Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-140/15/NL
z 17 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 1 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia momentu dokonania korekty kosztów podatkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu dokonania korekty kosztów podatkowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka z o.o., jest spółką prawa handlowego. Wnioskodawca realizuje zadanie własne Gminy, polegające na zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków na terenie miasta. Wnioskodawca jest spółką komunalną w której 100% udziałów posiada Gmina. Spółka z o.o. prowadzi działalność na podstawie zezwolenia - Decyzji Prezydenta Miasta z 1 stycznia 2003 r. i świadczy usługi wodno-kanalizacyjne dla ok. 40 tys. odbiorców. Właścicielem całej sieci jest Miasto i Spółka Infrastrukturalna Sp. z o.o. (dalej: „Spółka 2”), zaś Wnioskodawca korzysta z sieci na podstawie umowy dzierżawy z dnia 6 lutego 2006 r. zawartej z Spółką 2. Wnioskodawca dzierżawi składniki majątkowe wchodzące w skład systemów zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków stanowiące własność Spółki 2 oraz poddzierżawia składniki majątkowe wchodzące w skład systemów zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków stanowiące własność Miasta (dalej: „Umowa Dzierżawy”). Powyżej wskazana Umowa Dzierżawy została zwarta w wykonaniu uchwały Rady Miejskiej z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wydzierżawienia Spółce 2 składników majątkowych infrastruktury wodno-kanalizacyjnej Miasta.

Zgodnie z ww. Umową Dzierżawy, Wnioskodawca płaci co miesiąc na podstawie otrzymywanych od Spółki 2 faktur czynsz umowny, obejmujący m.in. podatek od nieruchomości. Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki pozostają w bezpośrednim związku z osiąganymi przychodami.

W 2015 roku Spółka 2 dokonała rozliczenia podatku od nieruchomości za 2014 r. i w dniu 29 lipca 2015 r. wystawiła Wnioskodawcy fakturę korygującą zmniejszającą kwotę czynszu dzierżawnego za 2014 r., podając jako przyczynę korekty „Rozliczenie czynszu z tytułu podatku od nieruchomości za 2014 rok”. Sprawozdanie finansowe Wnioskodawcy za 2014 rok zostało:

• przyjęte i podpisane przez Zarząd Spółki w dniu 30 marca 2015 r.
• zaakceptowane przez Radę Nadzorczą Spółki w dniu 5 maja 2015 r.
• zatwierdzone przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników w dniu 14 maja 2015 r.

Wnioskodawca korzysta z uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych zgodnie z art. 25 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jak w powyższej sytuacji powinno nastąpić rozliczenie faktury korygującej czynsz dzierżawny za grudzień 2014 r?

Czy poprzez korektę zeznania podatkowego za rok 2014, czy też na bieżąco, w dacie otrzymania i zaksięgowania tej faktury w lipcu 2015 r., tj. w zeznaniu podatkowym za 2015 rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawych (dalej: „ustawy o CIT”), dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty „pośrednie”). Rozróżnienie to ma podstawowe znaczenie dla ustalenia prawidłowego momentu rozliczenia kosztów podatkowych.

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy. Przepisy ustawy o CIT przewidują bowiem wprost, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy o CIT). Uzupełnieniem powyższej zasady jest regulacja art. 15 ust. 4b i 4c ustawy o CIT, odnosząca się do kosztów poniesionych po zakończeniu danego roku podatkowego, a związanych z przychodami zakończonego roku podatkowego. W myśl pierwszego z ww. przepisów, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania podatkowego, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo złożenia zaznania podatkowego, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego - są potrącane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody. Jednocześnie, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu sporządzenia lub złożenia sprawozdania finansowego są potrącane w roku podatkowym następującym po roku podatkowym, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie podatkowe (art. 15 ust. 4c ustawy o CIT). Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Skoro zatem z przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, to należy uznać, że podstawowym i priorytetowym dokumentem pozwalającym na zaliczenie poniesionego kosztu do kosztu uzyskania przychodów jest otrzymana faktura (rachunek). Dopiero w przypadku jej braku poniesiony koszt może zostać zaliczony do kosztów podatkowych na podstawie innego dowodu, przy czym sformułowanie "brak" należy w tym kontekście rozumieć dosłownie, czyli jako "nieistnienie czegoś" np. obowiązku jej wystawienia, a nie jako sytuację chwilowej niedostępności dokumentu bądź opóźnienia w jego dostarczeniu.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT korygującą wartość czynszu za grudzień 2014 r. z opóźnieniem, po złożeniu rocznego zeznania podatkowego oraz po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za 2014 rok przez Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników, powinien rozliczyć ją dopiero w kolejnym roku podatkowym, tzn. ująć wynikającą z niej kwotę jako zmniejszenie kosztów uzyskania przychodu w roku 2015.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o pdop wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o pdop.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o pdop,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
  
  

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Art. 15 ust. 4c ustawy o pdop stanowi z kolei, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4d ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (…). Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o pdop).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, m.in. że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, realizującą zadanie własne Gminy, polegające na zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków na terenie miasta. Spółka prowadzi działalność na podstawie zezwolenia i świadczy usługi wodno-kanalizacyjne dla ok. 40 tys. odbiorców. Właścicielem całej sieci jest Miasto i Spółka 2, zaś Wnioskodawca korzysta z sieci na podstawie umowy dzierżawy z dnia 6 lutego 2006 r. zawartej z Spółką 2. Wnioskodawca dzierżawi składniki majątkowe wchodzące w skład systemów zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków stanowiące własność Spółki 2 oraz poddzierżawia składniki majątkowe wchodzące w skład systemów zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków stanowiące własność Miasta (dalej: „Umowa Dzierżawy”).

Zgodnie z ww. Umową Dzierżawy, Wnioskodawca płaci co miesiąc na podstawie otrzymywanych od Spółki 2 faktur czynsz umowny obejmujący m.in. podatek od nieruchomości. Jak wskazuje Wnioskodawca ponoszone przez niego wydatki pozostają w bezpośrednim związku z osiąganymi przychodami. W 2015 roku Spółka 2 dokonała rozliczenia podatku od nieruchomości za 2014 r. i w dniu 29 lipca 2015 r. wystawiła Wnioskodawcy fakturę korygującą zmniejszającą kwotę czynszu dzierżawnego za 2014 r., podając jako przyczynę korekty „Rozliczenie czynszu z tytułu podatku od nieruchomości za 2014 rok”. Wnioskodawca korzysta z uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych zgodnie z art. 25 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zauważyć należy, że ustawa o pdop nie zawiera odrębnych regulacji dotyczących sposobu i momentu korygowania kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o pdop jasno określają definicję oraz datę poniesienia kosztu (art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 4–4e). Na określoną w tych przepisach datę poniesienia kosztu uzyskania przychodów, nie ma wpływu późniejsza korekta tego kosztu. Nie może budzić wątpliwości, że bez względu na to, czy poniesiony koszt ma charakter kosztu bezpośredniego, czy też kosztu pośredniego, dokument stanowiący podstawę dokonania korekty nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość. Korekta wielkości kosztu powinna być zatem zawsze rozliczona w okresie rozliczeniowym, w którym koszt został już ujęty w ewidencji księgowej, z uwzględnieniem zasad potrącalności wynikających z przepisów ww. ustawy. Dokument korygujący nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie rzutuje na jego wysokość.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego, korekta kosztów ponoszonych przez Spółkę powinna być odniesiona do momentu, w którym koszt ten został potrącony (należy dokonać korekty kosztów wstecz).

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.