Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-595/15/AK
z 9 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług świadczonych na rzecz przewoźnika zagranicznego posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium RP – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 sierpnia 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług świadczonych na rzecz przewoźnika zagranicznego posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium RP.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

P. jest spółką prawa handlowego (zwana dalej: Spółka). Przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług wspomagających transport lotniczy.

Spółka świadczy głównie usługi pomocnicze związane z transportem lotniczym, w skład których wchodzą: usługi związane z obsługą lądowania, parkowania, pasażerów i ładunków, cargo, usługi płytowe, usługi obsługi technicznej, operacyjnej, usługi transportu naziemnego, catering oraz inne usługi o podobnym charakterze realizowane na rzecz przewoźników powietrznych oraz innych podmiotów wykonujących przewozy lotnicze.

Usługobiorcami powyższych usług są m.in. usługobiorcy posiadający siedzibę na terytorium innego kraju niż terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (zwana dalej: RP), ale stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego usługa jest świadczona, na terytorium RP (zarejestrowani dla celów rozliczania podatku od towarów i usług na terenie RP - tzw. oddział firmy zagranicznej w Polsce).

Jednym z takich oddziałów firmy zagranicznej mającym stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, na rzecz którego Spółka świadczy ww. usługi, jest D. S.A. Oddział w Polsce. Przewoźnik przedłożył Spółce dokument, z którego wynika że D A.G. - podmiot główny jest przewoźnikiem wykonującym głównie przewozy w transporcie międzynarodowym wpisanym na listę publikowaną w Republice Federalnej Niemiec.

Oddział w Polsce jest polskim oddziałem międzynarodowego przewoźnika lotniczego z siedzibą w Niemczech. Oddział nie posiada odrębnej osobowości i działa wyłącznie w imieniu i na rzecz przewoźnika niemieckiego.

Zadaniem Oddziału jest organizowanie międzynarodowego transportu lotniczego na polskim rynku poprzez sprzedaż biletów lotniczych wyłącznie w zakresie realizacji usług transportu międzynarodowego. Przewoźnik zagraniczny, który zarejestrowany został na potrzeby VAT w Polsce (Oddział), nie posiada w Polsce odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego mu odbiór świadczonych przez Spółkę usług. Usługi związane z obsługą lądowania, parkowania, obsługą pasażerów i ładunków, cargo, usługi płytowe, usługi obsługi technicznej, obsługi operacyjnej, usługi transportu naziemnego świadczone są na rzecz przewoźników lotniczych. Przewoźnik lotniczy, czyli D A.G. z siedzibą w Niemczech uzyskał w 2003 r. zezwolenie eksploatacyjne prezesa Lotnictwa Cywilnego RP na wykonywanie regularnych przewozów lotniczych pasażerów, bagażu, towarów, poczty do/z Polski na warunkach i trasach określonych w zezwoleniu. Natomiast zarejestrowany w Polsce Oddział uzyskał jedynie zezwolenie na prowadzenie na terytorium RP działalności gospodarczej obejmującej wyłącznie sprzedaż przewozów lotniczych przy użyciu własnych dokumentów przewozowych określonych w zezwoleniu.

Polski Oddział przewoźnika zagranicznego nie posiada zatem w Polsce zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego mu odbiór i wykorzystywanie do własnych potrzeb świadczonych przez Spółkę usług handlingowych, bowiem posiada jedynie biura prowadzące sprzedaż przewozów lotniczych. Zaplecze niezbędne do odbioru usług (środki transportu lotniczego, personel m.in. piloci, załoga statku powietrznego) posiada przewoźnik zagraniczny w państwie swojej siedziby. Spółka umowę o świadczenie usług zawarła z Centralą D A.G., który jest przewoźnikiem zagranicznym, natomiast poprzez zapis umowny D A.G. zaznaczył, że faktury za usługi należy wystawiać na jego Oddział w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób - zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Spółka powinna ustalić normatywne miejsce świadczenia usług i co się z tym wiąże, jaką zastosować stawkę podatku od towarów i usług w stosunku do świadczonych przez siebie usług, które nabywane są wyłącznie na cele działalności gospodarczej, przez kontrahenta będącego podatnikiem w rozumieniu przepisu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, posiadającego główną siedzibę na terytorium innego kraju, ale stałe miejsce prowadzenia działalności, na terytorium RP (oddział firmy zagranicznej D. SA Oddział w Polsce)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, dokonuje świadczenia usług na rzecz przewoźnika zagranicznego i zgodnie z art. 21 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1) podlegają one opodatkowaniu w państwie, w którym usługobiorca, tj. przewoźnik zagraniczny posiada siedzibę działalności gospodarczej, zdefiniowaną w art. 10 ww. Rozporządzenia. Wystawienie faktury na polski oddział tego przewoźnika, posiadający polski NIP, nie przesądza o miejscu świadczenia usług, bowiem w sytuacji gdy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie uczestniczy w odbiorze świadczonych przez Spółkę usług i nie wykorzystuje ich do własnych potrzeb, usługi te nie podlegają opodatkowaniu w kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle regulacji przepisu art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
      
      
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   

Ww. przepis wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Przytoczone przepisy art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy pozostają w zgodności z treścią art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), w myśl którego miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z Szóstej Dyrektywy 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77/1, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
   
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   
   
   1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
      
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
      
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
      
   4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
      
      
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że miejscem świadczenia i opodatkowania wykonywanych przez Spółkę usług pomocniczych związanych z transportem lotniczym, o których mowa we wniosku - zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy - jest terytorium kraju, w którym przewoźnik zagraniczny będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Niemcy. W konsekwencji, usługi te nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski.

Skoro bowiem - jak wynika z treści wniosku – zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów i usług w Polsce i posługujący się polskim NIP Polski Oddział przewoźnika zagranicznego nie posiada na terytorium RP zaplecza personalnego i technicznego umożliwiającego mu odbiór i wykorzystywanie do własnych potrzeb świadczonych przez Spółkę usług (posiada jedynie biura prowadzące sprzedaż przewozów lotniczych a środki transportu lotniczego i personel posiada przewoźnik zagraniczny w państwie swojej siedziby), Spółka nie świadczy usług dla stałego miejsca prowadzenia działalności przewoźnika w Polsce, lecz dla siedziby przewoźnika.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.