Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-1142/15-2/BH
z 15 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z pożn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na usługi montażu zabudowy meblowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na usługi montażu zabudowy meblowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wykonuje usługi montażu stałej zabudowy meblowej z uprzednio nabytych komponentów, w obiektach budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Materiały użyte do wykonania stałej zabudowy meblowej stanowią około 45% wartości całego zamówienia. Na pozostałe 55% składa się zaprojektowanie, przygotowanie wnęki lub pomieszczenia, montaż oraz często demontaż wcześniejszej zabudowy, w przypadku zakupu materiałów potrzebnych do realizacji inwestycji, lecz takich, których Wnioskodawczyni nie oferuje Wnioskodawczyni służy transportem (np. przewiezieniem cegły, płyt gipsowych itp.) oraz oferuje swoje doświadczenie i uzyskane rabaty w firmach, z którymi współpracuje przy zakupie AGD.

Zasadniczym przedmiotem umowy jest więc usługa montażu, a nie materiał do niego zastosowany.

Wykonanie zabudowy nie polega wyłącznie na przygotowaniu i montażu będącym zwykłym przytwierdzeniem mebli do ściany. Każde zlecenie jest inne, więc trudno jest wszystko szczegółowo opisać. Dlatego Wnioskodawczyni skupi się na znacznie przeważającym typie robót przez siebie wykonywanych.

Od kilku lat popularne są zabudowy z wykorzystaniem płyt kartonowo-gipsowych. Najpierw Wnioskodawczyni montuje na stałe przytwierdzoną do elementów konstrukcyjnych budynku podkonstrukcję z profili metalowych, następnie montuje do konstrukcji płyty kartonowo-gipsowe, kolejnym etapem jest nakładanie tynku i malowanie. Demontaż takiej zabudowy zniszczy pomieszczenie, w którym jest ona wykonana oraz samą zabudowę meblową i nie istnieje sposób wykorzystania jej w innym miejscu, gdyż stanowi ona całość ze ścianką, a demontaż powoduje zniszczenie ścianki, więc też i zabudowy.

Kolejnym przykładem jest montaż drzwi przesuwnych w otworach drzwiowych. W tym celu Wnioskodawczyni montuje belki żelbetowo-zbrojone tzw. nadproża w otworach ścian nośnych. Wykuwa otwór w ścianie w kształcie litery T (podstawa jest otworem wejściowym), w górze kotwiczy nadproże, następnie montuje system jezdny na stałe do konstrukcji, tynkuje, gipsuje, maluje. Zniszczenie takiej konstrukcji na pewno naruszy elementy konstrukcyjne budynku, gdyż samo stanowi takowy element.

Podobna sytuacja ma miejsce przy zabudowie poddaszy. Jest to bardzo częsty przykład, gdyż większość domów, w których Wnioskodawczyni wykonuje usługi jest parterowa właśnie z poddaszem mieszkalnym. Montaż w takim miejscu wiąże się z walką o każdy centymetr zabudowy ze względu na skosy, które są największym w tym przypadku mankamentem. Dlatego też Wnioskodawczyni musi trwałe wciąć się w konstrukcję stropu, dachu poprzez wycięcie części takowej konstrukcji i zbudowanie nowej, która jest jednocześnie elementem konstrukcyjnym, ale też stanowi podstawę zabudowy. Tak jak w przykładzie wyżej demontaż tej zabudowy naruszy konstrukcję budynku.

Adekwatny przykład zabudowy pod schodami. Mianowicie tu również jest walka o miejsce, więc jak w przypadku zabudowy poddasza Wnioskodawczyni wykonuje tę samą czynność. Jednak nierzadko zabudowa ta jest właśnie podstawą schodów, więc elementem konstrukcyjnym budynku. Oczywiście w tym też przypadku nie ma mowy o demontażu.

Następny przykład dotyczy głównie zabudowy kuchennej. Chodzi o zabudowę z cegły lub kamienia, która poprzez cementowanie stanowi jedność z podłogą i ścianą pomieszczenia.

W tym przypadku również wymienione elementy jak i sama zabudowa zostanie bezpowrotnie zniszczona.

Przygotowanie to nie tylko materiały, których Wnioskodawczyni używa do montażu, lecz istotne jest również pomieszczenie lub wnęka, gdzie będzie stała zabudowa. Dlatego Wnioskodawczyni wykonuje usługi: tynkarskie, gipsuje, stawia ściany z cegły oraz płyt kartonowo-gipsowych, maluje, tapetuje, okłada kamieniem, kładzie podłogi. Jednocześnie Wnioskodawczyni zaznacza, iż w tym przypadku wykonuje tylko usługę, gdyż wszystkie materiały do wyżej wymienionych prac inwestor kupuje sam.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wobec przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego stosowanie stawki podatku VAT 8% w latach 2011-2013 w przypadku usługi polegającej na montażu stałej zabudowy meblowej jest prawidłowa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 21 czerwca 2013 r. podjął uchwałę (sygn. akt. I FPS 2/13) dotyczącą sposobu opodatkowania podatkiem od towarów i usług usług polegających na wykonaniu trwałej zabudowy meblowej w obiektach budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i stwierdził, że w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r. obowiązuje stawka obniżona tj. 8%.

