Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-731/15-2/ASZ
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz określenia stawki amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, z tytułu której opłaca podatek dochodowy na zasadach ogólnych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła, na podstawie aktu notarialnego, prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku pawilonu handlowego stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności. W akcie notarialnym podano ogólną wartość transakcji sprzedaży, tj. łącznie cenę budynku oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Nieruchomości te Wnioskodawczyni nabyła od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Przedmiotowa nieruchomość była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w ramach prowadzonej przez Sprzedającą działalności gospodarczej. Na daną czynność została wystawiona faktura VAT oraz akt notarialny.

Wnioskodawczyni zamierza wnieść zakupiony budynek wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu do prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Zamierza w przyszłości dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności.

Ponieważ, zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, Wnioskodawczyni ustaliła osobno wartość budynku oraz wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu. W oparciu o wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu ustaliła cenę metra kwadratowego gruntu przyjętą przez Urząd Gminy dla celów obliczenia podatku od prawa wieczystego użytkowania gruntu. W ten sposób w dalszej kolejności ustaliła wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu. Od całkowitej wartości transakcji zawartej w akcie notarialnym odjęła wartość podatku od towarów i usług. W następnej kolejności ustaliła udział procentowy wartości budynku i wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu w łącznej wartości określonej w akcie notarialnym.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 wskazanej ustawy, wartość początkową prawa wieczystego użytkowania gruntu i wartość budynku Wnioskodawczyni zwiększyła o koszty związane z zakupem w takim stosunku, jaki odpowiada udziałowi procentowemu wartości budynku i wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu.

Pawilon handlowy wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych sklasyfikowanych w grupie 103 stawka amortyzacji wynosi 2,5% i taką też stawką rozpoczęła amortyzację pawilonu handlowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo ustaliła wartość początkową budynku i prawa wieczystego użytkowania gruntu?
2. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo ustaliła stawkę amortyzacyjną dla pawilonu handlowego, który jest trwale związany z gruntem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Na mocy tej regulacji podatnik ma prawo do zaliczenia w koszty wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 i że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ na osiągane przychody. W myśl art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za użytkowanie wieczyste.

W ocenie Wnioskodawczyni, analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prowadzi do wniosku, że wydatki mogą być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawione je w stan likwidacji, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Cena dokonanego przez Wnioskodawczynię zakupu obejmuje wartość budynku wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowiony jest budynek. Zgodnie z aktem notarialnym cena obejmuje łączną wartość bez wyszczególniania dokładnej wartości budynku i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Cenę nabycia nieruchomości stanowiła zatem kwota wymieniona w akcie notarialnym. Jednocześnie, zgodnie z art. 22c wskazanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Zatem, w celu prawidłowego naliczenia amortyzacji podatkowej należało w pierwszej kolejności określić osobno wartość poszczególnych składników umowy sprzedaży, tj. wartość budynku i wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W pierwszej kolejności, w oparciu o wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu, Wnioskodawczyni ustaliła wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu. Następnie ustaliła udział procentowy wartości budynku i wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu. Stosownie do art. 22g ust. 1 i ust. 3 wskazanej ustawy, Wnioskodawczyni zwiększyła wartość budynku i wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu o koszty związane z zakupem, a więc o taksę notarialną i opłatę sądową.

Po ustaleniu wartości początkowej budynku i prawa wieczystego użytkowania gruntu, Wnioskodawczyni przyjęła je do używania, wprowadzając przedmiotowe środki trwałe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek, zgodnie z klasyfikacją środków trwałych, zaliczyła do grupy 103 i będzie amortyzować stawką 2,5%. Amortyzację budynku rozpocznie od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadziła budynek do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zasady ustalania wartości początkowej określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują szczególnych zasad ustalania wartości początkowej w sytuacji, gdy cena nabycia składników majątku została określona jedną kwotą. W takiej sytuacji to podatnik sam musi ustalić cenę nabycia poszczególnych składników nieruchomości (prawa wieczystego użytkowania gruntu i budynku).

Przy określaniu wartości początkowej należy mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku. Pamiętać jednak należy, aby suma ich wartości początkowej odpowiadała cenie nabycia wynikającej z aktu notarialnego.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, z tytułu której opłaca podatek dochodowy na zasadach ogólnych. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła, na podstawie aktu notarialnego, prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku pawilonu handlowego stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności. W akcie notarialnym podano ogólną wartość transakcji sprzedaży, tj. łącznie cenę budynku oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu. Wnioskodawczyni zamierza wnieść zakupiony budynek wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu do prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Zamierza w przyszłości dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności. Wnioskodawczyni ustaliła osobno wartość budynku oraz wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu. W oparciu o wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu ustaliła cenę metra kwadratowego gruntu przyjętą przez Urząd Gminy dla celów obliczenia podatku od prawa wieczystego użytkowania gruntu. W ten sposób w dalszej kolejności ustaliła wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu. Od całkowitej wartości transakcji zawartej w akcie notarialnym odjęła wartość podatku od towarów i usług. W następnej kolejności ustaliła udział procentowy wartości budynku i wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu w łącznej wartości określonej w akcie notarialnym. Wartość początkową prawa wieczystego użytkowania gruntu i wartość budynku Wnioskodawczyni zwiększyła o koszty związane z zakupem. Pawilon handlowy wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych sklasyfikowanych w grupie 103 stawka amortyzacji wynosi 2,5% i taką też stawką rozpoczęła jego amortyzację.

Mając na uwadze powyższe, ustalenie wartości początkowej nabytej nieruchomości w sposób wskazany przez Wnioskodawczynię należy uznać za prawidłowy.

Po ustaleniu wartości początkowej środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną konieczne jest prawidłowe określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, ze zm.), do grupy 1 podgrupy 10 rodzaj 103 kwalifikuje się budynki handlowo-usługowe. Rodzaj ten obejmuje budynki: centrów handlowych; domów towarowych; samodzielnych sklepów i butików; kiosków towarowych na trwale związanych z gruntem; hal przeznaczone na targi, aukcje, wystawy; targowisk pod dachem; stacji paliw, stacji obsługi itp.; aptek; pozostałe handlowo-usługowe.

Stawka amortyzacyjna dla budynków, określonych w KŚT symbolem 103, według Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynosi 2,5%.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że do amortyzacji przedmiotowego pawilonu handlowego sklasyfikowanego w rodzaju 103 KŚT należy stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz stawki amortyzacyjnej uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.