Klient korzysta ze swojego transportu);
   
5. dodatkowe atrakcje jak np. wynajęcie stoku, wynajęcie firmy przeprowadzającej zawody narciarskie, wynajęcie firmy przeprowadzającej spływ kajakowy, rafting, wynajęcie zespołu muzycznego, tanecznego lub innych atrakcji zgodnie z oczekiwaniami Klienta, wynajęcie firmy cateringowej;
   
6. dodatkowe usługi jak np. zapewnienie zabezpieczenia medycznego, czasami ambulansu, ochrony;
   
7. zakup nagród, gadżetów które są wręczane uczestnikom;
   
8. zapewnienie zakwaterowania dla instruktorów;
   
9. ponadto w ramach usługi Wnioskodawca świadczy usługi własne polegające np. na obsłudze punktu informacyjnego (Wnioskodawca przyjmuje gości, podpisuje oświadczenia itp.);
   
10. zdarza się, że klient jest zainteresowany przygotowaniem oferty dotyczącej zdrowego stylu życia, dokonaniu pomiarów składu ciała, zorganizowaniem pogadanki na tematy związane z dietetyką i wówczas także Wnioskodawca świadczy taką usługę jako usługę własną, ponieważ prowadzi gabinet dietetyczny;
    
11. w ofercie jest także pozycja dotycząca wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.
    
    

II.W zakresie podania odrębnie dla każdego wydarzenia:

1.Świadcząc usługę będącą przedmiotem wniosku:

1. Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
2. Wnioskodawca nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klienta.

2.Towary i usługi, które Wnioskodawca najczęściej nabywa dla bezpośredniej korzyści klienta zostały określone w punkcie I.3. (a-h).

3.Wnioskodawca prowadzi ewidencję uwzględniającą kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta oraz posiada dokumenty potwierdzające te kwoty.

4.Usługi i towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta i usługi własne składają się na jedną, kompleksową usługę organizacji danej imprezy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z 27 stycznia 2016 r.):

1. Czy w ramach świadczenia usługi opisanej powyżej właściwym sposobem rozliczania podatku od towarów i usług VAT jest, dla towarów i usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści klienta system VAT marża, natomiast dla usług własnych świadczonych w ramach tej samej kompleksowej usługi – ogólny sposób rozliczeń z zastosowaniem odpowiedniej stawki podatku VAT?
2. Czy w oparciu o art. 119 ustawy o VAT Wnioskodawca może rozliczać zarówno usługi (np. usługi hotelowe, usługi transportowe), o których mowa jest w ustawie, czy także towary (np. zakup nagród, prezentów dla uczestników)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z 27 stycznia 2016 r.), organizowane przez Wnioskodawcę imprezy winny być rozliczane w oparciu o VAT marżę w stosunku do towarów i usług nabywanych od innych podatników na rzecz bezpośredniej korzyści klienta, natomiast usługi własne objęte łącznie w kompleksową usługę winny być rozliczane na zasadach ogólnych z zastosowaniem odpowiedniej stawki podatku VAT.

Ponadto Wnioskodawca uważa, że art. 119 ustawy o VAT dotyczy zarówno towarów, jak i usług nabywanych od innych podatników na rzecz bezpośredniej korzyści klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Odnosząc się do opisanych przez Wnioskodawcę czynności wykonywanych przez niego w ramach usług wymienionych we wniosku stwierdzić należy, że mają one wszelkie cechy usług turystycznych.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 tej ustawy przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

W myśl art. 119 ust. 3 ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy o VAT).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 – na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy – podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m. in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, iż procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, iż cytowane przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy, państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, zgodnie z niniejszym rozdziałem, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, iż dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Jak już wyżej wskazano, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty (art. 307 Dyrektywy).

Pojedyncza usługa podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym biuro podróży ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi.

Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy, w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, iż „głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14)”.

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, iż Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C-74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, iż własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, iż „własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży”.

