Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-344/15-2/KM
z 20 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko SPÓŁKI we wniosku z dnia 19 października 2015 r. (data wpływu 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w ramach „samofakturowania” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w ramach „samofakturowania”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

„A” (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) zajmuje się produkcją komponentów do samochodów osobowych oraz ich sprzedażą na rzecz koncernów samochodowych z siedzibą na terytorium UE (poza terytorium Polski), zarejestrowanych dla celów podatku VAT w UE (dalej: nabywcy UE). Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wspólnotowych. Spółka dokonując sprzedaży komponentów na rzecz nabywców z UE, rozpoznaje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT). Spółka nie dokonuje sprzedaży zwolnionej VAT.

Spółka, zgodnie z art. 106d ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), zawarła z nabywcami UE porozumienia o „samofakturowaniu” WDT przez nabywców UE. Przedmiotowe porozumienia określają procedurę zatwierdzania przez Spółkę faktur wystawionych przez nabywców w trybie „samofakturowania”. Faktury wystawiane przez nabywców UE zawierają wszystkie obligatoryjne elementy faktury dokumentującej WDT, określone w art. 106e ustawy o VAT, właściwe dla WDT rozliczanego w ramach „samofakturowania”.

Zdarzają się sytuacje, w których nabywca UE wystawia fakturę (zawierająca wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy o VAT, właściwe dla WDT rozliczanego w ramach „samofakturowania”) bez oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wystawiana przez nabywcę UE faktura dokumentująca WDT w ramach „samofakturowania” (zawierająca wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy o VAT, właściwe dla WDT rozliczanego w ramach „samofakturowania”) bez oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”, będzie spełniała warunki do uznania tego dokumentu za „fakturę”, zgodnie z art. 2 pkt 31 lub pkt 32 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawiana przez nabywcę UE faktura dokumentująca WDT w ramach „samofakturowania” (zawierająca wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy o VAT, właściwe dla WDT rozliczanego w ramach „samofakturowania”) bez oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”, będzie spełniała warunki do uznania jej za „fakturę”, zgodnie z art. 2 pkt 31 lub pkt 32 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, przez „fakturę” rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy o VAT, „fakturą elektroniczną” jest faktura w formie elektronicznej wystawiona i otrzymana w dowolnym formacie elektronicznym.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik zobowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 ustawy o VAT dokonywaną na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. Regulacja art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT zobowiązuje m.in. do fakturowania transakcji WDT.

Przed dniem 1 stycznia 2014 r. wymogi dotyczące elementów faktury ujęte były w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: Rozporządzenie).

I tak, na podstawie Rozporządzenia – przed dniem 1 stycznia 2013 r. – zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 3 podatnik VAT dokonując sprzedaży był zobowiązany do ujęcia na fakturze „numeru kolejnego faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”.

W dniu 1 stycznia 2013 r. wskazana powyżej regulacja została wyeliminowana z obrotu prawnego poprzez § 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r., zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: Rozporządzenie zmieniające).

Z dniem 1 stycznia 2014 r. regulacje zawarte dotychczas w Rozporządzeniu zostały przeniesione do ustawy o VAT. Obowiązujący obecnie art. 106e określa obligatoryjne elementy, które powinny znajdować się na dokumencie wystawionym przez podatnika, aby mógł on zostać uznany za fakturę zgodnie z definicją wskazaną w art. 2 pkt 31 ustawy o VAT.

We wskazanym art. 106e ustawy o VAT, ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie wymogu nakazującego podatnikom wystawianie faktur z określeniem „FAKTURA” lub też „FAKTURA VAT”.

W ocenie Wnioskodawcy, prawodawca decydując się na wyeliminowanie z obrotu prawnego § 5 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia, a następnie na nieuwzględnienie w ustawie o VAT obowiązku wynikającego z tej regulacji, wyraźnie wskazał, że o tym czy dany dokument potwierdzający sprzedaż (w tym WDT) powinien zostać uznany za fakturę na gruncie podatku VAT, decyduje:

• treść tego dokumentu oraz
• status podmiotu przez który dokument jest wystawiany,
• a nie nazwa dokumentu.
  

