Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-647/15/TS
z 28 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 17 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 listopada 2015 r.), uzupełnionym 8 i 19 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Bank prawidłowo rozliczył nieumorzoną wartości zlikwidowanego środka trwałego, zaliczając ją do kosztów uzyskania przychodów w dniu likwidacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Bank prawidłowo rozliczył nieumorzoną wartości zlikwidowanego środka trwałego, zaliczając ją do kosztów uzyskania przychodów w dniu likwidacji. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 stycznia 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-647/15/TS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 8 i 19 stycznia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank (dalej również jako: „Wnioskodawca”) dokonał inwestycji polegającej na przebudowie parkingu przy budynku Banku. Lokalizacja Banku znajduje się w centrum miasta. Petenci Banku bardzo często sygnalizowali o braku wolnych miejsc parkingowych, a to negatywnie wpływało na relację z klientem. Posiadana powierzchnia gruntu nie dawała możliwości powiększenia parkingu. W tym celu Bank zawarł z Urzędem Miasta i Gminy (dalej: „UMiG”) umowę użyczenia gruntu sąsiadującego z działką Banku, będącego własnością UMiG, na realizację zadania pn. „przebudowa parkingu na 10 miejsc postojowych dla samochodów osobowych”.

Decyzja o przebudowie parkingu miała na celu przede wszystkim zwiększenie oraz zabezpieczenie istniejących źródeł przychodów Banku, poprzez zwiększenie powierzchni parkingowej o dodatkowe miejsca postojowe dla obecnych jak i przyszłych klientów.

W styczniu 2015 r. zawarto umowę na wykonanie robót budowlanych i tym samym rozpoczęto realizację zadania. Prace polegały na rozbiórce istniejącego parkingu znajdującego się na gruncie stanowiącym własność Banku (fizyczna likwidacja) i przygotowaniu terenu pod nową inwestycję obejmującą grunt własny i obcy. Nawierzchnia istniejącego parkingu była bardzo zniszczona i nierówna (kostka brukowa popękana i nadłamana, nadająca się tylko do likwidacji). Na koszt wytworzenia złożyły się także inne wydatki związane z przebudową parkingu tj. projekt budowlano-wykonawczy parkingu na 10 miejsc postojowych, wytyczenie nowego terenu, wyrównanie i przygotowanie podłoża pod nawierzchnię parkingu, wycinkę drzew, zajęcie pasa drogowego, nadzór budowlany, itp.

W czerwcu 2015 r. zakończono inwestycję i oddano do użytku parking na gruncie własnym i cudzym z udostępnieniem nowych miejsc postojowych. Nakłady rozliczono i wprowadzono do ewidencji środków trwałych w księgach Banku także w czerwcu 2015 r. w dwóch pozycjach:

• parking (budowla) na własnym gruncie obsługujący budynek biurowy, zwiększający wartość początkową budynku ze stawką amortyzacji 2,5%,
• nakłady poniesione na cudzym gruncie, jako odrębny środek trwały ze stawką amortyzacji 4,5%. Naliczanie amortyzacji od nowo przyjętych środków trwałych rozpoczęto od lipca 2015 r.
  
  

W wyniku przeprowadzonych prac inwestycyjnych poprzedni parking (budowla) uległ całkowitej rozbiórce, a to przyczyniło się do fizycznej likwidacji środka trwałego i wyprowadzeniu go z ksiąg rachunkowych (czerwiec 2015 r.). Ww. środek trwały na dzień likwidacji nie był w pełni zamortyzowany.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Bank prawidłowo rozliczył nieumorzoną wartość zlikwidowanego środka trwałego, zaliczając ją do kosztów uzyskania przychodów w dniu likwidacji? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Bank rozliczył nieumorzoną wartość zlikwidowanego środka trwałego, zaliczając ją do kosztów uzyskania przychodów w dniu likwidacji. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodu nie uważa się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika. Likwidacja parkingu nie była spowodowana zmianą zakresu działalności Banku, a wyłącznie koniecznością przebudowy i rozbudowy dodatkowych miejsc postojowych dla klientów Banku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Bank dokonał inwestycji polegającej na przebudowie parkingu przy budynku Banku. Ponieważ posiadana powierzchnia gruntu nie dawała możliwości powiększenia parkingu, Bank zawarł z UMiG umowę użyczenia gruntu sąsiadującego z działką Banku, będącego własnością UMiG, na realizację zadania pn. „przebudowa parkingu na 10 miejsc postojowych dla samochodów osobowych”. Zawarto umowę na wykonanie robót budowlanych i tym samym rozpoczęto realizację zadania. Prace polegały na rozbiórce istniejącego parkingu znajdującego się na gruncie stanowiącym własność Banku (fizyczna likwidacja) i przygotowaniu terenu pod nową inwestycję obejmującą grunt własny i obcy. Po zakończeniu inwestycji oddano do użytku parking na gruncie własnym i cudzym z udostępnieniem nowych miejsc postojowych. W wyniku przeprowadzonych prac inwestycyjnych poprzedni parking (budowla) uległ całkowitej rozbiórce, a to przyczyniło się do fizycznej likwidacji środka trwałego i wyprowadzeniu go z ksiąg rachunkowych. Ww. środek trwały na dzień likwidacji nie był w pełni zamortyzowany.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak więc kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, red. M. Szymczak, PWN, Warszawa 1979, t. II, s. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia, likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu dzierżawy (czy okresu pełnej amortyzacji).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie znajdzie w niej zastosowania. Jak wyżej zostało wskazane, skoro przyczyna straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego jest inna niż wskazana w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, to z wnioskowania a contrario tego przepisu wynika, że podlega ona zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

W świetle powyższego, możliwość zaliczenia powstałej straty z tytułu niezamortyzowanej wartości środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Wnioskodawcy oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Skoro art. 16 ust. 1 updop, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop – oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca miał prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej w momencie likwidacji parkingu w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi. Decyzja o przebudowie parkingu była uzasadniona z ekonomicznego punktu widzenia, tj. miała na celu przede wszystkim zwiększenie oraz zabezpieczenie istniejących źródeł przychodów Wnioskodawcy, poprzez zwiększenie powierzchni parkingowej o dodatkowe miejsca postojowe dla klientów.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.