Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-944/15/JP
z 18 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 września 2015 r. (data wpływu 18 września 2015 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy w okresach rozliczeniowych od grudnia 2010 r. do chwili złożenia niniejszego wniosku, Gmina miała prawo odliczać podatek VAT naliczony z faktur dokumentujących wydatki związane bezpośrednio ze sprzedażą opodatkowaną, tj. dokumentujących zakup refakturowanych następnie mediów (tylko w części refakturowanej) –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie uznania czy w okresach rozliczeniowych od grudnia 2010 r. do chwili złożenia niniejszego wniosku, Gmina miała prawo odliczać podatek VAT naliczony z faktur dokumentujących wydatki związane bezpośrednio ze sprzedażą opodatkowaną, tj. dokumentujących zakup refakturowanych następnie mediów (tylko w części refakturowanej).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Gmina R), jest jednostką samorządu terytorialnego, utworzoną i działającą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym. Gmina jest nadal (była również w latach 2010, 2011, 2012, 2013, 2014 i 2015) zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, rozliczającym się w miesięcznych okresach rozliczeniowych (składającą deklaracje VAT-7).

Gmina posiada następujący majątek trwały, który był i jest wykorzystywany (w całości lub w części) w związku z czynnościami opodatkowanymi VAT, na które Gmina wystawiała faktury VAT (wykazując z tego tytułu podatek należny):

• cmentarz komunalny;
• Domy Ludowe (w …);
• telefony komórkowe;
• kotłownię;
• grunty;
• Dom Nauczyciela (z lokalami mieszkalnymi, których najem podlega zwolnieniu z VAT i użytkowymi, których najem jest opodatkowany stawką podstawową VAT);
• Ośrodek Zdrowia;
• grunty, po których przebiega sieć kanalizacyjna (dzierżawa na rzecz MPWiK w Z);
• pomieszczenia pod centralę telefoniczną (najem na rzecz …);
• przystanki i zatoczki autobusowe;
• budynek Urzędu Gminy.
  
  

Utrzymanie cmentarza publicznego jest zadaniem własnym Gminy. Domy Ludowe służą z kolei w pierwszej kolejności zaspokojeniu potrzeb kulturalno-edukacyjnych społeczeństwa. Przedmiotem najmu były i są z kolei sale/świetlice tychże Domów Ludowych, w których są organizowane przyjęcia weselne, stypy, spotkania lokalnej społeczności itp.

W okresie od grudnia 2010 r. do dnia złożenia wniosku, Gmina wykonywała następujące czynności opodatkowane (pominięto usługi niepodlegające VAT – np. opłaty za wieczyste użytkowanie):

• usługi cmentarne (kopanie grobów, sprzedaż miejsca na cmentarzu) – stosowano stawkę 7/8%;
• wynajem sal w Domach Ludowych – stosowano stawkę podstawową VAT;
• dzierżawa gruntów – stosowano stawkę podstawową VAT;
• dzierżawa kanalizacji na rzecz Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Z – stosowani stawkę podstawową VAT;
• dzierżawa kotłowni – stosowano stawkę podstawową VAT;
• wykonanie przyłączy kanalizacyjnych na rzecz odbiorców prywatnych – stosowano stawkę 8%;
• wynajem lokali użytkowych – stosowano stawkę podstawową VAT;
• wynajem lokali mieszkalnych – stosowano zwolnienie z VAT;
• pobieranie opłat za media – stosowano stawkę właściwą dla odpowiednich mediów (7/8/22/23%);
• pobieranie opłat za kopię wyrysu i wypisu z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego – stosowano stawkę podstawową VAT;
• opłaty od przewoźników za korzystanie z przystanków autobusowych – stosowano stawkę podstawową VAT;
• wynajem sali sesyjnej w Urzędzie Gminy R – stosowano stawkę podstawową VAT;
• sprzedaż pojazdów – stosowane zwolnienia z podatku VAT (w czerwcu 2014 r. Ford Transit sprzedany ze stawką 23%);
• refaktura usług pocztowych – stosowano zwolnienie z podatku VAT,
• korzystanie z infrastruktury wodno-ściekowej (na rzecz Spółki Wodno-ściekowej w R) – opodatkowane podstawową stawką VAT.
  