W związku z tym w ocenie Wnioskodawcy, jeżeli:

• faktura WDT wystawiona przez nabywcę UE będzie zawierała wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy o VAT, właściwe dla WDT rozliczanego w ramach „samofakturowania”,
• nie będzie natomiast zawierała określenia „FAKTURA” lub „INVOICE”,
• mimo to będzie spełniała definicję „faktury” z art. 2 pkt 31-32, z uwagi na zawarcie w tym dokumencie „danych wymaganych ustawą i przepisów wydanych na jej podstawie”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

(Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106d ust. 1 ustawy – podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

– jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy – ilekroć mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Natomiast przez fakturę elektroniczną rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym (art. 2 pkt 32 ustawy).

Na mocy art. 106e ust. 1 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;
    
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 – wyrazy „metoda kasowa”;
    
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
    
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”;
    
19. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – wskazanie:
    1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
    2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
    3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;
20. w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres;
    
21. w przypadku faktur wystawianych w imieniu i na rzecz podatnika przez jego przedstawiciela podatkowego – nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku;
    
22. w przypadku gdy przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy są nowe środki transportu – datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku oraz:
    1. przebieg pojazdu – w przypadku pojazdów lądowych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. a,
    2. liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu – w przypadku jednostek pływających, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. b, oraz statków powietrznych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. c;
23. w przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej) – dane określone w art. 136;
    
24. w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:
    1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
    2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.
    
    

Powołany przepis wskazuje jakie elementy powinna zawierać prawidłowo wystawiona faktura VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, zgodnie art. 106d ustawy zawarł z nabywcami UE porozumienia o „samofakturowaniu” wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przez tych nabywców. Przedmiotowe porozumienia określają procedurę zatwierdzania przez Wnioskodawcę faktur wystawionych przez nabywców w trybie „samofakturowania”. Faktury wystawiane przez nabywców UE zawierają wszystkie obligatoryjne elementy faktury dokumentującej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, określone w art. 106e ustawy, właściwe dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozliczanej w ramach „samofakturowania”.

Zdarzają się sytuacje, w których nabywca UE wystawia fakturę (zawierającą wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy, właściwe dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozliczanej w ramach „samofakturowania”) bez oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy wystawiana przez nabywcę UE faktura dokumentująca wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w ramach „samofakturowania” (zawierająca wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy, właściwe dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozliczanej w ramach „samofakturowania”) bez oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”, spełnia warunki do uznania tego dokumentu za „fakturę”, zgodnie z art. 2 pkt 31 lub pkt 32 ustawy.

Wskazać należy, że generalnie faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można jednak pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego sprzedaży/zakupu. Faktura jest dokumentem o charakterze sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), zatem musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza np. fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Instytucja tzw. „samofakturowania” dotyczy art. 106d ustawy. Przepis ten określa przypadki i warunki, których spełnienie pozwala na wystawianie faktur dokumentujących dane czynności przez osoby inne niż wykonujące daną czynność (dostawa towarów, świadczenie usług). Taką osobą może być przykładowo nabywca towarów lub usług. Pomimo więc, że zgodnie z ogólną regułą, to podatnik dokonujący dostawy towarów lub usług wystawia fakturę dokumentującą daną transakcję, to jednak w myśl ww. przepisu ustawy, funkcja ta może zostać powierzona także nabywcy towarów lub usługobiorcy.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury, w szczególności w części dotyczących danych obligatoryjnych umieszczonych na fakturze.

Przepisy art. 106e zawierają katalog danych, które winna zawierać faktura. Mając na uwadze powołane przepisy ustawy należy uznać, że brak na fakturze oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”, nie wpływa na poprawność faktury VAT. Właściwie wystawiona faktura winna zawierać elementy wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy, tym samym nie wymaga umieszczenia oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”.

Reasumując, w sprawie objętej wnioskiem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że wystawiana przez nabywcę UE faktura dokumentująca wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w ramach „samofakturowania” (zawierająca wszystkie obligatoryjne elementy określone w art. 106e ustawy, właściwe dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozliczanej w ramach „samofakturowania”) bez oznaczenia „FAKTURA” lub „INVOICE”, spełnia/będzie spełniała warunki do uznania tego dokumentu za „fakturę”, zgodnie z art. 2 pkt 31 lub pkt 32 ustawy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Tut. Organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy, zatem zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, tut. Organ nie rozstrzygał kwestii dotyczących spełnienia warunków zawartych w art. 106g, 106m i 106n ustawy, umożliwiających uznanie dokumentów wystawionych przez nabywców UE w ramach samofakturowania za faktury elektroniczne, o których mowa w art. 2 pkt 32 ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.