Zgodnie z ww. uchwałą Wnioskodawczyni uważa, że może dokonać korekt deklaracji VAT-7| z 23% na 8% za okres od 1 stycznia 2011 r. - 31 sierpnia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się – w myśl art. 41 ust. 12 ustawy – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się – na podstawie art. 41 ust. 12a ustawy – obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, określonego w ust. 12a, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Stosownie do art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), która to klasyfikacja stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

W myśl art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przypadku preferencyjnego rozwiązania, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest zatem określenie, czy i w jakim zakresie ustawodawca odwołuje się w nim do klasyfikacji statystycznych, a w przypadku braku takiego odwołania, jakie znaczenie należy przypisać normie tam zawartej.

W przepisie tym ustawodawca wymienił czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Natomiast, jak już zaznaczono, przy definiowaniu ww. obiektów ustawodawca, co do zasady, odwołuje się do klasyfikacji statystycznych (PKOB), jednakże kwestia ta w kontekście przedstawionego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

W pierwszej kolejności należy jednak wskazać, że w wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 392/12 Sąd stwierdził, że: „z okoliczności faktycznych podanych we wniosku o interpretację wynika, że mamy do czynienia z dostarczeniem elementów zabudowy meblowej dociętych pod indywidualne zamówienie klienta, a następnie jej montażem. Przeniesienie rozporządzania nad zabudową meblową na rzecz klienta następuje w momencie zakończenia jej montażu. Uwzględniając zasadę stosowania VAT, zgodnie z którą podatek ten powinien odpowiadać rzeczywistości gospodarczej, sztucznym byłoby uznanie, że klient nabywa zabudowę wnękową odrębnie od usług montażu. Zgodnie z realiami gospodarczymi omawianą transakcję należy zatem traktować jako jedną transakcję”.

Tut. Organ podziela powyższe stanowisko Sądu, że w przedmiotowym przypadku czynności wykonania trwałej zabudowy z zakupionych elementów są świadczeniem kompleksowym (złożonym), którego wysokość opodatkowania VAT należy ustalić na podstawie elementu dominującego w tym świadczeniu (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV,OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010).

Kolejnym krokiem – zgodnie z ww. wyrokiem WSA z dnia 9 października 2012 r. - jest kwalifikacja danej transakcji jako dostawy towarów lub świadczenia usług. W celu określenia, czy dana transakcja złożona stanowi dostawę towarów czy świadczenie usług, należy wziąć pod uwagę – zgodnie z ww. wyrokiem - wszystkie okoliczności w jakich jest ona dokonywana w celu ustalenia jej elementów charakterystycznych, co oznacza, że ocena ta będzie uzależniona każdorazowo od stanu faktycznego sprawy. Jak wskazał Sąd: „Przedmiotową czynność należałoby uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile to dostawa jest dominującym elementem transakcji; np. cena elementów meblowych przewyższa cenę usługi montażu, na który składają się czynności obmiaru, zaprojektowania, dopasowania i składania towaru z mniejszych części i jego zamocowania”.

Mówiąc inaczej - jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawczyni wykonuje usługi montażu stałej zabudowy meblowej, zabudowy poddaszy, zabudowy schodów oraz zabudowy kuchennej. Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotem zawieranych umów z kontrahentami jest usługa, w ramach której Wnioskodawczyni wykonuje prace polegające na zaprojektowaniu zabudowy, przygotowaniu wnęki lub pomieszczenia, montażu elementów tworzących zabudowę oraz często demontażu wcześniejszej zabudowy.

Mając zatem na uwadze opisane w stanie faktycznym czynności składające się na świadczenie kompleksowe polegające na wykonaniu zabudowy meblowej, kuchennej zabudowy poddasza oraz zabudowy schodów z zakupionych płyt gipsowo-kartonowych, przy użyciu cegły, kamienia itp. należy uznać za świadczenie usług. Istotą bowiem wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności jest montaż stałej zabudowy z uprzednio zakupionych komponentów meblowych. Zatem z charakteru wykonywanych czynności obiektywnie wynika, że dominująca w tym przypadku jest usługa, której efektem finalnym jest montaż zabudowy meblowej, kuchennej, zabudowy poddaszy i zabudowy schodów.