Z uwagi na powyższe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie szczególna procedura opodatkowania wynikająca z art. 119 ustawy o VAT będzie miała zastosowanie do wszystkich czynności nabywanych przez Wnioskodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta. Wnioskodawca zapewnia w ramach swojej usługi niżej wymienione czynności:

1. zakwaterowanie;
2. wyżywienie;
3. ubezpieczenie;
4. transport (nie zawsze, czasami Klient korzysta ze swojego transportu);
5. dodatkowe atrakcje jak np. wynajęcie stoku, wynajęcie firmy przeprowadzającej zawody narciarskie, wynajęcie firmy przeprowadzającej spływ kajakowy, rafting, wynajęcie zespołu muzycznego, tanecznego lub innych atrakcji zgodnie z oczekiwaniami Klienta, wynajęcie firmy cateringowej;
6. dodatkowe usługi jak np. zapewnienie zabezpieczenia medycznego, czasami ambulansu, ochrony;
7. zakup nagród, gadżetów które są wręczane uczestnikom;
8. zapewnienie zakwaterowania dla instruktorów;
9. ponadto w ramach usługi Wnioskodawca świadczy usługi własne polegające np. na obsłudze punktu informacyjnego (Wnioskodawca przyjmuje gości, podpisuje oświadczenia itp.);
10. zdarza się, że klient jest zainteresowany przygotowaniem oferty dotyczącej zdrowego stylu życia, dokonaniu pomiarów składu ciała, zorganizowaniem pogadanki na tematy związane z dietetyką i wówczas także Wnioskodawca świadczy taką usługę jako usługę własną, ponieważ prowadzi gabinet dietetyczny;
11. w ofercie jest także pozycja dotycząca wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.
    
    

Świadcząc usługę będącą przedmiotem wniosku Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek oraz nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klienta, a także prowadzi ewidencję uwzględniającą kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta oraz posiada dokumenty potwierdzające te kwoty.

Usługi i towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta i usługi własne składają się na jedną, kompleksową usługę organizacji danej imprezy.

Tak opisane świadczenia wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach powyżej wymienionych usług, które Wnioskodawca nabywa w całości od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klienta, stanowią elementy usługi turystyki, a Wnioskodawca działa dla tej czynności jako podatnik zdefiniowany w cytowanym art. 119 ust. 3 ustawy o VAT.

Zatem podstawą opodatkowania przy wykonywaniu ww. usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Stąd świadczenia nabywane w ramach tych usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klienta podlegają opodatkowaniu według procedury szczególnej wynikającej z art. 119 ustawy o VAT, w oparciu o stawkę podatku od towarów i usług określoną w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, tj. 23%.

Natomiast świadczenie przez Wnioskodawcę usług własnych w ramach opisanych we wniosku usług turystycznych skutkuje stosowaniem zasad ogólnych, według stawek podatku VAT właściwych dla tych poszczególnych usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że organizowane przez niego imprezy winny być rozliczane w oparciu o VAT marżę w stosunku do towarów i usług nabywanych od innych podatników na rzecz bezpośredniej korzyści Klienta, natomiast usługi własne objęte łącznie w kompleksową usługę winny być rozliczane na zasadach ogólnych z zastosowaniem odpowiedniej stawki podatku VAT – należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w oparciu o art. 119 ustawy o VAT może rozliczać zarówno usługi (np. usługi hotelowe, usługi transportowe), o których mowa jest w ustawie, czy także towary (np. zakup nagród, prezentów dla uczestników).

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Definicję „marży” zawiera art. 119 ust. 2 ww. ustawy, stanowiąc, że przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Mając na uwadze treść art. 119 ust. 2 ustawy o VAT należy wskazać, że wymienia on zarówno usługi, jak i towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zatem rozliczanie na zasadzie marży dotyczy zarówno nabywanych przez Wnioskodawcę usług (np. usług hotelowych, usług transportowych), jak i zakupywanych przez Wnioskodawcę towarów (np. nagród, prezentów dla uczestników).

Natomiast zawarte w art. 119 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie „usług turystyki” odnosi się do rozliczania na zasadzie marży całej kompleksowej usługi turystyki, na rzecz której nabywane są poszczególne części składowe w postaci usług i towarów umożliwiających jej wykonanie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że art. 119 ustawy o VAT dotyczy zarówno towarów, jak i usług nabywanych od innych podatników na rzecz bezpośredniej korzyści klienta – należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.