Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-54/15-3/AW
z 8 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych wynagrodzenia za zarządzanie spółką komandytową i prowadzenie jej spraw – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych wynagrodzenia za zarządzanie spółka komandytową i prowadzenie jej spraw.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komplementariuszem „A” Sp. z o.o. Spółka Komandytowa (dalej Sp.K.), któremu przysługuje zgodnie z umową spółki udział w wysokości 2% w zysku spółki komandytowej. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. działalność firm centralnych i holdingów oraz pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 117 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013r., poz. 1030, z późn. zm.) komplementariusz reprezentuje spółkę komandytową.

Na podstawie art. 12 ust. 5 umowy Spółki Komandytowej za prowadzenie jej spraw przysługuje komplementariuszowi wynagrodzenie.

W dniu 4 sierpnia 2014 r. zawarto pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Komandytową umowę o zarządzanie i prowadzenie spraw spółki komandytowej. Celem umowy jest takie określenie wzajemnych praw i obowiązków, a także interesów stron aby doprowadzić do sprawnego, efektywnego oraz długofalowego strategicznego zarządzania Sp.K. oraz wzrostu wartości Sp.K. Do obowiązków Wnioskodawcy należy w szczególności prowadzenie spraw Sp.K. poprzez zarządzanie jej majątkiem i personelem, reprezentowanie Sp.K. na zewnątrz, opracowanie i realizacja strategii rozwoju Sp.K., kierowanie i nadzorowanie działalności Sp.K., coroczne opracowanie budżetu Sp.K. oraz weryfikacja jego realizacji, opracowywanie cotygniowo raportów sprzedaży Sp.K., comiesięczne opracowywanie raportów wyników, zapewnienie obsługi prawnej i księgowej Sp.K., prowadzenie polityki kadrowej, a także wypełnianie przez Wnioskodawcę obowiązków wynikających z funkcji pracodawcy. Za należyte wykonanie ww. obowiązków Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie w stałej miesięcznej kwocie netto powiększone o podatek od towarów i usług. Oprócz podstawowego wynagrodzenia Wnioskodawca będzie mógł otrzymać również premię miesięczną w wysokości 30% stałego wynagrodzenia miesięcznego po spełnieniu określonych warunków, m.in. po osiągnięciu przez Sp.K. odpowiedniego, określonego w umowie zysku i złożeniu przez Wnioskodawcę wniosku o wypłatę tego dodatkowego wynagrodzenia. Decyzja o wypłacie premii będzie uzależniona m.in. od jednomyślnej uchwały wszystkich wspólników Sp.K.

Zgodnie z zapisami umowy Sp.K. zapewnia Wnioskodawcy w trakcie trwania umowy środki rzeczowe, pomieszczenia i urządzenia, za które nie pobiera dodatkowego wynagrodzenia.

Wnioskodawca świadczy swoje usługi na rzecz Sp.K. przez członków zarządu Wnioskodawcy.

W przyszłości przewiduje się świadczenie usług przez Wnioskodawcę również przez menedżerów, których z Wnioskodawcą łączyć będą kontrakty menedżerskie

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wynagrodzenie za świadczone usługi za zarządzanie i prowadzenie spraw Spółki Komandytowej wypłacane Wnioskodawcy będącym komplementariuszem zgodnie z zawartą w dniu 4 sierpnia 2014 r. umową, na podstawie wystawionych przez niego faktur dla Sp.K., stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych proporcjonalnie do posiadanych przez niego udziałów w kosztach spółki komandytowej, czyli w wysokości 2%?
2. Czy amortyzacja środków rzeczowych czy też urządzeń, które stanowią w Spółce Komandytowej środki trwałe oraz wydatki dotyczące tych środków rzeczowych i urządzeń, a także wydatki dotyczące samochodów wykorzystywanych przez Spółkę Komandytową na podstawie umów leasingu, a które to środki rzeczowe, urządzenia i samochody mogą być wykorzystywane nieodpłatnie przez Wnioskodawcę tylko i wyłącznie do świadczonych przez niego usług zarządzania i prowadzenia spraw Spółki Komandytowej stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanych przez niego udziałów w zysku w Sp.K., czyli w wysokości 2%?

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 zostanie spółce wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 – wynagrodzenie za świadczone przez niego usługi zarządzania i prowadzenia spraw Spółki Komandytowej wypłacane mu jako komplementariuszowi na podstawie wystawionych przez niego faktur stanowi dla Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do posiadanych przez niego udziałów w zysku Sp.K., czyli w wysokości 2% wartości kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. ust. 1.