  

W związku z prowadzeniem ww. działalności opodatkowanej, Gmina ponosiła od grudnia 2010 r. następujące rodzaje wydatków (w większości wydatki mogły służyć działalności opodatkowanej jedynie częściowo):

1. wydatki związane bezpośrednio i w całości z działalności opodatkowaną:
   
   • zakup mediów i usług telekomunikacyjnych (następnie refakturowanych);
2. wydatki związane pośrednio i w części z działalnością opodatkowaną:
   
   • wymiana, stolarki okiennej w wynajmowanych lokalach mieszkalnych (VAT 7%);
   • obsługa prawna Gminy;
   • zakup materiałów biurowych;
   
   
   • zakup urządzeń biurowych;
   • zakup paliwa do pojazdów i urządzeń;
   • zakup mediów do budynku Urzędu Gminy;
   
   
   • zakup mediów do Domów Ludowych;
   • zakup mediów do lokali będących przedmiotem najmu;
   • zakup wyposażenia ww. nieruchomości;
   • zakup programów komputerowych;
   • kontrole stanu budynków;
   • olej opałowy i węgiel;
   • projekt organizacji ruchu przy przystankach komunikacyjnych;
   • ochrona i system SSW.
   
   
   
   

W związku z prowadzeniem działalności opodatkowanej, Gmina nie posiada wyodrębnionej księgowości ani odrębnego finansowania wydatków związanych z tą działalnością (nie ma bowiem takiego obowiązku). Zdecydowana większość wydatków jest związana z bieżącym funkcjonowaniem Gminy jako jednostki samorządu terytorialnego (wykonywanie zadań publicznych). Gmina nie prowadzi ewidencji ani nie gromadzi danych, na podstawie których można ustalić proporcję, w jakiej ponoszone przez Gminę wydatki częściowo związane z działalnością opodatkowaną (np. wydatki biurowe) służą tejże działalności. Z uwagi na marginalny charakter działalności opodatkowanej prowadzonej przez Gminę (w porównaniu do jej zadań ustawowych, jako jednostki samorządu terytorialnego), nie ma także możliwości ustalenia wskaźnika proporcji odliczenia podatku VAT, a jaki mógłby służyć opisaniu zakresu prawa do odliczenia VAT z faktur, dokumentujących zakupy pośrednio i częściowo służące działalności opodatkowanej.

Gmina nie ponosiła samodzielnie żadnych wydatków na duże inwestycje komunalne, które byłyby związane z jej własną działalnością opodatkowaną. Gmina wskazała, że w latach objętych wnioskiem ponosiła wydatki na inwestycje w zakresie:

• budowy i wyposażenia sali gimnastycznej i stołówki w B;
• przebudowy świetlicy wraz z wyposażeniem Domu Ludowego w P;
• przebudowy i remontu infrastruktury okołoturystycznęj Gminy R;
• modernizacji boiska sportowego w W;
• budowy i wyposażenia infrastruktury rekreacyjno-sportowej w W;
• budowy kompleksu boisk „Orlik 2012”.
  
  

Z opisanych inwestycji, jedynie przebudowa i remont wraz z wyposażeniem Domu Ludowego w P ma jakikolwiek związek z działalnością opodatkowaną Gminy, tj. w zakresie w jakim pomieszczenia Domu Ludowego są najmowane bądź dzierżawione (chociaż należy podkreślić, że najem sal bankietowych nie jest celem ani podstawowym zadaniem Domów Ludowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie: (oznaczone we wniosku nr 1)

Czy w okresach rozliczeniowych od grudnia 2010 r. do chwili złożenia niniejszego wniosku, Gmina miała prawo odliczać podatek VAT naliczony z faktur dokumentujących wydatki związane bezpośrednio ze sprzedażą opodatkowaną, tj. dokumentujących zakup refakturowanych następnie mediów (tylko w części refakturowanej)?

Stanowisko Wnioskodawcy: (do pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresach rozliczeniowych od grudnia 2010 r. do chwili złożenia wniosku, Gmina miała prawo odliczyć podatek VAT naliczony z faktur dokumenujących wydatki związane bezpośrednio ze sprzedażą opodatkowaną, tj. dokumentujących zakupy refakturowanych następnie mediów. Wniosek taki należy wyciągnąć z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3–7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Prawo do odliczenia podatku naliczonego podlega ograniczeniom na zasadach wskazanych w art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowany wyżej art. 15 ust. 2 ustawy, na mocy ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, z dniem 1 kwietnia 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), otrzymuje brzmienie: „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2015 r., poz. 1515), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 cyt. ustawy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy.