Zgodnie z cyt. wcześniej przepisem art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Należy zatem zbadać, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi montażu stałej zabudowy z zakupionych materiałów stanowią modernizację w rozumieniu przepisu art. 41 ust. 12 ustawy.

W wyroku WSA z dnia 9 października 2012 r. Sąd nakazał organowi uwzględnienie szerszego znaczenia pojęcia modernizacji i przyjąć, że modernizacja (niezdefiniowana w prawie budowlanym), to m.in.:

• unowocześnienie, uwspółcześnienie produktu, trwałe ulepszenie, np. istniejącego obiektu budowlanego prowadzące do zwiększenia jego wartości użytkowej. Obejmuje prace związane z podnoszeniem walorów estetycznych i użytkowych budynku lub innego produktu. W ramach modernizacji może zostać wzbogacona architektura budynków, projektowanych niegdyś według uniwersalnego wzorca, prowadząc do nadania budynkowi wyrazu odpowiadającemu panującym aktualnie modom i gustom;
  
• unowocześnienie środków trwałych, zmierzające wyraźnie do zwiększenia wartości użytkowej (np. realizacja w budynku robót polegających na wykonaniu instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego); jednakże brak jest podstaw by twierdzić, że czynności określić można mianem „modernizacja” tylko wtedy, gdy odnoszą się one do elementów konstrukcyjnych budynków;
  
• trwałe ulepszenie lub unowocześnienie istniejącego budynku lub urządzenia, w wyniku którego zwiększa się jego wartość użytkowa – zgodnie z definicją zawartą w § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie udzielania pomocy na rewitalizację w ramach regionalnych programów operacyjnych (Dz. U. Nr 117, poz. 787).
  
  

Należy wskazać, że decydujące znaczenie w rozpatrywanej kwestii ma treść uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r., w sprawi o sygn. akt I FPS 2/13, w której NSA stwierdził że: „że jeśli czynności te polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową to mają one charakter usługi. Elementem dominującym jest bowiem w takim przypadku ulepszenie lub unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego), zaś wydanie towaru w postaci elementów mebli wykonanych i dopasowanych do konkretnego obiektu, które następnie zostaną trwale związane z tym obiektem, ma charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania usługi, tak jak zamontowanie okien lub drzwi w obiekcie budowlanym lub jego części. Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu.”

Określając zatem, czy do zabudowy meblowej montowanej w budynku/lokalu może mieć zastosowanie obniżona stawka podatku od towarów i usług należy przede wszystkim badać stopień konstrukcyjnego połączenia komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego/lokalu. Nie chodzi tutaj o badanie powiązania elementów zabudowy meblowej z konstrukcyjnymi w rozumieniu techniki budowlanej elementami obiektu budowlanego/lokalu, lecz o tak silne połączenie konstrukcyjne komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego/lokalu, że powstaje trwała zabudowa spełniająca jako całość określoną funkcję użytkową. Przykładem takiej trwałej zabudowy meblowej może być zabudowa kuchenna wykonana z cegły klinkierowej zespolona zaprawą murarską ze ścianą i podłogą lokalu, gdzie demontaż powodowałby uszkodzenie samej zabudowy, jak i pomieszczenia, w którym została ona zamontowana. Innym przykładem trwałej zabudowy meblowej stanowiącej modernizację budynku/lokalu jest takie zespolenie wykonanych na wymiar do konkretnego budynku/lokalu mebli z elementami tego budynku/lokalu, które wykorzystuje dodatkowe materiały budowlane takie jak cegły czy płyty kartonowo–gipsowe, gdzie demontaż zabudowy powodowałby zarówno uszkodzenie pomieszczenia i komponentów meblowych, jak i trwałe uszkodzenie tych dodatkowych materiałów budowlanych, bez których to materiałów nie istniałaby możliwość wykorzystania tej zabudowy meblowej w innym miejscu.