Zatem, aby można było uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu, musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy z uzyskiwanymi przychodami lub też z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródeł przychodu. Podatnik ma więc prawo do pomniejszenia przychodów o te koszty, które mają bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiąganych przychodów.

Komplementariusz ma nie tylko prawo, ale i obowiązek prowadzenia spraw spółki komandytowej. Na mocy art. 117 Kodeksu spółek handlowych spółkę komandytową reprezentuje komplementariusz. Jest on więc jej przedstawicielem ustawowym. Zgodnie z art. 46 Kodeksu za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. Jednakże art. 37 § 1 Kodeksu spółek handlowych stanowi, że przepis art. 46 tej ustawy ma zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej. Komplementariusz i komandytariusze Sp.K. postanowili jednak w umowie spółki, że komplementariuszowi za prowadzenie jej spraw będzie przysługiwało wynagrodzenie. Zasadne jest zatem wystawienie przez komplementariusza faktury za wykonane przez niego usługi zarządzania i prowadzenia spraw Spółki komandytowej.

W opinii Wnioskodawcy wynagrodzenie za wykonane przez niego usługi zgodnie z umową z dnia 4 sierpnia 2014 r. ma pośredni związek z osiąganymi przychodami, a także nie znajduje się wśród kosztów niestanowiących kosztu uzyskania przychodu wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowi więc koszt uzyskania przychodu w proporcji do posiadanego przez niego udziału w zysku Sp.K., czyli w wysokości 2% ogólnej wartości kosztów. Wydatek ten niewątpliwie ma wpływ na ogólne funkcjonowanie Sp.K. poprzez zapewnienie jej zgodnie z zapisami umowy m.in. wysokiego poziomu zarządzania majątkiem i personelem, optymalizacji kosztów prowadzonej przez niego działalności, reprezentowania Wnioskodawcy na zewnątrz, opracowywania i realizacji strategii rozwoju czy też koordynacji prac wszystkich jednostek Wnioskodawcy. Zatem uznać należy wynagrodzenia Wnioskodawcy za koszt stanowiący koszt uzyskania przychodów wszystkich wspólników Spółki Komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013, poz. 1030), przez spółkę osobową należy rozumieć spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Stosownie do art. 102 ww. Kodeksu, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej (art. 123 § 1 Kodeksu).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3. Z uwagi na fakt, że spółka komandytowa jako spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie dochodów przez nią uzyskiwanych podatnikami są wspólnicy tej spółki.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z tym przepisem przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zasady wykładni systemowej nakazują przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami, powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej wspólnicy partycypują w zyskach spółki osobowej. Zatem proporcję, o której mowa w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno ustalać się w stosunku do przysługującego wspólnikowi będącemu osobą prawną udziału w zysku, określonemu w umowie spółki.

Zatem, koszty uzyskania przychodów powinny być rozliczane przez spółkę będącą wspólnikiem spółki komandytowej – co do zasady – proporcjonalnie do jej udziałów w zyskach tej spółki, niezależnie od wartości wniesionych do spółki wkładów przez poszczególnych wspólników.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów” zawartego w ww. regulacji prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, różnych wydatków, pod warunkiem że:

• są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub
• są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, oraz
• nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wydatki, które ponosi spółka komandytowa w przedmiotowej sprawie służą uzyskaniu przez nią przychodów oraz zabezpieczeniu źródła jej przychodów. Nie podlegają także wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, wypłata ww. wynagrodzenia przez spółkę komandytową na rzecz Wnioskodawcy spełnia definicję podatkowych kosztów. W rezultacie, poniesione przez spółkę komandytową koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników proporcjonalnie do ich udziałów w zyskach tej spółki.

Tym samym, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wypłacone mu wynagrodzenie należne z tytułu zarządzania spółka komandytową i prowadzenia jej spraw, w takiej części/proporcji, w jakiej zostało to ustalone w umowie spółki komandytowej.

Innymi słowy – odpowiadając wprost na postawione przez Spółkę pytanie – wynagrodzenie wypłacane Wnioskodawcy, który jest komplementariuszem w spółce komandytowej, za świadczone usługi za zarządzanie i prowadzenie spraw tej spółki stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, proporcjonalnie do posiadanych przez niego udziałów w kosztach spółki komandytowej, czyli w wysokości 2%.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Tutejszy organ interpretacyjny wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest bowiem – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Tym samym, w niniejszej interpretacji nie oceniono zagadnienia prawidłowości dokumentowania (w tym m.in. fakturowania) wykonania usług, bowiem organ upoważniony do wydawania interpretacji indywidualnych w trybie określonym w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie posiada uprawnień do interpretacji innych przepisów, niż przepisy prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.