Realizacja tych zadań następować może także w drodze dostawy towarów i świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy (w zakresie dostaw i usług co do zasady odpłatnych). Gmina w celu wypełnienia nałożonych na nią zadań organizuje warunki dla innych podmiotów bądź bezpośrednio uczestniczy w obrocie gospodarczym.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z treści wniosku, w związku z prowadzeniem działalności opodatkowanej Gmina ponosiła od grudnia 2010 r. wydatki, które w większości mogły służyć działalności opodatkowanej jedynie częściowo. Wśród tych wydatków Wnioskodawca wskazał wydatki związane bezpośrednio i w całości z działalnością opodatkowaną: zakup mediów i usług telekomunikacyjnych (następnie refakturowanych). Pobierając opłatę za media Wnioskodawca stosował stawkę właściwą dla odpowiednich mediów (7/8/22/23%).

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi czy w okresach rozliczeniowych od grudnia 2010 r. do chwili złożenia niniejszego wniosku, miał prawo odliczać podatek VAT naliczony z faktur dokumentujących wydatki związane bezpośrednio ze sprzedażą opodatkowaną, tj. dokumentujących zakup refakturowanych następnie mediów (tylko w części refakturowanej).

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycia związane bezpośrednio i w całości z działalnością opodatkowaną.

Prawo do odliczenia podatku może zostać zrealizowane w terminach określonych w art. 86 ust. 10–13 ustawy o VAT.

W myśl art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny (...).

Według ust. 11 ww. artykułu, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Stosownie do ust. 13 tego artykułu, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Powyższe przepisy art. 86 ust. 10–13 ww. ustawy, na mocy art. 1 pkt 38 lit. c, f i h ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z dnia 7 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), od dnia 1 stycznia 2014 r. zostały zmienione.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, do rozliczeń za okresy rozliczeniowe, które upływają w dniu 31 grudnia 2013 r., stosuje się przepisy art. 86 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2014 r.

W myśl art. 86 ust. 10 ustawy o VAT obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Stosownie natomiast do znowelizowanego art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Oznacza to, że z odliczenia podatku na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

• powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług;
• doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług;
• podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.
  
  

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, l0d i l0e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Termin „dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych” do odliczenia podatku będzie liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, l0e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (tj. za pierwszy okres rozliczeniowy, w którym spełnił wszystkie warunki do dokonania odliczenia), nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Jeżeli Gmina nie dokonała odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym wystąpiło prawo do odliczenia podatku naliczonego (art. 86 ust. 10 ustawy) lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy), ma prawo dokonać korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, o czym stanowi art. 86 ust. 13 ustawy, przy czym w odniesieniu do zakupów dokonanych do 31 grudnia 2013 r. zastosowanie znajdą przepisy art. 86 w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2014 r. natomiast w odniesieniu do pozostałych zakupów przepisy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.

Należy jednak podkreślić, że podatnik może dokonać korekty deklaracji jedynie za ten okres rozliczeniowy, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie mogąc złożyć korekty za kolejne dwa okresy rozliczeniowe.

Jak wynika z treści wniosku, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku VAT za okres od grudnia 2010 r. do chwili złożenia niniejszego wniosku, tj. do dnia 18 września 2015 r. Należy zaznaczyć, że na dzień datowania niniejszej interpretacji prawo do odliczenia podatku naliczonego za rok 2010, zgodnie z brzmieniem przywołanego art. 86 ust. 13 uległo przedawnieniu.

W konsekwencji upłynął już termin do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług otrzymanych w 2010 r.

Natomiast Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT za okresy nieprzedawnione, zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

Z uwagi na powyższe ustalenia, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że Gmina miała prawo do odliczenia podatku naliczonego w okresach rozliczeniowych od grudnia 2010 r. do dnia złożenia niniejszego wniosku.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo jest nieprawidłowe.

Końcowo zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualny błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślić należy, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny (zdarzenia przyszłego), interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.