Powyższe rozważania pozwalają uznać, że z zabudową meblową trwale połączoną z elementami konstrukcyjnymi lokalu/budynku będziemy mieli do czynienia w przypadku, gdy przykładowo wnętrze i półki zabudowy wykonane zostaną z betonu połączonego z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego (np. ścianą) a dopasowane zostaną tylko fronty meblowe. W przypadku takiej właśnie zabudowy meblowej elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) zostaną wykorzystane w sposób istotny, co skutkować będzie brakiem możliwości demontażu tej zabudowy bez uszkodzenia konstrukcji budynku/lokalu – elementy nie będą mogły być przeniesione bez zniszczenia tego budynku lub lokalu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wykonanie zabudowy meblowej nie polega wyłącznie na przygotowaniu i montażu będącym zwykłym przytwierdzeniem mebli do ściany. Zabudowa ma charakter trwały. Montaż zabudowy odbywa się z wykorzystaniem płyt kartonowo-gipsowych. Najpierw Wnioskodawczyni montuje na stałe przytwierdzoną do elementów konstrukcyjnych budynku podkonstrukcję z profili metalowych, następnie montuje do konstrukcji płyty kartonowo-gipsowe, kolejnym etapem jest nakładanie tynku i malowanie. Demontaż takiej zabudowy zniszczy pomieszczenie, w którym jest ona wykonana oraz samą zabudowę meblową i nie istnieje sposób wykorzystania jej w innym miejscu, gdyż stanowi ona całość ze ścianką, a demontaż powoduje zniszczenie ścianki oraz zabudowy. Podobna sytuacja ma miejsce przy zabudowie poddaszy. Wnioskodawczyni musi trwale wciąć się w konstrukcję stropu, dachu poprzez wycięcie części takowej konstrukcji i zbudowanie nowej, która jest jednocześnie elementem konstrukcyjnym, ale też stanowi podstawę zabudowy. Tak jak w przykładzie wyżej - demontaż tej zabudowy naruszy konstrukcję budynku. W przypadku zabudowy pod schodami, podobnie jak w przypadku zabudowy poddasza Wnioskodawczyni wykonuje tę samą czynność. Jednak nierzadko zabudowa ta jest właśnie podstawą schodów, więc elementem konstrukcyjnym budynku. Następny przykład dotyczy głównie zabudowy kuchennej. Chodzi o zabudowę z cegły lub kamienia, która poprzez cementowanie stanowi jedność z podłogą i ścianą pomieszczenia. W tym przypadku również przy demontażu wymienione elementy, jak i sama zabudowa zostanie bezpowrotnie zniszczona.

Wykonując montaż zabudowy Wnioskodawczyni w celu realizacji usługi wykonuje także prace polegające na przygotowaniu miejsca, gdzie zabudowa ma być zrealizowana, tj. prace tynkarskie, gipsuje, stawia ściany z cegły oraz płyt kartonowo-gipsowych, maluje, tapetuje, okłada kamieniem, kładzie podłogi. Jednocześnie Wnioskodawczyni zaznacza, że w tym przypadku wykonuje tylko usługę, gdyż wszystkie materiały do wyżej wymienionych prac inwestor kupuje sam.

Analiza stanu faktycznego oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy pozwala stwierdzić, że Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania stawki obniżonej w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, do usług polegających na wykonaniu zabudowy meblowej, zabudowy poddaszy i schodów oraz zabudowy kuchennej w obiektach budownictwa mieszkaniowego. Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię sposobu wykonania usługi wynika, że zabudowa wykonywana przez Wnioskodawczynię nie polega na prostym montażu komponentów meblowych a następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) i ma charakter stały. Zabudowa kuchenna, jak Wnioskodawczyni wskazuje, jest to zabudowa z cegły lub kamienia, która poprzez cementowanie tworzy całość z podłogą i ścianą pomieszczenia. W przypadku zabudowy poddasza Wnioskodawczyni wykorzystuje elementy konstrukcyjne budynku (lokalu) poprzez dopasowanie pomieszczenia do zabudowy tworząc wycięcia w stropie, dachu, natomiast zabudowa schodów jest podstawą schodów i nie może być zdemontowana. Ponadto, jak wskazano we wniosku, demontaż zabudowy naruszy konstrukcję budynku.

A zatem należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że świadczenie usług polegających na wykonaniu zabudowy meblowej, poddasza, schodów i zabudowy kuchennej w sposób wskazany we wniosku powinno być opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust. 2 ustawy.

Jak wynika z art. 41 ust. 12b ustawy, stawka ta może mieć zastosowanie w stosunku do budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m2 lub lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 150 m2.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy wskazać, że tut. Organ przy wydawaniu niniejszej interpretacji związany jest opisem stanu faktycznego. Wnioskodawczyni wskazała, że montuje zabudowy o charakterze stałym przy wykorzystaniu płyt gipsowo-kartonowych, cegieł, kamienia itp. i tylko w tym zakresie Wnioskodawczyni ma ochronę wynikającą z interpretacji. Jeśli w postępowaniu podatkowym okazałoby się, że nie jest to stała zabudowa, wówczas Wnioskodawczyni nie będzie z tej ochrony korzystać, a interpretacja nie będzie miała charakteru wiążącego dla organów.

Dodatkowo należy nadmienić, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem oraz stanem faktycznym nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności możliwości dokonania korekt deklaracji VAT-7 za okres od stycznia 2011 r. do 31 sierpnia 2013 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.